Ο κ. Σόρος είναι ο επιφανής «επενδυτής» που το Σεπτέμβρη του 1992 επιτέθηκε ως γνήσιο αρπακτικό στη στερλίνα της Αγγλίας, «εξοικονομώντας» για τον εαυτό του και τους κεφαλαιούχους πελάτες του μερικά δισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία βεβαίως φορτώθηκαν - με τη μορφή του χρέους - πάνω στις πλάτες των Βρετανών εργαζομένων.

*

Ο κύριος Σόρος είναι ένας εξπέρ των περίφημων «hedge funds». Από το 1973, που δημιούργησε το «Quantum Fund», έχει εξασφαλίσει στους πελάτες του 35 δισ. δολάρια, στα οποία δεν συμπεριλαμβάνονται οι προμήθειες για τον «κόπο του». Κατέχει περίοπτη θέση στην πρώτη δεκάδα των ιδρυτών των κορυφαίων «hedge funds» του κόσμου που μέσα από την κερδοσκοπία έχουν απομυζήσει πάνω από 182 δισ. δολάρια τις τελευταίες δεκαετίες.

Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο στο δεύτερο εξάμηνο του 2010, σε εποχές παγκόσμιας κρίσης και αφόρητων δεινών για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, τα εν λόγω «hedge funds», στα οποία πρωτοστατεί ο κ. Σόρος, κέρδισαν 28 δισ. δολάρια, ξεπερνώντας σε κερδοφορία ακόμα και τις αποδόσεις που είχαν αθροιστικά οι τραπεζικοί κολοσσοί Goldman Sachs, Citigroup, Morgan Stanley, Barclays και HSBC.

*

Στη δουλειά του κ. Σόρος βασικό προτέρημα είναι ο κυνισμός. Ως κυνικός, είναι αυτός που όταν οι πολιτικοί υπηρέτες του κεφαλαίου δήλωναν ότι η πρωταγωνιστική εμπλοκή του ΔΝΤ στην «αντιμετώπιση της κρίσης» στοχεύει στην οικοδόμηση ενός «καλού», «δημοκρατικού», «δικαιότερου» καπιταλισμού, εκείνος έβαζε τα πράγματα στη θέση τους: «Στην περίπτωση κρίσης - έγραφε ο Σόρος στο βιβλίο του με τίτλο "Για την Παγκοσμιοποίηση" - οι δανειστές μπορούν να ευελπιστούν ότι το ΔΝΤ θα τους διασώσει».

Ως γνωστόν, τύποι σαν τον Σόρος δεν μασάνε τις κουβέντες τους. Δεν χαραμίζουν τον χρόνο τους για να λένε κουραφέξαλα περί «σωτηρίας» των λαών. Το θέμα, μας διαβεβαιώνει - πολύ πειστικά είναι η αλήθεια - έχει να κάνει με τη διάσωση των δανειστών και όχι των δανειζομένων.

*

Ο κύριος Σόρος, όμως, με τη μαεστρία που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους της τάξης του, καταφέρνει σαν αιλουροειδές (σαρκοφάγο) να μετακινείται με ευκολία και ταχύτητα από τη θέση του κυνισμού στη θέση της λεπτότητας. Ως λεπτεπίλεπτος άνθρωπος έχει, συνεπώς, και αισθήματα.

Ετσι, βαθιά προβληματισμένος από το γεγονός ότι κέρδισε μέσα σε μια νύχτα 1,6 δισεκατομμύρια δολάρια παίζοντας με την αγγλική λίρα στο χρηματιστήριο, σε ένα άρθρο που είχε γράψει στο «Atlantic Review», εξομολογήθηκε ότι «με τον τρόπο τον οποίο κερδίζουμε εμείς τα χρήματά μας, κινδυνεύει πλέον η δημοκρατία και ο κόσμος. Αισθάνομαι άσεμνος - εκμυστηρευόταν ο κ. Σόρος - που μπορώ και κερδίζω τόσα δισεκατομμύρια εύκολα, μόνο σε μία βραδιά».

