Συνέντευξη Τύπου με θέμα «Οι θέσεις του ΚΚΕ για τα σενάρια χρεοκοπίας και το χρέος» παραχώρησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στην έδρα της ΚΕ του Κόμματος, στον Περισσό. Στην εισηγητική της ομιλία τόνισε:

«Η πρώτη καταγγελία αφορά την κυβέρνηση. Πέρα από αυτά που έχουμε πει για το μνημόνιο, για το μεσοπρόθεσμο, για τον εφαρμοστικό, τη συνολική της στρατηγική μέσα και έξω από την Ελλάδα, στα θέματα του Αιγαίου κ.λπ. και αφορά κυρίως το γεγονός ότι έχει προχωρήσει σε μια οργιώδη προσπάθεια να συσκοτίσει, να εμποδίσει το λαό να δει το πραγματικό πρόβλημα της κρίσης, την αιτία και τη διέξοδο.

Δυστυχώς, σε αυτό το χορό χορεύουν και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ακόμα και αυτά που δεν ψήφισαν κανέναν από τους κυβερνητικούς νόμους, ωστόσο και αυτά με τον τρόπο τους εμποδίζουν κυριολεκτικά το λαό να δει την αλήθεια, αφού επικεντρώνουν τη συζήτηση στο ζήτημα της ικανότητας ή της θέλησης της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί το χρέος. Ακούμε για "άλλο μείγμα διαπραγμάτευσης", ακούμε για "αγωνιστική διαπραγμάτευση", ρίχνονται μια σειρά πράγματα μπροστά στο λαό, "φύρδην-μίγδην", και μάλιστα ορισμένες πολιτικές δυνάμεις, όπως ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη ρίξει ίσα με τέσσερις - πέντε προτάσεις ταυτόχρονα, πότε έτσι, πότε αλλιώς.

Ο λαός πραγματικά εμποδίζεται να δει το εξής: Οτι σήμερα, παρά το γεγονός ότι τον έχουν κολλήσει στον τοίχο με τα μέτρα, όσον αφορά το βιοτικό του επίπεδο, έχει τεράστια αποθέματα δύναμης να παρεμποδίσει αυτήν την πολιτική, να αποδυναμώσει το καθεστώς της βίας και της εκμετάλλευσης, να επιχειρήσει τη ριζική ανατροπή. Τι έχει στα χέρια του; Δεν έχει μόνο το δίκιο του. Αν ο λαός αποφασίσει να οργανώσει μια πραγματική αντεπίθεση, τότε μπορεί να τους παρεμποδίσει και να τρομοκρατήσει αυτούς που τον τρομοκρατούν. Αν δεν κινηθεί ο λαός, δεν μπορεί να κινηθεί κανένα γρανάζι της οικονομίας, ούτε της δημόσιας διοίκησης, ούτε τίποτα. Αυτός παράγει τον πλούτο. Αυτή τη δύναμη όμως εμποδίζεται να τη συνειδητοποιήσει.

Παραδείγματος χάριν, επιτρέπεται να μιλάμε για χρεοκοπία ή δεν επιτρέπεται; Τάχα οι εταίροι ή οι πιστωτές θα πάρουν χειρότερα μέτρα και θα δημιουργηθεί κακή ψυχολογία. Μα η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, τα χρέη, τα τοκοχρεολύσια, η διαχείριση του χρέους, αν μπορεί ή δεν μπορεί να γίνει, αυτά τα ξέρουν πολύ καλύτερα και οι λεγόμενοι εταίροι - οι εχθροί, δηλαδή, του λαού - και οι οίκοι αξιολόγησης, ανεξάρτητα από ποιο κίνητρο κινείται ο καθένας. Τα ξέρουν οι τράπεζες. Τι είναι; Μυστικά του κράτους είναι αυτά; Δηλαδή, η χρεοκοπία θα γίνει επειδή κάποιος συζητάει για τη χρεοκοπία;

Το χρέος, όπως βγαίνει από τα αναλυτικά στοιχεία της Ανακοίνωσης του Πολιτικού Γραφείου, που λίγο πριν σας δώσαμε, τα οποία δε θα τα επαναλάβω, είναι αναπόσπαστο στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης και στους πιο υψηλούς ρυθμούς. Μόνο που, τότε, το χρέος δε φαίνεται γιατί οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι μεγάλοι. Διογκώνεται όταν αρχίζει η καμπύλη της ύφεσης και τινάζεται στα ύψη όταν κορυφώνεται η κρίση. Επομένως, το ζήτημα είναι η οικονομική καπιταλιστική κρίση, αυτή καθεαυτή, με όλα τα παρεπόμενά της και όχι η επιλογή της μορφής της διαχείρισης του χρέους.

