Τα πράγματα είναι σοβαρά για την αστική τάξη. Στο στούντιο του «Σκάι» εμφανίστηκαν ταυτόχρονα τόσο ο ίδιος ο διευθυντής της «Καθημερινής» Α. Παπαχελάς, όσο και ο «αγανακτισμένος» με τους εργάτες που δε θέλουν να καταλάβουν το συμφέρον τους, Μπ. Παπαδημητρίου.

Τι ήταν αυτό που προκάλεσε τέτοιο συναγερμό; Η κατάθεση στη Βουλή του νέου αντιλαϊκού πακέτου, γνωστού και ως «Μνημόνιο 2».

«Είναι απολύτως λογικό, είναι υποχρεωτικό» δήλωσε με στόμφο ο Παπαδημητρίου και διέταξε Παπανδρέου και Σαμαρά να συμφωνήσουν για το πώς θα εφαρμοστεί το σχέδιο.

Κατανοητή η πρεμούρα τους, ας πάρει τα μέτρα της και η εργατική τάξη για να επιστραφεί ως απαράδεκτος ο λογαριασμός...

Στο σύνολο του αστικού Τύπου κυριάρχησε το ξαναζέσταμα των περί «εθνικού χρέους» επιχειρημάτων. Με τα ίδια υλικά που το έχουν κάνει πολλές φορές ως τώρα. Ορισμένοι το απογείωσαν λιγάκι. Οπως ένας που έφτασε να θυμηθεί επιλεκτικά ως και ένα στιγμιότυπο από τους ταξικούς αγώνες στη Γαλλία του 19ου αιώνα για να πει στους βουλευτές πως μπροστά στο εθνικό χρέος αξίζει ακόμα και να φάνε ροχάλες.

Και να θέλουν να κρυφτούν δεν τους αφήνουν οι εξελίξεις.

Την ώρα που οι οργανωτές των «αγανακτισμένων» εμφανίζονταν μέσα από την «Ελευθεροτυπία» σαν μια παρέα που τυχαία συνάντησε κάτι Ισπανούς στο Θησείο και μαζί τους αποφάσισαν να οργανώσουν το κάμπινγκ στο Σύνταγμα, στο «Εθνος» το σχετικό άρθρο δηλώνει καθαρά πως επείγει το πάρτι να μετεξελιχθεί. Σε τι; Σε ένα «εθνικά υπεύθυνο κίνημα», το οποίο βεβαίως - βεβαίως θα είναι «αυτόνομο». Πόσο και από ποιον αυτόνομο; Τόσο όσο να έχει στόχο «την επιβίωση της χώρας» και έτσι που να ζητά ως και τη θεσμική κατάργηση όσων εμποδίζουν τη σωτηρία. Να έχει, λέει, στόχο, να κηρυχτεί η χώρα σε έκτακτη ανάγκη!

Εντελώς συμπτωματικά, την ίδια μέρα εμφανιζόταν έρευνα σύμφωνα με την οποία στη χώρα - παιδί θαύμα της σοσιαλδημοκρατίας οι Σουηδοί ζητάνε να αναλάβει την ηγεσία ένας φωτεινός ηγέτης με αρμοδιότητες δικτάτορα.

Βάλτα όλα μαζί στο κατσαρόλι κι έχεις τη μαρμίτα που χρειάζεται το σύστημα για να γιατρευτεί.

Από τι να γιατρευτεί; Από την αρρώστια του κομμουνισμού που παρότι «πέθανε» συνεχίζει να εμβολίζει τις συνειδήσεις με κάτι παράξενα αιτήματα για κοινωνική δικαιοσύνη, άσε που μπολιάζουν και τις συνειδήσεις με ιδέες του τύπου «εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά».

