Τον πρωτομάρτυρα της Ειρήνης, τον Νίκο Νικηφορίδη τίμησε η Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη Θεσσαλονίκης, με εκδήλωση που διοργάνωσε το Σάββατο το πρωί, μπροστά στο Μνημείο που κοσμεί το Πάρκο Ειρήνης στις Συκεές. Εξήντα χρόνια πριν, τα χαράματα της 5ης Μάρτη του 1951, εκτελέστηκε στο Γεντί Κουλέ από το μετεμφυλιακό καθεστώς, με την κατηγορία της συλλογής υπογραφών για την ειρήνη και της «ανατρεπτικής δράσης».

Στην εκδήλωση παραβρέθηκε η αδελφή του. Συμμετείχε κλιμάκιο της ΚΟΘ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Κώστα Αβραμόπουλο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος, ο για πέντε τετραετίες δήμαρχος Συκεών Παναγιώτης Αφαλής, οι βουλευτές του ΚΚΕ Αγγελος Τζέκης και Γιάννης Ζιώγας, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ και άλλοι. Στεφάνια κατατέθηκαν από την ΚΟΘ του ΚΚΕ, την ΚΝΕ, την ΕΔΥΕΘ, Επιτροπές Ειρήνης και την ΠΕΑΕΑ.

Μιλώντας στην εκδήλωση, ο Σωτήρης Αβραμόπουλος, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ, αναφέρθηκε στους σταθμούς της σύντομης ζωής του Ν. Νικηφορίδη. Μέλος της ηρωικής ΕΠΟΝ από τα 15 του χρόνια, μαθητής γυμνασίου ακόμα εξορίζεται το 1947 στην Ικαρία και μετέπειτα στη Μακρόνησο. Εκεί δεν υπογράφει δήλωση μετάνοιας και αντιμετωπίζει όλη τη βαρβαρότητα της αστικής τάξης, που τιμωρεί με απάνθρωπα βασανιστήρια τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.

Προσωπικός του βασανιστής ήταν ο μετέπειτα δικτάτορας επί χούντας Δημήτρης Ιωαννίδης. Από τα βασανιστήρια χάνει προσωρινά το φως του, του δημιουργούνται σοβαρές σωματικές και ψυχολογικές βλάβες. Αμέσως μετά την αποφυλάκισή του έρχεται στη Θεσσαλονίκη. Δε χάνει χρόνο, μπαίνει μπροστά για την οργάνωση της πάλης του λαού και της νεολαίας, με αιχμή τα ζητήματα της ειρήνης.

Συλλαμβάνεται και δικάζεται γι' αυτή του τη δράση. Σε ερώτηση του προέδρου του δικαστηρίου απαντάει: «Είμαι κομμουνιστής δεν αποκηρύσσω τις ιδέες μου». Στις εκκλήσεις της μητέρας του να υπογράψει δήλωση για να σωθεί, εξηγεί: «Βρε μάνα δεν είναι η υπογραφή που θα βάλω για να γλιτώσω τη ζωή μου, αυτοί θέλουν να προδώσω».

Μεταξύ άλλων, ο Σ. Αβραμόπουλος είπε: «Τιμούμε σήμερα τον Νίκο Νικηφορίδη, έναν ακόμα από τους χιλιάδες κομμουνιστές αγωνιστές του λαού μας, που δεν προσκύνησε, προτίμησε το θάνατο από το συμβιβασμό με την αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές συμμάχους της. Εκδήλωση τιμής και μνήμης αλλά και συνέχειας του αγώνα, για τον νεολαίο που και σήμερα είναι χρήσιμος με την έννοια ότι το παράδειγμα της αντοχής, της αυτοθυσίας, της αφοβίας απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, είναι ιδιαίτερα χρήσιμο, στις σύγχρονες συνθήκες πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας».

