ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Μπορούμε να τους σταματήσουμε!

Το μεγάλο λαϊκό συλλαλητήριο προχτές το απόγευμα στο Σύνταγμα, οι δεκάδες κινητοποιήσεις συνδικάτων και φορέων σε άλλες πόλεις της χώρας, οι καθημερινές παρεμβάσεις επιτροπών αγώνα σε πόλεις και συνοικίες, οι παραστάσεις έξω από εφορίες, οι γενικές συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς και κυρίως η μαζική συμμετοχή σε όλα αυτά, δείχνουν ότι μέρα με τη μέρα χτίζεται ένα πλατύ κίνημα άρνησης και ανυπακοής στα χαράτσια. Δημιουργείται μια δυναμική, που τραβάει στη συμμετοχή και στη δράση πλατιά τμήματα εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, μικρομεσαίων ΕΒΕ, ανέργων, συνταξιούχων, που βογγάνε κάτω από το αβάσταχτο βάρος της απροκάλυπτης φοροληστείας. Δυναμική και δράση που πρέπει να φτάσει μέχρι την ακύρωση στην πράξη του χαρατσιού της έκτακτης εισφοράς, αλλά και του χαρατσιού για τα ακίνητα. Προχτές, στο Σύνταγμα και σε όλες τις πόλεις της χώρας, ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των σωματείων χιλιάδες εργάτες που πολλοί από αυτούς κατέβηκαν για πρώτη φορά, είτε μόνοι τους, είτε με συναδέλφους τους, είτε με το σωματείο τους.

Αυτό που ακούστηκε προχτές βράδυ από το Σύνταγμα, δεν είναι σχήμα λόγου: Μπορούμε να τους σταματήσουμε! Το κίνημα, με σχέδιο και πρόγραμμα, με αποφασιστικότητα και επιμονή, είναι σε θέση, μπορεί να προστατεύσει τον εργατόκοσμο, τους άνεργους, τους μικρομεσαίους της πόλης και του χωριού, από το βραχνά της φορομπηχτικής πολιτικής που στεγνώνει τους μισθούς και τις συντάξεις. Μπορεί να γίνει τώρα ασπίδα προστασίας της ζωής και της επιβίωσης εκατοντάδων χιλιάδων λαϊκών νοικοκυριών, που έχουν φτάσει σε οριακές καταστάσεις. Γι' αυτό, αυτός ο αγώνας πρέπει να στεριώσει σε ακόμα περισσότερους τόπους δουλειάς, σε γειτονιές και πόλεις, να κλιμακωθεί με τις κινητοποιήσεις που προγραμματίζονται στις 28 Σεπτέμβρη, δύο μέρες πριν από την ολοκλήρωση της προθεσμίας για την καταβολή της έκτακτης εισφοράς και ταυτόχρονα να γίνει κρίκος συσπείρωσης, στην πάλη που είναι σήμερα αναγκαία ενάντια στο σύνολο των αντεργατικών μέτρων, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Αυτή η πάλη σήμερα έχει μπροστά της δύο κρίσιμους σταθμούς. Την 24ωρη πανελλαδική απεργία στις 5 Οκτώβρη στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, και την 24ωρη γενική πανελλαδική απεργία στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα στις 19 Οκτώβρη. Δυο απεργίες που πρέπει να γίνουν τα σφυριά στις αλυσίδες, που, κυβέρνηση, τρόικα, πλουτοκρατία και τα κόμματά της, επιδιώκουν να περάσουν στα χέρια του λαού. Απεργίες που μπορούν να χτυπήσουν το μαύρο μέτωπο του κεφαλαίου, να προκαλέσουν ρήγματα στην αντιλαϊκή πολιτική και στην πορεία να την γκρεμίσουν.

Με ένα τέτοιο μαχητικό πνεύμα οι ταξικές δυνάμεις πρέπει να πρωτοστατήσουν στην προετοιμασία των απεργιακών κινητοποιήσεων. Να τις κάνουν υπόθεση κάθε εργαζόμενου, κάθε σωματείου, κάθε επιτροπής αγώνα. Να «αλωνίσουν» εργοστάσια, γιαπιά, επιχειρήσεις, δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία και πανεπιστήμια. Κυβέρνηση και βιομήχανοι, τραπεζίτες και εφοπλιστές πρέπει να νιώσουν τη δύναμη της εργατικής τάξης. Ηρθε η ώρα, ο λαός μας να δείξει το μπόι του. Να μη γονατίσει στους εκφοβισμούς του κεφαλαίου. Να μην τους φοβηθεί. Με τον αγώνα του, να συνταράξει το οικοδόμημα της άρχουσας τάξης, να τραβήξει μπροστά και να νικήσει.

