ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Χρεοκοπία διαρκείας για το λαό

Είτε με διθυράμβους, είτε πιο προσεκτικά, κυβέρνηση και αστοί δημοσιολόγοι προσπαθούν με βάση την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ να δημιουργήσουν στο λαό ένα κλίμα ανακούφισης και αναμονής, με στόχο την υποχώρηση των λαϊκών αγώνων, την αναβολή βημάτων οργάνωσης της εργατικής τάξης, τη δημιουργία αναχωμάτων στη ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής συνείδησης ή ακόμα καλύτερα τη στράτευση του λαού στο σχέδιο που καταδικάζει το παρόν και υποθηκεύει το μέλλον του. Αυτοί που πρόδωσαν χίλιες φορές τις - φρούδες είναι αλήθεια - ελπίδες λαϊκών στρωμάτων για ευδαιμονία μέσα στον καπιταλισμό, τώρα προσπαθούν και πάλι να τον εξαπατήσουν με νέα σχέδια Μάρσαλ, ελπίζοντας ότι έχει σβήσει η λαϊκή μνήμη για το προηγούμενο σχέδιο Μάρσαλ.

Η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίθετη. Η κρίση είναι μπροστά, δεν άρχισε να ξεπερνιέται, γιατί δεν είναι κρίση χρέους, αλλά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, που εκφράζεται συγχρονισμένα σε πολλές χώρες της Ευρωζώνης, ακόμα και σε ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, πολύ ψηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα σε σχέση με την Ελλάδα. Μέτρα για την αντιμετώπισή της σε βάρος του λαού δεν παίρνονται μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ελπίζουν σε διέξοδο μέσω αύξησης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων, σε βάρος της ζωής εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων που τους καταστρέφουν, αλλά και της ελεγχόμενης καταστροφής κεφαλαίου. Η απόφαση της Συνόδου Κορυφής προσπαθεί να εξασφαλίσει τα συμφέροντα των δανειστών της Ελλάδας και να αποφύγει τον κίνδυνο παρενεργειών που θα παρασύρουν χώρες όπως η Ισπανία και η Ιταλία, ακόμα και η Γαλλία. Αποτελεί έκφραση αναδιατάξεων μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων, προσωρινό συμβιβασμό ανάμεσα σε αντιτιθέμενα συμφέροντα μερίδων του κεφαλαίου, τόσο μέσα στις ίδιες τις χώρες, όσο και μεταξύ των χωρών. Είναι αστείο να θεωρείται λύση σε οποιοδήποτε οικονομικό πρόβλημα ένα σχέδιο που προβλέπει τριακονταετή συγκεκριμένη πορεία, όχι μόνο μιας χώρας, αλλά και του οικονομικού περιβάλλοντος γύρω της.

Ετσι κι αλλιώς, η απόφαση της Συνόδου Κορυφής δεν επιδιώκει να δώσει καμιά λύση στα προβλήματα του λαού. Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι είναι απλώς αυτοί που πρέπει με βιοτικό επίπεδο του προπερασμένου αιώνα να παράξουν τον πλούτο που θα πληρώσει τα χρέη που πήγαν σε βιομήχανους, εφοπλιστές, μεγαλέμπορους και τραπεζίτες, ντόπιους και ξένους, τον πλούτο που θα συνεχίσει την κερδοφορία του κεφαλαίου από δω και πέρα. Είναι αυτοί που θα πρέπει να ξεχάσουν την όποια εύθραυστη εργασιακή ασφάλεια μπορούσε να προσφέρει μέχρι χτες ο καπιταλισμός και να μάθουν να δουλεύουν όποτε υπάρχει δουλειά, όπως και όσο θέλει ο εργοδότης, με 500 ή 600 ευρώ μισθό στην καλύτερη περίπτωση. Χωρίς αληθινή προοπτική βελτίωσης, αλλά με πολλούς κινδύνους χειροτέρευσης.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να περιμένουν τίποτα καλό από αυτήν τη Συνάντηση Κορυφής, ούτε καν μικροπαροχές που θα γλυκαίνουν το χάπι. Για τον εργαζόμενο οι αποφάσεις αυτές εξασφαλίζουν μόνο ένα κουπί στη ...γαλέρα και το ρυθμικό χτύπο του τύμπανου και του βούρδουλα. Μοναδική διέξοδος για την εργατική τάξη και τη λαϊκή πλειοψηφία είναι με την πάλη της να ανατρέψει την εξουσία του κεφαλαίου, που, σε συνεργασία με τα διεθνή μονοπώλια, δημιουργεί και διαχειρίζεται το χρέος, σε βάρος της εργασίας μισθωτών και αυτοαπασχολουμένων.

Η χαρά δεν τους αφήνει...

Θέλουν να κρυφτούν αλλά η χαρά δεν τους αφήνει! Κάπως έτσι μοιάζει η αντίδραση της ΝΔ - μέσω της δήλωσης του υπεύθυνου Τομεάρχη Παιδείας, Αρη Σπηλιωτόπουλου - για το σχέδιο του νόμου - πλαισίου για την ανώτατη εκπαίδευση που κατέθεσε η κυβέρνηση στη Βουλή.

Σύμφωνα με τη δήλωση του αρμοδίου της ΝΔ, στο νομοσχέδιο «προβλέπονται διατάξεις δύσκολα υλοποιήσιμες ή ακόμη και ανεφάρμοστες», ενώ προσθέτει ότι «η υπουργός δείχνει την εμπάθειά της κατά των εκλεγμένων πρυτανικών αρχών των ΑΕΙ και από το γεγονός ότι τους θεωρεί ανίκανους να εφαρμόσουν τις διατάξεις για το λεγόμενο Συμβούλιο Ιδρύματος»... Δηλαδή, η κριτική της ΝΔ είναι από τη σκοπιά του πώς καλύτερα θα εφαρμοστούν και θα λειτουργήσουν οι αναδιαρθρώσεις και η αγωνία της είναι ότι με τις τελικές ρυθμίσεις του νομοσχεδίου θα... υπάρχει δυσκολία στην εφαρμογή!