Δεύτερον, ας μας πει ένας σοβαρός οικονομολόγος, υπάρχει περίοδος που ξέσπασε οικονομική καπιταλιστική κρίση σε μια χώρα ή σε ομάδα χωρών, σε όλο τον 20ό αιώνα, για να μην πάμε και πιο πριν, και που η διέξοδος από την κρίση να μη σηματοδοτήθηκε με επίθεση σε βάρος των εργαζομένων, με χρεοκοπία των ίδιων των εργαζομένων; Που δε σηματοδοτήθηκε από ένα μέρος των απωλειών του κεφαλαίου, πολύ λιγότερες απώλειες απ' ό,τι είχαν οι εργαζόμενοι, είτε του χρηματικού είτε του υλικού κεφαλαίου, του εμπράγματου; Που δεν έγιναν συζητήσεις για το πώς θα κατανεμηθούν οι απώλειες ανάμεσα στα τμήματα του κεφαλαίου ώστε να ξαναρχίσει η επανεκκίνηση της κερδοφορίας;

Η επανεκκίνηση της κερδοφορίας θα γίνει έτσι κι αλλιώς, μόνο που δεν πρόκειται να γίνει καμία επανεκκίνηση στη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, ούτε καν στην επιστροφή στο βιοτικό επίπεδο πριν από 10-20 χρόνια. Γιατί η κρίση του καπιταλισμού σήμερα έχει ορισμένα καινούρια στοιχεία, πάλι σύμφυτα με το σύστημα. Εμείς από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση είπαμε: Θα βγει απ' αυτή την κρίση με χρεοκοπία του λαού, μακράς πνοής, και θα υπάρξει καταστροφή ενός τμήματος του κεφαλαίου. Τα πράγματα δυσκολεύουν περισσότερο, γιατί η Ελλάδα δεν είναι απομονωμένη χώρα, αλλά ενταγμένη στην ΕΕ.

Η χρεοκοπία θα υπάρξει, είτε είναι "επιλεκτική" - έχουν βρει καινούριες φράσεις - ή δε θα τη θεωρήσουν χρεοκοπία. Επομένως, ο λαός δεν έχει να φοβάται τίποτα χειρότερο από αυτό που του έχει συμβεί. Αυτό που πρέπει να αποφασίσει τώρα είναι να παρεμποδίσει, να υποσκάψει τα μέτρα που παίρνονται και αυτό δεν μπορεί να το κάνει αμυντικά. Να υποσκάψει το συσχετισμό δύναμης, να αποδυναμώσει το αστικό πολιτικό σύστημα και όχι γενικώς το πολιτικό σύστημα. Να δημιουργήσει προϋποθέσεις, να είναι έτοιμος για τη ριζική ανατροπή. Οχι για την αλλαγή μιας κυβέρνησης με μια άλλη, αλλά με την ανατροπή της πολιτικής εξουσίας των μονοπωλίων και την ανάδειξη μιας εργατικής λαϊκής εξουσίας που θα δρομολογήσει τη λαϊκή οικονομία. Δεν υπάρχει άλλη λύση.

Και αν επανακάμψει η κερδοφορία, η κρίση θα ξαναχτυπήσει. Είναι αίσχος, πραγματικά, αλλά έχει εξήγηση - το αίσχος είναι μια ηθική τοποθέτηση, δεν τη λέω για να την καταλάβει η κυβέρνηση, αλλά για να εκφράσω και εγώ το λαό που εκφράζεται και με ηθικές εκφράσεις - είναι αίσχος η κυβέρνηση να κρύβει από το λαό τι χρωστάει το ελληνικό αστικό κράτος στον ίδιο το λαό άμεσα. Και βάζει το λαό να πονοκεφαλιάζει για το ποιος πιστωτής, πότε, με ποιο επιτόκιο και με ποιο χρόνο θα πάρει πίσω τα χρήματά του!

