Σαντιάγο, 9 Αυγούστου 2011: πάνω από 130.000 άνθρωποι διαδηλώνουν για δημόσια Παιδεία

Ο αγώνας συνεχίζεται, έχοντας την υποστήριξη του 80% του πληθυσμού και πλέον, αλλά και τη στήριξη σε επίπεδο κινητοποιήσεων των εργατικών συνδικάτων, που πορεύτηκαν μαζί με τους φοιτητές στις διαδηλώσεις της 9ης Αυγούστου, όπου πάνω από 130.000 διαδήλωσαν μόνο στην πρωτεύουσα Σαντιάγο. Διαδηλώσεις που κρίθηκαν οι μαζικότερες και μαχητικότερες από το τέλος της εποχής Πινοτσέτ, το 1990.

Ο αγώνας συνεχίζεται με κάθε τίμημα και ήδη τρεις από τους φοιτητές που συνιστούν το μέτωπο της απεργίας πείνας, μετά από 30 ημέρες ανακοίνωσαν ότι σταματούν και τη λήψη υγρών μέχρι να υπάρξει «αντίδραση από την κυβέρνηση που να ικανοποιεί το αναφαίρετο δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης όλων σε ένα πραγματικά δημόσιο και ποιοτικό σύστημα Παιδείας», δεδομένου ότι εδώ και δεκαετίες η Χιλή έχει αποποιηθεί εντελώς τη δημόσια Παιδεία και εν έτει 2011 ακόμη λειτουργεί με τους νόμους του Πινοτσέτ.

Το πραξικόπημα του Πινοτσέτ το 1973 δεν κατέστειλε μόνο τη συνταγματική ελευθερία αναστέλλοντας δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, αλλά, το κυριότερο, παρέδωσε την οικονομία της χώρας στην αγορά και κατέστρεψε τη δημόσια Παιδεία. Αυτή η πολιτική, για να εφαρμοστεί, προϋπέθετε την καταστολή και εξαφάνιση των αριστερών δασκάλων και φοιτητών. Τα συνδικάτα των δασκάλων και των φοιτητών διαλύθηκαν και οι ηγεσίες τους εκτελέστηκαν μαζικά και έτσι το 1975 η κυβέρνηση Πινοτσέτ μπόρεσε με άνεση να προωθήσει τις δύο μεταρρυθμίσεις στο όνομα της απελευθέρωσης της διδασκαλίας. Η πρώτη αφορούσε την αποκέντρωση του εκπαιδευτικού συστήματος, μεταφέροντας τη διοίκηση για τα εκπαιδευτικά προγράμματα από την κυβέρνηση στα τοπικά σχολεία, διαλύοντας έτσι τους συλλόγους των δασκάλων. Η δεύτερη αλλαγή ήταν η παραχώρηση του δικαιώματος σε ιδιώτες - επιχειρηματίες να ιδρύουν ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, ακόμη και πανεπιστήμια.

Η πολιτική αυτή έχει παραγάγει τόσο μεγάλες ανισότητες, ώστε στη Χιλή την ονόμασαν «εκπαιδευτικό απαρτχάιντ». Οι ανισότητες, όπως είναι φυσικό, εκφράζονται και στις εξετάσεις για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, ενώ τα ιδιωτικά ιδρύματα κυριαρχούν από τη δεκαετία του '80 απέναντι στα ισχνά και υποβαθμισμένα δημόσια, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται πολλές οικογένειες να χρεώνονται, μέσω δανεισμού, για τουλάχιστον μία δεκαπενταετία προκειμένου ν' αντεπεξέλθει ένας φοιτητής στα δίδακτρα -από 400 μέχρι 600 ευρώ το μήνα.