Εδώ είμαστε. Την ώρα που οι εργατικές οικογένειες έχουν γίνει εφευρέτες για να βρουν τρόπο να τα φέρουν βόλτα, την ώρα που διαπιστώνουν στην πράξη πως όσο καλοί διαχειριστές κι αν είναι το τσουκάλι μένει άδειο. Την ώρα που το «μικρόβιο» της συλλογικής οργάνωσης, του ταξικού προσανατολισμού των αγώνων, κυλάει και πάλι ισχυρό στις αρτηρίες του σώματος της εργατικής τάξης, ορισμένοι σπεύδουν να προλάβουν την εξέλιξη.

Πλασάρουν και πάλι το «δούλοι κι αφεντικά μια πατρίδα» και ζητάνε από τους μισθωτούς σκλάβους να βάλουν και πάλι πλάτη για να σταθεί όρθιος ο αφέντης.

«Δε σφάξανε», λέει μια λαϊκή έκφραση. Και οφείλει να γίνει δόγμα.

Δε σφάξανε, κύριοι.

Η εργατική τάξη πρέπει όχι μόνο να μείνει παγερά αδιάφορη για τα προβλήματα των καπιταλιστών, αλλά να κάνει και τα αδύνατα δυνατά για να βουλιάξουν.

Το πρόβλημα σε πολιτικό επίπεδο προ πολλού δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ, ή μόνο η ΝΔ στις εναλλαγές τους. Δεν είναι μόνο ο ΛΑ.Ο.Σ. και ο ΣΥΝ σαν αλληλοσυμπληρώματα του συστήματος. Είναι το γεγονός ότι προκύπτει ξανά και ξανά επιβεβαίωση της αλήθειας πως αν δώσεις δάχτυλο θα σου κόψουν και το χέρι. Το γεγονός ότι για χρόνια και χρόνια σημαντικά τμήματα του πληθυσμού παρέμειναν εγκλωβισμένα στον αστικό μύθο περί αλληλοσυμπληρούμενης ευημερίας καπιταλιστών και εργατών (το γνωστό: έχουμε ανάγκη τους καπιταλιστές για να έχουν δουλειά οι εργάτες) έχει αποθρασύνει όσους τώρα - τη στιγμή της μεγάλης κρίσης του συστήματος - επιδιώκουν με διάφορα προσωπεία να αξιοποιήσουν για μια ακόμα φορά την κρίση ως εφαλτήριο για να κάνει άλμα η βαρβαρότητα.

Η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτήν που και χτες διακήρυξε το ΚΚΕ: «Ο λαός μπορεί να αποκρούσει και να ανατρέψει τη βάρβαρη πολιτική που του φορτώνει την κρίση (...) Αρκετά κράτησαν τα βάσανα του λαού, καμία θυσία για την πλουτοκρατία, συμπόρευση με το ΚΚΕ, για ισχυρό εργατικό - λαϊκό κίνημα ανατροπής και νίκης».

Η είδηση για τις τρεις νέες ποικιλίες σταριού συνιστά εκτός από μία γενικά καλή είδηση και μια επιβεβαίωση της θέσης του ΚΚΕ για τις δυνατότητες της χώρας να τραβήξει μπροστά αν φύγει από τη μέση το καπιταλιστικό κέρδος και γίνει ο λαός αφέντης του πλούτου που παράγει.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΦΡΑΓΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΙΗΣΗ των πρώην ΔΕΚΟ

Ο ΛΟΓΟΣ: «Τσουνάμι» αντιδράσεων στα μέτρα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Εκτακτο χαράτσι για όλους τους φορολογούμενους!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Κεφαλικός φόρος στα εισοδήματα

ΕΘΝΟΣ: Τεκμήρια και κεφαλικός φόρος

ΤΑ ΝΕΑ: Εκτακτη εισφορά και νέα τεκμήρια

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Πιέσεις να συναινέσουν όλοι

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Ζητούν δήλωση υποταγής στο Μνημόνιο

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Παράθυρο για επιμήκυνση

ΑΥΡΙΑΝΗ: Απέτυχε 100% ο προϋπολογισμός και ο στόχος για τη μείωση του ελλείμματος

Η ΑΥΓΗ: «SOS»

Το ΠΟΝΤΙΚΙ: Ακούει;

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Μαραζώνει το Κέντρο!...

