Μαζί με τους εργάτες, το ΠΑΜΕ και με τους μικρούς αγρότες που συσπειρώνονται στην ΠΑΣΥ, οι ΕΒΕ, που δε σκύβουν το κεφάλι στη μοιρολατρία και στην «καταιγίδα» της κυβερνητικής πολιτικής, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της Πανελλαδικής Αντιμονοπωλιακής Συσπείρωσης ΕΒΕ (ΠΑΣΕΒΕ). Εκλεισαν τα μαγαζιά τους και διαδήλωσαν ενάντια στα μέτρα που τους καταδικάζουν στον αφανισμό, στα χρέη, στην απώλεια της ασφάλισης, στην ανέχεια.

Στην Αθήνα, η ΠΑΣΕΒΕ καλούσε σε συγκέντρωση στην πλ. Κάνιγγος. Οι διαδηλωτές έφταναν μαζί με πανό σωματείων που είχαν αποφασίσει τη συμμετοχή τους στην κινητοποίηση. Ωρα με την ώρα τα μπλοκ μεγάλωναν, ο κόσμος ξεχώριζε από τις σημαίες της ΠΑΣΕΒΕ και τα καπέλα που φορούσαν πολλοί με το λογότυπό της. Περίπου μισή ώρα αργότερα, άρχισε να κλείνει ο δρόμος. «Μπροστάρης» ήταν το πανό της ΠΑΣΕΒΕ, καλώντας να πληρώσει την κρίση το μεγάλο κεφάλαιο. Ακολουθούσε το πανό της Ομοσπονδίας Ελαφρών Φορτηγών με αγωνιστικό κάλεσμα «για να κρατήσουμε τη δουλειά μας». Εκεί ήταν και οι υδραυλικοί με το πανό του Συνδέσμου της Αθήνας να δηλώνει αντίσταση «στην πολιτική που μας αφανίζει», αλλά και η Συντεχνία Επιπλοξυλουργών που ζητούσε να σταματήσει η εισαγωγή ειδών τα οποία παράγονται από την ελληνική βιοτεχνία. Εκεί και ο Σύνδεσμος Εργολάβων Ηλεκτρικών Εργων Αττικής (ΣΕΗΕΑ), εκφράζοντας την αντίθεση στο άνοιγμα των λεγόμενων «κλειστών επαγγελμάτων».

Με πορεία μέχρι την Ομόνοια, τα μπλοκ ενώθηκαν με τους υπόλοιπους διαδηλωτές. Απευθύνοντας χαιρετισμό στην απεργιακή συγκέντρωση εκ μέρους της ΠΑΣΕΒΕ, ο Στάθης Σαχινίδης τόνισε πως οι κατακτήσεις της εργατικής τάξης για βασικά δικαιώματα, όπως ασφάλιση, δωρεάν Υγεία και Παιδεία, 8ωρο κ.ά. αποτέλεσαν τη βάση και των κοινωνικών κατακτήσεων των ΕΒΕ. «Το μέλλον των αυτοαπασχολούμενων και των μικρών ΕΒΕ συνδέεται με την πάλη για την κατάκτηση μιας εξουσίας προς όφελος του λαού. Μιας οικονομίας όπου ο πλούτος που παράγεται δε θα χρησιμεύει για την αύξηση των κερδών μιας δράκας μονοπωλίων, αλλά για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών», επισήμανε μεταξύ άλλων.

«Ολοι μαζί, όλα τα κοράκια της πλουτοκρατίας, έχουν έναν και μοναδικό στόχο. Να εμποδίσουν, να δυσκολέψουν τη λαϊκή αφύπνιση, το λαϊκό ξεσηκωμό. Φοβούνται την οργανωμένη δύναμη της εργατικής τάξης, του λαού», υπογράμμισε ο Βασίλης Σταμούλης. «Γι' αυτό απεργάζονται σχέδια για οικουμενικά σχήματα, για κυβερνήσεις συνεργασίας, για κυβερνήσεις δήθεν εθνικής σωτηρίας, ώστε να εμποδίσουν την εργατική τάξη να βρει το δρόμο της και να δείξει τη δύναμή της», τόνισε.

«Είμαστε εδώ και το μήνυμά μας είναι βροντερό. Δε συμβιβαζόμαστε με τη βαρβαρότητα, με αυτήν την πολιτική και εκφράζουμε την ανυποχώρητη θέλησή μας να δυναμώσουμε την πάλη για την ανατροπή της. Δεν κάνουμε βήμα πίσω. Θα φτάσουμε τον αγώνα ως το τέλος», σημείωσε.

«Δεν πρέπει να ξεχνάμε - συνέχισε - ότι το κεφάλαιο ήταν και είναι αδίστακτο μπροστά στο κέρδος. Ηταν και είναι σε διαρκή πόλεμο με την εργατική τάξη. Οσο μεγαλώνει τόσο πιο αδίστακτο γίνεται. Ειδικά σε συνθήκες οικονομικής κρίσης δε λογαριάζει ανθρώπινες ζωές. Οι πατεράδες μας γνώρισαν απίστευτες διώξεις, εξορίες, φυλακές, δολοφονίες, εκτελέσεις, πολέμους, δικτατορίες. Αλλά ποτέ δεν μπόρεσε το αιματοβαμμένο κεφάλαιο να τους γονατίσει. Η ταξική πάλη ποτέ δεν μπήκε στο γύψο», υπογράμμισε, και πρόσθεσε:

«Σήμερα η δική μας γενιά βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν πόλεμο που δεν έχει προηγούμενο στα τελευταία χρόνια. Ζούμε την εποχή της απροκάλυπτης δικτατορίας του κεφαλαίου. Στον πόλεμο αυτό απαντάμε μελετώντας όλη την προηγούμενη ιστορική πείρα».

