Με τους εργαζόμενους στο Συνεταιρισμό

Η Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας στους εργαζόμενους του Συνεταιρισμού, τόνισε:

«Μέλημά μας είναι, όλο το Κόμμα, μέσω βεβαίως των Οργανώσεων, μέσω των ανθρώπων που παλεύει από κοινού στο κίνημα, να ξέρουμε πάρα πολύ καλά τα προβλήματα των εργαζομένων, πώς εξελίσσονται και μάλιστα έχουμε και τη δυνατότητα επειδή παρακολουθούμε τις γενικότερες αποφάσεις - παρακολουθούμε τι γίνεται στην ΕΕ, τι συζητιέται στη Βουλή, ξέρουμε τι πρόκειται να έρθει - πιστεύω ότι ξέρουμε όχι μόνο τα προβλήματα που εσείς νιώθετε αλλά ξέρουμε και τι έρχεται για σας αύριο. Και, μάλιστα, αν ανακαλέσετε λίγο στη μνήμη σας καλό θα ήταν να θυμηθείτε τι λέγαμε το 1992 όταν ψηφίστηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ και η ΕΟΚ έγινε ΕΕ, τι λέγαμε όλα αυτά τα χρόνια και τι προβλέψεις κάναμε για την εξέλιξη των εργατοϋπαλλήλων, όσων έχουν μικρομάγαζα, της φτωχής αγροτιάς, της αγροτικής παραγωγής - γιατί εσείς είστε και υπάλληλοι σε έναν συγκεκριμένο χώρο στον τομέα της οικονομίας.

Δυστυχώς, δεν πέσαμε έξω πουθενά. Μακάρι να μας έλεγαν σήμερα, "ρε παιδιά, όλα μαύρα τα βλέπατε, αλλά δεν είναι και τόσο μαύρα". Πέσαμε μέσα σε όλα και να σας πω και για ποιο λόγο πέσαμε μέσα σε όλα: Γιατί ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι με ευθύνη βεβαίως των ελληνικών κυβερνήσεων και της ελληνικής, όπως λέμε εμείς, άρχουσας τάξης, δεν υπάρχουν μόνο κυβερνήσεις, πίσω απ' τις κυβερνήσεις υπάρχουν βιομήχανοι, τραπεζίτες, μεγαλέμποροι, μια ολόκληρη τάξη που κυβερνά μέσω των κυβερνήσεων, με ευθύνη λοιπόν αυτών, συν με τη συνειδητή επιλογή των κρατών - μελών της ΕΕ, ό,τι μέτρο έχει παρθεί από το 1992 μέχρι σήμερα - δε λέω ότι ήταν καλά πριν το '92, αλλά μιλάω για την τελευταία περίοδο - ό,τι μέτρο ακούτε έχει ένα διπλό στόχο: Είναι όπως το νόμισμα με δύο όψεις.

Η μία όψη είναι η εξής: Οι εργατοϋπάλληλοι - εδώ συμπεριλαμβάνεστε κι εσείς - που είχανε κάποιες κατακτήσεις μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, για διάφορους λόγους, αυτές τις κατακτήσεις θέλουν να τις πάρουν πίσω, ενώ έπρεπε να τις πάρουν πίσω και να μας φέρουν καινούριες, αυτές που ταιριάζουν για τον 21ο αιώνα. Οι εργαζόμενοι θα ζουν με τα κριτήρια του τέλους του 19ου αιώνα και η απόσταση θα μεγαλώνει ανάμεσα σε αυτό που προσφέρει η επιστήμη, η πρόοδος και σε αυτό που θα απολαμβάνουμε. Θα είναι ακόμη χειρότερα τα πράγματα, διότι το 19ο αιώνα δεν ήταν τόσες οι δυνατότητες όσες σήμερα. Η μία όψη, λοιπόν, είναι αυτή: Φθηνοί εργάτες και μάλιστα όχι με σταθερή δουλειά. Η ανεργία θα μεγαλώσει, θα γίνει μόνιμη και μια δουλειά θα μοιράζεται σε τρεις και τέσσερις. Τέσσερις μήνες αν δουλεύεις το χρόνο ...καλά είναι, τους άλλους; Θα πάμε σαν τις χελώνες, θα πέσουμε σε χειμέρια νάρκη. Ο βασικός μισθός τώρα έπεσε στα 500 ευρώ και μάλιστα φορολογείται. Δηλαδή, κι αυτός που παίρνει τα 560 ευρώ μεικτά θεωρείται εισόδημα που πρέπει να φορολογηθεί.

