Για την κατάσταση στην Ινδία με αιχμή τις αντιλαϊκές πολιτικές της κυβέρνησης του Μανμόχαν Σινγκχ, μίλησε στο «Ρ», ο Σουάντες Ντεβρόγε, εθνικός γραμματέας και επικεφαλής των διεθνών σχέσεων, του Κέντρου Συνδικαλιστικών Ενώσεων της Ινδίας (CITU), με την ευκαιρία της πρόσφατης συμμετοχής του στο 16ο Παγκόσμιο Συνέδριο της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας. Σημειώνοντας τη ραγδαία αύξηση των τιμών βασικών προϊόντων, που γονατίζουν ακόμα περισσότερο τους εργαζόμενους, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, υπογράμμισε την ανάγκη του αντικαπιταλιστικού αγώνα και τη συνειδητοποίηση της ανάγκης για την μόνη διέξοδο για τα λαϊκά στρώματα, την σοσιαλιστική προοπτική.

_ Στην Ινδία πρόσφατα έγιναν μαζικές εργατικές κινητοποιήσεις, μιλήστε μας για την κατάσταση του εργατικού κινήματος στην χώρα σας;

_ Στην Ινδία δίνουμε μεγάλο αγώνα ενάντια στις ιμπεριαλιστικές φιλομονοπωλιακές οικονομικές πολιτικές. Το ινδικό εργατικό κίνημα βρίσκεται να είναι μπροστά σε αυτή την πάλη που διεξάγεται. Στις 7 Σεπτέμβρη 2010 οργανώθηκε με επιτυχία πανεργατική απεργία. Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκε νέα μαζική κινητοποίηση στις 23 Φλεβάρη του 2011, όπου περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι συμμετείχαν σε πορεία προς το Κοινοβούλιο, στο Νέο Δελχί. Αυτό δε θα συνέβαινε με τις συμβατικές - εργοδοτικές συνδικαλιστικές δυνάμεις. Σε αυτό το πλαίσιο τα εργατικά συνδικάτα με ταξικό προσανατολισμό ενώθηκαν ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική. Η πάλη στην Ινδία έχει ενταθεί και κανείς τομέας του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος δεν μπορεί να μείνει εκτός αυτού του αγώνα μετά την ξεκάθαρη αποκάλυψη της πολιτικής χρεοκοπίας της ιμπεριαλιστικής τάξης.

Ιδιαίτερη σημασία για την παρούσα κατάσταση έχει το ότι αυτή τη φορά η καπιταλιστική οικονομική κρίση άρχισε στις ΗΠΑ και γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη. Αυτό έχει ειδική σημασία και γι' αυτό η κατανόηση του εργατικού κινήματος στην Ινδία είναι ότι η πολιτική και το σύστημα της καπιταλιστικής οικονομίας δε θα είναι σε θέση να επανέλθει στην πρότερη κατάσταση που βρισκόταν προ κρίσης. Αυτή είναι μεγάλη ευκαιρία και πρόκληση για να οδηγήσουμε το σύνολο της εργατικής τάξης της χώρας να ενωθεί σε ένα αντικαπιταλιστικό μπλοκ.

Πιστεύουμε ότι στις σημερινές συνθήκες κρίσης πρέπει να κατανοήσουν ότι η μόνη διέξοδος είναι ο σοσιαλισμός και η εργατική εξουσία. Το επόμενο διάστημα προετοιμάζουμε νέους αγώνες, ο κόσμος θα δει νέους αγώνες βασισμένους στην εμπειρία της 7ης Σεπτέμβρη και της 23ης Φλεβάρη και σίγουρα θα έχουμε σκληρότερες μάχες.

Πρέπει να τονίσουμε ότι σε αυτό το Συνέδριο της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας συμμετέχουν 80 αντιπρόσωποι από την Ινδία. Από αυτό το Συνέδριο, την πείρα των εργατών από άλλες χώρες, από την δράση του ΠΑΜΕ, το ινδικό εργατικό κίνημα αντλεί έμπνευση για να προχωρήσει μπροστά, στις μάχες που έρχονται.

_ Η καπιταλιστική κρίση και η ραγδαία αύξηση της τιμής των βασικών αγαθών, έχουν επιδεινώσει την ζωή των εργαζομένων. Τα ταξικά συνδικάτα πώς αντιπαλεύουν αυτή την κατάσταση;

_ Με τη δικαιολογία της εξόδου από την κρίση οι καπιταλιστές έχουν εξαπολύσει νέα επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και στα λαϊκά δικαιώματα. Στο στόχαστρο βρίσκονται οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, το ίδιο το δικαίωμα στην εργασία, οι μισθοί και οι εργασιακές σχέσεις, η κοινωνική ασφάλιση. Στην πάλη μας για τα βασικά δικαιώματα των εργαζομένων προτάσσουμε πέντε σημεία: καταδικάζουμε την ραγδαία άνοδο των τιμών βασικών αγαθών, η οποία συνεχίζεται αγγίζοντας το 15%, ενώ παράλληλα τρέχει και ο πληθωρισμός, καταδικάζουμε την ανεργία, καταγγέλλουμε την ανασφάλιστη εργασία, υπερασπιζόμαστε την κοινωνική ασφάλιση και λέμε «όχι» στις περικοπές και καταγγέλλουμε τις ιδιωτικοποιήσεις. Η εργατική τάξη σχεδόν στο σύνολό της βρίσκεται ενωμένη σε αυτά τα κομβικά ζητήματα.

_ Πώς αντιμετωπίζονται οι λαϊκοί αγώνες από την κυρίαρχη τάξη;

_ Η κυβέρνηση του Μανμόχαν Σινγκχ εξυπηρετεί τα συμφέροντα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Αντιμετωπίζει με βία και καταστολή τις μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες και βέβαια αδιαφορεί για τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Χαρακτηριστικό της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα και της αδιαφορίας της κυβέρνησης, είναι ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, οδηγούνται στην αυτοκτονία, σε μία πράξη απελπισίας. Σοβαρότατη επίθεση δέχεται και ο αγροτικός τομέας με αποτέλεσμα μεγάλο μέρος των ανθρώπων που βιώνουν τη φτώχεια και βρίσκουν διέξοδο στην αυτοκτονία να είναι εργάτες γης. Αυτή η κυβέρνηση είναι ολοκληρωτικά ταγμένη με τα συμφέροντα του κεφαλαίου, δεν μπορεί να αλλάξει και μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μπορούν να αλλάξουν την ζωή τους, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, ενάντια στα μονοπώλια και στον ιμπεριαλισμό.