Ειδικότερα, ο υφυπουργός Υποδομών Γ. Μαγκριώτης, κατά την επίσκεψή του στον Οργανισμό Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας (ΟΑΣΠ), δήλωσε ότι η κυβέρνηση σχεδιάζει την εφαρμογή ενός Προγράμματος Ενίσχυσης Αντισεισμικότητας δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων, με επιχορήγηση του Δημοσίου. Το πρόγραμμα αυτό σταδιακά θα ξεκινήσει από κατασκευές προ του 1959, χρονιά που θεσπίστηκε ο πρώτος αντισεισμικός κανονισμός και θα κλιμακωθεί στις κατασκευές προ του 1985, χρονιά της πρώτης αναβάθμισης του αντισεισμικού κανονισμού.

Επίσης δήλωσε ότι σταδιακά, «με προτεραιότητα σε περιοχές υψηλού σεισμικού κινδύνου, θα καθιερώσουμε πιστοποιητικό "αντισεισμικής επάρκειας", σε αντιστοιχία με το πιστοποιητικό "πράσινης κατοικίας και κατασκευής"», που όπως είναι γνωστό επιφέρουν «χαράτσια» στη λαϊκή οικογένεια για τις ενεργειακές επιθεωρήσεις και σημαντικές επιβαρύνσεις για εγκατάσταση συστημάτων εξοικονόμησης ενέργειας. Κι αυτό καθώς κυρίως λαϊκές οικογένειες διαμένουν στο 75% των κτιρίων της χώρας που έχουν κτιστεί πριν το 1985, δηλαδή με βάση τους παλιούς και ανεπαρκείς αντισεισμικούς κανονισμούς. Αυτές οι οικογένειες, μέσα στη δίνη των υπόλοιπων αντιλαϊκών μέτρων που παίρνει η κυβέρνηση, τώρα θα υποχρεωθούν να πληρώσουν από την τσέπη τους ένα σεβαστό ποσό για να θωρακίσουν αντισεισμικά τα σπίτια τους, αντί η κυβέρνηση να εφαρμόσει ένα τέτοιο πρόγραμμα με δημόσια αποκλειστικά κονδύλια.

Η κυβέρνηση υπόσχεται επίσης, μεταξύ των άλλων, ότι θα ολοκληρώσει μέσα σε ένα χρόνο τον πρωτοβάθμιο προσεισμικό έλεγχο των δημόσιων και κοινωφελούς χρήσης κτιρίων, που όπως είναι γνωστό καρκινοβατεί από το 2001, αφού από τα 80.000 κτίρια έχουν ελεγχθεί μόλις τα 6.000!

Το ζήτημα αυτό, όπως ανακοινώθηκε, συζητήθηκε και σε χτεσινή σύσκεψη υπό τον Γ. Μαγκριώτη, στην οποία μετείχαν ο γενικός γραμματέας Δημοσίων Εργων Γιάννης Οικονομίδης και οι πρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι των εποπτευόμενων φορέων του υπουργείου, ΟΑΣΠ, ΟΣΚ, ΟΕΚ, ΘΕΜΙΣ και ΔΕΠΑΝΟΜ. Σύμφωνα με την ανακοίνωση, ο υφυπουργός ζήτησε την επιτάχυνση των ελέγχων και δήλωσε ότι το υπουργείο Υποδομών σε συνεργασία με τα συναρμόδια υπουργεία θα διαμορφώσουν ένα πρόγραμμα προσεισμικής ενίσχυσης των δημόσιων κτιρίων, εξασφαλίζοντας τους απαραίτητους πόρους στην τετραετία 2012-2015.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος κατά του λαού της Λιβύης γίνεται με πρόσχημα την υπεράσπιση και διάσωση των αντικαθεστωτικών από τον πόλεμο ενάντιά τους από το καθεστώς Καντάφι, που πασχίζουν να ανατρέψουν. Τα γεγονότα στη Λιβύη έρχονται ως συνέχεια του ξεσηκωμού στην Τυνησία, την Αίγυπτο, το Μπαχρέιν, την Υεμένη κλπ. Φαίνεται πως σε Αίγυπτο και Τυνησία υπήρξαν δυνάμεις του κεφαλαίου που κατάφεραν να ελέγξουν την κατάσταση και να δρομολογήσουν τους αναγκαίους αστικούς εκσυγχρονισμούς αντιστοίχησης της ανάπτυξης του καπιταλισμού σ' αυτές τις χώρες, της θέσης τους στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και τις σχέσεις τους στα πλαίσια έντασης της καπιταλιστικής διεθνοποίησης. Στη Λιβύη, φαίνεται ότι δεν υπήρχαν οι εσωτερικές προϋποθέσεις που μπορούσαν να δρομολογήσουν ανατροπή του Καντάφι. Το γεγονός ότι στη Λιβύη δρούσαν από τα πριν στελέχη των μυστικών υπηρεσιών της Αγγλίας, πιάστηκαν κιόλας, ότι τους αντικαθεστωτικούς προσπαθούν να τους εξοπλίσουν και να τους οργανώσουν αξιωματικοί δυτικών κρατών (Γαλλία, Βρετανία), αποκαλύπτει ότι εκεί πήγαν να δημιουργήσουν κατάσταση εξέγερσης για να δικαιολογήσουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Είναι γεγονός ότι σε όλες αυτές τις χώρες ο υποκειμενικός παράγοντας, (Κομμουνιστικό Κόμμα, εργατικό κίνημα) είναι ανύπαρκτος (Λιβύη), ή ισχνός (Αίγυπτος, Τυνησία).

