Η καπιταλιστική κρίση έχει καινούρια χαρακτηριστικά σε σχέση με το παρελθόν. Η σύμπλεξη των καπιταλιστικών οικονομιών διεθνώς και η όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσα σε κράτη και μερίδες του κεφαλαίου που προσπαθούν να αναρριχηθούν στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα ή να μη χάσουν τη θέση τους σ' αυτή, δημιουργεί νέα δεδομένα. Κάνει το κεφάλαιο πιο επιθετικό απέναντι στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Η συναίνεση, ωστόσο, που διεκδικούν από το λαό, δεν έχει σχέση με το ξεπέρασμα της κρίσης υπέρ των δικών του συμφερόντων. Η παραπέρα υποτίμηση της εργατικής δύναμης, μέσα από τις απολύσεις, τη μείωση των μισθών, την ιδιωτικοποίηση της Υγείας και της Παιδείας, δεν μπορεί να είναι λύση για την εργατική λαϊκή οικογένεια, όπως θέλει η πλουτοκρατία. Τέτοια μέτρα προωθεί η κυβέρνηση με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα και τις άλλες δανειακές συμβάσεις που υπογράφει με την τρόικα. Τέτοια μέτρα περιγράφει στο δικό της πρόγραμμα και η ΝΔ, πλειοδοτώντας σε παροχές και μείωση της φορολογίας για το κεφάλαιο.

Τα μέτρα στα οποία συμφωνούν, καμιά σχέση δεν έχουν με τα ελλείμματα και το χρέος. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο όλοι, εντός και εκτός Ελλάδας, ομολογούν ότι τα κριτήρια για τη σύναψη των δανείων και την αποδέσμευση των δόσεων είναι πρωτίστως πολιτικά. Αυτό που τους ενδιαφέρει προς στιγμήν, είναι να γίνει ελεγχόμενα και όχι βίαια η χρεοκοπία των χωρών που είναι βυθισμένες βαθύτερα στην κρίση, με άμεση αντανάκλαση στα δημοσιονομικά τους.

Είναι τέτοια η αλληλοεξάρτηση των οικονομιών στην ΕΕ και παγκόσμια, που το κεφάλαιο σαν τάξη και το πολιτικό του προσωπικό προσπαθούν προς το παρόν να αποφύγουν μια λύση που θα μπορούσε να διαταράξει συνολικά την Ευρωένωση, με δεδομένους τους ισχυρούς ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Ούτε όμως και οι ΗΠΑ φαίνεται να επιθυμούν στην παρούσα φάση μια τέτοια βίαιη εξέλιξη.

Παρά τη μικρή συμμετοχή της Ελλάδας στο ΑΕΠ της Ευρωζώνης, είναι έντονος ο φόβος ότι η βίαιη χρεοκοπία μιας χώρας - μέλους θα προκαλέσει ντόμινο κραδασμών, με δεδομένο ότι η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και ακουμπάει ολοένα και πιο ισχυρές οικονομικά χώρες της ΕΕ. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα ακούγονται για το ενδεχόμενο να βυθιστεί βαθύτερα στην κρίση το Βέλγιο, ακόμα και η Ισπανία ή η Ιταλία. Επομένως, η καταστροφή κεφαλαίου είναι αναγκαία για να ξεπεραστεί η κρίση, αλλά για την ώρα, η πλουτοκρατία και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι επιδιώκουν αυτή να γίνει με ελεγχόμενο τρόπο.

Στο παρασκήνιο αυτής της μεθόδευσης, μαίνεται ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε κράτη και μερίδες της πλουτοκρατίας για το ποιος θα βγει λιγότερο ή περισσότερο ζημιωμένος από τη δεδομένη καταστροφή μέρους του κεφαλαίου. Γι' αυτό από τις κυβερνήσεις χωρών που είναι ψηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα μπαίνει το ζήτημα να συμμετέχουν και ιδιώτες στη ζημιά από την καταστροφή κεφαλαίου, μέσα από τη συμμετοχή τους στο Μηχανισμό που μετά το 2013 θα αναλάβει την αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας και άλλων χωρών, μέσα και από την υποτίμηση της αξίας των ομολόγων που κατέχουν κράτη και ιδιώτες.

Οι εξελίξεις ωστόσο δεν μπορούν να ιδωθούν στατικά. Η αστική τάξη κάνει τις επιλογές της, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν όπως αυτή θέλει και σχεδιάζει, έξω από τις νομοτέλειες του καπιταλισμού. Το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης, οι αντιθέσεις που μεγαλώνουν μέσα στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα, είναι στοιχεία που θα καθορίσουν τις εξελίξεις. Αποκαλυπτική των σεναρίων που επεξεργάζονται οι αστοί είναι και η συζήτηση για έξοδο ή αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και η ακαριαία υποτίμησή του σε σχέση με το ευρώ, θα σημάνει άμεση καταστροφή μέρους του σωρευμένου κεφαλαίου και βέβαια παραπέρα υποτίμηση της εργατικής δύναμης.

Οι εξελίξεις της τελευταίας βδομάδας επιβεβαιώνουν τις προβλέψεις ότι η ΕΕ και το ΔΝΤ θα αποδεσμεύσουν την 5η δόση του δανείου προς την Ελλάδα και ταυτόχρονα στα σκαριά βρίσκεται νέο δάνειο για τα επόμενα χρόνια, ενδεχόμενα μέχρι το 2014. Το ζουμί όμως βρίσκεται στη συμφωνία για τα μέτρα που συνοδεύουν τις προηγούμενες και επόμενες δανειακές συμβάσεις τις οποίες υπογράφει η κυβέρνηση με τους συμμάχους της. Στο σύνολό τους, είναι μέτρα που επιδεινώνουν παραπέρα τους όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, μεγαλώνοντας το χάσμα ανάμεσα στο βιοτικό επίπεδο και τις δυνατότητες που αντικειμενικά υπάρχουν σήμερα να ικανοποιηθούν στο σύνολό τους οι σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας.

