Associated Press

Είναι δεδομένο ότι οι νέοι εργαζόμενοι θα δουλεύουμε με πολύ χειρότερους όρους απ' ό,τι δουλεύουν οι γονείς μας. Αυτό είναι άλλωστε που επιτάσσει η ανάγκη του κεφαλαίου για εξασφάλιση και διεύρυνση των κερδών του. Ανάγκη η οποία εξυπηρετείται με το φθήνεμα της εργατικής δύναμης σε βαθμό εξαθλίωσης, δηλαδή με τους μισθούς πείνας (592 ευρώ), την ανασφάλιστη εργασία, τα λιγότερα ένσημα από τις ώρες εργασίας, τα ωράρια - λάστιχο, τις ακριβοπληρωμένες Παιδεία - Υγεία κλπ.

Ηδη, οι εργαζόμενοι σπουδαστές βιώνουν από πρώτο χέρι τον εργασιακό μεσαίωνα που έχουν δημιουργήσει οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ - ΝΔ όλα αυτά τα χρόνια, πιστές στη στρατηγική του κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη. Ολο και περισσότεροι σπουδαστές αναγκάζονται να δουλεύουν, από το πρώτο έτος ακόμα, για να τα φέρουν βόλτα με το δυσβάσταχτο κόστος σπουδών και να συνεισφέρουν στο φτωχό οικογενειακό προϋπολογισμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ανεμπόδιστη παρακολούθηση των σπουδών τους. Πολλοί αναγκάζονται να τις παρατείνουν ή να τις εγκαταλείψουν. Ξέρουν τι θα πει δουλειά για ένα ξεροκόμματο, τι θα πει να δυσκολεύεσαι να πληρώσεις το νοίκι και τους πανάκριβους λογαριασμούς που τρέχουν, τι θα πει να βάζεις βαθιά το χέρι στην τσέπη για φωτοτυπίες, για εκτύπωση εργασιών, για τη μεταφορά από και προς τη σχολή.

Οι σπουδαστές που κάνουν πρακτική περνάνε από «τεστ προετοιμασίας και αντοχής» στην εκμετάλλευση, δουλεύουν με τους χειρότερους όρους και πληρώνονται ψίχουλα, είναι ανασφάλιστοι, την ώρα που οι επιχειρηματίες επιδοτούνται χοντρά για να τους εκμεταλλεύονται.

ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΕΕ φρόντισαν να μην αφήσουν πέτρα πάνω στην πέτρα. Με τη στήριξη του ΛΑ.Ο.Σ. και τις πολύτιμες υπηρεσίες του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχουν στην πράξη αφαιρέσει όλες τις κατακτήσεις που είχαν κερδίσει οι μεγαλύτερες γενιές εργαζομένων: Τον σχετικά πιο σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, το οχτάωρο, την ασφάλιση. Δικαιώματα που κατακτήθηκαν με σκληρούς ταξικούς αγώνες και κάτω από την επίδραση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.

Στις συνθήκες της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, οι αστικές κυβερνήσεις και οι σύμμαχοί τους, οι διακρατικές καπιταλιστικές ενώσεις (ΕΕ, ΔΝΤ), επιταχύνουν το πέρασμα των μέτρων που χρόνια πριν είχαν αποφασίσει, με στόχο το κεφάλαιο να βγει από την κρίση με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες και έχοντας στην κυριολεξία τσακίσει την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, διασφαλίζοντας για λογαριασμό των μονοπωλίων καλύτερους όρους εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Τα αντεργατικά μέτρα θα είναι μόνιμα, θα είναι ένα «μνημόνιο διαρκείας», μέχρι ο λαός να αποφασίσει να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις, ανατρέποντας το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης.

Το εφιαλτικό μέλλον που μας ετοιμάζουν είναι αλήθεια ότι αφορά το σύνολο των παιδιών της εργατικής λαϊκής οικογένειας, με ή χωρίς πτυχίο, όσο κι αν η αστική τάξη και οι μηχανισμοί προπαγάνδας της προσπαθούν να μας πείσουν ότι «ο καλός δεν χάνεται», ότι «αρκεί να κάνεις τις σωστές επιλογές», «να αρπάξεις τις ευκαιρίες».