Την αναγκαιότητα αστικών εκσυγχρονισμών τα διεθνικά μονοπώλια έπρεπε να την επιβάλουν. Για παράδειγμα, στη Λιβύη οι άδειες έρευνας, εξόρυξης και εκμετάλλευσης πετρελαίου δίνονται από την Κρατική Εταιρεία Πετρελαίων. Πρόσφατα σε επαναδιαπραγμάτευση των συμφωνιών με διεθνικά μονοπώλια πετρελαίου μειώθηκε το ποσοστό πετρελαίου που θα παίρνουν τα διεθνικά μονοπώλια. Η κρατική εταιρεία της Λιβύης επιβάλλει όρους που θέλουν να ανατρέψουν. Θέλουν δηλαδή να καταργηθεί το κρατικό μονοπώλιο, να γίνει απελευθέρωση της Ενέργειας. Επρεπε λοιπόν να ξεμπερδεύουν με τον Καντάφι, να εκσυγχρονιστεί το πολιτικό σύστημα.

Αυτοί οι σχεδιασμοί δεν είναι καινούριοι. Στις 6 Νοέμβρη του 2003, με ομιλία που εκφώνησε στο «Εθνικό Ιδρυμα Δημοκρατίας» ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπους, οι ΗΠΑ δημόσια τάχθηκαν υπέρ της «ανασυγκρότησης» της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, που τη χαρακτήρισαν «Μεγάλη Μέση Ανατολή».

Η «πρώτη» φάση είχε ξεκινήσει στις 20 Μάρτη 2003 με την εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ, που έγινε με πρόσχημα τα «όπλα μαζικής καταστροφής» και την «αποκατάσταση της δημοκρατίας».

Το σχέδιο της «ανασυγκρότησης» της λεγόμενης «Μεγάλης Μέσης Ανατολής» απασχόλησε στην πορεία τόσο τη Σύνοδο των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών («G8»), όσο και το ΝΑΤΟ, όπου οι ΗΠΑ επιδίωξαν να κερδίσουν την υποστήριξη σ' αυτά τα σχέδια, που προβλέπουν εκσυγχρονισμό των αστικών δομών, για τη διασφάλιση της αστικής εξουσίας κι ακόμη και την αλλαγή συνόρων, διαμόρφωση νέων κρατών.

Στις 22-23 Μάη 2004, στη 16ηΣύνοδο Κορυφής της Λίγκας των Αραβικών Κρατών (στην Τυνησία), συζητήθηκε το σχέδιο «μεταρρύθμισης» των αραβικών χωρών, χωρίς ωστόσο να υπάρξει συμφωνία.

Είναι χαρακτηριστικό πως στη Σύνοδο του «G8» (8-10 Ιούνη 2004), όπου συζητήθηκε το σχέδιο «ανασυγκρότησης», παραβρέθηκαν μόνον οι ηγέτες του Αφγανιστάν, του Μπαχρέιν, της Ιορδανίας, της Τουρκίας, της Υεμένης και του Ιράκ, ενώ αρνήθηκαν να παραβρεθούν στενοί σύμμαχοι των ΗΠΑ (Κουβέιτ, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Τυνησία). Επιφυλακτικά στα αμερικανικά σχέδια τοποθετήθηκαν τότε η Γαλλία (που παίζει ιδιαίτερα δραστήριο ρόλο στην περιοχή) και η Γερμανία.

Στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη (28-29 Ιούνη 2004), αποφασίστηκε το σχέδιο για τη «Μεγάλη Μέση Ανατολή» και καταμερίστηκαν ρόλοι για την εφαρμογή του.

Τα σχέδια των ΗΠΑ αναπτύχθηκαν με νέα ορμή μετά την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στην ηγεσία των ΗΠΑ (2008) και την ομιλία του στο Κάιρο (4/6/2009), όπου φαίνεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να προωθήσουν το λεγόμενο «εκδημοκρατισμό» της Μέσης Ανατολής και να προσεταιριστούν μια σειρά αραβικές χώρες στα σχέδιά τους ενάντια στο Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Ο πόλεμος στη Λιβύη γίνεται για τα πετρέλαια, το φυσικό αέριο, αγωγούς μεταφοράς τους, εν μέσω βαθιάς οικονομικής κρίσης, η αντιμετώπιση της οποίας, εκτός από καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, αναζητεί τομείς επένδυσης υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων. Η γεωγραφική θέση της Λιβύης προσφέρεται και για γενικότερη διείσδυση σε άλλες χώρες της Αφρικής. Εδώ εκφράζονται οξύτατες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις. Τις περιγράψαμε προχτές και χτες απ' αυτήν εδώ τη στήλη. Και εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για τους λαούς. Επαγρύπνηση, αντιιμπεριαλιστική πάλη, πάλη ενάντια στην αστική τάξη ως την ανατροπή της.