Ολο και μειώνονται οι τιμές στα αγροτικά προϊόντα, ενώ το κόστος παραγωγής όλο και αυξάνει. Η πραγματικότητα αυτή καταγράφεται και από τα σχετικά στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία που αφορούν το δωδεκάμηνο Ιούνης 2010 - Ιούνης 2011 ο Γενικός Δείκτης Τιμών Εκροών στη Γεωργία - Κτηνοτροφία σημείωσε μείωση 1,5%, ενώ αντίστοιχα ο Γενικός Δείκτης Τιμών Εισροών σημείωσε αύξηση κατά 8,8%. Υπάρχουν παραδείγματα, όπου οι τιμές έπεσαν κατά 19,8% στις ντομάτες, στα κεράσια κατά 18,3%, στα αγγούρια κατά 15,6%, ενώ από την άλλη το κόστος αυξήθηκε μέχρι 32,2% στις ζωοτροφές, 28,8% στα καύσιμα θέρμανσης, 15,6% στον ηλεκτρισμό, 14,1% στα καύσιμα κίνησης και 12,7% στα αναλώσιμα. Γίνεται φανερό λοιπόν ότι οι τιμές στους αγροτοκτηνοτρόφους συμπιέζονται ενώ το κόστος αυξάνει με πολλαπλάσιους ρυθμούς, για να κερδίζουν πάντα όλο και περισσότερα οι εμποροβιομήχανοι και τα μονοπώλια. Οσο δε λαμβάνονται μέτρα για τιμές επιβίωσης στους αγροτοκτηνοτρόφους, για μείωση του κόστους παραγωγής και για προστασία της εγχώριας παραγωγής από τις αθρόες εισαγωγές, η κατάσταση δε θα αλλάξει προς το καλύτερο. Απαιτείται λοιπόν μια άλλη αγροτική ανάπτυξη, ενάντια στα μονοπώλια, στους επιχειρηματικούς ομίλους και τους μεγαλοαγρότες. Ανάπτυξη που θα συμφέρει το λαό και θα υλοποιείται με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και λαϊκό έλεγχο, θα στηρίζεται στους παραγωγικούς συνεταιρισμούς και στις κρατικές, καθετοποιημένες, αγροτικές παραγωγικές μονάδες, θα εξασφαλίζει μόνιμη και σταθερή δουλειά στους μικρομεσαίους αγρότες και θα αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες της χώρας για την παραγωγή επαρκών, φτηνών, ποιοτικών και υγιεινών τροφίμων, αλλά και πρώτων υλών στη μεταποιητική βιομηχανία. Με την εθελοντική συνένωση του μικρού και πολυτεμαχισμένου κλήρου σε μεγάλους παραγωγικούς συνεταιρισμούς, με την αξιοποίηση της επιστήμης και της σύγχρονης τεχνολογίας και με την ολόπλευρη στήριξη του κράτους, θ' αυξάνεται η παραγωγικότητα της γης. Προϋπόθεση, όμως, για όλα αυτά είναι η ανατροπή των συσχετισμών σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ώστε ν' ανοίξει ο δρόμος σε ριζικές αλλαγές, για την κυριαρχία της Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας.

Ο ρόλος τους βρώμικος και έρχονται για άλλη μια φορά να τον επιβεβαιώσουν. Σε ρόλο «λαγού», οι γνωστοί πλέον καλοθελητές «Οικολόγοι Πράσινοι» δίνουν το στίγμα για το ζήτημα των ναρκωτικών, ώστε να πάει ένα σκαλί παρακάτω. Οχι μόνο επικροτούν το υπό κατάρτιση νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για αποποινικοποίηση της χρήσης και της διακίνησης ουσιών, αλλά κάνουν λόγο για «δωρεάν κρατικά ελεγχόμενη χορήγηση ναρκωτικών ουσιών στους χρήστες». Δηλαδή, το κράτος να γίνει ο επίσημος και νόμιμος ντίλερ όλων των ναρκωτικών ουσιών. Εκφράζουν μάλιστα την ανησυχία τους μήπως οι μέχρι τώρα κυβερνητικές εξαγγελίες «είναι επικοινωνιακές ή εισπρακτικού χαρακτήρα». Κι όλα αυτά στο όνομα της «προστασίας της υγείας του χρήστη», «της κοινωνίας» και της «καταπολέμησης του παράνομου εμπορίου».