Θέλουν τα περάσουν την άποψη πως για την ανεργία που έχει φτάσει στα ύψη, ιδιαίτερα στους νέους, φταίνε οι «λάθος επιλογές» που έχει κάνει κάποιος, το ότι δεν φρόντισε να συγκεντρώσει τις «κατάλληλες δεξιότητες - τις κατάλληλες διδακτικές μονάδες», δεν έδειξε μεγάλη «προσαρμοστικότητα στην αγορά εργασίας». Είναι ψέματα. Η ανεργία είναι φαινόμενο που συνόδευε και θα συνοδεύει το καπιταλιστικό σύστημα, καθώς του χρειάζεται μια μεγάλη στρατιά ανέργων που θα αξιοποιείται για να συμπιέζει προς τα κάτω τους μισθούς και τα δικαιώματα όσων δουλεύουν. Εχει να κάνει με την καπιταλιστική οικονομία και όχι την Παιδεία. Πατάει πάνω στην αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής και στον μοναδικό της προσανατολισμό, το κέρδος. Οι απόφοιτοι για παράδειγμα από τα τμήματα Δομικών Εργων και Εργων Υποδομής ή των Πολιτικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου δε βρίσκουν δουλειά γιατί ο κλάδος των κατασκευών βρίσκεται σε μόνιμη κρίση τα τελευταία χρόνια, γίνονται μόνο όσα έργα υπηρετούν το κεφάλαιο. Θα ήταν ίδια τα ποσοστά ανεργίας στο συγκεκριμένο κλάδο, αν υπήρχε ανάπτυξη προς όφελος του λαού με έργα αντισεισμικής θωράκισης και αντιπλημμυρικής προστασίας, φτηνή κατοικία για όλους, υψηλού επιπέδου σχολεία (και όχι αίθουσες σούπερ μάρκετ και ανθυγιεινά λυόμενα), νοσοκομεία; Θα ήταν ίδια η ανεργία των αποφοίτων των Σχολών Υγείας, αν η υγεία δεν ήταν εμπόρευμα με στόχο το κέρδος, αλλά δινόταν βάρος στην πρόληψη για όλο το λαό; Σήμερα υπάρχουν ολόκληρες πόλεις δεκάδων χιλιάδων κατοίκων που υπάρχει παιδίατρος κάθε δεκαπέντε μέρες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ακόμη και για ανθρώπινες ζωές (πρόσφατο παράδειγμα σε Κοζάνη και Πτολεμαΐδα όπου έγκυος έχασε τη ζωή της). 'Η στους απόφοιτους των ΤΕΦΑΑ, αν υπήρχε μέριμνα για ουσιαστική φυσική αγωγή στα σχολεία και μαζικός λαϊκός αθλητισμός, αντί για τη σαπίλα του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού των ΠΑΕ;

Είναι κοροϊδία για τους αποφοίτους των ΤΕΙ ότι η υπογραφή επαγγελματικών δικαιωμάτων θα τους εξασφαλίσει σταθερή και αξιοπρεπή δουλειά, όταν πέφτουν βροχή οι απολύσεις, η δουλειά «λάστιχο», όταν ανοίγουν τα κλειστά επαγγέλματα.

Το λεγόμενο «άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων» και η ολοκληρωτική επικράτηση των μονοπωλίων στην οικονομία συνδέονται άμεσα με την καταστροφή εκατοντάδων χιλιάδων αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ.

Από κοντά και το παραμύθι ότι «στο εξωτερικό είναι καλύτερα», την ίδια ώρα που η ενιαία στρατηγική του κεφαλαίου, για ξεζούμισμα των εργαζομένων, προωθείται σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, την ίδια ώρα που οι απολύσεις πληθαίνουν παντού, την ίδια ώρα που σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο για τους εργαζόμενους βασιλεύει η περιπλάνηση από δουλειά σε δουλειά, από χώρα σε χώρα και η εναλλαγή δουλειάς και ανεργίας, το άγχος και η ανασφάλεια. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα εργαζομένων στο εξωτερικό που φτάνουν μέχρι την αυτοκτονία λόγω της αφόρητης πίεσης στο χώρο δουλειάς.

