Από τις υπόλοιπες ταινίες, αξιόλογο είναι το αμερικάνικο δράμα του 2010 «Στην καρδιά του χειμώνα» της Ντέμπρα Γκράνικ. Αδιάφορα μέτριο το μεταφυσικό θρίλερ της βδομάδας για εξορκιστές και δαίμονες που έχει τίτλο «Η Τελετή». Καθόλου κακή όμως η σκηνοθετική αντίληψη και η χρήση της κινηματογραφικής γλώσσας από τον Σουηδό Μίκαελ Χόφστρεμ. Χαριτωμένα πανάλαφρη η αμερικάνικη ερωτική κωμωδία του 2011 με τίτλο «Μόνο το σεξ δεν φθάνει» σε σκηνοθεσία του Αϊβαν Ράιτμαν. Προβάλλεται και το φιλμ «Biloba» που είναι μια ελληνική παραγωγή του 2010, μια κωμωδία με διεθνές καστ, σε σκηνοθεσία της Σοφίας Παπαχρήστου. Τέλος, για τους μικρούς ή/και για όσους αγαπούν τις ταινίες κινουμένων σχεδίων βγαίνει την τρέχουσα βδομάδα στις αίθουσες η αμερικάνικη παραγωγή του 2010 «Οι ήρωες του δάσους: Περιπέτειες στο τσίρκο» του Κόντι Κάμερον...
Το KUHLE WAMPE γυρίστηκε το 1932, έναν χρόνο πριν την άνοδο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος του Χίτλερ στην εξουσία. Μετά το οικονομικό κραχ του '29 η παγκόσμια οικονομική κρίση έχει μπλοκάρει με τα πλοκάμια της τα πάντα. Η Γερμανία βιώνει ιδιαίτερα έντονα τις σκληρές συνέπειες της κρίσης με εκατομμύρια άνεργους, άθλιες συνθήκες εργασίας, με φτώχεια, με πείνα και απελπισία. Αυτήν την στιγμή, ξεπροβάλλει μέσα από τον κινηματογράφο η θέση των κομμουνιστών με την ταινία «Kuhle Wampe», που διαμηνύει εργατική αλληλεγγύη και αγώνα ταξικό! Είναι το πρώτο γερμανικό φιλμ που απροκάλυπτα εκφράζει μια κομμουνιστική οπτική. Και είναι άλλωστε απόλυτα φυσικό, δεδομένου ότι το σενάριο της ταινίας υπογράφουν οι Μπέρτολτ Μπρεχτ και Ερνστ Οτβαλτ, τη μουσική ο Χανς Αϊσλερ και ο νεαρός βουλγαρικής καταγωγής Ζλάταν Ντούντοβ τη σκηνοθεσία. Ολοι μέλη του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Χιλιάδες επίσης ήταν τα μέλη των αριστερών οργανώσεων σαν την Ενωση Εργατικού Αθλητισμού, τη Μονάδα του Θεάτρου των Εργατών και τη Χορωδία των Εργατών του ευρύτερου Βερολίνου που δήλωσαν εθελοντές, στις σκηνές που απαιτούσαν συμμετοχή μαζών. Η ανεξάρτητη αυτή παραγωγή πραγματοποιήθηκε κάτω από τις χειρότερες των συνθηκών. Αρκεί μόνο να αναφερθεί ότι στα μισά των γυρισμάτων, η υπεύθυνη εταιρεία για τις ηχητικές εγκαταστάσεις αρνήθηκε να συνεχίσει τη συνεργασία για λόγους πολιτικούς. Η ταινία, που ήταν αδύνατον να ξαναγυριστεί από την αρχή, σπατάλησε πολλά λεφτά σε δικαστικές διαδικασίες.
Η ταινία βρήκε θυελλώδη αντίδραση από τα συντηρητικά στοιχεία και απαγορεύτηκε πάραυτα η προβολή της λόγω του έντονου πολιτικού της μηνύματος, της ξεκάθαρης πολιτικής της θέσης και της αισιοδοξίας της για μια μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία. Παραπέμπουμε στο τραγούδι της Αλληλεγγύης, στο καταληκτικό μαχητικό μήνυμα που υμνεί την ταξική αδελφοσύνη και δικαιοσύνη αναδεικνύοντας μια τέχνη, που μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί με επαναστατικό τρόπο.
