Με τον τρόπο αυτό περιγράφει μια από τις πιο παλιές Ηλιουπολίτισσες, η Γαβριέλλα Μάτακα - Χαμογεωργάκη, το ρέμα της Πικροδάφνης. Ενα ρέμα, που σήμερα με τίποτα δε θυμίζει την παραπάνω ειδυλλιακή εικόνα - άλλωστε, μόλις 700 μέτρα του είναι ακόμα ακάλυπτα (ανάμεσα στην πλατεία Καναρίων και τη λεωφόρο Βουλιαγμένης) - παραμένει, ωστόσο, μια από τις ελάχιστες οάσεις, κυριολεκτικά ένας μικρός παράδεισος, για τους κατοίκους της πόλης. Γιατί σ' αυτά τα 700 μέτρα, ακόμα, βρίσκουν καταφύγιο τα βατράχια, τα κοτσύφια και τ' αηδόνια, ακόμα αναβλύζει απ' τα έγκατα της γης καθαρό νερό. Μόνο που απ' τις αρχές αυτού του καλοκαιριού κάποιοι έχουν αρχίσει να βάζουν το χεράκι τους για να μπαζωθεί κι αυτό το τελευταίο κομμάτι όασης...
Οι συγκεκριμένες εργασίες - «οικολογικό έγκλημα» τις χαρακτηρίζουν οι κάτοικοι της Ηλιούπολης - ξεκίνησαν με την κοπή δέντρων. Ευκάλυπτοι και πεύκα δεκάδων, ίσως και εκατοντάδων χρόνων, έπεσαν «αμαχητί», ενώ η δημοτική αρχή της πόλης έχει τσιμεντάρει την κοίτη του ρέματος, εξαφανίζοντας κάθε ίχνος ζωής και έχει τοποθετήσει έναν αγωγό από μπετόν και πέτρα, μετατρέποντας το ρέμα της Πικροδάφνης σε ανοιχτό οχετό! Κι όλα αυτά παρά το ότι το 1983, με υπουργική απόφαση, ο συγκεκριμένος τόπος έχει χαρακτηριστεί ως «ιδιαίτερου περιβαλλοντικού ενδιαφέροντος».
Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις του Δήμου Ηλιούπολης και όλες οι δημοτικές παρατάξεις (εκτός αυτής του δημάρχου Θ. Γεωργάκη) έχουν ήδη αντιδράσει, θεωρώντας ότι το κατασκευαζόμενο έργο «θέτει σε άμεσο κίνδυνο το υπάρχον οικοσύστημα στο ρέμα της Πικροδάφνης» και ζητούν να διακοπούν οι συνεχιζόμενες εργασίες. Ζητούν, ακόμα, να υλοποιηθεί το έργο, σύμφωνα με την Ειδική Περιβαλλοντική Μελέτη του ΥΠΕΧΩΔΕ και του ΕΜΠ και όχι με τη μελέτη της ΕΥΔΑΠ, στην οποία και βασίζεται ο δήμαρχος της πόλης, κάνοντας ό,τι κάνει.
Ηδη, το αίτημα των οργανώσεων και των δημοτικών παρατάξεων έχει τεθεί, τόσο στη Δημοτική Αρχή Ηλιούπολης (η οποία αρνείται να επανεξετάσει τη μελέτη της ΕΥΔΑΠ, που εφαρμόζεται), όσο και στο Νομαρχιακό Συμβούλιο Αθηνών, το οποίο, από τις 20/07/2000, δεν έχει συζητήσει το θέμα. Ακόμη το ζήτημα έχει τεθεί στην ΕΥΔΑΠ, η οποία υπογραμμίζει πως «δεν έχει πλέον αρμοδιότητα», ενώ το ΥΠΕΧΩΔΕ «νίπτει τας χείρας του» και δεν απαντά ούτε σε Ερώτηση που έχει κατατεθεί στη Βουλή!
«Θεωρούμε αναγκαία τη διατήρηση της φυσικής κοίτης του ρέματος και όχι το τσιμεντάρισμά της, τη στήριξη των πρανών με συρματοκιβώτια, τον καθαρισμό και το φωτισμό της περιοχής του ρέματος, ώστε να μετατραπεί σε ένα χώρο ζωής και όχι σε έναν ανοιχτό οχετό, τον οποίο πολύ σύντομα θα σκεπάσουν», τονίζει, σε ανακοίνωσή της, η «Συντονιστική Επιτροπή δημοτικών παρατάξεων, περιβαλλοντικών φορέων και κατοίκων της Ηλιούπολης», που δίνει, κυριολεκτικά, τη μάχη της για τη διαφύλαξη αυτού του μικρού παραδείσου.
Πάντα πίστευα και πιστεύω ότι το ευφυές κι ανατρεπτικό χιούμορ είναι πολύ αποτελεσματικό όπλο, όταν στρέφεται κατά της εξουσίας, όποια μορφή κι αν έχει αυτή. Η αποδοχή του «εγκλήματος» και η αναγνώριση του «αδέκαστου» της Δικαιοσύνης - τα καυστικά «εγώ τον σκότωσα» και «η Δικαιοσύνη νίκησε» - του Τζίμη Πανούση είναι ηχηρό ράπισμα στο πρόσωπο μιας εξουσίας, που, στη συγκεκριμένη περίπτωση, παίρνει τη μορφή της εισαγγελικής έδρας, η οποία «διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλον» και ενός δικαστηρίου, που γουρλώνει απειλητικά το ένα μάτι προς τον κατηγορούμενο και κλείνει πονηρά το άλλο προς τον κατήγορο. Ταυτόχρονα, είναι δυνατό χαστούκι στο πρόσωπο της «μιντιοκρατίας», που δείχνει τη δύναμή της, εξευτελίζοντας τους αδύναμους και συνηγορώντας υπέρ των δυνατών.
Το γεγονός ότι πολλοί άλλοι, που δεν έχουν τις «ευαισθησίες» της «θεούσας» του «ερωτοδικείου», ένιωσαν να προσβάλλονται, επειδή, μαζί με τον «ιδιόμορφο» καλλιτέχνη, στο εδώλιο του κατηγορουμένου, «κάθισε» η ελεύθερη καλλιτεχνική έκφραση και στην εισαγγελική έδρα εκπροσωπήθηκε η λογοκρισία, δεν απασχόλησε καθόλου το δικαστήριο. Το γεγονός, επίσης, ότι αυτοί που πράγματι προσβάλλουν μονίμως το εθνικό σύμβολο της Ελλάδας είναι άλλοι - π.χ., οι σημερινοί κυβερνώντες, που την κατέβασαν την ελληνική σημαία στα Ιμια, κατόπιν απαίτησης των Τούρκων και εντολής του Κλίντον και την υπέστειλαν στη Λάρισα, για να υψώσουν στη θέση της αυτήν του ΝΑΤΟικού στρατηγείου, ή κάποιοι πρόγονοί τους, οι οποίοι την παρέδωσαν στους Γερμανούς κατακτητές - που θα έπρεπε να βρεθούν κάποτε στο εδώλιο του κατηγορουμένου, δε φαίνεται να ενδιαφέρει τη δικαστική εξουσία.
Ομως, ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διατρέχω είναι να παρεξηγήσει τη στάση μου ο ίδιος ο «Τζιμάκος» και - αν και παραμένω πιστός του σφυροδρέπανου - να με συμπεριλάβει στους φίλους του, τους οποίους περιποιείται δεόντως και, ιδιαιτέρως, στη σάτιρά του. Και τότε «μαύρο φίδι που μ' έφαγε»...