Για τα παιδιά της εργατικής λαϊκής οικογένειας η παραπάνω κατάσταση δεν είναι μονόδρομος. Είναι μονόδρομος μόνο για το κεφάλαιο, όχι όμως για το λαό. Σήμερα γίνεται πιο ορατό από ποτέ ότι ο καπιταλισμός, παρά τη δύναμη που έχει, δεν είναι ανίκητος. Τα μέτρα άλλωστε που παίρνει και η συζήτηση που γίνεται στα αστικά επιτελεία δείχνουν ακριβώς τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Στις συνθήκες της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης συσσωρεύεται αρκετό «εύφλεκτο υλικό» επικίνδυνο για την αποσταθεροποίηση της αστικής εξουσίας, την ανατροπή της. Το ξέρουν πρώτα και κύρια οι ίδιοι οι αστοί και γι' αυτό εντείνουν τις προσπάθειές τους να αποπροσανατολίσουν την εργατική τάξη, να καλλιεργήσουν το φόβο, τη σύγχυση, εντείνουν τον αντικομμουνισμό και την καταστολή. Ολες οι κινήσεις τους μαρτυρούν το φόβο τους μπροστά στη δύναμη που έχει ο λαός, που όταν τη χρησιμοποιήσει, αλίμονό τους. Ξέρουν πως αν αυτή η δύναμη συναντηθεί με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ, θα μετατραπεί σε ορμητικό ποτάμι που θα τους σαρώσει. Ξέρουν από πρώτο χέρι πως η παραγωγή δεν μπορεί να κινηθεί χωρίς τους εργαζόμενους, χωρίς τους επιχειρηματίες όμως μπορεί.

Δεν έχει θέση καμιά μοιρολατρία ότι «τίποτα δεν αλλάζει», «ο αγώνας δεν βγάζει πουθενά». Είναι άλλο πράγμα να λες «τι να κάνουμε - έτσι θα είναι», σηκώνοντας τα χέρια ψηλά και άλλο να λες το «τι να κάνουμε» με πείσμα, για να αλλάξουμε την κατάσταση, πώς πρέπει να οργανώσουμε την πάλη, τι αγώνες χρειάζονται σήμερα, με ποιο προσανατολισμό.

Χρειάζεται αγώνας ζωντανός, οργανωμένος, σταθερός, που δε θα αναλώνεται σε ξεσπάσματα, που θα έχει στο στόχαστρο τον ένοχο, τον καπιταλισμό, που δε θα εγκλωβίζεται στα διάφορα σενάρια μεταμφίεσης του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά θα έχει στο επίκεντρο την αλλαγή τάξης στην εξουσία. Αγώνας με στόχο και προοπτική την κοινωνία όπου θα κάνουν κουμάντο οι πραγματικοί ιδιοκτήτες και παραγωγοί του πλούτου, οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα, και όχι οι καπιταλιστές και το πολιτικό τους προσωπικό.

Κάθε μέρα να χτίζεται η μεγάλη κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης (ΠΑΜΕ), με τους φοιτητές - σπουδαστές (ΜΑΣ), τους φτωχούς αγρότες (ΠΑΣΥ), τους αυτοαπασχολούμενους (ΠΑΣΕΒΕ), το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα (ΟΓΕ), που θα συγκρουστεί και θα ανατρέψει τα μονοπώλια.

Κάθε μάχη στον πόλεμο με τα μονοπώλια και τους υπηρέτες τους, ο λαός και τα παιδιά του πρέπει να την δίνουν με αποφασιστικότητα, μετρώντας βήματα στην αλλαγή των συσχετισμών προς όφελός τους.

Και στις 18 του Μάη, στις φοιτητικές εκλογές, τα παιδιά του λαού να δώσουν ακόμη ένα χτύπημα στην πλουτοκρατία, ισχυροποιώντας το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, ψηφίζοντας Πανσπουδαστική ΚΣ.