«Η Παγκόσμια Μέρα για το Περιβάλλον βρίσκει εφέτος την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα της χώρας, να υφίστανται όλο και πιο έντονες τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης. Την ίδια ώρα υποβαθμίζεται ο ευρύτερος χώρος όπου ζουν και εργάζονται οι άνθρωποι του μόχθου, της παραγωγής του κοινωνικού πλούτου: Το εργασιακό, το οικιστικό, το φυσικό περιβάλλον.

Αυτό όμως δεν θα εμποδίσει τα κόμματα της άρχουσας τάξης, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, και τους κάθε λογής συνοδοιπόρους τους, να συνδυάσουν και πάλι τη μέρα αυτή με τις υποκριτικές τους κορόνες για τη "σωτηρία του πλανήτη", τη "βιώσιμη διαχείριση των φυσικών πόρων". Και να προβάλουν σαν διέξοδο την "πράσινη οικονομία" τους, την προσέλκυση "πράσινων επενδύσεων". Προσπαθούν, έτσι, να συγκαλύψουν ότι πραγματικός στόχος της πολιτικής αυτής είναι να διευρυνθεί το πεδίο των μονοπωλίων για την κερδοφόρα επένδυση των υπερσυσσωρευμένων κεφαλαίων τους. Δηλαδή, να διευκολυνθεί η ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, σε βάρος ταυτόχρονα του περιβάλλοντος και της Δημόσιας Υγείας, στο πλαίσιο ενός "φαύλου κύκλου": Να χρηματοδοτούνται από το εισόδημα των λαϊκών στρωμάτων μονοπωλιακοί όμιλοι για την αντιμετώπιση, με όρους υψηλής κερδοφορίας, περιβαλλοντικών προβλημάτων που η ίδια η δράση του κεφαλαίου δημιουργεί. Πρόκειται για την ουσία της ευρωενωσιακής αρχής "ο ρυπαίνων πληρώνει", δηλαδή στην ουσία πληρώνεται και συνεχίζει να ρυπαίνει, η οποία διαπερνάει σαν κόκκινη κλωστή όλες τις οδηγίες και αποφάσεις της ΕΕ. Ετσι, πέρα από τα κόμματα εξουσίας της άρχουσας τάξης, στην ίδια κατεύθυνση κινείται όχι μόνο το κόμμα του ΛΑ.Ο.Σ. αλλά και οι άλλες πολιτικές δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και Οικολόγοι Πράσινοι, που συμμετέχουν ενεργά στην ψήφιση των κοινοτικών κατευθύνσεων, βάζοντας τελικά πλάτη για την υλοποίησή τους κύρια με τα στελέχη τους στην Περιφερειακή και Τοπική Διοίκηση.

Μια νέα σειρά αντιπεριβαλλοντικών νόμων προστέθηκαν στο οπλοστάσιο της άρχουσας τάξης το χρόνο που πέρασε, προκειμένου να επεκταθεί παραπέρα το πεδίο δράσης του κεφαλαίου σε βάρος δασών και δασικών εκτάσεων, οικοσυστημάτων, φυσικών πόρων, της δημόσιας γης, της ποιότητας του αέρα, της ποιότητας και της επάρκειας των νερών.

Ανάμεσά τους:

• Ο νέος νόμος για την ανακύκλωση που διευκολύνει παραπέρα τη διείσδυση των επιχειρηματικών ομίλων στη διαχείριση των απορριμμάτων και εγγυάται την υψηλή κερδοφορία τους κατ' ευθείαν από το λαϊκό εισόδημα.
• Ο νόμος για την επιτάχυνση των "στρατηγικών επενδύσεων" (ο λεγόμενος "fast track") που επιτρέπει με συνοπτικές διαδικασίες, κατά παρέκκλιση και αυτής ακόμη της αναποτελεσματικής περιβαλλοντικής νομοθεσίας, τη χωροθέτηση σε προστατευόμενες περιοχές και των πλέον επιβαρυντικών εγκαταστάσεων μεγαλοεπενδυτών.
• Ο νόμος για την "προστασία" της βιοποικιλότητας, που επιτρέπει στο κεφάλαιο να συγκεντρώνει φτηνή γη αρπάζοντάς την από μικροϊδιοκτήτες έναντι πινακίου φακής, προκειμένου να κατασκευάσει τις εγκαταστάσεις του, ακόμη και σε περιοχές "Νατούρα".

Τις επιπτώσεις της πολιτικής αυτής οι εργαζόμενοι τις βιώνουν όλο και πιο έντονα με χαρακτηριστικές, ανάμεσα σε άλλες, περιπτώσεις: Tα καμένα δάση, τη ρύπανση των επιφανειακών και υπόγειων νερών, τα συχνά πλημμυρικά φαινόμενα, την επιβαρυμένη με ρύπους ατμόσφαιρα των αστικών κέντρων, τη συρρίκνωση των ελεύθερων χώρων, του αστικού και περιαστικού πρασίνου, την απώλεια δημόσιας γης, τον αποκλεισμό της λαϊκής οικογένειας από την πρόσβαση σε παραλίες και σε άλλους χώρους αναψυχής, τις σοβαρές ελλείψεις στη διαχείριση των αποβλήτων (στερεών, υγρών, επικινδύνων, μολυσματικών) και των αστικών λυμάτων, το υποβαθμισμένο εργασιακό περιβάλλον.

Αποδεικνύεται από τις ίδιες τις εξελίξεις ότι η καταστροφή του περιβάλλοντος είναι άρρηκτα δεμένη με την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη, για την οποία το περιβάλλον είναι απλά πεδίο ποικιλόμορφης ληστρικής εκμετάλλευσης. Η ανάγκη των μονοπωλίων για μεγιστοποίηση της κερδοφορίας, είδωλο της οποίας είναι και οι νόμοι και οι κάθε λογής διατάξεις του αστικού κράτους, βρίσκεται στην αντίπερα όχθη με τις λαϊκές ανάγκες, την προστασία του περιβάλλοντος και της Δημόσιας Υγείας.

Η ζοφερή, όμως, αυτή κατάσταση μπορεί ν' αλλάξει. Για να γίνει αυτό κατορθωτό πρέπει ο λαός να ανοίξει και να προχωρήσει το δρόμο της ρήξης και της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος. Το δρόμο της κοινωνικής κρατικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, στη γη, στο φυσικό πλούτο και στις υποδομές, την ισόμετρη ανάπτυξη των περιφερειών και των κλάδων της οικονομίας, του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού με εργατικό λαϊκό έλεγχο. Σε αυτό το πλαίσιο, θα αναπτυχθεί μια σταθερή, συμβατή σχέση μεταξύ του εργαζόμενου ανθρώπου και της φύσης, με το σχεδιασμό των χρήσεων της γης η οποία θα αποτελεί κρατική λαϊκή περιουσία, με την προώθηση της επιστημονικής έρευνας και το συνδυασμό συγχρόνων τεχνολογιών με γνώμονα τη λαϊκή ευημερία.

Το ΚΚΕ καλεί τους εργάτες και μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους, φτωχούς αγρότες, νέους, απόμαχους της δουλειάς να συγκροτήσουν το μέτωπό τους, να γίνουν το λαϊκό ποτάμι της νικηφόρας ρήξης με τα μονοπώλια και τα κόμματά τους, να παλέψουν για αποδέσμευση από την ΕΕ με λαϊκή εξουσία».