Στο σύντομο χαιρετισμό του, ο δημοσιογράφος Σπύρος Κουζινόπουλος χαρακτήρισε τη θανατική καταδίκη του Ν. Νικηφορίδη ένα αποτρόπαιο πολιτικό και δικαστικό έγκλημα. «Μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο υπήρξε ένα κοινό ραδιόφωνο, που έγινε προσπάθεια να παρουσιασθεί ως "ασύρματος"!», υπογράμμισε. Την εκδήλωση πλαισίωσε με τραγούδια το συγκρότημα της ΚΝΕ.

Το στερνό «αντίο» στον παλαίμαχο κομμουνιστή Γιώργο Σοφιανίδη, που πέθανε σε ηλικία 82 χρόνων και τη Δευτέρα κηδεύτηκε στο χωριό του, το Μεταλλικό του Κιλκίς, είπαν οι σύντροφοί του, οι συναγωνιστές, οι συγγενείς και φίλοι. Στην κηδεία παραβρέθηκε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Θεοδόση Κωνσταντινίδη, μέλος του ΠΓ και τον Νίκο Χριστάνη, Γραμματέα της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.

Τον επικήδειο εκφώνησε ο Θόδωρος Αθανασιάδης, μέλος της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ και Γραμματέας της ΝΕ Κιλκίς του Κόμματος. Συλλυπητήριο μήνυμα εξέδωσε η ΠΑΣΥ.

Ο σ. Γιώργος Σοφιανίδης γεννήθηκε το 1929 στο Μεταλλικό από γονείς αγρότες που ήρθαν πρόσφυγες το 1922 από το Καρς. Παρά το νεαρό της ηλικίας του, οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ και βοηθούσε τους αντάρτες. Στις 17 Νοέμβρη του 1947, οι ταγματασφαλίτες κύκλωσαν το Μεταλλικό και τον συνέλαβαν μαζί με τον πατέρα του και τους συντρόφους του από την Οργάνωση Αυτοάμυνας του χωριού. Μετά από βασανιστήρια 40 μερών, σύρθηκε σε «δίκη» με την κατηγορία του τροφοδότη και στρατολόγου του ΔΣΕ. Ενώ η πρόταση του Βασιλικού Επίτροπου ήταν δις εις θάνατο, καταδικάστηκε τελικά σε ισόβια γιατί ήταν ανήλικος, μόλις 17 χρόνων.

Στη Μακρόνησο, μάταια, προσπάθησαν να του σπάσουν το ηθικό και να κάνει δήλωση μετανοίας. Εκεί συναντήθηκε αργότερα και με τον μόλις 14 χρόνων αδελφό του, τον Ηλία, που τον συνέλαβαν σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις το 1949. Το 1962 εντάσσεται στις γραμμές του ΚΚΕ. Οι αγώνες του, για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της μικρομεσαίας αγροτιάς του Κιλκίς και όχι μόνο, συνεχίστηκαν και συνάντησαν τη λαϊκή αποδοχή.

Διατέλεσε πρόεδρος της Κοινότητας Μεταλλικού - Μεγάλης Βρύσης, πρόεδρος Συνεταιρισμού Μεταλλικού, της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Ν. Κιλκίς, του Αγροτικού Συλλόγου Μεταλλικού, του Συλλόγου Ακτημόνων, του Σωματείου Κτηνοτρόφων Κιλκίς, των Γαλακτοκομικών Συνεταιρισμών Μεταλλικού και περιχώρων, αντιπρόεδρος στην ΕΓΣ Κιλκίς, ιδρυτικό μέλος Σωματείου Θεριζοαλωνιστών.

Μετά τη μεταπολίτευση, διατέλεσε επανειλημμένα μέλος της ΝΕ του Κόμματος, υπεύθυνος για τα αγροτικά στον νομό. Για την πολύπλευρη αγωνιστική του δράση, το Κόμμα τον τίμησε και με την υποψηφιότητα του βουλευτή στο νομό.