*

Κατόπιν όλων αυτών, ποιος μπορεί να αμφιβάλλει ότι η χτεσινή συνάντηση του κ. Σόρος με τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου, παρουσία του υπουργού Παπακωνσταντίνου, ήταν μια συνάντηση πολύ σημαντική για το καλό του λαού και του τόπου;...

Τι είναι η κρατική καταστολή; Τι είναι η καθεστωτική αυθαιρεσία; Τι είναι η αστυνομοκρατία; Τι είναι το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» μετά ξύλου, το οποίο εφαρμόζεται στις απεργίες, στις κινητοποιήσεις, στις διαδηλώσεις, στην Κερατέα;

Μας το εξήγησε η «Καθημερινή» το περασμένο Σάββατο. Απολαύστε:

Ολα τα προηγούμενα συνιστούν

«τη βασική αρχή του κοινωνικού συμβολαίου, δηλαδή την παραχώρηση του δικαιώματος της νόμιμης βίας στη δημοκρατικά ελεγχόμενη πολιτεία»!

*

Ετσι, λοιπόν, έχουν τα πράγματα κατά την εφημερίδα του εφοπλιστή Αλαφούζου.

Για να ξέρετε, δηλαδή, τι θα απαντάτε αν συναντήσετε κανέναν κομμουνιστή με την «παλαβή» (σ.σ.: χαρακτηρισμός της «Καθημερινής» κι αυτός) άποψη πως όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν φυσικά «δημοκρατία», αλλά εκδηλώσεις άσκησης της εξουσίας του κεφαλαίου στο πλαίσιο της «δικτατορίας της αστικής τάξης».

Πριν έναν ακριβώς χρόνο το παραμύθι, για να σερβιριστεί η αντιλαϊκή βαρβαρότητα, ήταν ότι όλα γίνονταν για «να μην χρεοκοπήσουμε».

Σήμερα το νέο παραμύθι είναι ότι αυτά που έχει προαποφασίσει η κυβέρνηση θα γίνουν με στόχο «να μην αναδιαρθρωθούμε».

Στο τέλος αυτό που απομένει στον ελληνικό λαό είναι να μετράει τα ψέματα που κάθε τρεις και λίγο εκτοξεύουν με απύθμενο θράσος οι «σωτήρες» του, υποσχόμενοι ότι «δεν» θα πάρουν νέα μέτρα.

Στο τέλος - τέλος αυτό που θα έχει απομείνει θα είναι η απόλυτη χρεοκοπία των λαϊκών στρωμάτων και η ριζική εξάρθρωση και καταβαράθρωση της ύπαρξής τους.

Αλλά η ιστορία δεν είναι «μονόδρομος». Μπορεί να έχει και διαφορετικό τέλος από αυτό που απεργάζονται ο Παπανδρέου, η ΝΔ, ο Καρατζαφέρης και οι φίλοι τους. Δεν πρόκειται για ευχολόγιο, αλλά για προοπτική εφικτή. Προοπτική ρεαλιστική. Και αναγκαία. Αρκεί ο λαός να κάνει το βήμα. Να πιστέψει στη δύναμή του. Να αρνηθεί να «σκύβει». Να οργανωθεί, να απειθαρχήσει, να αντεπιτεθεί και να τους πετάξει από την «καμπούρα» του βάζοντας το δικό του οριστικό «τέλος» και μαζί τα θεμέλια μιας πραγματικά νέας αρχής.

«Φιλότιμες προσπάθειες» αναγνωρίζει στον πρωθυπουργό ο κ. Λεωνίδας Κύρκος στη συνέντευξή του στο «Βήμα», φροντίζοντας ταυτόχρονα να επιτεθεί στο σύνθημα του ΚΚΕ για «απειθαρχία και ανυπακοή» προχωρώντας μάλιστα σε ιταμούς συσχετισμούς με τον ...Μουσολίνι.

Δυστυχώς για τον κ. Κύρκο, δεν μας προκαλεί καμία έκπληξη ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Για την ακρίβεια, το ένα, να συμπαθείς την πολιτική του κ. Παπανδρέου, εξυπακούεται το άλλο, να συκοφαντείς το ΚΚΕ.