ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Καμία εμπιστοσύνη

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Αρση αδικιών» βαφτίζει η κυβέρνηση τη νέα άγρια σφαγή στους μισθούς στο Δημόσιο, επιχειρώντας να αποκοιμίσει τους δημοσίους υπαλλήλους, να τους διαιρέσει μεταξύ τους και τελικά να τους βουλιάξει σε νέα επίπεδα εξαθλίωσης. «Στο ενιαίο μισθολόγιο θα αρθούν οι αδικίες που υπάρχουν στο σημερινό μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων. Αν θα γίνει άμεσα, ή σε μια μεταβατική περίοδο θα τα δούμε, αλλά είναι προφανές ότι αυτές οι αδικίες θα αρθούν», δήλωσε χτες (στην ΕΡΑ) ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, βασική έγνοια του οποίου, ως γνωστόν, είναι πώς θα πλασάρει τα νέα σαρωτικά μέτρα χρησιμοποιώντας ως βαρύ πυροβολικό τα τερατώδη ψέματα. Το κακό για τον υπουργό και γενικότερα για την κυβέρνηση είναι ότι τους έχουν πάρει χαμπάρι και κανείς δε δίνει την παραμικρή σημασία στις διαβεβαιώσεις ή τα λεγόμενά τους. Ως μέτρα «αποκατάστασης της δικαιοσύνης» και «περιορισμού της σπατάλης» είχαν παρουσιάσει και τα βάρβαρα μέτρα που πήραν το 2010 σε βάρος των εργαζομένων, πετσοκόβοντας άγρια τους μισθούς και τις συντάξεις, απολύοντας συμβασιούχους κ.ο.κ. Τα νέα μέτρα θα είναι ακόμα πιο βάρβαρα και περιγράφονται σαφέστατα στο λεγόμενο μεσοπρόθεσμο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής, όπου μόνο από τη μείωση του «μισθολογικού κόστους» στο Δημόσιο προβλέπεται να «εξοικονομήσουν» πάνω από 4,6 δισ. την τριετία 2012-2014, ποσό που θα αυξηθεί σημαντικά λόγω «νέας τρύπας» στον προϋπολογισμό του 2010. Το ενιαίο μισθολόγιο είναι ένα εργαλείο για να πετύχουν αυτόν το στόχο. Δεν υπάρχουν περιθώρια για ψευδαισθήσεις και βέβαια καμία εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου.

Συνένοχοι στην εγκληματική πολιτική

Πρόταση της ΝΔ για έλεγχο του «πόθεν έσχες» όλων όσοι διετέλεσαν υπουργοί και υφυπουργοί από το 1974 μέχρι σήμερα, άρθρο του Ν. Παπανδρέου (αδελφού του πρωθυπουργού) σε οικονομικό περιοδικό, ΠΑΣΟΚική προπαγάνδα από το ΑΠΕ, απάντηση στις δηλώσεις του αντιπροέδρου της τουρκικής κυβέρνησης, δήλωση για την κατάσταση στην Κερατέα... Αυτά ήταν τα θέματα που έθεσε στη χτεσινή ενημέρωση των δημοσιογράφων ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ. Τυχαίο; Οχι δα! Είναι ολοφάνερο ότι η ηγεσία της ΝΔ επιστρατεύει κάθε είδους πυροτεχνήματα και επικοινωνιακά τερτίπια ακριβώς για να μη μιλήσει για την «ταμπακιέρα», δηλαδή για τα νέα βάρβαρα μέτρα που θα ισοπεδώσουν εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα και θα βυθίσουν πιο βαθιά στη φτώχεια και την εξαθλίωση τα λαϊκά στρώματα. Η ΝΔ γνωρίζει μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια τα μέτρα αυτά. Το είπε ο Α. Σαμαράς σε κυριακάτικη συνέντευξή του: «Τα μέτρα είναι ήδη αποφασισμένα (από την κυβέρνηση) και υπογεγραμμένα (μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας)», είπε χαρακτηριστικά, αποφεύγοντας όμως να ψελλίσει την παραμικρή διαφωνία ή αντίρρηση ακόμα και για ορισμένα από αυτά. Κατέφυγε λοιπόν σε φραστικούς λεονταρισμούς ακριβώς για να μη φανεί ότι ταυτίζεται, διακηρύσσοντας ότι «δεν θα τους προσφέρουμε συνενοχή». Ελεος! Φτάνει πια με την υποκρισία και τη δημαγωγία. Εχει ψηφίσει πάνω από μισά νομοσχέδια που έχει φέρει η κυβέρνηση, πλειοδοτεί στις διαρθρωτικές αλλαγές και τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, ενθαρρύνει και πιέζει με κάθε τρόπο την κυβέρνηση να επιταχύνει τους ρυθμούς και όμως έχει το θράσος να λέει ότι δεν προσφέρει συνενοχή! Ας είναι σίγουροι ότι κανέναν δεν ξεγελάνε.

