Από τη συμμετοχή της ΟΓΕ στην απεργία στις 23 Φλεβάρη

Στην εισήγησή της η πρόεδρος της ΟΓΕ, Καλλιόπη Μπουντούρογλου, επισήμανε ότι στις σημερινές συνθήκες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου και της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, οι απαιτήσεις από τους συλλόγους και τις ομάδες της ΟΓΕ είναι πιο αυξημένες από ποτέ. Η ΟΓΕ πρέπει να αναπτύξει πλατιά δράση, που να βοηθά να αποκαλύπτονται στα μάτια των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων οι πραγματικές αιτίες της κρίσης και οι στόχοι της αντιλαϊκής επίθεσης. Προκειμένου οι εργαζόμενες να διαγράψουν από τη συνείδησή τους το χρέος, να απορρίψουν τις σαρωτικές ανατροπές στα δικαιώματά τους και το διαρκές μνημόνιο λιτότητας, που ετοιμάζουν κυβέρνηση και ΕΕ, με σκοπό να υπηρετήσουν την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων. Με το πνεύμα αυτό οργανώνεται και ο γιορτασμός της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας.

Η δουλειά στις γυναίκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας δεν αφορά μόνο το γυναικείο κίνημα, αλλά είναι υπόθεση όλων των συσπειρώσεων που απαρτίζουν την κοινωνική συμμαχία. Γι' αυτό μπροστά στην Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας, ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΟΓΕ και ΜΑΣ απευθύνουν κοινό κάλεσμα και διοργανώνουν κοινές συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια. Οσον αφορά την Αθήνα, έχει ήδη αποφασιστεί κινητοποίηση για τις 10 Μάρτη, στις 6.30 μ.μ. στο Σύνταγμα.

Η ΟΓΕ οργανώνει τις παρεμβάσεις της, αντιμετωπίζοντας την 8η Μάρτη όχι απλά σαν μια επέτειο, αλλά σαν αφορμή για δράση, σαν αφετηρία για τη συσπείρωση και την οργάνωση των γυναικών στο ταξικό εργατικό, στο ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, σαν ευκαιρία για να μονιμοποιηθεί ως τρόπος δουλειάς η εξειδίκευση των στόχων πάλης και των μορφών δράσης στις γυναίκες. Οι ομάδες και οι σύλλογοι σχεδιάζουν πολύμορφες πρωτοβουλίες, κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις ενώ στις 14 Μάρτη η ΟΓΕ θα πραγματοποιήσει κεντρική εκδήλωση με θέμα τις κατακτήσεις των γυναικών στον 20ό αιώνα, κλείνοντας με τον τρόπο αυτό τη χρονιά που αφιέρωσε στην επέτειο της συμπλήρωσης 100 χρόνων, από την καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως Μέρας της Γυναίκας.

Η απουσία εναλλακτικής φιλολαϊκής πρότασης και η προσήλωση σε μια πρόταση διαχείρισης του συστήματος αναδεικνύονται απ' τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Αλ. Αλαβάνος στο «Βήμα», επιμένοντας να καλεί το λαό σε «εξέγερση», διευκρινίζοντας βεβαίως πως εννοεί «ειρηνική», κατά τα πρότυπα της Αιγύπτου, με στόχο «την απομάκρυνση της κυβέρνησης, το κοινωνικό κράτος και την ανάπτυξη». Προτάσεις δοσμένες από μια σκοπίμως αταξική οπτική, προκειμένου να συσκοτίζεται η βαθιά διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο λαό και τα μονοπώλια και το γεγονός πως όσο αυτά εξουσιάζουν καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να εγγυηθεί κοινωνικό κράτος και ανάπτυξη που θα ωφελεί το λαό.

Δεν απαντά, ωστόσο, ο Αλ. Αλαβάνος στο ερώτημα ποιος να έρθει αν φύγει η κυβέρνηση όπως ο ίδιος αξιώνει. Αντί απάντησης προσφεύγει σε ευφυολογήματα του τύπου: «Από τη στιγμή που η σταθερά αρχίζει να γίνεται μεταβλητή, που ο λαός γίνεται το κεντρικό υποκείμενο της πολιτικής εξέλιξης, τα πάντα ανατρέπονται. Θα δείτε τη Μέρκελ να προσκυνάει την Παναγία της Τήνου για να μην αποχωρήσει η Ελλάδα από την ευρωζώνη και ξεκινήσει η αρχή του τέλους της». Το αποφεύγει, γιατί θα έπρεπε να απαντήσει ότι αυτό που προτείνει είναι μια αστική κυβέρνηση διαχείρισης των συμφερόντων των καπιταλιστών. Υπονοώντας ότι αυτή θα είναι και φιλολαϊκή! Κοροϊδία και αυταπάτες για το λαό σπέρνει ο κ. Αλαβάνος.

Δεν απαντά, επίσης, ευθέως ούτε στο ερώτημα αν τάσσεται υπέρ ή κατά της ΕΕ. Αρκείται να δηλώσει υπέρ του κοινωνικού κράτους και να διατυπώσει την απάντησή του με υποθέσεις όπως: «Αν η συμμετοχή μας στην ευρωζώνη το καταλύει, όπως σήμερα, είμαι κατά. Για να δώσεις όμως μια οριστική απάντηση στο ερώτημα χρειάζεται μια κυβέρνηση που να λέει στην Ευρωπαϊκή Ενωση: "Κοντά τα χέρια σας. Μακριά από τα δικαιώματα της κοινωνίας. Εχετε τις ευθύνες σας για τις επιπτώσεις της χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ελλάδα, για τις γερμανικές ή τις γαλλικές μίζες, για την τοκογλυφία, για την εκμετάλλευση της κοινοτικής περιφέρειας από τον Βορρά. Θα πληρώσετε". Δυστυχώς, δεν έχουμε τέτοια κυβέρνηση». Συνεχίζει τυχοδιωκτικά μ' αυτήν την απάντηση την παραπλάνηση του λαού.

Επί της ουσίας, αναπαράγει τα μυθεύματα πως η συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική ευρωένωση μπορεί και να αποδώσει οφέλη στο λαό, αν υπάρξει μια κυβέρνηση που, ενώ θα διαχειρίζεται τον καπιταλισμό, θα πιέζει σ' αυτήν την κατεύθυνση. Επιμένει, δηλαδή, να συσκοτίζει το ρόλο της ΕΕ και τη χάραξη από μέρους της μιας βαθιά αντιλαϊκής στρατηγικής προς όφελος των μονοπωλίων, στο πλαίσιο της οποίας δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή δυνατότητα, έστω για κάποια ψίχουλα, στους λαούς.

Αφήνει, άλλωστε, να εννοηθεί ότι ένας ανθρώπινος καπιταλισμός είναι δυνατόν να υπάρξει, καθώς στο ερώτημα αν το πιστεύει απαντά ως εξής: «Χρειάζεται επειγόντως να βρούμε την έξοδο κινδύνου από αυτόν τον άγριο καπιταλισμό». Οχι τον καπιταλισμό, αλλά μόνο τον άγριο. Να αποδράσει - και όχι να τον ανατρέψει - ο λαός απ' τον «άγριο» καπιταλισμό, αναζητώντας έναν «ήρεμο» καπιταλισμό, σ' αυτό καλεί. Δηλαδή, αιώνια υποταγή στην εκμετάλλευση.