Η άλλη όψη είναι το εξής πράγμα: Να συγκεντρωθεί η παραγωγή και η εμπορία των προϊόντων, αλλά και ο πλούτος που υπάρχει στη χώρα, είτε είναι ενέργεια είτε είναι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας - έχετε αιολικό πάρκο στη Σάμο - σε όσο γίνεται λιγότερα χέρια μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Είτε κάποιοι κλείνουν και ενισχύονται οι άλλοι που είναι στον ίδιο κλάδο, είτε συνενώνονται μεταξύ τους. Αυτά τα μέτρα παίρνονται. Οταν σηκώνονται το πρωί και λένε ότι πρέπει να κάνουμε μεταρρυθμίσεις, πρέπει να κάνουμε αναδιαρθρώσεις, πρέπει να αλλάξουμε αντιλήψεις, να γίνουμε μοντέρνοι, σύγχρονοι, να μην είμαστε παλαιολιθικοί, όταν λένε για τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης ή όταν λένε να ξεπεραστεί η κρίση, εννοούν αυτό το πράγμα: Κάποιοι θα βγουν πολύ κερδισμένοι, οι λιγότεροι, και οι άλλοι θα βγουν πολύ χαμένοι.

Εδώ, π.χ., υπάρχει αυτός ο συνεταιρισμός. Οι συνεταιρισμοί έγιναν πριν πολλά χρόνια για ένα σκοπό. Στην Ελλάδα υπήρχε μικρή ιδιοκτησία κλήρου - πάλι για διάφορους ιστορικούς λόγους, δεν είναι της ώρας - και έφτιαξαν τους συνεταιρισμούς και έδωσαν και επιδοτήσεις ούτως ώστε να πουλάει ο αγρότης ο συνεταιρισμένος πιο φθηνά προϊόντα στον έμπορο, στο βιομήχανο κ.λπ. Αντί, δηλαδή, να δώσουν ζεστό χρήμα στον έμπορο και στο βιομήχανο έδιναν στους αγρότες επιδοτήσεις να καλύπτουν κάποια έξοδα για να πουλάνε φθηνά και να είναι πολύ μεγάλο το κέρδος των βιομηχάνων. Δεν τα έδωσαν επειδή αγαπούσαν την αγροτιά. Και ταυτόχρονα έδωσαν όλες αυτές τις επιδοτήσεις για να δημιουργείται και μια καλή εντύπωση για την ΕΕ που μας επιδοτεί κ.λπ. Και έτσι οι συνεταιριστικές επιχειρήσεις έκαναν και μονάδες, πήραν και διοικητικό προσωπικό, πήραν και εργάτες.

Τώρα τα πράγματα αλλάζουν. Εχουν ξεκινήσει προ κρίσης - μην τα συνδέετε με την κρίση - αυτές είναι επιλογές που υπήρχαν και πριν 10 χρόνια. Με την οικονομική κρίση είναι ευκαιρία σου λέει τώρα να τους πάρουμε αμπάριζα να τα περάσουμε όλα. Δεν έχουν σχέση με την κρίση. Συζητιέται τώρα στη Βουλή - είδα και συνεταιριστές που συζήταγαν στη διακομματική επιτροπή για το θέμα. Τώρα, λοιπόν, λένε το εξής πράγμα: Θα φύγουν από τη μέση οι συνεταιρισμοί, όπως τους ξέραμε - που εμείς, βεβαίως, βρίσκαμε πάρα πολλά προβλήματα σε αυτούς, αλλά δεν έχει σημασία - και οι παραγωγικές τους μονάδες και θα γίνουν μεγάλα συγκροτήματα, μονοπωλιακά, σύγχρονα, υποτίθεται, τα οποία θα πάρουν στα χέρια τους την παραγωγή και την εμπορία. Υπάρχουν προϊόντα τα οποία αντικειμενικά θα μειωθεί η παραγωγή τους στην Ελλάδα, λόγω εισαγωγών. Η απελευθέρωση της αγοράς αυτό σημαίνει. Ας πούμε, παίρνουμε κινέζικα σκόρδα ή σκόρδα Αργεντινής, πορτοκάλια και μήλα Αργεντινής, λες και η Ελλάδα δεν έχει, διότι έκαναν διακρατικές συμφωνίες ή ανάμεσα στις επιχειρήσεις κάνουν κατανομή της αγοράς και των κερδών. Και σου λέει: "Μπάτε σκύλοι αλέστε" για την Ελλάδα, "σκασίλα μου" για την ελληνική αγροτιά και για την ελληνική εργατιά. Γιατί φέρνουνε οι Κινέζοι τα κλωστοϋφαντουργικά και οι Λατινικές χώρες τα αγροτικά προϊόντα και η Γερμανία κάνει εξαγωγή αυτοκινήτων, κάνει εξαγωγή μηχανημάτων. Αυτό είναι. Αυτή η πολιτική θα συνεχίσει και θα γίνει πολύ πιο βάρβαρη και χειρότερη αν ο ελληνικός λαός - που εμείς εδώ, έχουμε καταρχήν ευθύνη να μιλήσουμε - και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης δεν αποφασίσουν να σηκώσουν κεφάλι.

