Η ζωή των λαϊκών οικογενειών, και ιδιαίτερα των νέων ζευγαριών, γίνεται όλο και πιο δύσκολη, τα προβλήματα που υψώνονται μπροστά τους αυξάνονται ως αποτέλεσμα της επίθεσης του κεφαλαίου. Σε μια προσπάθεια να φωτίσει πλευρές των προβλημάτων και των δυσκολιών που αντιμετωπίζει σήμερα κάθε εργατική - λαϊκή οικογένεια, ο «Ρ» συζήτησε με την Ανθή Κοντοπούλου. Η Ανθή είναι μέλος μιας τέτοιας ακριβώς οικογένειας, συμβασιούχος στο Δήμο Περιστερίου και μητέρα ενός 9χρονου παιδιού.

Μέσα από τη συζήτηση που ακολουθεί έρχεται στο προσκήνιο η πραγματικότητα που αντιμετωπίζει σήμερα η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, των ζευγαριών και των οικογενειών τους. Μια πραγματικότητα που επιβεβαιώνει ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να προσφέρει παρά μόνο νέα, ακόμα μεγαλύτερα αδιέξοδα. Μια πραγματικότητα που αποδεικνύει πόσο απαραίτητη είναι η συμβολή των ίδιων των νέων ζευγαριών στο ταξικό εργατικό κίνημα. Πόσο αναγκαίο είναι τον αγώνα που δίνουν καθημερινά αντιμέτωποι με τα προβλήματα να τον συνδέουν με την πάλη για λαϊκή εξουσία και οικονομία, για να ανατραπεί το σύστημα της εκμετάλλευσης και να γίνει πράξη η δυνατότητα που υπάρχει σήμερα να ζήσουν καλύτερα οι ίδιοι και τα παιδιά τους.

«Ηταν καλύτερα τα πράγματα πριν 12 χρόνια που ξεκινήσαμε», ξεκαθαρίζει η Ανθή. «Μπορούσαμε να πάρουμε ένα στεγαστικό δάνειο, να "εξασφαλίσουμε" κατά κάποιο τρόπο τη στέγη μας, να αγοράσουμε ένα δυάρι. Δούλευα τότε στη ΣΕΞ ΦΟΡΜ και ο Τάκης σε ένα εργοστάσιο αλλαντικών». Η Ανθή περιγράφει πως οικονομικές δυσκολίες υπήρχαν από την αρχή, από τη στιγμή που αποφάσισαν να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια, αλλά τονίζει πως, έστω και με τους δύο βασικούς μισθούς που έπαιρναν αυτή και ο άντρας της, «μπορούσες τότε να προγραμματίσεις λίγο καλύτερα τη ζωή σου και να αντεπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου». Υποχρεώσεις που ήταν λογικό να πολλαπλασιαστούν μετά από τρία χρόνια, όταν γεννήθηκε η Κωνσταντίνα.

Μετά την πρώτη πενταετία η κατάσταση άλλαξε. «Αρχικά έμεινε άνεργος ο άντρας μου. Τον απολύσανε επειδή κάνανε περικοπές. Μετά από λίγο, με το κλείσιμο του εργοστασίου της ΣΕΞ ΦΟΡΜ έμεινα άνεργη και εγώ. Η Κωνσταντίνα ήταν τότε περίπου δυο χρόνων. Την ίδια στιγμή, το δάνειο, όλες οι υποχρεώσεις και τα έξοδά μας έτρεχαν. Για να μπορέσουμε να αντεπεξέλθουμε υπήρξε βοήθεια από τους γονείς μας, αλλιώς δε θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε. Ο Τάκης έμεινε για ένα χρόνο στο ταμείο ανεργίας. Πήγαινε και δούλευε σε μια εταιρεία σεκιούριτι για 3 ευρώ την ώρα, για να συμπληρώνουμε το ταμείο. Τώρα δουλεύει σε άλλο εργοστάσιο πάλι στον κλάδο των αλλαντικών. Προς το παρόν πάλι, όπως και εγώ προς το παρόν, γιατί όπως είναι η κατάσταση...».

Οπως λέει η Ανθή, από τον κύκλο των φιλικών τους ζευγαριών, «οι περισσότεροι από αυτούς που έχουν χάσει τη δουλειά τους δεν μπορούν να ξαναβρούν δουλειά. Αρχίζουν και τα δάνεια να "διπλώνουνε" και βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση. Ακόμα και αυτοί που θα ήθελαν να κάνουν δεύτερο παιδί το αποκλείουν, οι πιο νέοι το σκέφτονται πια και να παντρευτούν. Δηλαδή δεν έχεις μέλλον, δεν ονειρεύεσαι πια τίποτα. Οταν ξεκίνησα εγώ να παντρευτώ ήταν διαφορετικά. Να κάνουμε το στεγαστικό, να φτιάξω το σπίτι μου, έλεγες μετά να βρω μια καλύτερη δουλειά... Τώρα πια δεν έχει τέτοια. Τώρα τρέμεις μη χάσεις έστω και αυτό που έχεις για να μπορέσεις να ζήσεις. Εγώ αυτό το όνειρο τουλάχιστον το έζησα, τώρα αυτή η γενιά δεν μπορεί ούτε να το σκεφτεί».

