Σύνοδος στη Ρώμη: Ολες οι ...ύαινες πάνω από τη λεία της Λιβύης

Στη σύνοδο στη Ρώμη δεν πήγαν οι χώρες που δεν υποστηρίζουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, όπως οι Ρωσία (που έσπευσε πάλι να αντιδράσει στη σύσταση του ταμείου, αλλά δεν εμφανίζεται ακόμη έτοιμη να κλιμακώσει προσφεύγοντας στον ΟΗΕ), Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κ.ά. Οι πρόθυμοι συμμετέχοντες (ανάμεσά τους και η ελληνική κυβέρνηση που έσπευσε να δώσει το «παρών») συναίνεσαν στη σύσταση του μηχανισμού, δεν αποσαφηνίστηκε ωστόσο πώς αυτός θα χρηματοδοτηθεί. Επί τάπητος, τέθηκαν δύο προτάσεις. Οι ΗΠΑ υποστήριξαν την έναρξη νομικής διαδικασίας που θα επιτρέψει την αξιοποίηση των λιβυκών περιουσιακών στοιχείων ανά τον κόσμο. Πρόκειται για διαδικασία που μπορεί ν' αποβεί και μακρόχρονη, καθώς θα πρέπει, με κάποιο νομικό τερτίπι, χρήματα που βρίσκονται σε λογαριασμούς κρατικών οργανισμών και εταιρειών να διοχετευθούν σε μια εμφανιζόμενη ως διοίκηση, η οποία όμως επί του πρακτέου δεν έχει καμία νομική υπόσταση.

Το Κατάρ, από την άλλη, πρότεινε τη διαμόρφωση ενός πλαισίου εντός του οποίου θα καταστεί δυνατή η απρόσκοπτη αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων της Κυρηναϊκής, δηλαδή της περιοχής που ελέγχουν οι αντικαθεστωτικοί, έτσι ώστε με τα χρήματα που θα εισπράξουν να καλύπτουν τις ανάγκες τους. Και αυτή η διαδικασία, όμως, σφύζει εμποδίων και προβλημάτων. Καθώς για να εξαχθούν προϊόντα απρόσκοπτα από την Κυρηναϊκή και το Εθνικό Συμβούλιο να μπορέσει το ίδιο να διαχειριστεί την πώλησή τους, την είσπραξη των χρημάτων από την πώλησή τους κλπ., θα πρέπει ν' αποκτήσει μια κάποια υπόσταση. Ηδη, ένα πρώτο φορτίο αργού πετρελαίου, πριν από κάποιες βδομάδες, έφτασε στη διεθνή αγορά διά μέσου Κατάρ, το οποίο επέστρεψε τα έσοδα ακολουθώντας μια διαδικασία που σαφώς δεν μπορεί ν' αποτελέσει τον κανόνα αφού είναι διάτρητη.

Το βέβαιο είναι ότι κανένας από όσους εμφανίζονται «πρόθυμοι» να «βοηθήσουν» τους αντικαθεστωτικούς δεν είναι διατεθειμένος να «βάλει περαιτέρω το χέρι στην τσέπη» για να καλύψει τις ανάγκες του ταμείου αυτού. Ακόμη και αν επιλεγεί μια λύση δωρεάς υπό τη μορφή δανείου, όπως υποστήριξε ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, ουσιαστικά ως «εγγύηση» θα τεθεί ο ενεργειακός πλούτος της Κυρηναϊκής, που προφανώς θα προσφερθεί «προς προνομιακή εκμετάλλευση». Και αυτή η λύση, όμως, η οποία θεωρείται και η πλέον πιθανή, τουλάχιστον για το άμεσο χρονικό διάστημα, δε λύνει το μείζον ζήτημα της υπόστασης του Εθνικού Συμβουλίου.

Από τα προαναφερόμενα προκύπτει ένα αυθόρμητο ερώτημα: Πώς θα λειτουργήσει τελικά αυτός ο μηχανισμός; Προφανώς, θα προκύψει ως αναγκαιότητα «αναβάθμισης» της νομικής υπόστασης του αντικαθεστωτικού Εθνικού Συμβουλίου. Και εξ αυτού προκύπτει ένας μηχανισμός που θα έχει αρμοδιότητες και θα λειτουργεί ως «κράτος εν κράτει», δηλαδή μ' έναν τρόπο προκαλείται διχοτόμηση της χώρας, ένα σενάριο που δε βρίσκεται έξω από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς που οδήγησαν και στην άμεση στρατιωτική εμπλοκή υπό το προσωπείο του ΝΑΤΟ. Εφόσον υλοποιηθεί κάτι τέτοιο, επιβεβαιώνει όσους εκτιμούσαν ότι η ιμπεριαλιστική εισβολή στη Λιβύη είναι, μόνο, η πρώτη πράξη ενός δράματος που δε σχετίζεται μόνο με τον ενεργειακό πλούτο του «στόχου», αλλά και με τη διασφάλιση, οικονομικών και γεωστρατηγικών συμφερόντων σε μια πολύ ευρύτερη περιοχή της «μαύρης ηπείρου», που είναι πεδίο έντονου ανταγωνισμού, ανάμεσα στις ΝΑΤΟικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για λογαριασμό των δικών του μονοπωλίων και τις ανερχόμενες Ρωσία και Κίνα, που έχουν ήδη διεισδύσει στην περιοχή.