Τις τελευταίες μέρες της χούντας (1973-1990), η δικτατορία πέρασε και στο Σύνταγμα της χώρας αυτές τις «μεταρρυθμίσεις», ώστε να είναι δύσκολη η ανατροπή τους. Αλλά και οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν, δηλαδή η σχεδόν μονοκρατορία του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Χιλής επί μία εικοσαετία, ακολούθησαν κατά γράμμα τη «συναινετική δημοκρατία», δηλαδή τη συμφωνία με την αποκαλούμενη Δεξιά που σήμερα είναι στην κυβέρνηση και με τα κατάλοιπα της χούντας, που επίσης είναι στην κυβέρνηση. Συνεπώς ήταν αναμενόμενο όχι να μην αντιστρατευτούν, αλλά να διευκολύνουν τη ροή του δημόσιου χρήματος προς ιδιώτες που επένδυαν στην εκπαίδευση.

Η Εκτελεστική Γραμματεία του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ) χαιρετίζει τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των φοιτητών και μαθητών της Χιλής «που εδώ και 3 μήνες βρίσκονται στους δρόμους ενάντια στο εξαιρετικά ταξικό εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας τους, το οποίο υποχρηματοδοτείται εδώ και 20 χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις, σοσιαλδημοκρατικές και φιλελεύθερες. Αποτέλεσμα είναι ο λαός της Χιλής να πληρώνει χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο από την τσέπη του».

Οπως τονίζει η Εκτελεστική Γραμματεία του ΜΑΣ: «Τα νέα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση της Χιλής για το εκπαιδευτικό σύστημα θα εντείνουν κι άλλο τους ταξικούς φραγμούς.

Καταγγέλλουμε το όργιο βίας και τρομοκρατίας από την Αστυνομία της Χιλής ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό και τους φοιτητές. Οι μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις που συγκλονίζουν όλες τις μεγάλες πόλεις της Χιλής, αντιμετωπίζονται από την κυβέρνηση με καταστολή - ήδη οι τραυματίες και οι συλληφθέντες είναι εκατοντάδες. Η Παιδεία είναι πρώτα και κύρια υπόθεση της εργατικής τάξης και του λαού. Ο αγωνιστικός συντονισμός του φοιτητικού κινήματος με το εργατικό κίνημα και τα συνδικάτα δίνει νέα πνοή στη συνέχεια του αγώνα. Πάνω από 130.000 διαδήλωσαν στο Σαντιάγο στις 9 Αυγούστου.

Το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, που εκπροσωπεί δεκάδες φοιτητικούς συλλόγους, εκατοντάδες Επιτροπές Αγώνα και χιλιάδες αγωνιστές του φοιτητικού κινήματος της Ελλάδας εκφράζει την αλληλεγγύη στην εργατική τάξη και τους φοιτητές της Χιλής που αγωνίζονται για αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Παιδεία για όλους. Δεσμευόμαστε με κάθε τρόπο να δείξουμε την αλληλεγγύη μας. Καλούμε κάθε φοιτητικό και σπουδαστικό σύλλογο να πάρει απόφαση στήριξης και αλληλεγγύης».

Είτε το πρόγραμμα ονομάζεται «κοινωφελής εργασία», είτε «αυτεπιστασία», είτε είναι μέσω ευρωπαϊκών προγραμμάτων με ανάμειξη των αμαρτωλών ΜΚΟ, είτε είναι μέσω χρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, το αποτέλεσμα είναι ένα: Τζάμπα εργάτες χωρίς δικαιώματα. Γιατί εκεί οδηγούν όλα αυτά τα ψευτοπρογράμματα δήθεν «απασχόλησης». Δίνουν τη δυνατότητα για μια τριετία στους δήμους να καλύψουν ανάγκες τους αποκτώντας περίπου 155.000 εργαζόμενους με μεροκάματο 25 ευρώ (625 μεικτά το μήνα) που στα χέρια τους θα καταλήγουν τελικά 500 ευρώ. Μιλάμε για τζάμπα εργασία είτε αυτή τη βαφτίσουν «κοινωφελή» είτε «αυτεπιστασία» όπως παλιότερα, άλλωστε την είχαν ονομάσει «απόκτηση εμπειρίας» με τα γνωστά stage. Μοιράζουν ψευτοελπίδες στους χιλιάδες ανέργους που παλεύουν κυριολεκτικά να επιβιώσουν με απλήρωτους λογαριασμούς του ρεύματος, του νερού, των τραπεζών κ.ά. Και την ίδια στιγμή δημιουργούν ένα εργασιακό πλαίσιο το οποίο προβλέπει ότι ο εργαζόμενος δε δικαιούται τίποτα περισσότερο από τα 500 ευρώ και αυτά για πέντε μήνες το χρόνο. Δηλαδή, στην κυριολεξία μια σύγχρονη σκλαβιά!

