Το «Ζάππειο 2», δηλαδή το επικαιροποιημένο σχέδιο για την έξοδο από την κρίση, που προετοιμάζει να ανακοινώσει μετά τη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις 25 του Μάρτη ο Α. Σαμαράς, θα είναι το ίδιο με το «Ζάππειο 1». Δηλαδή μια στρατηγική εξόδου από την κρίση προς όφελος της πλουτοκρατίας, εμπλουτισμένη με διαρθρωτικές αλλαγές, που στη συνέχεια θα υιοθετήσουν η κυβέρνηση και η τρόικα. Η πρόταση που παρουσίασε πέρυσι τον Ιούλη στο Ζάππειο ο Α. Σαμαράς, με τον προσχηματικό τίτλο «Στρατηγική ελπίδας για την έξοδο από την κρίση», δεν ήταν παρά «ένα μνημόνιο με ανάπτυξη». Αποδεχόταν δηλαδή ως δεδομένα και αναγκαία τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα του μνημονίου και τις αντιδραστικές διαρθρωτικές αλλαγές, που στη συνέχεια τις υπερψήφισε όλες, αλλά επιχειρούσε φυγή προς τα μπρος, προτείνοντας μια δέσμη φιλομονοπωλιακών μέτρων στο όνομα της ανάκαμψης και της ανάπτυξης. Μέτρα όπως η μείωση των φορολογικών συντελεστών στα επιχειρηματικά κέρδη, η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, η αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου... Ολα αυτά λίγους μήνες μετά είχαν ενσωματωθεί στα «επικαιροποιημένα» μνημόνια κυβέρνησης και τρόικας. Το ίδιο ακριβώς θα γίνει και τώρα. Η ηγεσία της ΝΔ περιμένει τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής για να προτείνει τις προτάσεις που τυχόν δεν περιληφθούν ή που είναι γενικόλογες. Ηδη έχει ταχθεί εδώ και καιρό υπέρ των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και της δημιουργίας δημοσιονομικών πλεονασμάτων, υπέρ του «Συμφώνου της ανταγωνιστικότητας»... Με λίγα λόγια, η ηγεσία της ΝΔ θα συνεχίσει να ανοίγει δρόμους και να καλλιεργεί τη συναίνεση σε προωθημένες αντιλαϊκές ανατροπές.

Το Ελλάδα - Ισραήλ έχει γίνει τελευταία κάτι σαν τη διαδρομή... Παγκράτι - Κολιάτσου για τους Ελληνες υπουργούς.

Τις προάλλες είχε πάει εκεί ο υπουργός Πολιτισμού - Τουρισμού, Π. Γερουλάνος, για να πουλήσει κρουαζιέρες και να προωθήσει τον ελληνικό... πολιτισμό, με το αζημίωτο πάντα.

Την Κυριακή που μας πέρασε πήγε ο υφυπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Γ. Μανιάτης, για να «συσφίξει» τις ενεργειακές σχέσεις των δύο χωρών. Ακολούθως θα μεταβεί στη Σαουδική Αραβία για συμμετοχή σε ενεργειακό συνέδριο.

Μακάρι οι επισκέψεις αυτές να είχαν αγαθά κίνητρα, την προώθηση της φιλίας των λαών και την έναρξη αμοιβαία επωφελών οικονομικών σχέσεων.

Αλλά σε μια ευρύτερη περιοχή που φλέγεται από τις εξεγέρσεις των φτωχών και την έξαρση της αδικίας, το ζητούμενο δεν είναι το συμφέρον των λαών, αλλά των επιχειρηματιών. Γιατί πίσω από κάθε προσέγγιση, είτε αυτή ευτυχήσει, είτε όχι, βρίσκονται κάθε φορά πολύ συγκεκριμένα «πορτοφόλια» και συμφέροντα.

Τρέχουμε για τον «πολιτισμοτουρισμό», που δεν έχει καμία σχέση με το δικαίωμα του εργαζόμενου να ξεκουραστεί και να μάθει.

Τρέχουμε και για την «περιβαλλοντοενέργεια», όχι για να καλυφθούν οι ανάγκες του κόσμου, έτσι όπως μπορεί να γίνει με την πρόοδο της επιστήμης και τις ανάγκες των καιρών για «καθαρή», φτηνή ενέργεια. Αλλά για να γιγαντωθούν οι ντόπιοι ηλεκτροπαραγωγοί και έμποροι και για να ικανοποιηθούν τα ξένα μεγαθήρια, σε βάρος του λαού.