Νέα μέτρα - «παλιά» διλήμματα

«Μέτρα για ...όλους τον Απρίλιο» τιτλοφορεί το «Βήμα της Κυριακής» το ρεπορτάζ για το νέο πακέτο μέτρων που προωθεί η κυβέρνηση μέσα στο μήνα, αντιστρέφοντας πλήρως την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι τα νέα μέτρα κάνουν κόλαση τη ζωή του λαού, ακριβώς για να προστατεύσουν την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Αυτό άλλωστε προκύπτει σαφέστατα από το ίδιο το ρεπορτάζ της εφημερίδας, που παραθέτει τους γνωστούς στόχους και στοιχεία του σχεδίου κυβέρνησης - τρόικας για τα νέα μέτρα ύψους 25 δισ. ευρώ, ταυτόχρονα με τα 50 δισ. από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Δηλαδή, μείωση του «μισθολογικού κόστους» στο Δημόσιο κατά 4,6 δισ. ευρώ, νέες περικοπές και αναδιαρθρώσεις στις πρώην ΔΕΚΟ ύψους 2,3-3,5 δισ., νέο πετσόκομμα στην Υγεία 2,3 δισ. ευρώ, άγριο τσεκούρι στα κοινωνικά επιδόματα που θα κυμανθεί από 2,5-4,5 δισ., περικοπές φοροαπαλλαγών που ανακούφιζαν κυρίως τα λαϊκά νοικοκυριά ύψους 4,6-9,2 δισ. κ.ο.κ. Οι αριθμοί απλά σηματοδοτούν την έκταση και το βάρος της πρωτοφανούς αντιλαϊκής λαίλαπας. Την ίδια στιγμή όμως η κυβέρνηση προχωρά σε νέο πακέτο στήριξης των τραπεζών και των μονοπωλιακών ομίλων ύψους 30 δισ. ευρώ, μειώνει δραστικά τους φορολογικούς συντελεστές για τα επιχειρηματικά κέρδη και μερίσματα, προσφέρει νέο «αναπτυξιακό» πακέτο στις επιχειρήσεις ύψους 9 δισ. ευρώ, χαρίζει βεβαιωθέντα χρέη ύψους 33 δισ. ευρώ σε μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου, επιδοτεί τις εργοδοτικές εισφορές κ.ο.κ. Τα νέα μέτρα, λοιπόν, ισοπεδώνουν το λαό και ενισχύουν την πλουτοκρατία. 'Η ο λαός θα ανατρέψει την αντιλαϊκή πολιτική ή θα πτωχεύσει.

Δείχνουν την ανησυχία τους

Πληθαίνουν στον αστικό Τύπο οι αναλύσεις που καταλήγουν να χτυπούν καμπανάκι κινδύνου για τις αντοχές του αστικού πολιτικού συστήματος. Το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης, η κλιμακούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια και η δεδομένη για το κεφάλαιο ανάγκη να παίρνει διαρκώς μέτρα για το φτήνεμα της εργατικής δύναμης δείχνουν τα αδιέξοδα ενός συστήματος αντιδραστικού μέχρι το μεδούλι, η διαχείριση του οποίου γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη για τους αστούς. Με δεδομένα τα παραπάνω, η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό δεν μπορεί παρά να ανησυχούν για τις εξελίξεις. Να κάνουν παροχές δεν μπορούν, ούτε βέβαια να παραιτηθούν από μέτρα που έχουν σημασία ζωής και θανάτου για το κεφάλαιο σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα. Η διαχείριση της κρίσης από τις παραδοσιακές αστικές πολιτικές δυνάμεις γίνεται ακόμα πιο δύσκολη από το γεγονός ότι στη χώρα μας υπάρχει το ΚΚΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, καταγράφονται θετικές διεργασίες στις λαϊκές συνειδήσεις και το βάθος της κρίσης είναι μεγάλο, σε συνδυασμό με τη θέση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα της ΕΕ και παγκόσμια. Σ' αυτό το έδαφος φύονται τα σενάρια για αλλαγές στο αστικό πολιτικό σύστημα, σε μια προσπάθεια να προχωρήσουν οι βάρβαρες ανατροπές που έχει ανάγκη η πλουτοκρατία. Αυτός ο στόχος, για να ευοδωθεί, προϋποθέτει την ενσωμάτωση του λαϊκού κινήματος, την αποδυνάμωση του ΚΚΕ, τον περιορισμό της επιρροής του στο λαό και στο εργατικό κίνημα.

Ωστόσο, δε δίνουν όλες οι μερίδες της πλουτοκρατίας την ίδια απάντηση στο ερώτημα που τους απασχολεί. Υπερασπιζόμενη η καθεμία τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα, άλλη ζυμώνει το σενάριο μιας κυβέρνησης συνεργασίας μεταξύ των αστικών κομμάτων ή των πυλώνων του δικομματισμού με τις παραφυάδες τους, άλλη μερίδα μιλάει για κυβέρνηση τεχνοκρατών και πάει λέγοντας. Κοινός τόπος όλων είναι ότι όποια κυβέρνηση κι αν κληθεί τελικά να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, δεν μπορεί παρά να προχωρήσει ταχύτατα τα αντιλαϊκά μέτρα που επιβάλλει η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων. Αυτό πρέπει να έχει στο νου του ο λαός όταν ακούει για σενάρια «συναίνεσης», «ομόνοιας» και «συνεργασίας» μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, που θα φτάνουν μέχρι το επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας.

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από τα σχέδια που απεργάζεται το αστικό πολιτικό σύστημα για να επιβιώσει και να θωρακιστεί. Θα βγουν διπλά χαμένοι αν τρομάξουν από την κυρίαρχη προπαγάνδα και εναποθέσουν τις ελπίδες τους στη μια ή την άλλη κυβέρνηση, που με το φερετζέ της «εθνικής συνεννόησης» θα τους προσφέρει μεταξωτό σκοινί για να κρεμαστούν. Η ελπίδα για το λαό μπορεί να γεννηθεί μόνο αν πάρει την υπόθεση στα δικά του χέρια. Η κρίση δείχνει τα ιστορικά όρια του καπιταλισμού. Ο αγώνας για να αποτραπούν τα χειρότερα, δεμένος με την πάλη για ριζικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας και οικονομίας, με κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, είναι όρος αναγκαίος για να βγει μια και καλή ο λαός από το βούρκο της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που αναπαράγει τη βαρβαρότητα είτε σε φάση κρίσης, είτε σε φάση ανάπτυξης.