ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τρίτη 1 Φλεβάρη 2011
Σελ. /32
Η «κρίση χρέους» και το χρέος

Γρηγοριάδης Κώστας

Αν κάτι έγινε ξεκάθαρο από τις δηλώσεις των ηγετών και των τραπεζιτών της ΕΕ στη φετινή σύνοδο του Νταβός είναι αναντίρρητα ότι η «κρίση χρέους» είναι το πρόσχημα και ταυτόχρονα το πιστόλι στον κρόταφο για να κλιμακωθεί ο πόλεμος των ευρωμονοπωλίων κατά των λαών. Αποδείχθηκε πεντακάθαρα ότι η προπαγάνδα για την αντιμετώπιση της «κρίσης χρέους» είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με ένα συνολικό πακέτο μέτρων για την ανταγωνιστικότητα. Δηλαδή, τα μέτρα που παίρνουν καμιά σχέση δεν έχουν με την αντιμετώπιση του χρέους. Με άλλα λόγια, όποια λύση και αν δώσουν για να διευκολύνουν δήθεν τις κυβερνήσεις στην αντιμετώπιση των κρατικών χρεών, εννοείται πάντα προς όφελος των αστικών τάξεων, το λογαριασμό θα τον πληρώνουν οι λαοί με το τσάκισμα των εργασιακών - λαϊκών δικαιωμάτων, ώστε να υποτιμηθεί δραστικά η εργατική δύναμη και να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία του κεφαλαίου. Τα ισχυρά κράτη - μέλη δεν τηρούν πλέον ούτε τα προσχήματα. «Πρώτα τα μέτρα για την ανταγωνιστικότητα και μετά ενεργοποίηση του ευρωπαϊκού ταμείου», ξεκαθάρισε ο Σόιμπλε, ενώ στο ίδιο μήκος κύματος η Α. Μέρκελ δήλωσε ότι «αυτός που δέχεται την αλληλεγγύη να δέχεται και τους όρους», μιλώντας ευθέως για «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας»... Δεν υπάρχουν λοιπόν περιθώρια για ψευδαισθήσεις και είναι επιζήμιες οι αντιλήψεις που καλλιεργούνται ότι τάχα μέσα από την πάλη για την αντιμετώπιση της «κρίσης χρέους» μπορεί το κίνημα να βρει το δρόμο του ...προς το σοσιαλισμό. Αντίθετα, επιβεβαιώνεται ότι είναι μονόδρομος η ταξική συσπείρωση και ενότητα με καθαρό ορίζοντα τη ρήξη και ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Αυτό είναι το χρέος του λαού.

Κομπάρσος στο αντι-ΠΑΜΕ μέτωπο

«Παραλήρημα του ΠΑΜΕ κατά της Αυτόνομης Παρέμβασης» ανακαλύπτει η «Αυγή» και στήνει ένα αναλόγου περιεχομένου και χαρακτηρισμών δημοσίευμα το περασμένο Σάββατο. Εμφανίζει την παράταξη της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΑΠ) στη θέση του θύματος μιας άδικης επίθεσης. Παρά όμως την προσπάθεια αγωνιστικής αγιοποίησης και αποκατάστασής της από την εφημερίδα του ΣΥΝ, η παράταξη της ΑΠ παραμένει πέρα για πέρα εκτεθειμένη. Τα γεγονότα είναι αμείλικτα. Η ΑΠ όχι μόνο έγινε ουρά της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ, αλλά με λύσσα έδωσε αγώνα για να μην προκηρυχτεί απεργία στις 10 Φλεβάρη. Αλλωστε το ομολόγησε η ίδια με ανακοίνωσή της. Αλλά αφού η «Αυγή» εμφανίζεται στο δημοσίευμα να γνωρίζει «από μέσα» τα «ντεσού» και τα παρασκήνια για την ημερομηνία της απεργίας, ας μας υποδείξει έστω ένα Εργατικό Κέντρο ή Ομοσπονδία όπου οι δυνάμεις της ΑΠ υποστήριξαν την απεργία στις 10 Φλεβάρη, που πρότειναν και στη συνέχεια αποφάσισαν εκατοντάδες συνδικάτα. Δεν υπάρχει. Παντού, σε όσα Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες μπήκε η πρόταση των ταξικών δυνάμεων, οι εκπρόσωποι της ΑΠ στάθηκαν αντίθετοι και στην καλύτερη περίπτωση παρέπεμπαν στις αποφάσεις που θα πάρει η ΓΣΕΕ, δηλαδή η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ. Εκείνες δηλαδή οι δυνάμεις που η ΑΠ χαρακτηρίζει ως «παρατάξεις του δικομματισμού». Τις καταγγέλλει στα λόγια, για να συρθεί από πίσω τους τελικά, όταν πρόκειται να στηρίξει το αντι-ΠΑΜΕ μέτωπο, στο οποίο δηλώνει σταθερά «παρών» ως μόνιμος κομπάρσος.

