ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Αγωνία» για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας

Γρηγοριάδης Κώστας

«Επιστολές αγωνίας» χαρακτήρισαν τα φιλοκυβερνητικά «Νέα» το κείμενο των 16 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, αγκαλιάζοντας τη σχετική πρωτοβουλία και φυσικά όχι τυχαία. Πρόκειται για κίνηση, που όχι μόνο δεν προκαλεί κανένα «ρήγμα» στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ αλλά αντίθετα αποσκοπεί να δώσει ώθηση και επιτάχυνση στη νέα αντιλαϊκή επιδρομή. Η εκτίμηση αυτή προκύπτει αβίαστα από τα ονόματα των βουλευτών, που από την πρώτη στιγμή βρίσκονται στην πρώτη γραμμή για να ψηφιστούν και εφαρμοστούν τα καταστροφικά για το λαό μέτρα. Πέρα από αυτό όμως, αξίζει να αναφερθούν δύο επιπλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα. Πρώτον, η τοποθέτηση της Σ. Γιαννακά χτες (στο «Real fm»), που πέρα από την αυτονόητη δήλωση ότι θα ψηφίσει το μεσοπρόθεσμο, αξίωσε «να κατονομαστούν κάποιες δυνάμεις, εντός της κυβέρνησης, που δεν υλοποίησαν το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της κυβέρνησης». Και έσπευσε να γίνει σαφής για το τι εννοεί: «Στεναχωριέμαι, για παράδειγμα, όταν βλέπω και ακούω ότι υπάρχει εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα για τις εργασιακές σχέσεις: Πόσα χρόνια θα χρειαστούν στην υπουργό Εργασίας για να μην υπάρχει αυτή η εμπλοκή στις εργασιακές σχέσεις;»(!). Το δεύτερο παράδειγμα, είναι η χτεσινή δήλωση του Στ. Μάνου ότι συνυπογράφει το κείμενο των 16 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ γιατί θέλει να μάθει «ποιοι υπουργοί δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους» και, δεύτερον, γιατί αγαναχτεί «με την αδυναμία του πρωθυπουργού να καταλογίσει πολιτικές ευθύνες», αλλά και γιατί διατηρεί υπουργούς «εξ αιτίας των οποίων η Ελλάδα διολισθαίνει προς τη χρεοκοπία». Περαιτέρω σχόλια μάλλον περιττεύουν.

Αναζητούν άλλοθι...

Να συζητήσουν «τι πήγε στραβά στην έως σήμερα εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική» ζητούν, μεταξύ άλλων, οι 16 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι έδωσαν στη δημοσιότητα σχετική επιστολή.

Εχουμε την εντύπωση ότι οι κύριοι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, απλώς αναζητούν άλλοθι, όχι για να αποκαλύψουν, αλλά, ίσα ίσα, για να συγκαλύψουν την ουσία της ασκούμενης πολιτικής. Γιατί, στην πραγματικότητα, η ακολουθούμενη οικονομική πολιτική όχι μόνο δεν πήγε στραβά, αλλά, αντίθετα, ήταν πάρα πολύ αποτελεσματική και ουσιαστική. Είναι άλλωστε τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη που επαίρονται ότι μέσα σε τόσο λίγο χρόνο, έκαναν τόσα, όσα δεν έκαναν μαζί όλες οι κυβερνήσεις των προηγούμενων χρόνων. Και έχουν απόλυτα δίκιο. Ποια, αλήθεια, κυβέρνηση στο παρελθόν κατάφερε τέτοια συντριπτικά χτυπήματα στην Κοινωνική Ασφάλιση, στις εργασιακές σχέσεις, στα προνοιακά επιδόματα, στα επιδόματα ανεργίας; Ποια άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν εξαπέλυσε τέτοιας έκτασης επιδρομή σε βάρος του λαϊκού εισοδήματος, μέσα από τις εξοντωτικές αυξήσεις φόρων και τις άγριες περικοπές των μισθών και των συντάξεων; Ποια άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν δεσμεύτηκε να προχωρήσει σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, σε σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και σε διάλυση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας; Ποια κυβέρνηση στο παρελθόν έκανε σε τόσο σύντομο χρόνο τόσα για τους μεγάλους επιχειρηματίες και τραπεζίτες, όσα η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ; Πού είδαν, λοιπόν, οι 16 ότι... έχει στραβώσει η οικονομική πολιτική και ζητούν «ενημέρωση» προκειμένου να την φέρουν στον ορθό δρόμο; Τι περισσότερο περιμένουν να μάθουν απ' όσα μέχρι σήμερα γνωρίζουν;

... για να συνεχιστεί η αντιλαϊκή πολιτική

Δεν ξέρουν άραγε ότι το διακύβευμα σήμερα είναι η σωτηρία της μεγάλης καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και η επαναφορά των επιχειρήσεων σε τροχιά κερδοφορίας με όποιο κόστος και τίμημα; Ακόμα και αν χρειαστεί μεγάλα τμήματα του λαού και της νεολαίας να βρεθούν αντιμέτωπα με τη χρεοκοπία και την εξαθλίωση. Αν πούνε ότι δεν τα γνωρίζουν αυτά, αν υποστηρίξουν ότι δε γνώριζαν ότι το ΠΑΣΟΚ είναι σκληρό κόμμα της ολιγαρχίας και εχθρικό απέναντι στα λαϊκά συμφέροντα, τότε είναι υποκριτές, λαοπλάνοι και δημαγωγοί. Κοινώς, κοροϊδεύουν και εξαπατούν το λαό.

