Παπαγεωργίου Βασίλης

Ταυτόχρονα το αστικό πολιτικό σύστημα επιδιώκει να αντιμετωπίσει την απαξίωσή του απ' το λαό, συγκαλύπτοντας την ταξική υπέρ του κεφαλαίου αποστολή του με ένα επίχρισμα δημοκρατικότητας. Πρόκειται βεβαίως για το ίδιο σύστημα που έχει καρατομήσει δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, γιγαντώνοντας την καταστολή και τον αυταρχισμό, νομοθετώντας μέτρα που πτωχεύουν το λαό.

Παρά τις διχογνωμίες που καταγράφηκαν μέσα στη βδομάδα ανάμεσα και σε κυβερνητικά στελέχη, για το περιεχόμενο και το χρόνο διεξαγωγής του πρώτου δημοψηφίσματος, η πρόθεση να τεθεί ο λαός προ εκβιαστικών διλημμάτων φάνηκε απ' τις δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού Εσωτερικών Χ. Καστανίδη που είπε ότι η κυβέρνηση θα προχωρήσει στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος μέσα στο 2011, με θέμα που θα αφορά «τη διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης» και με τους όρους «που διεξάγονται οι εθνικές εκλογές».

Ο νόμος προβλέπει δύο τύπους δημοψηφισμάτων, για «κρίσιμα εθνικά θέματα», για τη διεξαγωγή του οποίου απαιτείται πρόταση της κυβέρνησης και απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας των βουλευτών, και για ψηφισμένο νομοσχέδιο που ρυθμίζει «σοβαρό κοινωνικό ζήτημα» με εξαίρεση τα δημοσιονομικά, για την προκήρυξή του απαιτείται πρόταση των 2/5 και αποδοχή της από τα 3/5 του συνόλου των βουλευτών.

Τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων θα είναι δεσμευτικά για την κυβέρνηση εάν η συμμετοχή των ψηφοφόρων ξεπερνάει κάποιο ποσοστό, 50% για ψηφισμένο νομοσχέδιο, 40% για «εθνικά θέματα», στα οποία, με προηγούμενες δηλώσεις του, ο αρμόδιος υπουργός είχε συμπεριλάβει ακόμα και το Ασφαλιστικό. Οχι τυχαία, βαφτίζοντας «κρίσιμα εθνικά θέματα» ζητήματα, όπως, π.χ., το Ασφαλιστικό, η κυβέρνηση θα μπορεί μέσω δημοψηφισμάτων να επιχειρήσει τη νομιμοποίηση αντεργατικών ανατροπών που προβλέπονται στο «Σύμφωνο για το Ευρώ» και αποτελούν τον πυρήνα της στρατηγικής του κεφαλαίου.

Μόνο ως επικίνδυνη μπορεί να χαρακτηριστεί και η πρόβλεψη του νόμου που αφορά στην έκφραση των θέσεων των δυνάμεων που τοποθετούνται υπέρ του ενός ή του άλλου σκέλους των δημοψηφισματικών ερωτημάτων, η οποία βάζει επιπλέον εμπόδια στην έκφραση των κομμάτων, με συνέπειες κύρια σε βάρος του ΚΚΕ, που από θέση στρατηγικής πολεμάει την κυρίαρχη πολιτική και τα δημοψηφίσματα.

Στο όνομα της εμπλοκής στη διενέργεια του δημοψηφίσματος όχι μόνο των κομμάτων, «αλλά και ενώσεων προσώπων, επιστημονικών, επαγγελματικών ή συνδικαλιστικών οργανώσεων και κάθε άλλης οργάνωσης της κοινωνίας των πολιτών», θα συστήνονται δύο επιτροπές προεκλογικού αγώνα. Στη μία θα συνωστίζονται όσοι τοποθετούνται θετικά στο ερώτημα του δημοψηφίσματος και στην άλλη όσοι τοποθετούνται αρνητικά.

