Πυκνώνει ο αριθμός των πικραμένων από την αξεπέραστη καπιταλιστική κρίση, που μόλις δουν φως μπαίνουν νιώθοντας την ανάγκη να ρίξουν ένα ανάθεμα σε κάτι ...«σοβιετικό»!

Από εκείνον που προχτές μιλούσε για την ανάγκη απελευθέρωσης από την κομμουνιστική κατοχή που κρατά 30 χρόνια (δηλαδή κατ' αυτόν η ελεύθερη Ελλάδα έπαψε να υπάρχει με την πτώση της χούντας)

φτάσαμε στον άλλο που αξιώνει να τελειώνουμε με τα σοβιετικού τύπου πανεπιστήμια (εννοεί αυτά που 20 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, ακόμα συνεχίζουν να τροφοδοτούν την οικουμένη με τα καλύτερα μυαλά εξαιτίας ακριβώς του υψηλότατου επιπέδου τους;).

Κορυφαίος, όμως, ο αρθρογράφος της «αντιεξουσιαστικής» που βρήκε πως για όλα τα βάσανα της χώρας φταίει η σοβιετική δομή του κράτους.

Εδώ προς στιγμήν μπλοκάραμε. Αλλά φρόντισε ο ίδιος να μας φωτίσει. Το ελληνικό δημόσιο, στο οποίο αναφέρεται, και που με πηγαίο αντικομμουνισμό παρουσιάζει ως «σοβιετικού τύπου κράτος», αποτελείται - κατά δήλωσή του - από ανόητους, αργόμισθους, διεφθαρμένους. Κι απέναντί του έχει έναν δημοκρατικό ιδιωτικό τομέα ευέλικτο, εργατικό και εφευρετικό.

Πες τα επιτέλους, χρυσόστομε, και τόσα χρόνια προσπαθούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς δήλωνε το επίθετο «αντιεξουσιαστές».

Τα ρέστα τα δίνει όταν αναγνωρίζει ότι ο ιδιωτικός τομέας είναι για να κερδίζει και το Δημόσιο για να πληρώνει το κόστος από τη δράση των καπιταλιστών (αυτό ακριβώς πληρώνεται στην Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια: η καταστροφική δράση των καπιταλιστών).

Ολοι αυτοί οι πικραμένοι βρίσκονται αντιμέτωποι με το ίδιο το δικό τους σύστημα. Που κουβαλάει το θάνατο στο αίμα του. Και γι' αυτό σαπίζει. Αυτό είναι που δεν αντέχουν και ψάχνοντας να βρουν τι φταίει, τους βγαίνει στον αφρό η λύσσα για το εργατικό κίνημα, που με τη δράση του εμποδίζει τους καπιταλιστές στο βάρβαρο δρομολόγιό τους.

Αναζητώντας διέξοδο σε μια κυβέρνηση συνεργασίας μετά από εκλογές, τα επιχειρήματά τους κονταροχτυπιούνται: «Τα μέτρα δεν απέδωσαν», «Το πρόγραμμα δεν βγαίνει», λένε. Μάλιστα. Και μετά; «Νέα μέτρα, άλλο πρόγραμμα».

Μπάστα! Οσα χάθηκαν ως τώρα από την τσέπη του εργάτη θα δοθούν πίσω, αφού το πρόγραμμα είναι λάθος; Οχι. Τα δικά μας δικά τους ως εδώ.

Το «νέο πρόγραμμα» σε τι θα διαφέρει από το παλιό; Θα είναι πιο σκληρό, άρα πιο αποτελεσματικό, ομολογούν μόνοι τους.

Ποια θα είναι η διαφορά; Οτι θα έχει μηδενιστεί το κοντέρ της πολιτικής ευθύνης. Οτι θα βγουν από τις εκλογές καθαροί σα να μη συμβαίνει τίποτα. Και με νωπή κυβερνητική εντολή να κάνουν επέλαση.

Θεωρούν την πολιτική που ως τώρα εφαρμόστηκε ένα «ο γέγονε». Οι κομμένοι μισθοί στο Δημόσιο, τα εξαθλιωτικά μεροκάματα στον ιδιωτικό τομέα, οι απολύσεις που δεν έχουν τέλος, η μετατροπή του Συστήματος Υγείας σε σύγχρονο Καιάδα για όποιον δεν έχει να πληρώσει, η παράδοση της Πρόνοιας σε κυνηγούς κεφαλών (έτσι ακριβώς λειτουργούν οι διάφορες ΜΚΟ), η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων με την ελπίδα (τους) ότι θα ξεμπερδεύουν και με το εργατικό κίνημα, είναι τα μέχρι τώρα δεδομένα που θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν και αύριο αλλά με νέα κυβέρνηση.

Στο διά ταύτα, ο αστικός κόσμος βλέπει με τρόμο ότι η καπιταλιστική κρίση δεν τελειώνει και ότι αντίθετα η όποια διέξοδος οδηγεί μόνο στην επόμενη κρίση. Ετσι πιάνονται απ' τα μαλλιά και προτείνουν από «εφαρμογή άλλης πολιτικής» με τα ίδια χαρακτηριστικά με την σημερινή ως και εκλογές για άλλη κυβέρνηση που θα εφαρμόσει ό,τι και σήμερα.

Για το λαϊκό κίνημα ο δρόμος όλο και πιο έντονα είναι απέναντι.

Κανένα συγχωροχάρτι για όσα ως τώρα εφαρμόστηκαν. Το κοντέρ των αντιλαϊκών μέτρων δε μηδενίζεται όσο αυτοί μένουν στην εξουσία. Ο λαός μπορεί να το μηδενίσει μόνο αν τους γκρεμίσει, μόνο με τη δική του εξουσία.