Θα σας πω, ορισμένα στοιχεία: Αυτή τη στιγμή χρωστάει το κράτος 11 δισ. στο ΙΚΑ, δηλαδή στους ασφαλισμένους. 9 δισ. το χρόνο είναι η εισφοροδιαφυγή, όχι οι βεβαιωμένες ασφαλιστικές εισφορές που δεν αποδίδονται, αλλά οι ασφαλιστικές εισφορές από τη «μαύρη εργασία». Μπορεί κανείς να τους αναλύσει. 11 δισ. και 9 δισ. τι μας κάνουν; 500 εκατ. έδωσε το πρώτο εξάμηνο το ΙΚΑ - αυτά είναι και με δήλωση του κυρίου Σπυρόπουλου - στην εργοδοσία για να πληρώνει τις ασφαλιστικές εισφορές. Δηλαδή, αντί να ζητήσει τα 500 εκατ. να τα καταβάλει η μεγάλη καπιταλιστική εργοδοσία - γιατί δεν τα έδωσε στους αυτοαπασχολούμενους - τα έδωσε στις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις για να πληρώνουν τις εισφορές.

Αυτά τα 500 εκατ. βγήκαν κυριολεκτικά από την τσέπη των ασφαλισμένων, από τον κλάδο σύνταξης και από τον κλάδο της Υγείας. 4 δισ. περίπου είναι σήμερα οι άμεσες απώλειες του ΙΚΑ. Και μάλιστα στο ΙΚΑ έχουν ενταχθεί όλοι οι κλάδοι. Μπορεί να δεχθεί σήμερα ο εργαζόμενος να του μειώσουν τη σύνταξη; Οταν φορολογείται και αυτός που παίρνει 590 ευρώ;

Οι εργαζόμενοι πληρώνουν τους πιστωτές, το κράτος δανείζεται για να τονώσει την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και όχι για να δώσει μισθούς και συντάξεις στους εργαζόμενους. Το κράτος χρωστάει, και με κυβέρνηση ΝΔ και με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, 9 δισ. από φόρους που έχει εισπράξει από το λαό, ως μεσάζων, για να τους αποδώσει στους δήμους. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ, οι εκλεγμένοι τους στην ΚΕΔΚΕ αυτοί δέχθηκαν να παραγραφούν 7 δισ. και να δεχθούν ότι χρωστάει το κράτος 1,7. Αυτά ήταν προσφορά στην οικονομία.

Πάρτε παραπέρα. 2010-2011, δηλαδή αυτά τα δυο χρόνια, περιέκοψε το κράτος από την τοπική διοίκηση 3 δισ. και 320 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, τα περιέκοψε από μισθούς των εργαζομένων, από κάποιες υπηρεσίες που έδιναν οι δήμοι, και πάντα ανταποδοτικά. Τι γίνεται στην προκειμένη περίπτωση; Από το Σεπτέμβρη οι δήμοι δε θα έχουν να πληρώσουν τους μισθούς των υπαλλήλων. Θα μας πουν ότι υπάρχει κακοδιαχείριση. Βεβαίως και υπάρχει, δικός τους είναι ο θεσμός και ξέρετε ποιος ήταν και ο συσχετισμός δύναμης. Εδώ, όμως, μιλάμε για το τι χρωστάει το κράτος.

Ερχεται χτες ο κύριος Χρυσοχοΐδης, έδωσε συνέντευξη - δεν περίμενε καν να έρθει στην Ελλάδα, την έδωσε από την Ευρώπη - για το ΕΣΠΑ. Ξαναθυμήθηκαν τα 24 δισ. του ΕΣΠΑ. Το ΕΣΠΑ, τα ποσά που δίνει η ΕΕ, τα έχει αρπάξει από τους λαούς. Και να θυμίσουμε το εξής: Μόνο για το 2011, τόκοι και χρεολύσια είναι 44 δισ. που θα τα πληρώσει ο λαός. Από τα 24 δισ. θα πάρουν 4 δισ. για να ολοκληρωθούν έργα ιδιωτικών επιχειρήσεων που έχουν μείνει στη μέση επειδή το κράτος δεν τους έδωσε χρήματα. Και επειδή πρόκειται για οδικούς άξονες, ο λαός και οι αυτοαπασχολούμενοι θα πληρώνουν ένα σωρό διόδια.