Ερχονται πολύ χειρότερες μέρες. Τώρα, εσείς οι εργατοϋπάλληλοι αντιμετωπίζετε τη σταθερότητα στη δουλειά. Αύριο, μπορεί να πούνε, αυτή η μονάδα πουλιέται. Ο,τι πωλείται δεν πωλείται μαζί με το προσωπικό. Μπορεί να πείτε, τι με νοιάζει εμένα αν ιδιοκτήτης είναι ο συνεταιρισμός ή αν είναι ο Γάλλος ή η τάδε επιχείρηση. Κανείς δεν αγοράζει με το υπάρχον προσωπικό. Διώχνει το προσωπικό, παίρνει καινούριο, το οποίο έχει κατώτερο πρώτο μισθό, με νέους από 18 έως 25 που δεν έχουνε κοινωνική πείρα μεγάλη και θα τους κουμαντάρουμε, λέει, καλύτερα. Τι να τους έχουμε αυτούς που είναι χρόνια και που έχουν άλλο μισθό; Λοιπόν, μπροστά σας είναι η ανασφάλεια. Ετσι είναι τα πράγματα. Είναι η κακή περίθαλψη, είναι όλα τα προβλήματα που έρχονται στην Υγεία, στη λαϊκή οικογένεια - να μη σας κάνω ανάλυση, νομίζω τα ζείτε και δεν περιμένετε από μένα διαφώτιση.

Λοιπόν, κοιτάξτε να δείτε, όσοι πιστεύετε ότι μπόρα είναι και θα περάσει, ή πιστεύετε ότι κάτι θα γίνει, μας δίνουν 106 δισ. ευρώ. Αυτά, όμως, δεν είναι για σας. Αυτά είναι για τις τράπεζες, οι τράπεζες θα τα δώσουν στους επιχειρηματίες - δεν έχουμε καμιά σχέση με τα 106 δισ. Εχουμε, όμως, την εξής σχέση: Θα πρέπει να πληρώνουμε, γιατί αυτά, ό,τι μας δίνεται γράφεται ως χρέος. Αρα έχουμε σχέση με την έννοια ότι θα τα πληρώνουμε εμείς, αλλά δεν πρόκειται να επωφεληθούμε σε τίποτα. Δεν πρόκειται να πάνε για πιο φθηνά φάρμακα, δεν πρόκειται να πάνε για να κάνουν λαϊκές κατασκηνώσεις που λέμε εμείς, για φθηνές διακοπές για τα νέα ζευγάρια, δεν πρόκειται να πάνε για δωρεάν παιδικούς σταθμούς.

Εμείς θεωρούμε ότι το παν στην Ελλάδα εξαρτάται από την εργατική τάξη και από κοντά είναι τα μικρομάγαζα και η φτωχή αγροτιά. Αλλά αυτή που μπορεί στο πετσί της να καταλάβει καλύτερα την εκμετάλλευση είναι η εργατική τάξη. Γιατί δεν έχει μαγαζί να πει, εγώ είμαι επιχειρηματίας. Ετσι νομίζουν κάτι φουκαριάρηδες που μπορεί να βγάζουν και λιγότερα από τους εργάτες. `Η οι αγρότες να πιστεύουν ότι θα είναι καλύτερα αν αντί του συνεταιρισμού έρθει ένας καινούριος τύπος επιχείρησης.

Λοιπόν, πρέπει να σκεφτείτε και πρέπει να αποφασίσετε. Να ξεβολευτούμε όλοι: Είχαμε μάθει να κάνουμε μια απεργία, μια πορεία, να πηγαίνουμε σε μια συγκέντρωση, πολλοί απ' τους εργάτες να ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Τώρα ήρθε η σειρά του ΠΑΣΟΚ, τώρα ήρθε η σειρά της ΝΔ, κάποια χρόνια έμεινε στην αντιπολίτευση, μάλλον θα έχουν βάλει μυαλό. Λοιπόν, να ξεβολευτούμε από αυτές τις απόψεις, διότι τα επόμενα χρόνια ούτε μπορείτε να τα διανοηθείτε πώς θα είναι. Αρα, εδώ, θέλει ριζική αλλαγή για εμάς. Θέλει ένα κίνημα να βάζει "φρένο", αλλά, ταυτόχρονα, αυτό που λέμε, ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, των επιχειρηματιών.