Τα πρόσφατα στοιχεία της Ερευνας για τον Οικονομικά Ενεργό Πληθυσμό (EPA) στην Ισπανία, δείχνουν το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης που σημαίνει καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων με πρώτη την εργατική δύναμη. Η ανεργία χτύπησε «κόκκινο» σκαρφαλώνοντας σε ποσοστό - ρεκόρ στην οικονομική ιστορία της Ισπανίας 21,3% που αντιστοιχεί σε σχεδόν 5.000.000 άτομα (συγκεκριμένα 4.910.200). Ωστόσο τα στοιχεία αυτά είναι ακόμα πιο ζοφερά αν πάρει κανείς υπόψη ότι στην αστική στατιστική ένα άτομο που έχει εργαστεί και μόνο μία ώρα τη βδομάδα είναι αρκετό για να ενταχθεί στην κατηγορία των απασχολούμενων. Με αυτόν τον τρόπο δεν μπορεί να γίνει διαχωρισμός μεταξύ σταθερής και επισφαλούς εργασίας. Η έρευνα αυτή πραγματοποιείται μέσω μιας άμεσης συνέντευξης σε ένα δείγμα περίπου 60.000 οικογενειών κάθε τρίμηνο, που επεξεργάζεται το Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής, ακολουθώντας τη μεθοδολογία της Παγκόσμιας Οργάνωσης Εργασίας και τα στάνταρ της Eurostat.

Κατά έναν πολύ παράδοξο τρόπο, οι οικονομικοί αναλυτές διαβεβαιώνουν ότι την περίοδο που πραγματοποιήθηκε η παραπάνω έρευνα, η αγορά εργασίας παρουσίαζε ένα δυναμισμό (!), καθώς το πρώτο τρίμηνο του τρέχοντος έτους υπογράφτηκαν 3,3 εκατομμύρια συμβάσεις, δεν λένε όμως πόσες θέσεις εργασίας απωλέστηκαν ούτε ότι πολλές από τις νέες συμβάσεις είναι ενός μηνός, μιας εβδομάδας, μιας μέρας, μερικών ωρών ή και μίας μόνο ώρας.

Ομως, το κακό δεν περιορίζεται μόνο στον ήδη εφιαλτικό αριθμό των σχεδόν 5 εκατομμυρίων ανέργων. Υπάρχουν και άλλα στοιχεία που αποδεικνύουν τη βαρβαρότητα που βιώνει ο ισπανικός λαός. Πρώτον, είναι η ταχύτητα με την οποία καταστρέφονται θέσεις εργασίας, καθώς μόνο στα τρία χρόνια της κρίσης 2,4 εκατομμύρια βρέθηκαν εκτός αγοράς εργασίας. Ενώ, το ποσοστό ανεργίας των νέων κάτω των 25 ετών ανέρχεται στο 45% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού αυτής της ηλικίας. Ακόμα, από τους 256.500 εργαζόμενους που έχασαν τη δουλειά τους στη διάρκεια του πρώτου τριμήνου του 2011, το 90% (!) από αυτούς είχε ηλικία κάτω των 35 χρόνων. Ενα άλλο εφιαλτικό στοιχείο είναι ότι σε 1.400.000 οικογένειες, όλα ανεξαιρέτως τα μέλη τους βρίσκονται στην ανεργία.

Την ίδια στιγμή μετά από μία περίοδο έντονης επέκτασης των δανείων, τα χρέη πνίγουν τα λαϊκά νοικοκυριά, πολλαπλασιάζονται οι κατασχέσεις σπιτιών. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της κρίσης του συστήματος με την απάντηση του λαϊκού κινήματος να είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες αφού κυριαρχεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός και ο ρεφορμισμός, που εγκλωβίζουν τους εργαζόμενους σε διαχειριστικές λύσεις στα πλαίσια του συστήματος.