Και στην ίδια την οικογένεια και στη σχέση ανάμεσα στο ζευγάρι αυτή η κατάσταση έχει αντίκτυπο. «Πρέπει να είναι συνειδητοποιημένοι δυο άνθρωποι για να τα πάνε καλά, αλλιώς αρχίζει η μουρμούρα. Το μεγαλύτερο ζήτημα είναι η ανεργία. Ειδικά όταν μένει ο άντρας άνεργος, που αρχίζει να νιώθει άχρηστος, ανίκανος, ότι τον ταΐζει η γυναίκα του, κ.λπ». Η Ανθή με τον Τάκη έχουν καταφέρει να είναι ζευγάρι και στις δυσκολίες, παρά το γεγονός ότι αυτές αυξάνονται: «Τα έξοδα όσο περνάνε τα χρόνια μεγαλώνουν. Και για το παιδί, για μια ξένη γλώσσα, για μια βοήθεια που θα χρειαστεί για το σχολείο. Εχουν δυσκολέψει πολύ τα πράγματα και σχετικά με το σχολείο, εμείς που έχουμε μια μέση εκπαίδευση αισθανόμαστε ότι είμαστε αγράμματοι. Η παραπαιδεία δεν ξεκινάει πλέον στο Λύκειο, αρχίζει από το Δημοτικό».

Εδώ και έξι περίπου χρόνια, η Ανθή εργάζεται ως μαγείρισσα σε παιδικό σταθμό στο Περιστέρι. Η απασχόλησή της εκεί γίνεται με συμβάσεις έργου και όπως λέει «κι αυτό το σύμβαση στη σύμβαση, σε πάει και αυτό πίσω. Απασχολούμαστε ως ελεύθεροι επαγγελματίες, πληρώνουμε ΤΕΒΕ, θεωρούμαστε δηλαδή "εργολάβοι". Δεν μας αναγνωρίζεται προϋπηρεσία, ούτε με τη σχέση αυτή εργασίας μπορούμε να διεκδικήσουμε μονιμότητα. Είναι όλα φτιαγμένα στα μέτρα τους».

Με την εφαρμογή του «Καλλικράτη», η κατάσταση θα γίνει ακόμα χειρότερη. Ο δήμος σχεδιάζει να στριμώξει άλλα δύο τμήματα στο σταθμό, χωρίζοντας με μια γυψοσανίδα τη μεγάλη αίθουσα ψυχαγωγίας. «Με τι προσωπικό;», αναρωτιέται η Ανθή. «Από 11 άτομα έχουμε μείνει 5. Από τις υπόλοιπες κάποιες έχουν πάρει σύνταξη, κάποιες έχουν φύγει». «Τελείωσε η σύμβασή τους», παρεμβαίνει και διευκρινίζει η Κωνσταντίνα, που αν και είναι μόλις 9 χρόνων καταλαβαίνει πολύ καλά τι συζητάμε. Μάλιστα, «από τις πέντε που έχουμε μείνει οι δύο συνταξιοδοτούνται το καλοκαίρι και οι υπόλοιπες είμαστε συμβασιούχοι. Τον Οκτώβρη λήγουν οι συμβάσεις μας. Θα βγει προκήρυξη τον Αύγουστο για την οποία όμως εμείς δεν μοριοδοτούμαστε, γιατί τον Αύγουστο θα είμαστε ακόμα εργαζόμενες. Πρώτα μόρια παίρνουν οι κάρτες ανεργίας. Οπότε τον ένα χρόνο τρώει ο ένας, τον επόμενο χρόνο τρώει ο άλλος...», σχολιάζει η Ανθή.

Οπως εξηγεί, η ίδια είναι «τυχερή» μια και στη δική της ειδικότητα οι αιτήσεις που έγιναν πέρσι ήταν λίγες και κανένας δεν είχε μόρια ανεργίας, οπότε η σύμβασή της ανανεώθηκε. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τις άλλες ειδικότητες: «Ολες οι υπόλοιπες, βρεφοκόμοι, καθαρίστριες, όλες τους είναι με 2.000 μόρια από ανεργία, δυο χρόνια άνεργες. Αλλαξαν όλες οι κοπέλες οι άλλες». Το κερασάκι στην τούρτα είναι πως η σχέση εργασίας με την οποία απασχολούνται τους στερεί ακόμα και το πενιχρό επίδομα ανεργίας: «Δεν μπαίνουμε στο ταμείο ανεργίας γιατί σου λένε "είσαι ελεύθερος επαγγελματίας, δε σε απέλυσε κανένας εργοδότης, απλά έληξε το έργο σου". Και συνδικαλιστικά, τυπικά, δεν μας καλύπτει κανένας, στις απεργίες επίσημα δεν μας καλύπτει κανείς. Βέβαια, κινούμαστε μαζί με το Σύλλογο των εργαζομένων στο Δήμο, όπου οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ έχουν σχετική πλειοψηφία. Πηγαίνουμε στις συνελεύσεις του, είμαστε γενικά σε συνεννόηση».

Η Ανθή διαπιστώνει πως πλέον δεν είναι η μόνη που απεργεί στον παιδικό σταθμό, όπως ίσχυε τον πρώτο καιρό που εργάστηκε εκεί. «Τώρα κι άλλες κοπέλες συνειδητοποιούν ότι είμαστε αναλώσιμοι, λένε να κατέβουμε στην απεργία, μας αφορά. Γενικά, όμως, υπάρχει σε πολύ κόσμο και μια μοιρολατρία, μια αντίληψη ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Η ίδια ωστόσο δεν απογοητεύεται, ούτε το βάζει κάτω μπροστά στις δυσκολίες. «Τι να πουν και άλλοι μεγαλύτεροι άνθρωποι, όπως ο πατέρας μου, που παλεύουν όλη τη ζωή τους και τώρα βλέπουν όλα όσα αγωνίστηκαν και κατέκτησαν να τα παίρνουν μέσα σε μια νύχτα πίσω. Δε γίνεται αλλιώς. Πρέπει να δίνεις συμμετοχή», λέει η Ανθή, έχοντας πλήρη επίγνωση πως ο αγώνας για να αλλάξει η σημερινή κατάσταση είναι υπόθεση σκληρής και διαρκούς πάλης.