****

Οι θέσεις τους παλιές και γνώριμες, αντανακλούν τους στόχους τους και την ποιότητά τους. Δεν είναι τίποτα παραπάνω από συστημικά υβρίδια, με αποστολή να αποτελέσουν μια επιπλέον ασφαλιστική δικλείδα της βαρβαρότητας που βιώνουμε όλοι. Τέτοια συστημικά υβρίδια μολύνουν όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Είναι τα ίδια με εκείνα της Αργεντινής που έβαλαν πλάτη το 2001, στο απόγειο της κρίσης, για να κυριαρχήσουν στους δρόμους της νέα και φθηνά ναρκωτικά - όπως το πάκο ή αλλιώς «κλέφτης του μυαλού», «εξολοθρευτής των φτωχών».

«Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι έπρεπε να εξολοθρευτεί μια ολόκληρη γενιά εφήβων και νέων που δε θα είχε δουλειά, δε θα είχε θέση στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, δε θα είχε δυνατότητες να ενταχθεί με κανέναν τρόπο με τον οποίο οι γενιές καταλαμβάνουν τον χώρο τους στην κοινωνία. Και επιπλέον, δεν έπρεπε να είναι παρούσες για να αντιμετωπίσουν και να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους απέναντι σε αυτές τις πολιτικές εξουσίες(...) Το πάκο είναι αναγκαίο για να εδραιώσει τον αποκλεισμό και να εξασφαλίσει ότι δε θα υπάρξουν χιλιάδες και εκατομμύρια υγιείς και σκεπτόμενοι νέοι που θα θέσουν μια διαφορετική κοινωνία», λέει ο Βάλδο Φεράρι, διευθυντής λειτουργίας της Κοινωνικής Βοήθειας κατά των εθισμών του Δήμου του Μπουένος Αϊρες (απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ «Εξάντας: Το Πείραμα της Αργεντινής»).

***

Ωστόσο, αυτές οι αράδες δεν είναι για αυτούς. Απευθύνονται σε εκείνους τους πιτσιρικάδες που μπορεί να πατήσουν τη μπανανόφλουδα της «ελεύθερης επιλογής». Είναι αυτή που τους στερεί όχι μόνο το δικαίωμα στην Παιδεία, στην Υγεία, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, αλλά και την ανάγκη τους να τα διεκδικήσουν και να τα κατακτήσουν. Απευθύνεται σε εκείνα τα παιδιά που θέλουν να δώσουν τη μάχη της απεξάρτησης και τις οικογένειές τους, γιατί η χορήγηση κρατικής πρέζας δεν είναι θεραπεία, είναι συντήρηση της εξάρτησης και της οδύνης που βιώνουν στο πετσί τους. Απευθύνονται σε μια νέα γενιά που απ' το πρωί μέχρι το βράδυ της κάνουν πλύση εγκεφάλου για τα «αθώα και ακίνδυνα ναρκωτικά» και τις «γλάστρες κάνναβης στο μπαλκόνι». Υπάρχουν δύο δρόμοι να δώσεις τη ζωή σου. Ο δρόμος των «ανεξήγητων» θανάτων, της εξάρτησης μέχρι την τελευταία σου πνοή. Και ο δρόμος του ανειρήνευτου αγώνα όπου ανθούν τα ιδανικά για μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία. Ο δεύτερος είναι ανάγκη που πρέπει να γίνει Ιστορία.