ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Θυμήθηκαν την απεργία..;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Από κει που τόσον καιρό έλεγαν «έξω τα συνδικάτα από τους αγώνες» τώρα απευθύνουν πρόσκληση σ' αυτά για την προετοιμασία της 48ωρης απεργίας. Ο λόγος για τις δυνάμεις του λεγόμενου «κινήματος της πλατείας». Προκαλεί τουλάχιστον ερωτηματικά το ότι εκείνοι που τόσο καιρό δαιμονοποιούσαν τα συνδικάτα και τα κόμματα, προσπαθώντας να κρύψουν την πολιτική και ταξική αιτία και λύση των προβλημάτων, τώρα ξαφνικά αναζητούν σύνδεση με τα συνδικάτα... Εκείνοι που τόσον καιρό περιφρονούσαν την οργανωμένη πάλη, τους εκπροσώπους και τα όργανα των εργαζομένων, τώρα απευθύνονται σ' αυτούς για την προετοιμασία της απεργίας, με ποιο σκοπό άραγε; Μήπως οι ανώνυμοι ηγέτες της πλατείας, που καμιά σχέση δεν έχουν με το εργατικό κίνημα, ψάχνουν άλλοθι στην απεργία προκειμένου να αποσιωπηθεί ακόμα καλύτερα, απ' ό,τι μέχρι σήμερα κάνει η αστική προπαγάνδα και τα αστικά επιτελεία το ταξικό πολιτικό περιεχόμενο των εργατικών αγώνων, δηλαδή η γραμμή σύγκρουσης με τα μονοπώλια; Γιατί μόνο μ' αυτό το περιεχόμενο μπορούν να έχουν αποτελεσματικότητα και προοπτική. Μήπως για να προβληθεί ως στόχος της απεργίας να φύγει το μνημόνιο και αυτοί που το έφεραν και όχι να πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση, να μην πληρώσει δεκάρα ο λαός, να ανατραπεί η σημερινή πολιτική, για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας; Είναι παγίδα.

Το σίγουρο είναι πως η μάχη (και αυτής) της απεργίας όπως και συνολικά της οργάνωσης των εργατών ενάντια στην επίθεση της μεγαλοεργοδοσίας «χτίζεται» μες στους τόπους δουλειάς. Με ταξικό μέτωπο. Το ζήτημα είναι να σωθεί ο λαός από τη χρεοκοπία και όχι γενικά το «έθνος» και η «χώρα», δηλαδή και οι καπιταλιστές. Με προσανατολισμό που αντιπαλεύει αυταπάτες και θέτει ευθέως το ζήτημα «ή με τα μονοπώλια ή με το λαό». Τα συνδικάτα έχουν τη δική τους λειτουργία και δράση, τη δική τους πραγματική εργατική δημοκρατία για την οργάνωση της ταξικής πάλης που καμιά σχέση δεν έχει με τη λεγόμενη «κάτω βουλή» των «ανώνυμων» διοργανωτών, έξω και μακριά από τους τόπους δουλειάς και τους κλάδους. Εκεί που η εργατική τάξη πραγματικά συζητά, αποφασίζει και εκλέγει τους ηγέτες της. Και, τέλος, όλα τα συνδικάτα δεν είναι το ίδιο. Αλλο ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός που ουρά του είναι και κάποιοι αριστερούτσικοι οι οποίοι το πρωί εμφανίζονται ως κομματικοί και το βράδυ στις πλατείες ως «ακηδεμόνευτοι». Οι εργαζόμενοι και αυτοί που πάνε στις πλατείες πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα. Ολοι στη μάχη στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις εργατογειτονιές για την επιτυχία της απεργίας.

Φιρμάνια από τις πολυεθνικές

Μπορεί μέσω των αστικών κυβερνήσεων να διατυπώνονται οι επιδιώξεις των μονοπωλίων, αλλά, κάποια στιγμή, η πλουτοκρατία αναλαμβάνει να δηλώσει η ίδια ευθαρσώς τις απαιτήσεις της, παρεμβαίνοντας ακόμα πιο ανοιχτά στην άσκηση πολιτικής.

Στο πλαίσιο αυτό, οι διευθύνοντες σύμβουλοι 50 μεγάλων γερμανικών και γαλλικών επιχειρήσεων και τραπεζικών ομίλων (με συνολικό τζίρο περί το 1,5 τρισ. ευρώ), με κοινή καταχώρηση στον Τύπο των δυο χωρών, διατυπώνουν την ανησυχία τους για το μέλλον της Ευρωζώνης. Μεταξύ των πολυεθνικών, που οι επικεφαλής τους υπογράφουν την κοινή καταχώρηση - καμπάνια, βρίσκονται και οι Siemens, BMW, Daimler, Telekom, Thyssen - Krupp, «Allianz», Bosch, Deutsche Bank, Societe Generale, Total, Continental, Air France - KLM και France Telekom.

Οι 50 επιχειρήσεις δηλώνουν ότι επιθυμούν τη διατήρηση και ισχυροποίηση της Ευρωζώνης, καθώς «με την υιοθέτηση (του ευρώ) δημιουργήθηκε μια κοινή αγορά (...) Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις επωφελούνται από αυτήν την εξέλιξη, έχουν διευρυνθεί οι δυνατότητες χρηματοδότησής τους, ενώ έχει αυξηθεί η ανταγωνιστικότητά τους σε διεθνές επίπεδο». Ετσι, τα γερμανικά και γαλλικά μονοπώλια καλούν τους πολιτικούς τους εκπροσώπους να «στηρίξουν» τα κράτη - μέλη που αντιμετωπίζουν την κρίση, διευκρινίζοντας, ωστόσο, ότι αυτή η «βοήθεια» - ληστρικά δάνεια, δε θα δοθεί με το αζημίωτο, αλλά τα κράτη - μέλη θα πρέπει να υλοποιήσουν τα μέτρα εκείνα που απαιτεί το κεφάλαιο, δηλαδή το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, τις αποκρατικοποιήσεις που θα ανοίξουν νέα πεδία κερδοφορίας κ.λπ.

Τρανή «επιτυχία» του μνημονίου

Η πλέον σημαντική απόδειξη ότι το μνημόνιο πέτυχε τους στόχους του είναι τα στοιχεία της Γιούροστατ, που δείχνουν ότι το ονομαστικό ωριαίο κόστος εργασίας στην Ελλάδα μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2011 μειώθηκε κατά 6,8%! Ας σημειωθεί ότι η μείωση αυτή έρχεται να προστεθεί στην ισόποση (6,5%) σημαντική μείωση του λεγόμενου εργατικού κόστους ανά ώρα εργασίας το δ' τρίμηνο του 2010. Σημαντικό εργαλείο για τη μείωση του λεγόμενου εργατικού κόστους είναι πρώτ' απ' όλα η επαίσχυντη Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) που υπέγραψαν οι συμβιβασμένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, ενώ σημαντική συμβολή είχαν και οι διαιτητικές αποφάσεις καθώς και οι κλαδικές συμβάσεις που συμμορφώθηκαν πλήρως με την ΕΓΣΣΕ. Στη δραστική μείωση του «εργατικού κόστους» συνέβαλαν επίσης η μετατροπή συμβάσεων σε συμβάσεις μερικής απασχόλησης, γενικότερα οι ευέλικτες μορφές εργασίας καθώς και η αυξανόμενη χρήση των ατομικών συμβάσεων εργασίας τόσο για νεοπροσλαμβανόμενους σε κλάδους που δεν έχουν υπογραφεί συμβάσεις όσο και παλαιούς εργαζόμενους που αποδέχονται μείωση των μισθών. Είναι ολοφάνερο ότι η στρατηγική επιδίωξη του μνημονίου, η διαρκής συμπίεση της εργατικής δύναμης, επιτυγχάνεται και μάλιστα με ρυθμούς που ούτε οι εμπνευστές της δεν ανέμεναν. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η τάση αυτή, της «κινεζοποίησης» των μισθών, θα ενταθεί, αν ο λαός δεν πάρει απόφαση να αντεπιτεθεί για να ανατρέψει την εξουσία του κεφαλαίου και να εγκαθιδρύσει τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Το ... «πρότυπο»

Οταν μιλάμε για οικονομική ανάπτυξη, πολλοί σπεύδουν να αραδιάσουν παραμέτρους και αριθμούς, που συμβάλλουν στη μεγέθυνση των οικονομικών δεικτών, αδιαφορώντας αν αυτή η οικονομική άνοδος συμβάλλει στην καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης των εργαζομένων στους διάφορους κλάδους και τομείς της παραγωγικής διαδικασίας, που είναι οι αποκλειστικοί παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου. Η άρχουσα τάξη και οι κυβερνήσεις της ταυτίζουν την οικονομική ανάπτυξη με δείκτες όπως το ΑΕΠ της χώρας, αλλά το μόνο που πασχίζουν να εξασφαλίσουν είναι συνθήκες υψηλής κερδοφορίας για την πλουτοκρατία.

Σήμερα οι δυσκολίες της άρχουσας τάξης και του πολιτικού της προσωπικού να αντιμετωπίσουν την οικονομική κρίση και ο εντεινόμενος ανταγωνισμός ανάμεσα στις κυρίαρχες δυνάμεις του κεφαλαίου έχουν κάνει την πλουτοκρατία ακόμα πιο επιθετική, ακόμα πιο απαιτητική. Ετσι, όταν στις μέρες μας ο πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ διαφημίζει την προοπτική για «αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου» και το «νέο αναπτυξιακό πρότυπο», εκείνο που έχει υπόψη του είναι ότι πρέπει να παρθούν μέτρα, ώστε το ντόπιο και το ευρωενωσιακό κεφάλαιο να μπορεί κατ' αρχήν να αντιμετωπίσει την κρίση, αλλά και να παραβγαίνει τους κεφαλαιοκράτες που παράγουν στην Κίνα, τους ομίλους που εισάγουν από την Ινδία, τα μονοπώλια που κυριαρχούν στη Γερμανία κ.ο.κ.

Τι σημαίνει αυτό; Οτι οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, οι παραγωγοί του πλούτου, οφείλουν να υποταχθούν σε δύο δεδομένα. Το πρώτο είναι ότι θα υπάρχει μια πορεία συνεχούς και μεγαλύτερης λεηλασίας του εισοδήματός τους και άμεση κατάργηση κάθε ταξικής κοινωνικής κατάκτησης, άρα να δεχτούν την ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής τους δύναμης, άρα θα πρέπει να αποδεχτούν ότι θα ζουν μέσα σε συνθήκες αυξανόμενης ανεργίας, εξάπλωσης της υποαπασχόλησης, επικράτησης των ελαστικών μορφών απασχόλησης - αμοιβής - ασφάλισης. Το δεύτερο είναι ότι επειδή το κεφάλαιο δρα σε τομείς που μπορεί να βγάλει μεγάλο και γρήγορο κέρδος, οι επενδύσεις δε θα γίνουν με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες.

Στο «νέο μοντέλο» χωράνε επενδύσεις μόνο σε κλάδους όπως είναι οι υποδομές, η ενέργεια, οι μεταφορές, οι επικοινωνίες κλπ., που θα είναι ιδιαίτερα κερδοφόρες για διάφορες πολυεθνικές, ενώ ο λαός θα χρυσοπληρώνει τις δραστηριότητες των επιχειρηματικών ομίλων. Και ταυτόχρονα θα συρρικνώνονται άλλοι τομείς της βιομηχανίας, π.χ. κλωστοϋφαντουργία, αγροτική οικονομία, θα αυξάνονται οι εισαγωγές στα αντίστοιχα εμπορεύματα πάλι σε όφελος των κερδών.

Η πραγματική ανάπτυξη της οικονομίας, που θα συμβάλει στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών του λαού, μακριά από τη φιλομονοπωλιακή πολιτική, παραμένει ζητούμενο για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η χώρα διαθέτει τις προϋποθέσεις για να βάλει σε λειτουργία την οικονομική μηχανή προς αποκλειστικό όφελος του λαού. Απόδειξη; Οι πλουτοπαραγωγικές πηγές που διαθέτει. Οι εφεδρείες σε κοιτάσματα, μεταλλεύματα, ορυκτά, υδρογονάνθρακες. Ο συσσωρευμένος παραγωγικός πλούτος, τα εργοστάσια και τα μέσα παραγωγής. Πάνω απ' όλα, η έμπειρη και υψηλά εξειδικευμένη εργατική τάξη - δύναμη της χώρας και η δίψα του λαού για ένα καλύτερο αύριο. Εκείνο που απαιτείται είναι πάλη και αγώνας για να αλλάξουν οι κοινωνικοπολιτικοί συσχετισμοί, να δώσουμε ώθηση στο Λαϊκό Μέτωπο, να στηρίξουμε αποφασιστικά το ΚΚΕ, ώστε να σπρώξουμε την κοινωνία προς τα μπρος, προς τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.