Η στρατηγική τους επιδίωξη να τσακίσουν κάθε συλλογική κατάκτηση, να επιβάλουν καθεστώς γαλέρας «είναι η μόνη δυνατότητα που έχουν για να εξασφαλίσουν την κερδοφορία τους», σημείωσε. «Θα απαντηθεί με σχέδιο και με προοπτική να απαλλαγούμε οριστικά και ριζικά από την καπιταλιστική ιδιοκτησία». Θα απαντηθεί «με αυτά που κυβέρνηση και εργοδότες δε θέλουν, με αυτά που τους πονούν». Με οργάνωση των εργαζομένων παντού, σε κάθε τόπο δουλειάς, και μαζικοποίηση των συνδικάτων, με την ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ παντού. Με αποδυνάμωση των κομμάτων που προωθούν αυτές τις πολιτικές. «Δε μας ενδιαφέρουν οι αγωνίες τους και οι αντιπαραθέσεις τους για το ποια είναι η συνταγή για την υλοποίηση των κυβερνητικών μέτρων με το λιγότερο κόστος, πολιτικό και συνδικαλιστικό, γι' αυτούς. Εμείς ενδιαφερόμαστε να την πληρώσουν όσο πιο άσχημα γίνεται γιατί μαύρισαν τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας», τόνισε. Επιπλέον, ο ομιλητής ανέδειξε την ανάγκη απομόνωσης των δυνάμεων του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Οι οποίες μάλιστα τις επόμενες μέρες πραγματοποιούν συνέδριο στην Αθήνα με την επιδίωξη που έχουν εδώ και χρόνια: «Πώς το κεφάλαιο το ευρωπαϊκό θα είναι πιο ανταγωνιστικό από των άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων και των ανταγωνιστών».

Καταγγέλλοντας τα «φασιστοειδή που την περασμένη Τρίτη επιτέθηκαν στην Αθήνα αδιάκριτα σε αλλοδαπούς αθώους εργαζόμενους αποδίδοντάς τους την αύξηση της εγκληματικότητας», είπε: «Αποτέλεσμα ενός κόσμου - του κόσμου σας - που στηρίζεται στη λογική "η ζωή μου ο θάνατός σου", στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι η εγκληματικότητα που αυξάνει». «Δε θα σας κάνουμε τη χάρη να φαγωθούμε μεταξύ μας οι εργάτες», είπε, και τόνισε: «Το δικό μας σύνθημα ήταν και παραμένει "Ελληνες και ξένοι εργάτες ενωμένοι"».

Ακόμα, είπε: «Δεν είναι αλήθεια ότι η πολιτική τους είναι μονόδρομος. Αλίμονο αν αυτή η αντεργατική βαρβαρότητα ήταν μονόδρομος. Μονόδρομος για εμάς είναι να δημιουργήσουμε τους όρους και τις προϋποθέσεις για την ανατροπή αυτής της βαρβαρότητας. Εχουμε τη δύναμη να το κάνουμε». Και κάλεσε: «Να διεκδικήσουμε αγωνιστικά τη δική μας προοπτική, τη δική μας διέξοδο. Το δικαίωμα και τη δυνατότητα να αξιοποιήσουμε τις μεγάλες παραγωγικές δυνατότητες, τις δικές μας και της χώρας μας, για τις δικές μας ανάγκες και όχι για τον πλουτισμό μιας κάστας παρασίτων της ολιγαρχίας».

«Στον αγώνα αυτό πρέπει να ξεμπλέξουμε με όλες εκείνες τις θεωρίες που προκαλούν σύγχυση, που σπέρνουν αυταπάτες και ψεύτικες ελπίδες. Είναι οι φωνές περί ενότητας που ακούγονται από διάφορες μεριές, από την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ έως τις ηγεσίες του Συνασπισμού και άλλων όπως ΚΟΕ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά.

Με τη σημαία της ενότητας και του "όλοι μαζί" δίνουν αγώνα για να κρύψουν τη γύμνια και τις ευθύνες τους. Κάνουν ό,τι μπορούν για να δυσκολέψουν την ταξική πάλη και τη χειραφέτηση των εργαζομένων από τις αυταπάτες, ότι δήθεν μπορούμε όλοι μαζί, κεφάλαιο και εργαζόμενοι, με μια καλύτερη διαχείριση να βγούμε από την κρίση.

Στην πλειοψηφία τους πρόκειται για δυνάμεις βουτηγμένες ως το λαιμό στη συναλλαγή και το συμβιβασμό.

Η ενότητα της εργατικής τάξης, που είναι εγγύηση της νίκης της, θα δυναμώνει όσο ξεκαθαρίζει τις γραμμές της από τους υπηρέτες της εργοδοσίας και της ΕΕ. Θα δυναμώνει όσο θα ορθώνει το ανάστημά της στα μονοπώλια και την εξουσία τους».