ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τετάρτη 23 Φλεβάρη 2011
Σελ. /32
Ορος επιβίωσης η ανατροπή

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Οι δανειστές θα πάρουν όλα τα χρήματά τους πίσω. Η κυβέρνηση έχει πάρει - και θα συνεχίσει - όλα τα μέτρα γι' αυτό». Αυτό ήταν σε απλά λόγια το ουσιαστικό μήνυμα που έστειλε ο πρωθυπουργός από το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου την παραμονή της συνάντησής του με την Α. Μέρκελ. «Η Ελλάδα θα πληρώσει όλα τα χρέη της. Και εφαρμόζει όλα τα μέτρα για να αποφύγει την αναδιάρθρωση χρεών και τη χρεοκοπία της χώρας», τόνισε χαρακτηριστικά ο Γ. Παπανδρέου, επιβεβαιώνοντας ότι πάνω απ' όλα η κυβέρνηση βάζει τη διασφάλιση των συμφερόντων των διεθνών δανειστών -τοκογλύφων και βέβαια τη διαιώνιση της κυριαρχίας της εγχώριας πλουτοκρατίας. Δεν παρέλειψε, βέβαια, να αναφέρει και τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση για να επιτύχει αυτό το στόχο: «Επώδυνες και βαθιές δομικές μεταρρυθμίσεις», δηλαδή τσάκισμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, αλλά και σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις. Προκειμένου να μην αφήσει καμία αμφιβολία ο πρωθυπουργός έχει ήδη διαμηνύσει ότι θα στηρίξει το «σύμφωνο ανταγωνιστικότητας» που προωθούν Γερμανία και Γαλλία. Το μόνο που ζητά από την Γερμανίδα καγκελάριο είναι κάποιες «διευκολύνσεις» στην αποπληρωμή του χρέους ώστε «να καθησυχαστούν οι αγορές» και να μπορέσουν να γίνουν «επενδύσεις», όπως είπε. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να βουλιάξει το λαό βαθιά στη φτώχεια προκειμένου να πάρουν οι δανειστές πίσω τα λεφτά «τους» μέχρι και το τελευταίο ευρώ και να συνεχιστεί απρόσκοπτα η κερδοφορία των μονοπωλίων. Είναι ολοφάνερο ότι η ανατροπή αυτής της στρατηγικής της πλουτοκρατίας έχει καταστεί προϋπόθεση επιβίωσης για το λαό.

Ιδιωτικοποιήσεις δίχως όρια

Η «αξιοποίηση» της ακίνητης περιουσίας του δημοσίου που προωθεί η κυβέρνηση είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου στις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις που έρχονται. Και μόνο ο «ενδεικτικός», όπως τον αποκαλούν, στόχος των 50 δισ. ευρώ αρκεί για να φανεί ότι δεν πρόκειται να μείνει τίποτα από τη δημόσια περιουσία και τα πάντα θα περάσουν κοψοχρονιά ή τζάμπα στους μονοπωλιακούς ομίλους (σ.σ. αυτοί είναι οι τζαμπατζήδες...). Αυτό που δε λένε είναι ότι θα ιδιωτικοποιηθούν δημόσιες υπηρεσίες, αλλά και νοσοκομεία και πανεπιστήμια. Μια ιδέα όμως για το πού θα φτάσουν τα πράγματα δίνει το σχέδιο των ιδιωτικοποιήσεων που προανήγγειλε ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Ντ. Κάμερον, κάνοντας λόγο για «τερματισμό του κρατικού μονοπωλίου στο δημόσιο»(!) και «απελευθέρωση των δημοσίων υπηρεσιών από τις δαγκάνες του κρατικού ελέγχου»(!). Σε άρθρο του στη βρετανική «Τέλεγκραφ» ο Ντ. Κάμερον, προετοιμάζοντας το έδαφος για τη «Λευκή Βίβλο για τις δημόσιες υπηρεσίες», που θα παρουσιαστεί το επόμενο δεκαπενθήμερο, υπερασπίζεται ...το αυτόματο δικαίωμα των μεγάλων εταιρειών να συμμετέχουν στη διαδικασία ανάληψης δημοσίου έργου(!), δηλαδή να παίρνουν ό,τι θέλουν από τις δημόσιες υπηρεσίες εννοείται που αφήνει εγγυημένα υπερκέρδη. Ο Βρετανός πρωθυπουργός αναφέρεται ενδεικτικά στη διαχείριση σχολείων, λειτουργιών νοσοκομείων του δημοσίου και άλλων δημόσιων υπηρεσιών σε τοπικό επίπεδο, όπως η πρόνοια για ηλικιωμένους και η συντήρηση δρόμων και πάρκων. Οι μοναδικοί τομείς που θα εξαιρούνται από την ιδιωτικοποίηση είναι οι δικαστικές υπηρεσίες και οι υπηρεσίες ασφαλείας. Προς το παρόν...

