Με την επίσκεψη την Κυριακή στο κολαστήριο - στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου, όπου τοποθετήθηκε πλακέτα προς τιμήν του κομμουνιστή ηγέτη Νίκου Ζαχαριάδη, Γενικού Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, κρατούμενου εκεί από τις 30 Νοέμβρη του 1941 μέχρι τον Απρίλη του 1945, οπότε και απελευθερώθηκε το στρατόπεδο, ολοκληρώθηκε το διήμερο εκδηλώσεων της Νομαρχιακής Οργάνωσης Γερμανίας της ΚΝΕ, στο πλαίσιο του 37ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».

Στις εκδηλώσεις συμμετείχαν μέλη και φίλοι της ΚΝΕ και του ΚΚΕ που έφτασαν από κάθε γωνιά της Γερμανίας σε μια συνάντηση - γνωριμία με την ηρωική Ιστορία του ΚΚΕ. Το Σάββατο έγινε στο Μόναχο εκδήλωση, με θέμα: «Οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και διεθνώς - Η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ», με κεντρικό ομιλητή τον Θοδωρή Χιώνη, Γραμματέα του ΚΣ της ΚΝΕ. Την ΚΕ του ΚΚΕ εκπροσώπησε ο Κώστας Παπαδάκης.

Στις εκδηλώσεις στο Νταχάου παραβρέθηκε και ο γιος του Νίκου Ζαχαριάδη, Σήφης, η εγγονή του Ρούλα και η δισέγγονή του Βερόνικα. Αντιπροσωπείες της ΚΝΕ και του ΚΚΕ, μαζί με τον Σήφη Ζαχαριάδη, κατέθεσαν λίγα λουλούδια στην πλακέτα που τοποθέτησαν για τον ηγέτη του ΚΚΕ, όπου στα ελληνικά και τα γερμανικά αναγράφεται: «Τιμή και δόξα στον αλύγιστο κρατούμενο του Νταχάου, Νίκο Ζαχαριάδη, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ την περίοδο 1931 - 1956».

Στον ίδιο χώρο, διαβάστηκε η Απόφαση αποκατάστασης του Ν. Ζαχαριάδη, της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ για το Β' Τόμο της Ιστορίας του, που αφορά στην περίοδο 1949 - 1968, όπως αυτή δημοσιεύθηκε στο 5ο τεύχος της ΚΟΜΕΠ και τον «Ριζοσπάστη», στις 2 Οκτώβρη.

Στην εκδήλωση, στο χώρο του κολαστηρίου, ο Θ. Χιώνης σημείωσε ανάμεσα σε άλλα: «Ο Ζαχαριάδης ήταν από τους πρώτους Ελληνες που μεταφέρθηκαν στο Νταχάου. Η στάση του ήταν αποφασιστική, συνειδητή, σταθερή από την πρώτη στιγμή. Το κολαστήριο του Νταχάου λειτουργούσε από το 1933 για πολιτικούς κρατούμενους, κομμουνιστές κι άλλους αγωνιστές. Στη συνέχεια και για Εβραίους και Τσιγγάνους. Τέτοια στρατόπεδα ήταν γεμάτα από πολιτικούς κρατούμενους, χιλιάδες μέλη του KKΓ φυλακίστηκαν και δολοφονήθηκαν εκεί. Οπως ο ιστορικός ηγέτης του ΚΚΓ Τέλμαν που τουφεκίστηκε στο Buchenwald το 1944.

Το Νταχάου επί της ουσίας ήταν στρατόπεδο εξόντωσης και ενοικίασης εργατών σκλάβων στα εργοστάσια της περιοχής. Σ' όλη την περίοδο που λειτούργησε, είχε κρατούμενους από 26 χώρες και όσοι βρέθηκαν κρατούμενοι εδώ με βάση τον πίνακα αφίξεων του στρατοπέδου ήταν 206.206. Από τις εκτελέσεις, τις απίστευτες κακουχίες, τα πειράματα δολοφονήθηκαν, με βάση τα όποια καταγεγραμμένα και σίγουρα παραποιημένα στοιχεία από το 1940 μέχρι το 1945, 27.734. Δεν είναι καταγεγραμμένο και είναι αδιευκρίνιστο πόσοι δολοφονήθηκαν από το 1933 μέχρι το 40.

Στο Νταχάου όμως, όπως και σε κάθε στρατόπεδο, φυλακή, τόπο εξορίας που είχε κομμουνιστές, η σιγουριά και η πίστη για την κοινωνική απελευθέρωση μετατρεπόταν σε πίστη στη ζωή, σε οργάνωση, σε αλληλεγγύη».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ο Θ. Χιώνης σημείωσε: «Οι νέες γενιές των κομμουνιστών, στεκόμαστε με περηφάνια, με συναίσθηση της ευθύνης που έχουμε μπροστά στην Ιστορία του ΚΚΕ. Η μελέτη της, τα συμπεράσματα, η αφομοίωση της κριτικής αποτίμησής της, είναι βασικό στοιχείο ισχυροποίησης της ΚΝΕ, ώστε μαζί με το ΚΚΕ να γινόμαστε πιο ικανοί στην οργάνωση της ταξικής πάλης για την κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας, στην επαναστατική διαπαιδαγώγηση των νέων κομμουνιστών.

Μας εμπνέει σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, πρόσθετων δυσκολιών αλλά και δυνατοτήτων. Ανάβει φλόγες στη σκέψη μας για συνειδητή επαναστατική δράση κι ας μεγαλώσαμε στην παγωνιά της αντεπανάστασης. Είναι στοιχείο που σφυρηλατεί την ετοιμότητά μας να ανταποκριθούμε σε όλες τις συνθήκες, αφού στεριώνουν μέσα μας οι αρχές του ΚΚΕ, η αναγνώριση του ηγετικού ρόλου της εργατικής τάξης στην κοινωνική εξέλιξη, η μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία ως επαναστατική θεωρία για την επαναστατική πολιτική δράση, η ταξική πάλη για την προλεταριακή επανάσταση.

Η Ιστορία του ΚΚΕ είναι η ιστορία της εργατικής τάξης στην Ελλάδα ως μέρος του παγκόσμιου προλεταριάτου. Είναι η ιστορία του ιδεολογικού πολιτικού και οργανωτικού διαχωρισμού της από την αστική τάξη. Δεν είναι ιστορία αποκλειστικά για εμάς, είναι η ιστορία, τα βάσανα, η προσφορά και οι κατακτήσεις του λαού μας».