Δευτερευόντως θα έπρεπε να γίνει μνεία ορισμένων σημείων που σήμερα ίσως να μην προκαλούν την παραμικρή εντύπωση, στην εποχή τους όμως συνιστούσαν τουλάχιστον τομή ριζοσπαστική. Η ρηξικέλευθα υποκείμενη δομή της ταινίας εκφράζεται στη μη συνήθη σεναριακή της κατασκευή. Το ότι ο γιος αυτοκτονεί στο εισαγωγικό μέρος κι όχι στον επίλογο, αποτελεί στοιχείο που εναντιώνεται στο σύνολο της γερμανικής σκηνικής παράδοσης. Το αυτό συμβαίνει και με την ερωτική ιστορία της Αννι και του Φριτς, που παρουσιάζει ειδικό βάρος για τα τότε δεδομένα της εργατικής τάξης. Ο Φριτς επιστρέφει στην Αννι όταν ωριμάζει η ταξική του συνείδηση και όταν καταφέρνει να αποβάλει τις μικροαστικές του αντιλήψεις. Αυτό το οποίο τώρα συνδέει τους δύο ερωτευμένους είναι το ευκταίο σε ό,τι αφορά γενικότερα στην πρακτική κοινωνική του εφαρμογή. Η ελευθερία της εργατικής τάξης εξαρτάται από το βαθμό χειραφέτησής της, η ευτυχία της εξαρτάται από το βαθμό ωριμότητάς της.
Στο τρίτο μέρος της ταινίας - στον επίλογο - κυριαρχεί μια ελπιδοφόρα διάθεση που παραγκωνίζει την προηγούμενη, εκείνη της κατάθλιψης. Η συλλογική εικόνα επισκιάζει εκείνη των ανοιχτών προσωπικών ζητημάτων. Η Αννι συσπειρώνεται στο μαζικό αθλητικό κίνημα των ριζοσπαστών εργατών, ξανασυναντά τον - άνεργο πια - Φριτς και επανατοποθετούν τη σχέση τους σε υγιέστερη βάση. Η κομμουνιστική νεολαία προσδιορίζεται ως η μόνη επαναστατική πρωτοπορία, στην τελευταία μακρά σκηνή της πολιτικής λογομαχίας για την παγκόσμια οικονομική κρίση, σκηνοθετημένη από τον ίδιο τον Μπρεχτ. Τα πράγματα δεν άλλαξαν, το επιβεβαιώνουμε και σήμερα καθημερινά άρα το φιλμ «Kuhle Wampe» μας δείχνει και σήμερα ακόμα τον σταθερό δρόμο του αγώνα...
Παίζουν: Ερνστ Μπους, Χέρτα Τίλερ, Μάρτα Βόλτερ, Αντολφ Φίσερ, κ.ά.
Παραγωγή: Γερμανία (1932).
Παίζουν: Ταναπάτ Σαϊσαϊμάρ, Τζεντζίρα Πόνγκπας, Σάκντα Καεμπουάντι, κ.ά.
Παραγωγή: Ταϋλάνδη, Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία, Ισπανία (2010).
Τίποτα δεν μπορεί να αναιρέσει το χυδαίο και φτηνιάρικα αγοραίο αντικομμουνισμό της ταινίας για «τον Χίτλερ και τον Στάλιν που μπήκαν το 1939 στην Πολωνία και μοίρασαν την χώρα μεταξύ τους». Εκτοτε ο Χίτλερ παύει να αναφέρεται. Υπάρχει μόνο για παραπάνω από δύο ώρες ο αιμοσταγής Στάλιν που βασανίζει, καίει και σκοτώνει με τους πλέον σαδιστικούς και απάνθρωπους τρόπους όποιον βρει μπροστά του, ακόμη περισσότερο τους κληρικούς και τους ξένους τους οποίους μισεί, ενώ μαντρώνει κρατούμενους ποινικούς και πολιτικούς σε γκουλάγκ στη Σιβηρία. Αλήθεια, αυτούς γιατί δεν τους καθαρίζει κατευθείαν να τελειώνει μια για πάντα μαζί τους; Προς τι η ευαισθησία να τους διατηρεί ζωντανούς; Το πόνημα του Αυστραλού Πίτερ Ουίρ, με οκάδες ιδεολογήματα της οκάς, είναι τόσο φρικαλέα αντι-ιστορικό και αντι-επιστημονικό, που εξουδετερώνει οποιαδήποτε νύξη για όποια πιθανή τεχνική αρετή. Το αποτέλεσμα λειτουργεί σαν μπούμερανγκ και πλήττει πέρα για πέρα την αξιοπιστία του ίδιου του Ουίρ ως σκεπτόμενου ανθρώπου και καλλιτέχνη. Κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της διεθνούς εκστρατείας παραχάραξης της Ιστορίας στηρίζει εμπράκτως το πρόστυχο ξαναγράψιμό της. Και μην τολμήσει κανείς να ψελλίσει το αντίθετο γιατί σας διαψεύδει το ίδιο το φιλμ και οι «ιστορικές» πληροφορίες που, με συνοπτικές διαδικασίες, καταγράφονται στο σελουλόιντ του ...
Παίζουν: Κόλιν Φάρελ, Τζιμ Στέρτζες, Γκούσταβ Σκάρσγκορντ, Εντ Χάρις, Σάουαρς Ρόναν, Μαρκ Στρονγκ, κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).