Καμιά αυταπάτη δεν πρέπει να υπάρχει ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ βαδίζουν χέρι χέρι στην εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων που σαρώνουν την ανώτατη εκπαίδευση.

Η μεγάλη απόφαση

«Συμφωνία σωσίβιο για Ελλάδα και ευρώ» («Εθνος») - «Μεγάλη ανάσα για Ελλάδα και ευρώ» («Καθημερινή») - «Το νέο σχέδιο Μάρσαλ - 109 δισ. το πακέτο σωτηρίας» («Τα Νέα» - «Σύμφωνο Σωτηρίας» («Ημερησία»). Αναμενόμενη η θριαμβολογία των αστικών ΜΜΕ για τα αποτελέσματα της Συνόδου Κορυφής της ευρωζώνης. Το ίδιο όμως είχαν θριαμβολογήσει και με το πρώτο μνημόνιο και το δάνειο των 110 δισ. από την τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ), χρησιμοποιώντας τους ίδιους ακριβώς όρους: Σωτηρία, σωσίβιο, ανάσα και άλλα παρόμοια. Στην πράξη όμως αποδείχθηκε ότι το μνημόνιο ήταν το εργαλείο για μια πρωτοφανή κλιμάκωση του πολέμου της πλουτοκρατίας κατά του λαού στο όνομα της διαχείρισης του χρέους. Στον ενάμιση χρόνο από την εφαρμογή του ο λαός όχι μόνο δεν ένιωσε καμία ανακούφιση ή δεν πήρε καμία ανάσα και πολύ περισσότερο δεν σώθηκε, όπως του υπόσχονταν η κυβέρνηση και οι εγχώριοι και ξένοι σύμμαχοί της, αλλά έχει δει τη ζωή του να καταστρέφεται και τα δικαιώματά του να τσακίζονται. Αυτή η τραγική πορεία θα συνεχιστεί με μεγαλύτερη ένταση μετά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ευρωζώνης. Η ελεγχόμενη χρεοκοπία όσον αφορά τη διαχείριση της κρίσης χρέους θα σημάνει ανεξέλεγκτη χρεοκοπία για το λαό. Δεν πρέπει γι' αυτό να υπάρχει η παραμικρή ψευδαίσθηση. Γι' αυτό, λοιπόν, χρειάζεται να πάρει τα μέτρα του και κυρίως τη μεγάλη απόφαση να αναμετρηθεί οργανωμένα με την εξουσία του κεφαλαίου, με στόχο την ανατροπή της και την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας. Δεν υπάρχει άλλη φιλολαϊκή διέξοδος.

Τι δεν εγγυήθηκαν οι ηγέτες της ΕΕ

Τι ακριβώς εγγυήθηκαν οι ηγέτες της ΕΕ και κάποιοι χάρηκαν και ανακουφίστηκαν; Λύσεις για το κεφάλαιο. Μεγαλύτερη αξία έχει ίσως το τι δεν εγγυήθηκαν.

Δεν εγγυήθηκαν τη δυνατότητα μιας εργατικής οικογένειας, που ζει συνολικά με 800 ή 1.000 ευρώ το μήνα, ότι θα μπορέσει να πληρώσει το λογαριασμό της ΔΕΗ. Σε λίγους μήνες το ίδιο θα ισχύσει και για τις οικογένειες με μεγαλύτερο εισόδημα.

Δεν εγγυήθηκαν ότι ο σουβλατζής σε μια γειτονιά της Ελλάδας θα μπορέσει να επιβιώσει από το Σεπτέμβρη, πουλώντας το σουβλάκι του με ΦΠΑ 23%, όταν περισσότερες εργατικές οικογένειες σε αυτή τη γειτονιά θα δυσκολεύονται να πληρώσουν τη ΔΕΗ.

Δεν εγγυήθηκαν ότι ο συνταξιούχος των 6-8 χιλιάδων ευρώ το χρόνο θα μπορέσει να έχει φαγητό και ρεύμα, όταν επιβάλλεται στην απόφαση της συνόδου των ηγετών η απαρέγκλιτη εφαρμογή των αποφάσεων «δημοσιονομικής σταθερότητας».

Δεν εγγυήθηκαν ότι ο εργαζόμενος, που υφίσταται σήμερα μείωση μισθού, είτε επίσημα με τις επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις, είτε ανεπίσημα, θα δει το μεροκάματό του να αυξάνεται.

Δεν εγγυήθηκαν ότι οι νόμοι για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, σε συνδυασμό με τη μείωση συντάξεων και την περικοπή των εφάπαξ, θα ακυρωθούν, προκειμένου οι σημερινοί εργαζόμενοι να έχουν ζωή και μετά τη δουλειά.

Δεν εγγυήθηκαν ότι ο άνεργος, νέος και μη, θα βρει σύντομα δουλειά που θα του εξασφαλίζει την κάλυψη έστω των πιο βασικών αναγκών του, αντί να του κατακλέβουν τον κόπο οι «αναξιοπαθούντες» εργοδότες του.

Δεν εγγυήθηκαν επιδόματα ανεργίας, τη βιοτεχνική παραγωγή, τον παιδικό σταθμό για το παιδί, το δωρεάν φάρμακο και τη σωστή περίθαλψη για όποιον τα έχει ανάγκη και πολλά ακόμη.

Γιατί, τελικά, δεν εγγυήθηκαν τίποτα στο λαό και για το λαό.