Αυτά τα μέτρα, σε συνδυασμό με την ραγδαία μετακύλιση σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας εκατομμυρίων εργαζομένων, ανέργων, αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών και νέων, προκαλούν κλιμακούμενες αντιδράσεις και βάζουν νέες δυνάμεις στο στίβο των αγώνων, γεγονός που ενισχύει το ενδεχόμενο να υπάρξει απότομη άνοδος της ταξικής πάλης. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού στη χώρα μας και στην ΕΕ.

Ξέρουν οι αστοί ότι η επιδείνωση της ζωής του λαού δεν είναι από μόνος του παράγοντας ικανός να ριζοσπαστικοποιήσει τη συνείδηση και να απειλήσει σε μια πορεία την αστική εξουσία. Αυτό που τους φοβίζει προοπτικά, είναι η επιρροή που ασκεί το ΚΚΕ στο λαό, με τις θέσεις και τη στρατηγική του και η οποία επεκτείνεται πολύ πιο πέρα από την εκλογική του δύναμη. Το ΚΚΕ προέβλεψε την κρίση, προειδοποίησε για τις συνέπειες που θα έχει στο λαό, πάλεψε για να οργανωθεί έγκαιρα η λαϊκή άμυνα απέναντι στα μέτρα που από την πρώτη ώρα της κρίσης έπεσαν στο τραπέζι από τα κόμματα του κεφαλαίου και τους Ευρωπαίους συμμάχους τους.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι αστικές δυνάμεις πασχίζουν να εμπεδώσουν τη συναίνεση στις λαϊκές συνειδήσεις, κάνοντας πιο επιθετική τη συνεργασία τους στο τσάκισμα του λαού. Μέχρι το πρόσφατο παρελθόν, η δικομματική εναλλαγή στην κυβέρνηση ήταν η διαχειριστική επιλογή που για δεκαετίες αξιοποιούσε η πλουτοκρατία για να υπηρετεί τα συμφέροντά της. Στη βάση αυτή, πόλωνε το κλίμα στη βάση των δυο κομμάτων και κατά περίπτωση ενίσχυε με μια κρίσιμη εκλογικά μάζα τον ένα ή τον άλλο εταίρο του δικομματισμού για να εξασφαλίζει ισχυρή μονοκομματική κυβέρνηση.

Σήμερα, όλα δείχνουν ότι η δικομματική εναλλαγή έχει εξαντλήσει τη δυναμική της. Η ανάγκη να προχωρήσουν γρήγορα και χωρίς καμιά παρέκκλιση τα μέτρα που έχει ανάγκη το κεφάλαιο σε συνθήκες συγχρονισμένης καπιταλιστικής κρίσης, επιβάλλει την πιο επιθετική συνέργεια των αστικών κομμάτων, κύρια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, για να εμπεδωθεί στη συνέχεια τρομοκρατικά και εκβιαστικά στη λαϊκή τους βάση, μεγάλο κομμάτι της οποίας δείχνει σημάδια χειραφέτησης από την πολιτική τους.

Αυτός ο κόσμος που τους εγκαταλείπει και δειλά δειλά κάνει την εμφάνισή του στους δρόμους, είναι που τους ανησυχεί. Αν δεν καταφέρουν έγκαιρα να τον ενσωματώσουν, να τον ταπεινώσουν, να τον τρομοκρατήσουν, ξέρουν ότι υπάρχει ο κίνδυνος να τον κερδίσει το κίνημα και το πιο ριζοσπαστικό του κομμάτι, το ΠΑΜΕ και οι άλλοι αγωνιστικοί φορείς που αποτελούν τα φύτρα της λαϊκής συμμαχίας. Ξέρουν ότι περισσότεροι εργαζόμενοι και νεολαίοι ακούν τώρα το ΚΚΕ και τις θέσεις του, παρακολουθούν τη δράση του, προσβλέπουν στον πρωταγωνιστικό του ρόλο στο κίνημα, ακόμα κι αν διατηρούν αντιρρήσεις ή επιμέρους διαφωνίες με την πολιτική του.

Η σχέση αυτή του Κόμματος με τον λαϊκό κόσμο που απεγκλωβίζεται από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, έχει πολλαπλάσια δυναμική και αξία, ακριβώς επειδή οικοδομείται στους χώρους δουλειάς και τις εργατογειτονιές, στις καθημερινές μικρές και μεγάλες αναμετρήσεις με την εργοδοσία και την πολιτική της. Είναι αυτές οι μάχες που μεγαλώνουν το κύρος του ταξικού κινήματος και του ΚΚΕ, αναδεικνύουν τη σπουδαιότητα που έχει σήμερα να παλεύεις με οργάνωση, συνέπεια και διάρκεια.

Αυτά είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους αγώνες στους οποίους πρωτοστατεί το ΚΚΕ, επειδή ακριβώς η στρατηγική του Κόμματος φτάνει πολύ πιο πέρα από την οικονομική πάλη, την οποία δένει στο πεδίο της παραγωγής με την πολιτική πάλη, για μια άλλη, λαϊκή εξουσία και οικονομία. Λαός οργανωμένος, με σχέδιο και στρατηγική σύγκρουσης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, είναι άφοβος λαός. Με ισχυρό ΚΚΕ στο τιμόνι, είναι λαός νικητής.