Η συζήτηση που γίνεται για την ηγεσία της ΕΕ και δυστυχώς την κάνουν όλα τα κόμματα, κι αν θέλετε, και ορισμένα στελέχη κομμάτων που εν πάση περιπτώσει υποτίθεται ότι είχαν μια μαρξιστική αντίληψη για το ρόλο της προσωπικότητας στην ιστορία. Λένε: "Εχουμε παιδαρέλια στην Ευρώπη", "ανίκανους πολιτικούς αρχηγούς". Πριν από 20 χρόνια γινόταν η συζήτηση για τους "δεινόσαυρους". Τους έφταιγαν οι "δεινόσαυροι". Ηρθαν οι νεότεροι και οι νεότεροι τώρα είναι "παιδαρέλια". Αυτά όλα δεν τυφλώνουν ένα μεγάλο μέρος του λαού να μην μπορεί να επιλέξει και να αποφασίσει τι θα κάνει;

Βεβαίως, όλο και περισσότερο αφυπνίζεται ο λαός, αλλά αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι το εξής: Πρέπει να τελειώσουν οι αυταπάτες και οι ελπίδες ότι όταν συμφωνηθεί πώς θα καταβληθεί το χρέος μπορεί να επιστρέψουμε στην περίοδο προ κρίσης ή μπορεί να γίνει κάτι καλύτερο τα επόμενα χρόνια. Να πάψει να ελπίζει ο λαός ότι αν κάποιοι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν ψηφίσουν, πέφτει η κυβέρνηση και λύθηκε το πρόβλημα. Αυτό καλλιεργείται και από πολιτικές δυνάμεις: Να πέσει η κυβέρνηση; Χίλιες φορές να πέσει. Και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Εμείς βάζουμε άλλο ζήτημα: Κάθε πτώση κυβέρνησης, κάθε αδυναμία και δυσκολία της κυβέρνησης, αυτής ή οποιασδήποτε άλλης, να χρησιμοποιηθεί από το λαό για την ανατροπή του πολιτικού συστήματος των μονοπωλίων. Περιθώρια για εναλλακτικές κυβερνήσεις το σύστημα έχει μπόλικες.

Δεν μπορεί να περιμένουμε, να κοιτάμε στα μάτια τον κάθε βουλευτή του ΠΑΣΟΚ για το τι θα κάνει. Ερχεται τώρα ο νόμος - πλαίσιο και ακούμε: Να πέσει η κυβέρνηση με αφορμή το νόμο - πλαίσιο. Μακάρι να έπεφτε και με το μνημόνιο και με το μεσοπρόθεσμο και τον εφαρμοστικό. Αν μείνει εκεί ένα μεγάλο μέρος του λαού και μάλιστα άνθρωποι με προοδευτική ριζοσπαστική συνείδηση, τότε με μαθηματική ακρίβεια ο λαός θα είναι κολλημένος στον τοίχο για πολλά χρόνια.

Εμείς, λοιπόν, θέτουμε το εξής ζήτημα, το σύνθημα, βεβαίως με συνθήματα μόνο δεν γίνεται η πάλη, αλλά το σύνθημα της δικής μας πολιτικής, που αναλύεται βεβαίως σε ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα δράσης από τα πάνω προς τα κάτω και από τα κάτω προς τα πάνω, είναι: Διέξοδος με αποδέσμευση από την ΕΕ, με λαϊκή εξουσία. Εμείς λέμε ότι πάμε για ελεγχόμενη χρεοκοπία. Δεν μας ενδιαφέρει αν θα την πούνε πιστωτικό γεγονός ή μη πιστωτικό γεγονός ή βιωσιμότητα του χρέους. Η ΕΕ δίνει πολύ μεγάλη σημασία στη λεκτική απεικόνιση των εξελίξεων, βρίσκει και ωραίες λέξεις, π.χ. ευελφάλεια. Δεν μας νοιάζει πώς θα ονομαστεί. Χρεοκοπία για το λαό θα είναι.