Κανένας άνεργος δεν πρέπει να παγιδευτεί σε αυτές τις ψεύτικες ελπίδες και τα ψίχουλα που μοιράζει η κυβέρνηση μαζί με τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Πρέπει να απορρίψουν όλα αυτά τα δουλεμπορικά προγράμματα που δεν αποτελούν ούτε καν φάρμακο της τεράστιας ανεργίας. Να δώσουν μια και μοναδική απάντηση: Αγώνας μέσα από τις γραμμές του ταξικού εργατικού κινήματος για μόνιμη - σταθερή δουλειά με μισθούς που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες τους και ουσιαστικά μέτρα προστασίας για όλο το διάστημα της ανεργίας.

***

Ο οπορτουνισμός σε δέκα αράδες. «Η πλήρης χρεοκοπία του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού μοντέλου και η αποτυχία των αποφάσεων της 21ης Ιουλίου επιβεβαιώνονται καθημερινά (...) Μόνο η ελληνική κυβέρνηση ζει στην μακαριότητά της. Αφωνη, αμήχανη, ανύπαρκτη στον ευρωπαϊκό χώρο, αλλά σκληρή, ανάλγητη και ταξική εντός της χώρας, υλοποιεί τη σύμβαση έργου που έχει αναλάβει. Την εφαρμογή του μνημονίου με τις καταστρεπτικές συνέπειές του για τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Πρέπει να φύγουν το συντομότερο δυνατό αυτή και το μνημόνιο». Ολη η οπορτουνίστικη στρατηγική του ΣΥΝ, διατυπωμένη σε λίγες αράδες, από τη δήλωση του Π. Σκουρλέτη, εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΝ. Τι λένε στο λαό; Οτι αυτό που χρεοκόπησε είναι το «νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό μοντέλο». Δηλαδή, η συγκεκριμένη μορφή διαχείρισης του καπιταλισμού και όχι βέβαια ο ίδιος ο καπιταλισμός, για τον οποίο συνάγεται ότι μπορεί να είναι φιλολαϊκός, αρκεί να υπάρξει μια καλύτερη διαχείριση. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, ο ΣΥΝ ανακαλύπτει μια κυβέρνηση «αμήχανη» και όχι βέβαια έναν ενεργό συμμέτοχο στα αντιλαϊκά τεκταινόμενα στην ΕΕ και στην Ελλάδα, όπου διευθύνει τον πόλεμο του κεφαλαίου ενάντια στα λαϊκά στρώματα, στη βάση των ευρωπαϊκών συναποφάσεων. Παρουσιάζει μάλιστα την κυβέρνηση σαν εκτελεστικό όργανο, για να βγάλει λάδι την ντόπια πλουτοκρατία και συνολικά το πολιτικό της προσωπικό που διαπραγματεύεται για λογαριασμό της στην ΕΕ. Τι προτείνουν σαν λύση; Να φύγει η κυβέρνηση και το μνημόνιο. Αλλά να μείνει η στρατηγική της και ο καπιταλισμός. Να έρθει δηλαδή μια άλλη κυβέρνηση, η οποία θα ασκήσει μια παραλλαγή της σημερινής διαχείρισης, αλλά θα έχει και αυτή κορόνα στο κεφάλι της τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Αυτό ζητάει ο ΣΥΝ. Και μάταια καλεί το λαό να βάλει πλάτη στο αστικό σύστημα, όπως κάνει και ο ίδιος, ζητώντας μάλιστα απελπισμένα να αναβαθμιστεί ο ρόλος του.