Σε καθεμιά από τις δύο επιτροπές θα διατίθεται ίδιος χρόνος στα ΜΜΕ για να προβάλλει τις θέσεις της. Η κατανομή, όμως, του χρόνου στο εσωτερικό της κάθε επιτροπής θα καθορίζεται από τα μέλη της. Η συγκεκριμένη διάταξη βάζει στην ίδια μοίρα τα πολιτικά κόμματα με διάφορες ΜΚΟ ή άλλες «ομάδες», που ενδέχεται να προκύπτουν από συγκυριακές συγκολλήσεις μπροστά σε ένα δημοψήφισμα. Με δεδομένη την ανεξέλεγκτη συμμετοχή στην επιτροπή του «Ναι» ή του «Οχι», γίνεται κατανοητό ότι ουσιαστικά θα καταπνίγεται η έκφραση ανεπιθύμητων για την κυρίαρχη πολιτική απόψεων, αφού, αντικειμενικά, όσο περισσότεροι οι συμμετέχοντες, τόσο λιγότερος ο χρόνος που θα τους αναλογεί για προβολή των θέσεών τους.

Ακόμα πιο πέρα, με πάτημα το νόμο της κυβέρνησης, τον αποκλεισμό του ΚΚΕ ενδέχεται να τον αποφασίζουν σε συνεννόηση αντικομμουνιστικές ή αντιδραστικές ομάδες που συμμετέχουν στην ίδια επιτροπή με τελείως διαφορετική ιδεολογική και πολιτική αφετηρία από αυτή του Κόμματος. Το νομοσχέδιο δεν προβλέπει προβολή των θέσεων ενός φορέα ή κόμματος που δεν επιθυμεί να συμμετάσχει σε καμία απ' τις δύο επιτροπές. Για παράδειγμα, αν ένα κόμμα, όπως το ΚΚΕ, δε θελήσει να ταυτιστεί πολιτικά με τους συμμετέχοντες στη μια ή την άλλη επιτροπή και επιλέξει να πολεμήσει το δημοψήφισμα ως διαδικασία, δεν πρόκειται να βρει ούτε δευτερόλεπτο στα αστικά ΜΜΕ, αν προϋπόθεση για την προβολή των θέσεων κάθε κόμματος είναι η συμμετοχή του σε μια από τις δύο επιτροπές. Δηλαδή, η αποδοχή των εκάστοτε κυβερνητικών ψευτοδιλημμάτων.

Παράλληλα, ο συνωστισμός αμέτρητων φορέων στις προεκλογικές επιτροπές θα βοηθάει την κυβέρνηση στην προπαγάνδα της, αφού θα αφαιρεί το πολιτικό κριτήριο από τη θέση που παίρνει κάθε κόμμα ή φορέας απέναντι στο ερώτημα του δημοψηφίσματος. Μ' αυτόν τον τρόπο, θα ταυτίζει άκριτα στις λαϊκές συνειδήσεις όλες τις δυνάμεις που συμμετέχουν στη μια ή την άλλη επιτροπή και θα αξιοποιεί αυτήν την ταύτιση κατά τα συμφέροντά της. Για παράδειγμα, αν σε ένα ερώτημα για το Ασφαλιστικό συμφωνούν από διαφορετικές αφετηρίες με το ΟΧΙ ένα συνδικάτο και μια ακροδεξιά οργάνωση, η κυρίαρχη προπαγάνδα θα προβάλλει το ΟΧΙ σαν επιλογή των αντιδραστικών δυνάμεων.

Είναι αυτονόητο για τους αστούς ότι η εξαφάνιση του ΚΚΕ από τα αστικά ΜΜΕ και τις άλλες μορφές μαζικής προπαγάνδας ταιριάζει γάντι στις επιδιώξεις τους να χειραγωγήσουν το λαό, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για την προεκλογική περίοδο ενός δημοψηφίσματος.

Καμία αυταπάτη δεν πρέπει να θρέφει ο λαός ότι το όποιο δημοψήφισμα θα διεξαχθεί για να εκφράσει τη γνώμη του και να ενισχύσει τη συμμετοχή του στον έλεγχο της εξουσίας, που τον έχει ήδη γονατίσει. Η διενέργειά του θα μεθοδευτεί κατά τρόπο ώστε να καταλήγει εκεί όπου η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι θέλουν να καταλήξει, στη νομιμοποίηση προαποφασισμένων ανατροπών σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, αλλαγών στο πολιτικό σύστημα τέτοιων που θα το θωρακίσουν απέναντι στο λαό.