Αυτό που έχει λοιπόν πολύ μεγάλη σημασία είναι να χρεοκοπήσει στη συνείδηση του λαού όχι μόνο η πολιτική του μνημονίου ή του μεσοπρόθεσμου ή του εφαρμοστικού, αλλά συνολικά η στρατηγική που λέει ότι η ανάπτυξη καθορίζεται με κριτήριο το καπιταλιστικό κέρδος και φορέας της ανάπτυξης είναι η καπιταλιστική ιδιοκτησία. Πρέπει, λοιπόν, ο λαός, το κίνημα να αποκτήσει αποτελεσματικότητα. Αλλιώς μπορεί να έχεις αγώνες και να μην έχεις αποτέλεσμα. Η αποτελεσματικότητα συνδέεται με το τι στόχο και σκοπό έχεις.

Καταλαβαίνουμε. Ο εργάτης που φοβάται να απεργήσει γιατί θα απολυθεί είναι μια πραγματικότητα. Και άλλωστε αυτός είναι και ο δείκτης της δημοκρατίας στη χώρα μας. Από όσους δεν απεργούν οι περισσότεροι φοβούνται την απόλυση, την πείνα του παιδιού τους πριν απ' όλα. Και όμως, καλούμε κι αυτούς τους ανθρώπους να ξεπεράσουν αυτό το φόβο, όχι γιατί είναι εύκολο, αλλά γιατί αν όλοι οι εργαζόμενοι σαν μια γροθιά αντιπαλέψουν αυτό το πολιτικό σύστημα, χτυπήσουν κυριολεκτικά τα συμφέροντα της καπιταλιστικής εργοδοσίας, αντιτάξουν στη βία της καπιταλιστικής εργοδοσίας τη δική τους δύναμη, τους τρομοκρατήσουν κυριολεκτικά, μόνο έτσι μπορούμε να τους εμποδίσουμε, να έχουμε κάποια αποτελέσματα. Να στηθεί αυτή η λαϊκή βία της πλειοψηφίας, με απεργίες, με κινητοποιήσεις, όχι όμως με μορφές δράσης χωρίς περιεχόμενο. Με όλες τις μορφές πάλης, αλλά με αντίστοιχο επιθετικό, πολιτικό περιεχόμενο.

Και βάζουμε το εξής ζήτημα: Καταρχήν λέμε να μην πληρώσει ο λαός το χρέος. Αρχίζουν και έρχονται τώρα τα μπουγιουρντί για να μας τα πάρουν και για τα επόμενα πενήντα χρόνια. Θα μας τα κρατήσουν από το μισθό, τη σύνταξη, με το ΦΠΑ όταν πάμε να ψωνίσουμε. Αρα η κυβέρνηση, το κράτος έχει τρόπο να τα πάρει από το λαό. Θα μας τα πάρουν έτσι κι αλλιώς.

Ομως όταν θα έρθει το χαρτί της εφορίας και δεν έχουμε να το πληρώσουμε, όταν θα έρθει ο λογαριασμός της ΔΕΗ και δεν έχουμε να τον πληρώσουμε, γιατί πρέπει να αφαιρέσουμε το πιάτο φαΐ από το παιδί μας, ή όταν θα έρθει ο λογαριασμός του ΟΤΕ, του νερού, όταν θα έρθουν τα δημοτικά τέλη. Οταν έρθουν όλα αυτά τα χαρτιά λοιπόν και δεν έχουμε να πληρώσουμε; Δεν μιλάμε τώρα για κάποιον που λέει έχω αλλά δεν πληρώνω γιατί θέλω να τους τιμωρήσω, μιλάμε όταν δεν έχουμε. Θα αφήσουμε τον άλλον χωρίς φως, χωρίς νερό ή θα περιμένουμε να εξαθλιωθεί κάποιος, να πεινάσει;

Επομένως, εμείς αυτή τη στιγμή καλούμε σε καινούριες, αν θέλετε, επιλογές του μαζικού κινήματος να παρεμποδίσει την παραπέρα ληστεία του λαού. Είναι το λιγότερο που μπορεί να γίνει άμεσα. Βεβαίως, με στόχο τη ριζική ανατροπή αυτού του πολιτικού συστήματος ακριβώς για να υπάρχει μια άλλη κοινωνία οργανωμένη με διαφορετικό τρόπο. Κι ας αφήσουν αυτά που βάζουν μαζί, φορολογούμε κατοικίες, πισίνες και σκάφη. Το σπίτι της λαϊκής οικογένειας είναι το ίδιο με του μεγιστάνα; Για ποια σκάφη μας μιλάνε; Αυτοί που έχουν σκάφη να πληρώσουν εκατοντάδες φορές. Και όχι μόνο.

