Στην εισηγητική της ομιλία η Θεοδώρα Δριμάλα, εκπρόσωπος του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, στάθηκε αναλυτικά στις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση και στο στόχο που εξυπηρετούν. Πρόκειται, όπως ανέφερε, για αλλαγές που αγκαλιάζουν όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, για μέτρα που δεν περιορίζονται στις συγχωνεύσεις και τις καταργήσεις σχολείων αλλά σχετίζονται με το ίδιο το περιεχόμενο της μόρφωσης. Το σχολείο που φτιάχνουν, εξήγησε η Θ. Δριμάλα, είναι το σχολείο που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Μέσα από αυτό θα προετοιμάζεται από τη μια η ολιγάριθμη επιστημονική ελίτ, την οποία χρειάζεται η καπιταλιστική παραγωγή, και από την άλλη η μεγάλη μάζα του ημικαταρτισμένου, «απασχολήσιμου», χαμηλά αμειβόμενου εργατικού δυναμικού, που είναι επίσης απαραίτητο στο κεφάλαιο. Τόνισε ότι η πολιτική αυτή στοχεύει τη συνείδηση, περιορίζει το επιστημονικό υπόβαθρο της γνώσης, το αντικαθιστά με την κατάρτιση και τις δεξιότητες προκειμένου να προετοιμάσει εργαζόμενους που δε θα διεκδικούν με βάση τις ανάγκες και τις δυνατότητες της εποχής στην οποία ζούμε.

Την ευθύνη που αναλαμβάνει η ΟΓΕ υπογράμμισε η πρόεδρός της, Καλλιόπη Μπουντούρογλου, με την έννοια ότι το ζήτημα της Παιδείας δεν αφορά στενά τους εκπαιδευτικούς, τους μαθητές και τους γονείς, αλλά είναι υπόθεση όλου του λαού, του εργατικού - λαϊκού, του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος. Οι Σύλλογοι και οι Ομάδες πρέπει να παίξουν ρόλο στην πλατιά ενημέρωση των γυναικών όσον αφορά το ζήτημα της Παιδείας. Πρέπει το επόμενο διάστημα να οργανώσουν τη δράση σε κάθε γειτονιά και λαϊκή συνοικία, σε κάθε χώρο δουλειάς, ώστε οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων να εναντιωθούν στην Παιδεία της αγοράς, των χορηγών και της ημιμάθειας και να παλέψουν για το σχολείο των σύγχρονων λαϊκών μορφωτικών αναγκών.

Μετά το χυδαίο υβρεολόγιο της «Αυγής» κατά του ΚΚΕ, στο χτεσινό της φύλλο ο Θ. Καρτερός ανέλαβε, σε άλλο ύφος αυτή τη φορά, να απαντήσει στο ΚΚΕ και να μοιρολογήσει για τη «διάσπαση της αριστεράς» χρεώνοντάς του ότι έτσι «σπέρνει απογοήτευση και καθηλώνει συνειδήσεις». Ο αρθρογράφος παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει τους λόγους που η λεγόμενη «συνεργασία της αριστεράς» δεν είναι δυνατή. Σχολιάζει μάλιστα τις αναφορές της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για το 1989 και το 1974 χωρίς όμως να απαντά επί της ουσίας. Αφού όμως αρνείται να μιλήσει γι' αυτές τις εμπειρίες του παρελθόντος, επικαλούμενος το παρόν, ας μας απαντήσει ο αρθρογράφος: Γιατί, άραγε, ο χώρος που πρεσβεύει την «αριστερή συνεργασία» και κλίνει σε όλες τις πτώσεις την «ενότητα», οδηγήθηκε πριν από λίγους μήνες σε άλλη μια διάσπαση, με την αποχώρηση της ομάδας Κουβέλη; Γιατί, άραγε, ο ΣΥΝ και οι αρθρογράφοι του ενώ χτίζουν ολημερίς το γεφύρι της «ενότητας», αυτό το άτιμο κάθε βράδυ γκρεμίζεται..; Πώς γίνεται ο ΣΥΝ που κατηγορεί το ΚΚΕ για «διάσπαση της αριστεράς», να «τρώγεται» καθημερινά με κόμματα και ομάδες με τα οποία συνυπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα να μην μπορεί «να τα βρει» ούτε με τα στελέχη του που για δεκαετίες ήταν μέσα στο ίδιο κόμμα; Οι ίδιοι ερμήνευσαν αυτή τη διάσπαση στο κόμμα τους με την ύπαρξη διαφωνιών. Μάλιστα, αυτές οι διαφωνίες - που έφτασαν μέχρι τη διάσπαση - ήταν και είναι διαφωνίες τακτικής, δευτερεύουσας σημασίας και όχι διαφωνίες στρατηγικής, τις οποίες έχει ο ΣΥΝ με το ΚΚΕ. Κι όμως, ο Θ. Κ. εγκαλεί το ΚΚΕ και όχι το κόμμα του, το οποίο δεν μπορεί να τα βρει ούτε με τους δικούς του, ούτε σε ζητήματα ήσσονος σημασίας.

Κατηγορεί το ΚΚΕ γιατί δε «συντονίζεται με όσους αντιστέκονται στο καθεστώς του μνημονίου», αλλά φαίνεται ότι δεν τον πειράζει να σπάει αυτός ο «συντονισμός» του ΣΥΝ με τον Κουβέλη, ο οποίος και αυτός τάσσεται στα λόγια κατά του μνημονίου. Πού πήγε άραγε η συναίσθηση της ευθύνης απέναντι στον κόσμο που υποφέρει από το μνημόνιο, για την οποία εγκαλεί ο Θ. Κ. το ΚΚΕ; Αλλωστε, την ίδια μέρα που έγραψε αυτά ο Θ. Κ. έγραφαν στην «Αυγή» ότι το «Ξεκίνημα», συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ρητορικά, λοιπόν, τα ερωτήματα. Γιατί αλλού είναι το ζουμί της υπόθεσης. Αλλού αποβλέπει όλο αυτό το μοιρολόι για τη «διάσπαση» από τις επαγγελματίες μοιρολογίστρες. Τι δε θέλει να ομολογήσει ο Θ. Κ.: Την πολύ απλή αλήθεια, ότι ανάμεσα στον ΣΥΝ και στο ΚΚΕ υπάρχει άβυσσος. Αβυσσος πολιτική και ιδεολογική. Αβυσσος που κάνει αδύνατη εκ των πραγμάτων την «αριστερή συνεργασία», την «ενότητα» κ.λπ. Ανάμεσα στα δύο κόμματα υπάρχουν βαθιές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές, τις οποίες γνωρίζουν καλύτερα απ' όλους τα στελέχη του ΣΥΝ. Και πάνω απ' όλα το γεγονός ότι ο Θ. Κ. και οι ΣΥΝ αυτώ πάλευαν το 1989 να διαχυθεί το ΚΚΕ στον τότε Συνασπισμό, δηλαδή να μην υπάρχει ΚΚΕ. Το ίδιο θέλουν και τώρα.

Αλλά εκτός αυτών, για να ήταν δυνατή αυτή η συνεργασία που επαγγέλλεται ο αρθρογράφος, θα έπρεπε κάποιο από τα δύο κόμματα να αλλάξει πολιτική. Στην πραγματικότητα αυτό που αποκρύβει ο αρθρογράφος και οι συν αυτώ, ο πραγματικός και ανομολόγητος πόθος τους, είναι ακριβώς αυτό: Η αλλαγή πολιτικής του ΚΚΕ. Αλλά δε βγαίνουν ανοιχτά να το πούνε, γιατί γνωρίζουν καλά πως αν το ομολογήσουν ανοιχτά θα «φάνε πόρτα» ακόμα και από έναν κόσμο που μπορεί να βλέπει με συμπάθεια αυτές τις εκκλήσεις περί ενότητας.

Καταφεύγουν σε εξυπνακισμούς, σε τσιτάτα του Λένιν περί «ανεπαρκούς επαναστατικής συνείδησης», με τα οποία δήθεν το ΚΚΕ αρνείται να συμπορευτεί. Μόνο που εδώ το ζήτημα δεν είναι το επίπεδο συνείδησης των εργατών, αλλά ποια πολιτική και ποια δράση συμβάλλει στη διαμόρφωση επαναστατικής συνείδησης. Το ΚΚΕ δεν το φόβισε ποτέ η έλλειψη «επαναστατικής συνείδησης» των εργατών. Το αντίθετο μάλιστα, είχε και έχει πολύ καθαρό ότι υπάρχει τέτοια έλλειψη σε συνθήκες κυριαρχίας του κεφαλαίου. Το ζήτημα είναι αν το κόμμα βοηθά με τις θέσεις του να συγκροτηθεί και να ανέβει η επαναστατική συνείδηση των μαζών ή αν με την πολιτική του, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο αφήνει ανυπεράσπιστες τις συνειδήσεις αυτές απέναντι στην αστική πολιτική, αλλά τελικά οδηγεί τις εργατικές μάζες στην αγκαλιά της κυρίαρχης ιδεολογίας, κάνοντας ακόμα μεγαλύτερο κακό απ' ό,τι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αφού διέβρωσε συνειδήσεις έχοντας σηκώσει τη σημαία της αριστεράς, από τις θέσεις για την ΕΕ και το Μάαστριχτ, μέχρι τη γραμμή ουράς σε πλειοψηφία ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ στο κίνημα.