Αυτή η τάση θα δυναμώσει και σε όλη την Ευρώπη. Και οι Γερμανοί χάνουν και οι Γάλλοι, όλοι. Και σκεφτείτε το εξής πράγμα: Αν η κρίση γενικευτεί στην Ευρώπη, καταλαβαίνετε τι έχει να γίνει. Και να σας πω και κάτι άλλο: Μπορούμε να αποκλείσουμε και την περίπτωση ενός πιο γενικευμένου πολέμου; Ηδη πόλεμοι γίνονται στην περιοχή μας. Διότι σε συνθήκες κρίσης η Γερμανία θα θελήσει να χάσει λιγότερο. Η Γαλλία θα θέλει να παραγκωνίσει τη Γερμανία για να μη χαθεί αυτή. Οι ανταγωνισμοί είναι μεγάλοι και αυτά οδηγούν σε πολύ περισσότερα. Δε σας λέμε καμιά υπερβολή. Η ιστορία είναι γραμμένη. Την έχουν γράψει όλοι αυτοί. Τώρα πρέπει να γράψει την ιστορία της η εργατική τάξη και ο λαός, τη σύγχρονη ιστορία. Αυτή δεν έχει γραφτεί ακόμη. Και εμείς, σαν Κόμμα, δουλεύουμε σε δύο "ταμπλό", ταυτόχρονα: Παλεύουμε για τα καθημερινά προβλήματα. Τώρα που θα έρθουν οι λογαριασμοί και όποιοι δε θα έχουν να πληρώσουν πρέπει να γίνει κίνημα συμπαράστασής τους. Να τα κάνουμε όλα αυτά. Οχι εμείς μόνο, πρέπει να τα κάνει και ο κόσμος. Αλλά και ταυτόχρονα προσπαθούμε να πείσουμε τον κόσμο ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα ριζικά. Οι αλλαγές οι μεγάλες έγιναν, σε όλη την ιστορία, όταν παρέμβηκαν οι λαοί. Οταν οι λαοί περίμεναν μπας και βάλουν οι από πάνω μυαλό... Μυαλό έχουνε μόνο για τα συμφέροντά τους».

Από τη συγκέντρωση στην πλατεία Πυθαγόρα

Ιδιαίτερος ήταν ο παλμός που έδωσε η νεολαία. Στην πλάτη της εξέδρας το σύνθημα γράφει: «Υπάρχει λύση! Με ΚΚΕ ισχυρό και οργανωμένο λαό. Ανυπακοή - Αντεπίθεση - Λαϊκή εξουσία».

Η Αλέκα Παπαρήγα, από το βήμα, ανάμεσα στα άλλα, σημείωσε: «Τούτη την ώρα αυτό που υπάρχει πολύ μεγάλη ανάγκη είναι να ξεκαθαριστεί η σύγχυση, το μπέρδεμα, η θολούρα για το πού οφείλονται τα προβλήματα. Και κυρίως για το πώς μπορούμε να μπούμε σε ένα δρόμο, σε μια λεωφόρο θα λέγαμε εμείς, οριστικής διεξόδου από τα προβλήματα που έχουμε σήμερα και από αυτά που έρχονται σαν μια μεγάλη θύελλα που δεν μπορείς να την ελέγξεις.

Αυτήν τη στιγμή γίνεται ένας μεγάλος αγώνας δρόμου, η αγανάκτηση του λαού, τα ερωτήματά του, οι αγωνίες του, οι διαμαρτυρίες του να μετατραπούν σε φόβο και σε μια απογοήτευση πάρα πολύ βαθιά, φόβος και απογοήτευση μαζί είναι ό,τι χειρότερο. Γιατί, στο κάτω - κάτω υπάρχει λύση για την ανεργία, υπάρχει λύση για τα προβλήματα, αλλά η θολούρα, η απογοήτευση και ο φόβος προσωρινά μπορεί να γίνει ένα αξεπέραστο εμπόδιο, μπορεί να γίνει το πράσινο φως τα επόμενα χρόνια να περάσουν πολύ χειρότερα μέτρα, άλλα μέσα απ' τη Βουλή και άλλα μέσα απ' τις αποφάσεις που παίρνονται στις Βρυξέλλες και όπου άλλου. Πρέπει, λοιπόν, να γίνει ένας αγώνας δρόμου ανάμεσα σε αυτούς που σπέρνουν το σπέρμα της απογοήτευσης και του φόβου - βεβαίως όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με μηχανισμούς και με απειλές - και ανάμεσα σε ένα λαό που ανακτά το κουράγιο του, και αυτό μπορεί να γίνει, γιατί στο κάτω-κάτω σε καμιά περίπτωση δεν έχει εξαντληθεί η λαϊκή παρέμβαση απέναντι στα προβλήματα».

Νωρίτερα, η Αλέκα Παπαρήγα πραγματοποίησε περιοδεία στην αγορά της πόλης, όπου και συνομίλησε με μικρομαγαζάτορες και επαγγελματοβιοτέχνες του νησιού.