Εμείς λέμε να χάσουν και τις ιδιοκτησίες τους αυτοί. Αλλά δεν δεχόμαστε να χάσει το σπιτάκι του αυτός που το απόκτησε είτε γιατί το άφησε η μάνα του ή ο πατέρας, είτε γιατί πήρε δάνειο, είτε θα του κάνει κατάσχεση η τράπεζα. Κι αφού λοιπόν θα μας τα παίρνουν από τη σύνταξη, με την ανεργία, με τον ΟΑΕΔ, με τα διάφορα επιδόματα αλληλεγγύης και κείνα και τα άλλα, ο λαός πρέπει να βρει τρόπους και μορφές δουλειάς να μην πληρώσει τη στιγμή που δεν μπορεί και να πάρει στα χέρια του όσα δικαιώματα μπορεί.

Η πείρα που είχαμε στη δεκαετία του '70, του '80, ακόμα και του '90 είναι σε ένα βαθμό ξεπερασμένη. Η απεργία είναι ένα μεγάλο όπλο πάλης. Η καθολική απεργία. Βέβαια. Εδώ δεν πρέπει να μείνει γειτονιά χωρίς οργανωμένη, και δεν εννοούμε καμιά γραφειοκρατική οργάνωση, αλλά οργανωμένη και σχεδιασμένη αντεπίθεση κυριολεκτικά, επιθετική πολιτική και βεβαίως αυτός που θα δώσει σήμερα και μπορεί να σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος είναι η εργατική τάξη, η συμμαχία της με τη φτωχή αγροτιά, τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς ελευθεροεπαγγελματίες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, αυτά που σήμερα δεν αντέχουν, αυτά πρέπει να γίνουν η μαζική πρωτοπορία.

Και εμείς βάζουμε και μια άλλη προϋπόθεση: Δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματικότητα στους αγώνες δίχως κοινή δράση, συμπόρευση με το ΚΚΕ, με τους κομμουνιστές. Είμαστε η μοναδική πολιτική δύναμη που μιλάμε για οικονομική καπιταλιστική κρίση και όχι γενικά συστημική, που δεν συμμετέχουμε στο πώς θα περιοριστούν οι απώλειες για την πλουτοκρατία, που δεν μιλάμε για κρίση χρέους. Δεν πρόκειται για ένα θεωρητικό ζήτημα, είναι καθαρά πρακτικό ζήτημα.

Δεν θα σταθώ τώρα 20 χρόνια που έχουμε επιβεβαιωθεί και όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Δεν ανακαλύψαμε τώρα τα κουσούρια της ΕΕ. Τα ξέραμε, τα προβλέπαμε και αν το ΚΚΕ δεν είχε αυτή τη γραμμή πλεύσης όλα αυτά τα χρόνια, πέρα από την Ιστορία του, τότε το κίνημα θα ήταν ακόμα πιο κάτω. Επομένως, είναι παρακαταθήκη σήμερα για το κίνημα και την αποτελεσματικότητά του η οργάνωση, η ταξική πάλη, η συμπόρευση με το ΚΚΕ.

Θα τα βρουν με το χρέος. Εμείς μιλάμε για ελεγχόμενη χρεοκοπία, εκεί κλίνουμε. Αν σε ένα-δυο χρόνια η κρίση βαθύνει πιο πολύ ή και άμεσα, τότε θα υπάρξει και η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, η διάσπαση της ευρωζώνης. Κάποιοι κλαίνε από τα άλλα κόμματα. Μη χαθεί η ευρωζώνη και το οικοδόμημα της ΕΕ. Εμείς λέμε κάθε ρήγμα στην ΕΕ που δεν το αξιοποιεί για να το διευρύνει το εργατικό κίνημα, δεν θα εξελιχθεί σε όφελός του. Γι' αυτό επαναλαμβάνουμε: Αποδέσμευση με λαϊκή εξουσία, συμπαράταξη με το ΚΚΕ, κοινωνικό πολιτικό μέτωπο αποκλειστικά και μόνο των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον να καταργήσουν την εξουσία των μονοπωλίων.