Παπαγεωργίου Βασίλης

Το δεύτερο παράδειγμα που χρησιμοποιεί είναι αυτό του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο οποίος το 2000 προώθησε ένα πακέτο μεταρρυθμίσεων, την περιβόητη «Ατζέντα 2010», «που οδήγησε τη Γερμανία στην κορυφή της παγκόσμιας οικονομίας». Ο αρθρογράφος αναφέρει ότι ο Γερμανός πολιτικός, χωρίς να υπολογίσει πολιτικό κόστος, προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις που θα απέδιδαν μετά από μια δεκαετία και σημειώνει με έμφαση: «Ο Σρέντερ από κοινού με τα συνδικάτα (τα οποία στη Γερμανία είναι σοβαροί οργανισμοί όχι νταραβεριτζήδες...) συμφώνησε την "Ατζέντα 2010" και την πέρασε στην Βουλή».

Πρόκειται για το γνωστό αποπροσανατολισμό, που αποδίδει τη σημερινή κρίση στην αποτελεσματικότητα και αποφασιστικότητα ή μη των πολιτικών. Τι κρύβει ο Πρετεντέρης; Οτι, και στη μια, και στην άλλη περίπτωση, κερδισμένο βγαίνει το κεφάλαιο και χαμένοι οι εργαζόμενοι. Οτι δεν υπάρχει ενιαία Ελλάδα, όπως δεν υπάρχει και ενιαία Γερμανία, αλλά ταξικά συμφέροντα και αυτά υπηρετούνται από τους πολιτικούς. Οσο για το παράδειγμα που εκθειάζει, περί της επιτυχημένης «Ατζέντας 2010», αυτή ήταν πράγματι επιτυχημένη για τους Γερμανούς κεφαλαιοκράτες, αλλά για τους εργαζόμενους σήμανε πάγωμα των αυξήσεων μισθών για πάνω από μια δεκαετία, επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, καθιέρωση του θεσμού των δανειζόμενων εργαζόμενων, χτύπημα των κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων. Και όσο για τα συνδικάτα, δηλαδή τα συμβιβασμένα όργανα των κεφαλαιοκρατών, ας τα χαίρεται γιατί συνέβαλαν στο γκρέμισμα εργατικών κατακτήσεων. Οι εργάτες, όμως, οφείλουν να βγάζουν τα συμπεράσματά τους. Και κάτι άλλο: Να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που παρουσιάζεται ως «ευημερία» των Γερμανών, είναι πρωτίστως των καπιταλιστών και, βέβαια, σχετίζεται με τη θέση που έχει κάθε χώρα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Η τρομοκρατία και οι εκβιασμοί δεν είναι ο καλύτερος τρόπος, για να επιβληθούν τα μέτρα εξαθλίωσης και πτώχευσης του λαού, αποφάνθηκε η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ) διά του προέδρου της. Ο Β. Κορκίδης, με δήλωσή του, συνέστησε ούτε λίγο ούτε πολύ στην κυβέρνηση να βρει άλλο τρόπο να «νομιμοποιήσει» στη συνείδηση του λαού τη βάρβαρη επίθεση που ξετυλίγεται σε βάρος του. «Η κυβέρνηση επαναλαμβάνοντας τα ίδια τραγικά λάθη τακτικής επιχειρεί να δημιουργήσει ένα κλίμα φόβου στην ελληνική κοινωνία για να "περάσει" τα νέα μέτρα που απαιτεί η τρόικα. Ομως, αυτός είναι ο λιγότερο επιτυχής τρόπος για να νομιμοποιηθεί ένα πρόγραμμα σκληρών κοινωνικών και οικονομικών μέτρων. Ο κόσμος χρειάζεται να πειστεί ότι πράγματι υπάρχει βιώσιμη διευθέτηση του χρέους και χρησιμότητα στην εφαρμογή των μέτρων και όχι να αναγκαστεί να τα δεχθεί επειδή φοβάται και εκβιάζεται». Αυτό, λοιπόν, είναι το θέμα για τη διοίκηση της ΕΣΕΕ, θιασώτες της «αγοράς», των «εμπόρων» γενικώς και αορίστως, για τα παπαγαλάκια της παραπλανητικής «επαναδιαπραγμάτευσης των όρων» κ.λπ.: ότι εν ολίγοις η επίθεση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, το σάρωμα κοινωνικών κατακτήσεων, το βάθεμα της φτώχειας για τη διάσωση μιας μερίδας των καπιταλιστών είναι αναγκαία αλλά πάνε να τα περάσουν με... λάθος τρόπο! Οτι υπάρχει τρόπος να «πείσουν» το λαό ότι όλα αυτά είναι αναγκαία! Αυτό προσπαθεί να «συμβουλεύσει» την κυβέρνηση ο κύριος «συνδικαλιστής» των μεγαλεμπόρων σε βάρος των αυτοαπασχολουμένων που τους ξεκληρίζει ο ανταγωνισμός με τα μεγαθήρια και η κρίση. Οι αυτοαπασχολούμενοι έμποροι να εγκαταλείψουν τέτοιες ηγεσίες και να συνταχτούν με την ΠΑΣΕΒΕ και το εργατικό κίνημα στην ενιαία πάλη κατά των μονοπωλίων, της ΕΕ και των κομμάτων τους.

Πόσους ακριβώς εργαζόμενους έχει η γνωστή Στατιστική Υπηρεσία που η κυβέρνηση την μετέτρεψε σε Ελληνική Στατιστική Αρχή, δεν ξέρουμε. Γνωρίζουμε όμως ότι αποτελείται από μερικές εκατοντάδες άτομα, πολλά από τα οποία είναι έμπειρα και επιστημονικά καταρτισμένα.

Επειδή ακριβώς τα πράγματα είναι έτσι και επειδή οι κυβερνώντες υποτίθεται ότι κόπτονται για τα δημόσια οικονομικά, την ορθολογική διαχείριση του κρατικού χρήματος, και την αξιοποίηση των εργαζομένων στο Δημόσιο, αναρωτιόμαστε πώς και δεν υπήρξε ούτε ένας υπάλληλος της ΕΛΣΤΑΤ να του ανατεθεί να διεκπεραιώσει ζητήματα που έχουν σχέση με την «έρευνα κατασκευών», την «έρευνα υγείας» και την έρευνα «PRODCOM 2009»; Και ακόμα διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν αυτό που η διοίκηση δεν μπόρεσε να το κάνει με τους εκατοντάδες υπαλλήλους της, το κατάφερε πληρώνοντας ειδική αμοιβή σε μία και μόνο «ιδιώτη συνεργάτη», στην οποία βεβαίως καταβλήθηκαν και τα σχετικά ποσά;

Μπορεί να φαίνεται δύσκολο να δοθεί πειστική απάντηση για τα διάφορα «μαγειρέματα» στοιχείων, όπως για παράδειγμα το πώς φούσκωσαν το έλλειμμα του 2009, ίσως να είναι ευκολότερο να πουν πώς τρεις δουλειές που δεν μπορούν να κάνουν οι εκατοντάδες υπάλληλοι της ΕΛΣΤΑΤ, την έφερε σε πέρας μία εξωτερική συνεργάτιδα...