Στόχος η παρεμπόδιση της λαϊκής πάλης

Παπαγεωργίου Βασίλης

Την επομένη της ανακοίνωσης των νέων σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, που βάζουν τη σφραγίδα στη χρεοκοπία και εξαθλίωση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, επέλεξε ο αρθρογράφος της «Καθημερινής» Πάσχος Μανδραβέλης για να ρίξει, εκ νέου, λάσπη στο ΚΚΕ με αφορμή τη συρρίκνωση των δραστηριοτήτων του «902», αλλά και μέτρα για τα οικονομικά του Κόμματος. Στόχος της εφημερίδας και του αρθρογράφου, είναι ο αφοπλισμούς του εργατικού, του λαϊκού κινήματος προκειμένου να υποταχθεί στην πολιτική που του τσακίζει τα δικαιώματα, στο μονόδρομο της επιβολής σκληρών αντιλαϊκών μέτρων,για να σωθεί το κεφάλαιο. Γιατί την κρίση δεν τη δημιούργησε ούτε ο λαός ούτε το ΚΚΕ, αλλά η πλουτοκρατία με τα τεράστια κέρδη και την υπερσυσσώρευση. Και γι' αυτό χτυπά το ΚΚΕ.

Ο Π. Μανδραβέλης, δεν κόπτεται ούτε για τους «μισθούς», ούτε για τα «δικαιώματα» των στελεχών του ΚΚΕ ή των εργαζομένων στον «902», όπως δεν κόπτεται για τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων γενικότερα. Οταν μιλάει και όταν γράφει το κάνει από τη σκοπιά της πλουτοκρατίας και των συμφερόντων της. Με αυτήν τάσσεται και όχι με τους εργαζόμενους και το λαό.

Ετσι, σημειώνει ότι «για την κ. Παπαρήγα έχουν μειωθεί τα έσοδα όλων εκτός των ιδιωτικών επιχειρήσεων από τις οποίες το ΚΚΕ ζητά κατώτατο μισθό 1.400 ευρώ και καμία απόλυση;». Επιχειρεί, δηλαδή, να πει στο λαό ότι αφού υπάρχει κρίση δεν υπάρχει περιθώριο για αιτήματα, δεν υπάρχει χώρος για τις λαϊκές ανάγκες, δεν χωράει διεκδίκηση και αγώνας, παρά μόνο υποταγή, «σφίξιμο» του ζωναριού, νέες θυσίες μέχρι να ματώσει η λαϊκή οικογένεια. Οτι αφού το κεφάλαιο παραδέρνει στην κρίση του, ο λαός πρέπει να δεχθεί την καταιγίδα σε βάρος του για να σωθεί η πλουτοκρατία.

Ομως, η σωτηρία του λαού βρίσκεται στον αντίποδα της σωτηρίας της πλουτοκρατίας. Βρίσκεται στην πάλη και τη διεκδίκηση των πραγματικών αναγκών του, στην λαϊκή οργανωμένη δράση για να μπουν εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, στη διαμόρφωση λαϊκής συμμαχίας για την αντεπίθεση, για να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές.

Εκβιάζουν με τη Σύμβαση

Τον ανοιχτό εκβιασμό και την τρομοκρατία των απολύσεων χρησιμοποιούν οι μεγαλέμποροι του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Λιανικής Πώλησης, του γνωστού ΣΕΛΠΕ, αρνούμενοι να υλοποιήσουν την Κλαδική Σύμβαση που υπέγραψαν οι εργοδοτικές οργανώσεις με την Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων.

Οι μεγαλοεπιχειρηματίες του κλάδου, αυτοί που τις εργασιακές σχέσεις τις ελαστικοποιούν και τις τεντώνουν στα μέτρα τους, αυτοί που επί δεκαετίες θησαυρίζουν με τα εξοντωτικά ωράρια που επιβάλλουν στους εμποροϋπάλληλους, δίνοντας μισθούς πείνας, επικαλούνται τώρα τα μεγάλα προβλήματα που υπάρχουν εξαιτίας της κρίσης στην αγορά και προσπαθούν να σπείρουν το φόβο, υποστηρίζοντας ότι κάθε 1% αύξηση στους μισθούς, ισοδυναμεί με απολύσεις του 1% των απασχολούμενων στον κλάδο.

Οι εκπρόσωποι όμως του ΣΕΛΠΕ μαζί με την άρνησή τους να τηρήσουν τη Συλλογική Σύμβαση, αρπάζουν την ευκαιρία, όπως κάνει κάθε εργοδοτική οργάνωση όταν προωθεί τις αξιώσεις των μελών της, και ζητούν την λήψη και νέων μέτρων για την λεγόμενη «αγορά εργασίας». Αξιώνουν, όπως προκύπτει από την ανακοίνωσή τους, την πλήρη κατάργηση των αποζημιώσεων λόγω απόλυσης, την ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις και παρεμβάσεις για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.

Αυτό θα πει συνέπεια. Ο φαινομενικά άμεσος στόχος, που είναι να μην δώσουν αυξήσεις στους μισθούς των εργαζομένων τώρα, να προβάλλεται ταυτόχρονα με τον απώτερο στόχο που είναι η εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας, για να μπορούν να συνεχίσουν και μετά την κρίση την κερδοφορία τους. Με δυο λόγια μιλάμε για αξιώσεις που έχουν έναν και μόνο παρονομαστή. Την απαίτηση του κεφαλαίου να τσαλακώσουν ακόμα περισσότερο τις εργασιακές σχέσεις και να πετσοκόψουν παραπέρα τους μισθούς.

Θέλει στύψιμο του λαού μέχρι στραγγαλισμού

«Μέτρα που είναι σκληρότερα από τα προηγούμενα και που είναι σαφώς ελαφρότερα από τα μελλούμενα. Οσο δανειζόμαστε, τόσο θα πνιγόμαστε. Ούτε ψευδαισθήσεις, ούτε ωραιοποιήσεις. Αν δεν προσπαθήσουμε δυναμικά να γίνουμε αυτάρκεις, τόσο θα οδηγούμεθα σε αναλόγου περιεχομένου επαχθείς αποφάσεις. Επαιτώντας και εκλιπαρώντας μην ονειρεύεται κανείς αξιοπρέπεια και ποιότητα ζωής. Μόνο η δουλειά, η ανάπτυξη και εν τέλει η αύξηση του ΑΕΠ επιτρέπουν μια κάποια αισιοδοξία».

Αυτό ήταν το σχόλιο του ΛΑ.Ο.Σ. για τη νέα επιδρομή της κυβέρνησης στο ισχνότατο έως ανύπαρκτο εισόδημα του λαού. Τι λέει δηλαδή; Οτι σκληρά τα μέτρα, ακόμα σκληρότερα αυτά που έρχονται, αλλά «αναγκαίο κακό». Στο οποίο πρέπει ο λαός να υποταχθεί μοιρολατρικά, να το αποδεχτεί και μάλιστα να δουλέψει και περισσότερο. Ελπίζοντας, όχι βεβαίως ότι θα του επιστραφούν κάποτε τα δικαιώματα που του αφαιρέθηκαν, αλλά ότι ο καπιταλισμός θα τη σκαπουλάρει και θα επιστρέψει στην ανάπτυξη! Μόνο που και στην ανάπτυξη, όταν και εάν έρθει, πάλι δεν θα περισσεύει ούτε ψίχουλο για το λαό. Και τα ψίχουλα ακόμα θα είναι πολύτιμα στο κεφάλαιο για να αποκαταστήσει τα κέρδη του και την όποια χασούρα κατέγραψε στη διάρκεια της κρίσης. Συνεπώς αυτό που συστήνει ο ΛΑ.Ο.Σ. στο λαό είναι να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι από δω και πέρα και για πάντα θα είναι ένας σύγχρονος «σκλάβος», δίχως δικαιώματα, δίχως να μπορεί να ικανοποιήσει στοιχειώδεις του ανάγκες. Τον συμβουλεύουμε να μην αισιοδοξεί, η επιθυμία του δε θα γίνει πραγματικότητα.