Ακατάλυτοι δεσμοί

Δύο πράγματα ανησυχούν κυρίως την κυβέρνηση από την εξέγερση του λαού στην Αίγυπτο. Το πρώτο είναι να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων που έχουν επενδύσει στη χώρα του Νείλου. Οπως είπε χαρακτηριστικά (στον «Real Fm») ο υφυπουργός Εξωτερικών Δ. Δόλλης, «οποιαδήποτε κατάσταση, μεταβατική ή μη, θα πρέπει να μας δίνει τη δυνατότητα να παρέμβουμε για να προστατεύσουμε τα οικονομικά συμφέροντα επιχειρήσεων ή ατόμων». Το δεύτερο που ανησυχεί την κυβέρνηση είναι ο κίνδυνος να υπάρξει ένα νέο κύμα μεταναστών από την Αίγυπτο. Προληπτικά λοιπόν έγινε χτες σύσκεψη υπό τον Χρ. Παπουτσή για να σηκώσει ένα νέο «φράχτη» σε στεριά και θάλασσα... Δεν περίμενε βέβαια κανείς από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ούτε βέβαια από την ηγεσία της ΝΔ να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στον αγώνα του αιγυπτιακού λαού, ακριβώς γιατί από ταξική θέση είναι σταθερά αλληλέγγυοι με τη «σταθερότητα» που διασφάλιζε το καθεστώς Μουμπάρακ στα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού ή όποιο άλλο ταξικό υπέρ του κεφαλαίου καθεστώς επιδιώκουν να επιβάλουν, αφού τώρα όλοι οι ιμπεριαλιστές κατηγορούν το καθεστώς Μουμπάρακ. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Επίσης απεχθάνονται και τρέμουν τις κοινωνικές εξεγέρσεις και γι' αυτό δεν έβγαλαν ούτε μια λέξη αποδοκιμασίας για τις εκατόμβες των νεκρών και τους χιλιάδες τραυματίες. Μάλιστα, ο εν λόγω υφυπουργός δε δίστασε να εκφράσει την υποστήριξή του στο στρατό, δηλώνοντας πως «ο στρατός της Αιγύπτου είναι διαχρονικός εγγυητής της ομαλότητας και αυτή τη στιγμή φαίνεται να έχει στα χέρια του την εξουσία»! Δεν πρέπει να υποτιμώνται επίσης οι ιδεολογικοπολιτικοί δεσμοί που έχει το ΠΑΣΟΚ με τον Χ. Μουμπάρακ, που, όπως και ο Μπεν Αλι στην Τυνησία, είναι ομοϊδεάτης τους και εκλεκτό μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς...