Ηδη απ' όσα έχουν διαφανεί, στις προθέσεις της κυβέρνησης είναι να τεθούν σε δημοψήφισμα αλλαγές που θα αφορούν στη μείωση των βουλευτών, στη θέσπιση ορίου στις θητείες τους, στην αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών κ.λπ. Πρόκειται για στάχτη στα μάτια του κόσμου, για μια πρόδηλη προσπάθεια εξωραϊσμού του αστικού πολιτικού συστήματος με αλλαγές - «παρωνυχίδες» που σε τίποτα δεν επηρεάζουν την αντιδραστική αντιλαϊκή αποστολή του, δημιουργούν ωστόσο ψευδαισθήσεις περί της δήθεν διαφανούς λειτουργίας του. Με τέτοια μέτρα θα επιχειρηθεί να κερδίσουν πολύτιμο χρόνο, να απομακρύνουν τον κίνδυνο η απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος και των κομμάτων που το απαρτίζουν στις λαϊκές συνειδήσεις να μετατραπεί σε αντιδράσεις που μπορεί να πάρουν ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά.

Συγχρόνως θα επιδιωχθεί να τεθούν σε δημοψήφισμα αλλαγές που αφορούν στη χρηματοδότηση και τη λειτουργία των κομμάτων και του Κοινοβουλίου, στο εκλογικό σύστημα, στη Δικαιοσύνη και το συνδικαλιστικό κίνημα, για τις οποίες προϊδεάζει και το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα», ενδεδυμένες με την προβιά της διαφάνειας. Ετσι, με «διαφάνεια», τα αστικά κόμματα θα συνεχίσουν να δρουν για το συμφέρον της τάξης τους, με ενισχυμένη την αμοιβαία επωφελή σχέση «αίματος» που τους ενώνει, μεγαλώνοντας ταυτόχρονα τα εμπόδια στη δράση του ΚΚΕ για τα συμφέροντα της τάξης που αυτό εκφράζει και εκπροσωπεί.

Ο λαός οφείλει να αχρηστέψει το «δόκανο» που στήνουν οι αντίπαλοί του. Να μην παρασυρθεί από τα «δολώματα». Αν η κυβέρνηση ήθελε τη λαϊκή ετυμηγορία για την πολιτική της, θα μπορούσε κάλλιστα να προσφύγει σε εκλογές. Δε θέλει όμως κάτι τέτοιο. Θέλει βαλβίδες εξαέρωσης της συσσωρευμένης λαϊκής οργής, ελεγχόμενες απόλυτα, αφού το σύστημα έχει στα χέρια του όλα τα μέσα και τους μηχανισμούς για να αποσπάσει τη συναίνεση του λαού με εκβιαστικά διλήμματα, ψέματα, κινδυνολογία, παραπληροφόρηση.

Με τον ίδιο τρόπο λειτούργησαν τα δημοψηφίσματα και σε άλλες χώρες της ΕΕ, όπως στην Ιταλία, όπου έγιναν προγεφύρωμα για να περάσουν αντεργατικές αλλαγές στο δημόσιο τομέα, σε βάρος συνολικά των εργαζομένων. Στον αντίποδα, εκεί όπου το αποτέλεσμα ξέφυγε από τον έλεγχο της κυρίαρχης προπαγάνδας, όπως στην περίπτωση των δημοψηφισμάτων για το «ευρωσύνταγμα» στην Ιρλανδία και σε άλλες χώρες, το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου ακύρωσε επί της ουσίας την απόφαση και επανήλθε με ενισχυμένο το οπλοστάσιό του ενάντια στις λαϊκές συνειδήσεις, για να αποσπάσει το επιθυμητό για τους αστούς και την καπιταλιστική ΕΕ αποτέλεσμα.

Σήμερα, ο λαός μπορεί, αξιοποιώντας τις δυσκολίες του κεφαλαίου και των πολιτικών εκπροσώπων, σε μια περίοδο κρίσης και έντονων δυσκολιών στη διαχείρισή της, να βάλει εμπόδια στους σχεδιασμούς τους, να αποσταθεροποιήσει την εξουσία τους με την πάλη του. Να έχει καθαρό στη συνείδησή του ότι όσο πιο αποτελεσματικό και ισχυρό γίνεται το αστικό πολιτικό σύστημα στη διαχείριση των μονοπωλιακών συμφερόντων, τόσο χειρότερα για τον ίδιο και τα συμφέροντά του. Την οργή του, το δίκιο, τα αιτήματά του να τα εκφράσει μέσα απ' τις γραμμές του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, με ενεργό συμμετοχή στην πάλη, μέσα απ' τη συμπόρευσή του με το ΚΚΕ στην κατεύθυνση του άλλου δρόμου ανάπτυξης.