Απαιτούν όλο και περισσότερα

Μέσα στο χαμό, βγαίνει και ο Σύνδεσμος των Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) και «μαλώνει» την κυβέρνηση, επειδή δεν έγινε δεκτό από το υπουργείο Οικονομικών το αίτημα επιχορήγησης με 50 εκατ. ευρώ του ΕΟΤ, ώστε να πληρώσει τα χρέη του προς ξένα ΜΜΕ για την προβολή.

Επισημαίνει, μάλιστα, ότι από την ακύρωση των Μεσογειακών Αγώνων το υπουργείο Πολιτισμού «εξοικονόμησε» 80 εκατ. ευρώ, που θα μπορούσε να τα διαθέσει για την τουριστική προβολή!

Φυσικά, οι επιχειρηματίες του τουρισμού ενδιαφέρονται πρώτα και κύρια για την οικονομία της χώρας. Οχι ότι ζητάνε «ζεστό» κρατικό χρήμα για τη δική τους οικονομία, δηλαδή την ανάπτυξη των επιχειρήσεων, σε μια περίοδο που κόβονται οι συντάξεις από γέροντες που έτσι κι αλλιώς παίρνουν «τρεις κι εξήντα», για να κονομήσουν οι ίδιοι.

Οχι. Για το καλό της πατρίδας φωνάζουν.

Τους μείωσαν τον ΦΠΑ στα ξενοδοχεία. Τις μεγάλες επιχειρήσεις του τουρισμού, όπως και όλες τις μεγάλες, τις έχουν «μη στάξει και μη βρέξει» στη φορολογία. Τους χαρίζουν εκατοντάδες εκατ. ευρώ από τις ασφαλιστικές εισφορές. Τους εντάσσουν στα διάφορα προγράμματα επιχορήγησης. Προχώρησαν στην άρση του καμποτάζ για τις κρουαζιέρες, κ.ο.κ.

Αλλά αυτοί δεν ικανοποιούνται με τίποτα και επαναφέρουν το ζήτημα για σύμπραξη κράτους - ιδιωτών στην τουριστική προβολή. Να πληρώνει το κράτος, να προβάλλονται οι επιχειρήσεις τους, να «φάει ψωμί ο κόσμος» λένε, αλλά να φάνε παντεσπάνι οι ίδιοι εννοούν.

Μεγάλη υπόθεση να είσαι πατριώτης, ειδικά στους δύσκολους καιρούς που τα δίνεις όλα για τη ...χώρα.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Υπερασπιστές των εργοδοτών

Βασική προϋπόθεση για τη χειραφέτηση των εργαζομένων από την αστική πολιτική είναι η εγκατάλειψη του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες εδώ και χρόνια δρουν έτσι ώστε να «τσακίζουν» το εργατικό κίνημα: Τα αιτήματα που προβάλλουν απαντούν στις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας της καπιταλιστικής οικονομίας. Δε συμβάλλουν στην οργάνωση των εργαζομένων. Απαξιώνουν τις συλλογικές διαδικασίες και τη συμμετοχή των εργαζομένων καλλιεργώντας μοιρολατρία και συμβιβασμό. Καλούν σε δράση για την υπεράσπιση της κυβερνητικής - ευρωενωσιακής πολιτικής.

Στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα πάντα υπήρχαν δύο «γραμμές» σε σύγκρουση: Η ταξική γραμμή διαμορφώνει αιτήματα και στόχους πάλης σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης κόντρα στο κεφάλαιο, με αφετηρία ότι είναι η τάξη αυτή που παράγει όλο τον πλούτο. Και με επιδίωξη η πάλη της εργατικής τάξης να κατευθύνεται στην κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, ώστε να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία για να απαλλαγούν οι εργαζόμενοι από την εκμετάλλευση. Η γραμμή που εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού πρεσβεύει ότι οι ανάγκες και τα όποια δικαιώματα των εργαζομένων πρέπει να «στριμώχνονται» στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, στην ανάπτυξη, δηλαδή, του κεφαλαίου. Ως εκ τούτου υπερασπίζεται - με διάφορους τρόπους - τόσο τα συμφέροντα των εργοδοτών, όσο και των κυβερνήσεών τους.

Οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, αποκαλύπτουν τον παραπάνω διαχωρισμό στους εργαζόμενους, ώστε να εγκαταλείψουν οριστικά τις δυνάμεις αυτές. Από την άλλη, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός - οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) - κατηγορούν προπαγανδιστικά το ΠΑΜΕ ως «διασπαστή» για να κρύψουν ότι «δουλεύουν» για την κερδοφορία των επιχειρήσεων και αυτό εκφράζεται καθημερινά στους χώρους δουλειάς και στα συνδικάτα. Δεν υπάρχει αντεργατικό μέτρο, που δεν έχει την ανοχή ή και στήριξη της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι παρατάξεις, που λίγα έχουν να χωρίσουν, σε μια σειρά εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες και συνδικάτα κατεβαίνουν σε κοινό ψηφοδέλτιο.

Ιδιαίτερα ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ είναι οι δυνάμεις που: Συμφωνούν με τις ευέλικτες μορφές εργασίας, αλλά με ...έλεγχο. Εβαλαν πλάτη για να περάσουν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι. Χαρακτήριζαν τους συμβασιούχους και τους εργαζόμενους με stage «βολεμένους από ρουσφέτια». Εμποδίζουν συμβασιούχους να γραφτούν στα συνδικάτα. Υπογράφουν επιχειρησιακές συμβάσεις για μειώσεις μισθών και δέχονται την εκ περιτροπής εργασία, αναπαράγοντας τον εργοδοτικό εκβιασμό ότι διαφορετικά θα γίνουν απολύσεις. Πρωτοστάτησαν στη χρηματοδότηση εργοδοτών από το κράτος προκειμένου να μην κλείσουν επιχειρήσεις, ενώ μετά από λίγο τέτοιες επιχειρήσεις επικαλούνται εκ νέου οικονομικά προβλήματα για να ξαναχρηματοδοτηθούν, που, αν δεν το πετύχουν, είτε κλείνουν, είτε μεταφέρονται αλλού. Απεμπολούν την ανάγκη μέτρων προστασίας των ανέργων, βάζοντας πλάτη για χρηματοδότηση επιχειρήσεων στο όνομα δημιουργίας θέσεων εργασίας.

Η λίστα θα ήταν πολύ μακριά αν τα αναφέραμε όλα. Σήμερα είναι αναγκαίο όσο ποτέ να απομονωθεί η εργατική αριστοκρατία, οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες που ανήκουν στα κόμματα του «ευρωμονόδρομου». Εχουν ξεπουλήσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, υπονομεύουν τους αγώνες και την ενότητα των εργαζομένων, γιατί τα συμφέροντά τους βρίσκονται κοντά σε εκείνα των εργοδοτών και αυτά προασπίζονται. Να γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει να εγκαταλείψουν αυτές τις δυνάμεις, να συσπειρωθούν στα ταξικά συνδικάτα και το ΠΑΜΕ για να ενισχύσουν τον ταξικό αγώνα διεκδικώντας πολιτική για τα δικά τους συμφέροντα.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