«Και το όνομα αυτών Πίστη, Αγάπη και Ελπίδα. Αν και παραπέμπουν στο εορτολόγιο και σε επωνυμίες θρησκευτικών οργανώσεων και ΜΚΟ πρόκειται για ποικιλίες σκληρού σιταριού. Είναι τρεις ελληνικές ποικιλίες, "καρπός" 15χρονης προσπάθειας ερευνητών του Ινστιτούτου Σιτηρών που εδρεύει στη Θέρμη Θεσσαλονίκης (ανήκει στο Εθνικό Ιδρυμα Αγροτικής Ερευνας) και είναι έτοιμες να μπουν στο εμπόριο αφού έχουν περάσει όλα τα τεστ για να προσφέρουν καλύτερες επιδόσεις στην ελληνική αγροτική οικονομία.

Δημιουργήθηκαν από διασταυρώσεις στο τμήμα Σκληρού Σίτου του Ινστιτούτου και, όπως υποστηρίζουν οι ερευνητές, έχουν πολύ υψηλό δυναμικό απόδοσης, ποιότητα, άριστη προσαρμογή στις ελληνικές συνθήκες και μπορούν να κάνουν τη διαφορά στις αγροτικές καλλιέργειες. "Το σημαντικότερο είναι ότι έχουν σταθερότητα απόδοσης και ανταποκρίνονται στις προδιαγραφές (...) για πρωτεΐνη, γλουτένη και καροτίνια", τονίζει ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας (...) Τα πειράματα για τις ποικιλίες έγιναν σε όλες τις ζώνες καλλιέργειας σκληρού σιταριού στη χώρα μας, από τον Εβρο έως τη Στερεά Ελλάδα, δοκιμάστηκαν στα διετή τεστ του Ινστιτούτου Ελέγχου Ποικιλιών Καλλιεργούμενων Φυτών της Σίνδου (παρακολουθεί την καλλιεργητική τους πορεία και απόδοση σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας) και έλαβαν το πράσινο φως για την αγορά (...)

Η "Πίστη" είναι ποικιλία ευρείας προσαρμοστικότητας, σταθερής απόδοσης και παραγωγική ιδιαίτερα σε υγρά χωράφια. Προσαρμόζεται όμως και σε ημιγόνιμες, μέσης υγρασίας τοποθεσίες. Η "Αγάπη" έχει πολλά αγρονομικά, ποιοτικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά της "Πίστης", είναι όμως πρώιμη ποικιλία με ποιότητα γλουτένης 93,4, ενώ η "Ελπίδα" έχει μεν κι αυτή τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά είναι πιο πρώιμη. Θεωρούνται όλες ιδιαίτερα ανθεκτικές (...)

Ενδεικτικό της σημασίας που έχει παγκοσμίως η Ελλάδα στη συγκεκριμένη καλλιέργεια είναι ότι γνωστές ιταλικές εταιρείες ζυμαρικών καλλιεργούν στη χώρα μας τις ποικιλίες και τις ποσότητες που χρειάζονται για τα εργοστάσιά τους κι όχι στην Ιταλία, αν και είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς σκληρού σιταριού παγκοσμίως (...) Στην ελληνική καλλιέργεια σιτηρών, το σκληρό σιτάρι καλύπτει το 35-40% των εκτάσεων. Από τα 35,3 εκατομμύρια τόνους της παγκόσμιας παραγωγής σκληρού σίτου τα 24% παράγονται στην Ε.Ε. Η Ιταλία (3,9 εκατ.), η Γαλλία (2,5 εκατ.), η Ελλάδα (0,9 εκατ.) και η Ισπανία (0,8 εκατ.) είναι οι μεγαλύτεροι παραγωγοί στην Ε.Ε.»(το θέμα στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).