Σήμερα η εργατική τάξη, ο λαός καλούνται να επιλέξουν. Με τον καπιταλισμό ή ενάντια στον καπιταλισμό. Μαζί με τους επιχειρηματίες, ή απέναντί τους. Να αποδεχτούν ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την ΕΕ, ή να παλέψουν για την αποδέσμευση της χώρας από τέτοιες λυκοσυμμαχίες, με λαϊκή εξουσία και σοσιαλιστική οικοδόμηση. Λύσεις ενδιάμεσες, όπου κάποιος θα μπορεί να επιλέξει ανώδυνα λίγο από εδώ και λίγο από εκεί, δεν υπάρχουν παρά στη φαντασία ορισμένων.

Ταξική οργάνωση και πάλη

Τις τελευταίες μέρες κορυφώνεται ένα μπαράζ επιθέσεων, στις λαϊκές και νεανικές συνειδήσεις, από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της πλουτοκρατίας και κάθε λογής πρόθυμους υποστηρικτές της αντιλαϊκής πολιτικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπεράσπιση της πολιτικής που καρατομεί τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα από 32 διανοούμενους και ακαδημαϊκούς, που παρέχουν διαχρονικά στήριξη στα αντιδραστικά μέτρα. Ανάμεσά τους ο πρόεδρος του Ινστιτούτου του ΣΕΒ, ακαδημαϊκοί με καθοριστική συμβολή στο προχώρημα των ανατροπών στην Ανώτατη Εκπαίδευση και άλλοι. Στο ίδιο πνεύμα είναι και η συγκέντρωση που διοργάνωσε ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, προβάλλοντας, επί της ουσίας, το αίτημα για «εθνική ομοψυχία», αλλά και η στάση των αστικών ΜΜΕ, που εξυμνούν το «ακομμάτιστο», καλώντας, στην ουσία, τον κόσμο που διαδηλώνει στις πλατείες να μείνει «μακριά από τα κόμματα και τα συνδικάτα», δηλαδή μακριά από το οργανωμένο ταξικό κίνημα.

Στόχος της αστικής προπαγάνδας είναι να αφομοιωθεί ακριβώς ως «εθνική υπόθεση» η ανάγκη των μονοπωλίων για αιματηρό χτύπημα των εργασιακών δικαιωμάτων. Να αποπροσανατολίσουν το λαό, ότι τα συμφέροντά του ταυτίζονται δήθεν με τα συμφέροντα των αφεντικών του. Να τον πείσουν ότι οφείλει, υποκλινόμενος στο συμφέρον της αστικής τάξης, να δεχθεί να κατρακυλήσει ακόμα πιο κάτω το βιοτικό του επίπεδο. Κοινός τόπος όλων αυτών των κινήσεων, που ευελπιστούν να λειτουργήσουν ως κυματοθραύστες της λαϊκής πάλης, είναι να προβάλλουν ως δήθεν εναλλακτικές διεξόδους στη σημερινή αντιλαϊκή πολιτική το μερεμέτισμα του πολιτικού σκηνικού και γενικότερα λύσεις εντός του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Οι μηχανισμοί της αστικής τάξης προσπαθούν να ανακόψουν τη ριζοσπαστικοποίηση των εργατικών και νεανικών συνειδήσεων, διακρίνοντας ότι υπάρχει έδαφος να συναντηθούν, σε μια προοπτική, με το ΚΚΕ και την πολιτική του πρόταση για ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων. Γι' αυτό ξορκίζουν από τη συζήτηση την ιστορική αναγκαιότητα η εργατική τάξη, ως πρωτοπόρα τάξη, να αγωνιστεί για τη δική της εξουσία και ανακαλύπτουν νέα «αγωνιστικά υποκείμενα» μακριά από την οργάνωση της πάλης του λαού με γνώμονα τα δικά του συμφέροντα. Γιατί το κίνημα που μπορεί, πραγματικά, να φοβίσει τους αστούς είναι εκείνο που αναπτύσσεται στους τόπους δουλειάς. Εκεί που συγκρούονται με τον πιο καθαρό τρόπο από τη μία τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και από την άλλη της πλουτοκρατίας.

Η στάση των αστικών ΜΜΕ απέναντι στον κόσμο που συρρέει στις πλατείες και η αξιοποίηση των διάφορων δεκανικιών του συστήματος, με στόχο να καναλιζάρουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια, πρέπει να προβληματίσει το λαό. Η πραγματική διαχωριστική γραμμή δεν χαράσσεται ανάμεσα σε «ακομμάτιστους» και «κομματικοποιημένους», αλλά ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα από τη μια και στην πλουτοκρατία και τους μηχανισμούς της από την άλλη. Λύση για το λαό, όσο κουμάντο κάνουν τα μονοπώλια, δεν υπάρχει. Είναι η ώρα οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Να οργανώσουν την πάλη τους και να συμπορευτούν με το ΚΚΕ στην ανάπτυξη του αγώνα για ριζικές αλλαγές, για λαϊκή εξουσία και οικονομία.