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Στην ανατροπή η προοπτική

Το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης επιχειρεί να κάνει υπόθεση του καθένα μας το ζήτημα του υψηλού κρατικού χρέους και των προοπτικών του. Στα Μέσα Ενημέρωσης, μάλιστα, γίνονται συγκεκριμένες αναφορές και παρουσιάζονται σενάρια για μέτρα και ρυθμίσεις που εξετάζονται ώστε να συνεχιστεί η κανονική πληρωμή των τοκοχρεολυτικών δόσεων. Κοινός παρονομαστής όλων των παραλλαγών είναι ότι κάθε ρύθμιση θα συνοδευτεί από δεσμεύσεις για κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής με ορίζοντα δύο και τρεις δεκαετίες.

Καλή η προσπάθεια της κυβέρνησης να προλειάνει το έδαφος για τα χειρότερα, όμως οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεχνούν ούτε στιγμή ότι δε χρωστάνε δεκάρα σε κανέναν. Σε κανέναν απολύτως! Το χρέος δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για να υλοποιηθεί, από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, μια καθαρά ταξική πολιτική, η πολιτική στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου. Για να εξυπηρετηθεί η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Για να βγάλουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια μερικές δεκάδες, άντε εκατοντάδες πολυεθνικά συγκροτήματα. Η τάξη που κέρδισε από αυτή την πολιτική, αυτή η τάξη χρωστάει και πρέπει να επιστρέψει τα δάνεια. Αυτοί άρπαξαν και εξακολουθούν να ιδιοποιούνται τα αποτελέσματα της εργασίας των εργαζομένων και τον κοινωνικό πλούτο της χώρας, αυτοί οφείλουν να πληρώσουν τα δανεικά που πάρθηκαν για λογαριασμό τους.

Το κεντρικό πρόβλημα, βέβαια, για την άρχουσα τάξη συνολικά δεν είναι το χρέος. Το δείχνουν με κάθε ευκαιρία. Οι περικοπές στους μισθούς των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα δε μειώνουν ούτε δεκάρα το δημόσιο χρέος. Το ίδιο και οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, η μείωση των εργοδοτικών εισφορών, οι αυξανόμενες φοροαπαλλαγές του κεφαλαίου, το άνοιγμα των λεγόμενων «κλειστών επαγγελμάτων» κ.ο.κ. Η αντιλαϊκή επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση με τις πλάτες της ΕΕ και του ΔΝΤ, οι σαρωτικές αναδιαρθρώσεις σε όλο το φάσμα των εργασιακών σχέσεων αλλού αποβλέπουν...

Ολοι τους, από την κυβέρνηση και τους συνοδοιπόρους της στο εσωτερικό, μέχρι το ΔΝΤ και την ΕΕ, λένε ότι αυτό που θέλουν να εξασφαλίσουν είναι η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Πώς, δηλαδή, οι ντόπιες επιχειρήσεις θα μπορούν να παραβγαίνουν, σε επίπεδο κόστους παραγωγής, με επιχειρήσεις από τη Βουλγαρία, την Κίνα και το Πακιστάν. Μόνο που αυτό μπορεί να γίνει μόνο με εξομοίωση του κόστους παραγωγής. Κοντολογίς, αυτό που ορέγονται και αυτό στο οποίο θέλουν να μας υποτάξουν, είναι να αποδεχτούμε εργασιακές σχέσεις και μισθούς παρόμοιους με αυτών των χωρών.

Το μέλλον των εργαζομένων είναι στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Στην αποτροπή των σχεδίων κυβέρνησης και ολιγαρχίας. Στην άρνηση και στην ανατροπή της πολιτικής η οποία μέχρι σήμερα υπηρετεί την τάξη εκείνων που πλουτίζουν σε βάρος του συνόλου των εργαζομένων και της κοινωνίας. Στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, που υπάρχει και αναπαράγεται μόνο χάρη στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και στη λεηλασία του πλούτου της χώρας. Προοπτική για τους εργαζόμενους και όλο το λαό είναι η φυγή προς τα μπρος, ο αγώνας για την εξασφάλιση των όρων, των προϋποθέσεων και των αναγκαίων συσχετισμών για τη λαϊκή εξουσία και τη λαϊκή οικονομία.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