«Γενικώς, σε λίγο όλοι θα πρέπει να προσέχουν. Διότι η ατιμώρητη βία γίνεται ενδημική. Αν η πολιτεία δεν εγκαταλείψει την ψευτοδημοκρατική στάση της ανοχής στη βία και αν η κοινωνία δεν απαιτήσει την εφαρμογή των νόμων, η ζούγκλα είναι κοντά». Αυτά γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης, με άρθρο του στην κυριακάτικη «Καθημερινή». Ο Π. Μανδραβέλης εκτιμά ότι η ατιμωρησία, π.χ. στην περίπτωση του προβοκατόρικου ξυλοδαρμού του Κ. Χατζηδάκη ή της δολοφονίας των τριών εργαζομένων της «Μαρφίν», γενικεύεται και δίνει έναυσμα σε νέα φαινόμενα βίας. Τι προσπαθεί να κάνει με τα δυο αυτά παραδείγματα καραμπινάτης προβοκάτσιας, που εμμέσως πλην σαφώς τα συνδέουν εδώ και καιρό με τις οργανωμένες εργατικές, λαϊκές κινητοποιήσεις; Πρώτο να αποδώσει τις προβοκάτσιες στην ταξική πάλη, ενώ οργανώνονται από κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς, του κράτους που ο Μανδραβέλης υπερασπίζεται και στηρίζει στηρίζοντας τους αστούς. Και δεύτερο να επιβάλει αντανακλαστικά αφ' ενός υπεράσπισης και ενίσχυσης της κρατικής καταστολής και βίας, αφ' ετέρου φόβου από τη συμμετοχή στην ταξική πάλη γιατί μπορεί και να είναι παράνομη. Βεβαίως, για τους άγριους ξυλοδαρμούς και βιαιότητες κατά διαδηλωτών των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών (ΜΑΤ, ΕΛ.ΑΣ., ΔΙΑΣ, Αντιτρομοκρατική κ.λπ.), δε λέει κουβέντα. Αλλά γιατί να πει, αφού με το άρθρο του αυτό επιδιώκει τη βάρβαρη δράση τους κατά του λαού; Ούτε, βεβαίως, για τη βία των εργοδοτών στους τόπους δουλειάς κάνει λόγο. Αυτή είναι η δημοκρατική και ελεύθερη δράση των εργοδοτών για τα κέρδη τους.

Είναι επίμονη η αναπαραγωγή τέτοιων άρθρων, με ιδιαίτερο ζήλο από το συγκρότημα Αλαφούζου και τον ΔΟΛ. Δεν είναι τυχαίο που η Φ. Τσαλίκογλου, στο «Βήμα της Κυριακής», θέτει το ίδιο ζήτημα: «Πώς να μην συνδέσεις με την ατιμωρησία τα ξεσπάσματα κάθε λογής του κοινού; Παραβιάσεις των διοδίων, των καπνιστικών απαγορεύσεων, χειροδικίες επί δικαίους και αδίκους, διαπομπεύσεις και λοιδορίες πολιτικών». Σκόπιμα συνδέει και αυτή προβοκατόρικες ενέργειες («χειροδικίες επί δικαίους και αδίκους, διαπομπεύσεις και λοιδορίες πολιτικών»), με το οργανωμένο λαϊκό κίνημα ενάντια στα διόδια, λοιδορώντας το, λοιδορώντας και τη γραμμή απειθαρχίας και ανυπακοής στην πολιτική του κεφαλαίου. Και αποφαίνεται ότι η «ατιμωρησία της ανομίας από το κράτος» δημιουργεί «συμπεριφορά όχλου». Οχλο αποκαλεί η καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο το λαό που διεκδικεί ικανοποίηση των αναγκών του κόντρα στη λαίλαπα αντεργατικών, αντιλαϊκών μέτρων σε όφελος των καπιταλιστών. Τον λοιδορεί, όπως και τους αγώνες του.

Αλλά οι πιο πάνω περισπούδαστες αναλύσεις δείχνουν και το φόβο των αστών. Το φόβο που προκαλεί η ανεξάντλητη δύναμη του οργανωμένου στο δικό του μέτωπο λαού, που δεν αμφισβητεί απλά το σύστημά τους, αλλά βάζει ρότα ανατροπής του, παρεμβάλλοντας τώρα όσα εμπόδια μπορεί στην αντιλαϊκή πολιτική, για να μην πληρώσει την κρίση, για να χρεοκοπήσει η πλουτοκρατία. Με την επίκληση της εφαρμογής του «νόμου και της τάξης», ή του «κράτους του νόμου» των καπιταλιστών, κόντρα στο λαό, δεν αποβλέπει φυσικά στην περιφρούρηση των αγώνων από προβοκάτσιες, ούτε στην περιθωριοποίηση ορισμένων ομάδων που δημιουργούν το γνωστό προβοκατόρικο κυνηγητό με πέτρες και μολότοφ στις κινητοποιήσεις, αλλά στο τσάκισμα ή την υπονόμευση του λαϊκού κινήματος. Να τους δώσει αποφασιστική απάντηση ο λαός, εγκαταλείποντας μαζικά τα κόμματα της πλουτοκρατίας, με την οργάνωση στο ταξικό κίνημα, με την αποφασιστική ανάπτυξη του αγώνα για οργανωμένη συλλογική απειθαρχία, ανυπακοή στην πολιτική τους, στην πολιτική του κεφαλαίου. Προκαλεί πάντως εντύπωση ότι τα δύο αυτά συγκροτήματα, την ίδια μέρα, και δεν είναι πρώτη φορά, γράφουν άρθρα με το ίδιο περιεχόμενο και, ουσιαστικά, τα ίδια επιχειρήματα. Λες και υπάρχει η ίδια πηγή, το ίδιο κέντρο, και όλως τυχαίως με στόχο τη θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος και όχι μόνο τη στήριξη του ενός ή του άλλου αστικού κόμματος. `Η, μήπως, εκπορεύονται από την ίδια πηγή, το ίδιο κέντρο;