Κάνουν όνειρα για εκτόνωση της θυμωμένης και φορτισμένης κοινωνίας - ας φροντίσουμε να αποδειχτούν εφιάλτες. Με τη λαϊκή εξουσία για τη λαϊκή οικονομία.

Η πάλη της λαϊκής οικογένειας για να γλιτώσει από κάθε βραχνά της ταυτίζεται με την πάλη για ριζικές αλλαγές στην εξουσία και πρέπει να συναντηθεί σε λαϊκό μέτωπο αντεπίθεσης και ανατροπής, για τη λαϊκή εξουσία και την αποδέσμευση από την ΕΕ. Αυτός είναι ο δρόμος για να μην πληρώνει άλλο ο λαός την κρίση, το χρέος, συνολικά την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΥΡΙΟ των παιδιών της λαϊκής οικογένειας

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Σπίτι, δουλειά έριξαν τις βάσεις

ΕΘΝΟΣ: Κατάρρευση βάσεων σε όλες τις σχολές

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Τίναξαν στον αέρα το αδιάβλητο των εξετάσεων

Η ΑΥΓΗ: Τα πανεπιστήμια υπερασπίζονται το Σύνταγμα

ΤΑ ΝΕΑ: Δημόσιο: Διπλό χτύπημα στους μισθούς των υπαλλήλων

Η ΝΙΚΗ: Ποιοι και πώς θα χάσουν 960 ευρώ το χρόνο

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Ρύθμιση για στεγαστικά του ΟΕΚ

ΑΥΡΙΑΝΗ: Επιχειρηματίες σώζουν την οικονομία

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Αλλάζει ο τραπεζικός χάρτης

Ο ΛΟΓΟΣ: Κολοσσός με στήριξη από Κατάρ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Οχι συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Ψήφος εμπιστοσύνης

«Η μοναδική θετική είδηση εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια έρχεται από τον ιδιωτικό τομέα (...) Ο αργοκίνητος και απολύτως διεφθαρμένος δημόσιος είναι αφερέγγυος σε εγχώριους και ξένους επενδυτές, καθοδηγείται από ανόητους, αμαθείς και αποκλειστικά εξυπνάκηδες αργόμισθους πολιτικούς και "συμβούλους", χωρίς πείρα αληθινής εργασίας και στελεχώνεται, στη συντριπτική του πλειονότητα, από αργοκίνητο προσωπικό, που ο στόχος του δεν είναι η εργασία, αλλά η άκοπη και απρόσκοπτη αμοιβή (...) Ο ιδιωτικός τομέας έχει καταστραφεί, πληρώνοντας ένα απολύτως διεφθαρμένο, αντιπαραγωγικό Δημόσιο. Το οποίο παραμένει αλώβητο χάρη στη σοβιετικού τύπου δομή και προστασία (...) Αν υπάρχει μια ελπίδα να βγει ο τόπος από τη δεινή θέση, που βρίσκεται, και που τα χειρότερά της δεν έχουν έρθει ακόμα, αυτή είναι η ευελιξία των ιδιωτών (...) Ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να είναι πιο ευέλικτος, εργατικός και εφευρετικός. Δεν είναι δουλειά του, όμως, να προστατεύει τους πολίτες και να εργάζεται για το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Αυτό, είναι καθήκον του Δημόσιου» (με αφορμή τη συνένωση των τραπεζών το άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Από τη συγχώνευση των δύο τραπεζών δε θα προκύψει κανένα όφελος για την καταχρεωμένη λαϊκή οικογένεια και τους μικρούς επιχειρηματίες, που θα αντιμετωπίσουν έναν πιο ισχυρό τοκογλύφο.

Δραματικές θα είναι οι συνέπειες και για τους εργαζόμενους σε αυτές τις τράπεζες, που θα βρεθούν αντιμέτωποι με απολύσεις και νέα επίθεση στις εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς. Η συγκεκριμένη εξέλιξη προμηνύει και άλλες συγχωνεύσεις στον τραπεζικό τομέα. Γι' αυτό χρειάζεται κοινό μέτωπο των εργαζομένων απέναντι στις τράπεζες και στις δυνάμεις τους στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Με όποιο τρόπο και διαδικασία και αν γίνει η συγχώνευση - ισχυροποίηση των μονοπωλίων στον τραπεζικό τομέα, με τη συμμετοχή του κράτους, ελληνικού ή ξένου κεφαλαίου, το αποτέλεσμα για το λαό δεν αλλάζει (...) Η ισχυροποίηση των μονοπωλίων δεν αποτελεί απάντηση στην κρίση και τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, οξύνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα τμήματα του κεφαλαίου, τις αντιφάσεις του συστήματος και προετοιμάζει νέα πιο βαθιά κρίση.

Αυτή η αντικειμενική διαδικασία καταδεικνύει πόσο ώριμη και επιτακτική ανάγκη είναι να αλλάξουν ιδιοκτήτη όλα τα μονοπώλια, να περάσουν από τα χέρια της πλουτοκρατίας στα χέρια του λαού και της κοινωνίας, να λειτουργήσουν με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο, για να απελευθερωθούν οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας και της κοινωνίας προς όφελος του λαού. Να υπάρξει μόνο μια κεντρική τράπεζα και ορισμένοι εξειδικευμένοι κρατικοί πιστωτικοί οργανισμοί» (από την ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου του ΚΚΕ / ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ).