Με μια μαζική εκδήλωση, την Κυριακή 23 Οκτώβρη, στο Παρίσι, μέλη και φίλοι του ΚΚΕ και της ΚΝΕ τίμησαν τα 140 χρόνια της Παρισινής Κομμούνας, της πρώτης εργατικής επανάστασης στην ιστορία, της «πρώτης εφόδου στον ουρανό» του προλεταριάτου.

Στο πλαίσιο της εκδήλωσης, που διοργάνωσαν οι Οργανώσεις Γαλλίας, Βελγίου και Ολλανδίας της ΚΝΕ, πραγματοποιήθηκε επίσκεψη στο νεκροταφείο του Περ Λασέζ στο Παρίσι και συζήτηση για τα διδάγματα από την Παρισινή Κομμούνα, τις σημερινές εξελίξεις και την πάλη των κομμουνιστών, του ΚΚΕ, στην οποία μίλησε ο Γιάννης Γκιόκας, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ. Προβλήθηκε επίσης βίντεο αφιερωμένο στην Παρισινή Κομμούνα.

Στις εκδηλώσεις παραβρέθηκαν εκπρόσωποι Γαλλικών πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων, του Πόλου για την Κομμουνιστική Αναγέννηση, της Οργάνωσης Νεολαίας του και εκπρόσωποι της Αχτίδας του 15ου Διαμερίσματος του Παρισιού του Γαλλικού ΚΚ.

Στην ομιλία του ο Γιάννης Γκιόκας, αφού παρουσίασε τα γεγονότα τα σχετικά με την Κομμούνα, σημείωσε:

«Η σημερινή εκδήλωση δεν είναι μόνο μια εκδήλωση μνήμης αφιερωμένη στα 140 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα, την πρώτη προλεταριακή εξέγερση στην Ιστορία. Είναι μια εκδήλωση που βοηθάει στη μελέτη των διδαγμάτων της Παρισινής Κομμούνας. Διδάγματα που μελετήθηκαν από τους Μαρξ, Ενγκελς και Λένιν, που επέδρασαν καθοριστικά στις κατοπινές εξελίξεις της διαμόρφωσης του επαναστατικού εργατικού κινήματος, που βοήθησαν στη νίκη της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Διδάγματα πολύτιμα και εξαιρετικά επίκαιρα σήμερα, που η καπιταλιστική κρίση, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος αποδεικνύουν τη σήψη του καπιταλισμού και κάνουν επιτακτική την ανάγκη της οργάνωσης της πάλης, της συγκέντρωσης δυνάμεων για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου».

Ο Γ. Γκιόκας επισήμανε: «Η Παρισινή Κομμούνα του 1871, απέδειξε με καθαρό τρόπο πως η εργατική τάξη είχε μπει πλέον στο επίκεντρο της κοινωνικής εξέλιξης. Ηταν "η πρώτη επανάσταση με την οποία η εργατική τάξη αναγνωρίστηκε ανοιχτά σαν η μόνη τάξη που ήταν ακόμη ικανή για κοινωνική πρωτοβουλία". Ωστόσο, αναδείχτηκαν σημαντικά οι αδυναμίες του εργατικού κινήματος, το γεγονός ότι δεν είχε κόμμα ικανό, με επεξεργασμένη στρατηγική, για να το καθοδηγήσει.

Αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία, όταν σήμερα μετά από 140 χρόνια, από μια σειρά δυνάμεις αμφισβητείται ανοιχτά η υλική ωριμότητα για το πέρασμα στο σοσιαλισμό, ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης απολυτοποιείται και αξιοποιείται ως λόγος, για τον οποίο το κομμουνιστικό κίνημα θα πρέπει να αποσυνδέσει το σοσιαλισμό, ως στόχο, από την καθημερινή του δράση και το πολύ - πολύ να τον μνημονεύει ως όραμα αποσπασμένο από αυτήν. Ταυτόχρονα, κολακεύεται η αυθόρμητη αντίδραση, η πολιτικά ανώριμη συνείδηση. Αποκρύπτεται συνειδητά το γεγονός ότι, η όξυνση των αντιθέσεων και η κρίση στον καπιταλισμού δίνει τη δυνατότητα να διαμορφωθούν συνθήκες αμφισβήτησης της αστικής εξουσίας. Στην Ελλάδα π.χ. υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που κατηγορούν το ΚΚΕ ότι παραπέμπει την επίλυση των προβλημάτων στη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού. Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι δυνάμεις παραπέμπουν μια κοινωνική αναγκαιότητα του σήμερα, όπως είναι ο σοσιαλισμός, στη δευτέρα παρουσία. Το ΚΚΕ μιλάει ανοιχτά για αυτήν ανάγκη. Αυτό δε μας εμποδίζει να πρωτοστατούμε στην οργάνωση της πάλης για τα λαϊκά προβλήματα. Ομως, η πάλη για τα καθημερινά προβλήματα δε μπορεί να διαχωρίζεται με σινικά τείχη με την πάλη για την εξουσία.

Τα γεγονότα της Κομμούνας απέδειξαν ότι, οι αστικές τάξεις όλων των χωρών, παρά τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς, είναι ενωμένες όταν επιτίθενται απέναντι στην εργατική τάξη. Την περίοδο της Κομμούνας η ηττημένη στον πόλεμο γαλλική αστική τάξη και η κυβέρνηση των Βερσαλλιών ζήτησαν τη βοήθεια από τους πρώην εχθρούς τους, νικητές Πρώσους, οι οποίοι και τους την πρόσφεραν χτυπώντας τους κομμουνάρους μαχητές. Αυτή η στάση ήταν ταξικά συνεπής. Μια εργατική επανάσταση στη Γαλλία θα ήταν κακό παράδειγμα και θα απειλούσε την αστική εξουσία και σε άλλες χώρες όπως η Γερμανία. Αρα έπρεπε να τσακιστεί από τις συνασπισμένες δυνάμεις των Γάλλων και Γερμανών αστών.

Μήπως το ίδιο δε γίνεται και σήμερα; Σήμερα σε συνθήκες κρίσης δυναμώνει ο ανταγωνισμός μεταξύ αστικών κρατών και κεφαλαιοκρατών για το ποιος θα χάσει λιγότερα από την επικείμενη καταστροφή κεφαλαίου π.χ. κούρεμα. Παρ' όλα, αυτά είναι ενωμένοι όταν επιτίθενται στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, φορτώνοντας την καπιταλιστική κρίση στις πλάτες των εργαζομένων.

Η Κομμούνα απέδειξε επίσης ότι καμία κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού δε μπορεί να δώσει λύση υπέρ του λαού και της εργατικής τάξης. Μετά την ήττα της Γαλλίας στον πόλεμο, το παρισινό προλεταριάτο ανέτρεψε την αυτοκρατορία του Λουδοβίκου Βοναπάρτη και παρασυρμένο από πατριωτικές αυταπάτες, εμπιστεύτηκε τις τύχες του σε κυβέρνηση εθνικής άμυνας με αστούς πολιτικούς και με βάση το αστικό Κοινοβούλιο. Γρήγορα οι προσδοκίες διαψεύστηκαν. Η κυβέρνηση αυτή ήρθε σε συμφωνία με τους Γερμανούς, προσπάθησε να φορτώσει το κόστος του πολέμου της στις πλάτες του λαού και επικεντρώθηκε στο υπέρτατο καθήκον κάθε αστικής εξουσίας, ανεξάρτητα από την κυβέρνηση που την εκπροσωπεί κάθε φορά: τον αφοπλισμό της εργατικής τάξης, δηλαδή το τσάκισμα του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Αποδείχτηκε ότι ο αστικός πατριωτισμός είναι διαφορετικός από αυτόν της εργατικής τάξης. Σήμερα που τα πατριωτικά καλέσματα για θυσίες, κυβερνήσεις "εθνικής σωτηρίας" κ.τλ. από τις αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις περισσεύουν, τα διδάγματα της Κομμούνας είναι εξαιρετικά επίκαιρα. Εργατικός - λαϊκός πατριωτισμός σημαίνει λαϊκή χειραφέτηση και συμμαχία κατά του κεφαλαίου, με στόχο την αλλαγή τάξης στην εξουσία, στην εργατική - λαϊκή εξουσία. Μια εξουσία που θα κοινωνικοποιήσει τον παραγόμενο πλούτο, θα αποδεσμεύσει τη χώρα από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, θα διαγράψει το χρέος».

Παραθέτοντας αποσπάσματα από έργα του Μαρξ και του Λένιν, ο Γ. Γκιόκας υπογράμμισε: «Το μεγαλύτερο δίδαγμα της Κομμούνας, που αναδείχτηκε από το Μαρξ, είναι ότι "...ότι το προλεταριάτο δεν μπορεί απλώς να κατακτήσει την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς. Το προλεταριάτο πρέπει να τσακίσει αυτήν την κρατική μηχανή και να την αντικαταστήσει με μια καινούρια, με τη δική του εξουσία".

Η Κομμούνα έπεσε στις 28 Μαΐου του 1871 και το τέλος της υπήρξε τραγικό για τους κομμουνάρους. Γράφει ο Λένιν: "Δύο λάθη κατάστρεψαν τους καρπούς της λαμπρής νίκης. Το προλεταριάτο σταμάτησε στη μέση του δρόμου: αντί να αρχίσει την "απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών", παρασύρθηκε από το όνειρο να εγκαθιδρύσει ανώτερη Δικαιοσύνη σε μια χώρα που να την ενώνει το πανεθνικό καθήκον... Το δεύτερο λάθος είναι η υπερβολική μεγαλοψυχία του προλεταριάτου: έπρεπε να εξοντώσει τους εχθρούς του. Απεναντίας, το προλεταριάτο του Παρισιού προσπαθούσε να επιδράσει ηθικά επάνω τους, περιφρόνησε τη σημασία των καθαρά πολεμικών ενεργειών στον εμφύλιο πόλεμο και αντί να στεφανώσει τη νίκη του στο Παρίσι με αποφασιστική επίθεση ενάντια στις Βερσαλίες, αργοπόρησε κι έδωσε στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών τον καιρό να συγκεντρώσει τις σκοτεινές δυνάμεις και να προετοιμαστεί για τη ματωμένη βδομάδα του Μάη».

Στο χαιρετιστήριό του μπροστά από τον «Τοίχο των Ομόσπονδων», στο νεκροταφείο του Περ Λασέζ, όπου πραγματοποιήθηκε η τελευταία μαζική σφαγή Κομμουνάρων και σήμερα υπάρχει μνημείο αφιερωμένο στην Παρισινή Κομμούνα, ο Ανθίκος Μπέλλας, γραμματέας της Οργάνωσης Γαλλίας της ΚΝΕ, σημείωσε: «Αυτή η γωνιά του νεκροταφείου είναι κατά κάποιο τρόπο αφιερωμένη στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, καθώς γύρω μας βρίσκονται θαμμένοι Γάλλοι κομμουνιστές, εθελοντές του Ισπανικού Εμφυλίου, ο κομμουνιστής Γάλλος ποιητής Πολ Ελυάρ, ο οποίος επισκέφτηκε το 1949 το ΔΣΕ στο Γράμμο και φυσικά, ο στιχουργός του ύμνου των εργατών όλης της Γης, της Διεθνούς, ο Ευγένιος Ποτιέ, ο οποίος υπήρξε και ο ίδιος μαχητής Κομμουνάρος».

Αναφερόμενος στα λόγια του Μαρξ από το έργο του «Ο Εμφύλιος Πόλεμος στη Γαλλία» πρόσθεσε ότι την περίοδο της Κομμούνας συγκρούστηκαν δύο κόσμοι: «Από τη μία, ο "παλιός κόσμος" του Παρισιού των Βερσαλιών, η σύναξη τούτη των βρικολάκων όλων των πεθαμένων καθεστώτων [...] που με απληστία περίμεναν να καταβροχθίσουν το πτώμα του έθνους [...] δεν ήταν το πραγματικό Παρίσι, μα ένα Παρίσι - φάντασμα, το Παρίσι των λιποταχτών, το Παρίσι των αρσενικών και θηλυκών θαμώνων των βουλεβάρτων - το πλούσιο, το κεφαλαιοκρατικό, το χρυσωμένο, το ακαμάτικο Παρίσι που κατάκλυζε τώρα με τους λακέδες του, με τους τυχοδιώκτες του, με τη φιλολογική του γυφτοσυμμορία και με τις κοκότες του στις Βερσαλίες [...] για το οποίο ο εμφύλιος πόλεμος ήταν απλά ένα ευχάριστο διάλειμμα.

Από την άλλη, ήταν, αλήθεια, θαυμάσια η αλλαγή που είχε φέρει στο Παρίσι η Κομμούνα! Ούτε ίχνος πια δεν υπήρχε από το ακόλαστο Παρίσι της Δεύτερης Αυτοκρατορίας. Δεν ήταν πια το Παρίσι τόπος συνάντησης των απανταχού αστών τυχοδιωκτών. Στη θέση των αστών γυναικών του Παρισιού, ξαναβγήκαν στην επιφάνεια οι πραγματικές γυναίκες του Παρισιού - ηρωικές, ανοιχτόκαρδες και αφοσιωμένες σαν τις γυναίκες της αρχαιότητας. Ηταν το Παρίσι που εργαζόταν, που σκεφτόταν, μου μαχόταν, που μάτωνε».

Στο χαιρετισμό του ο Daniel Antonini, υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων του Πόλου Κομμουνιστικής Αναγέννησης στη Γαλλία, σημείωσε: «Ξαναπαίρνοντας το λάβαρο που εγκατέλειψε το ΓΚΚ, το οποίο όσο ήταν ακόμα κομμουνιστικό τιμούσε κάθε χρόνο αυτό το μείζον γεγονός της ιστορίας της χώρας μας, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, πιστοί στη διεθνιστική τους παράδοση, οργανώνουν σήμερα, στον Τοίχο των Ομόσπονδων μια εκδήλωση με αφορμή την 140η επέτειο της Κομμούνας του Παρισιού».

Ολοι οι εκπρόσωποι των γαλλικών οργανώσεων και κομμάτων εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στην πάλη που διεξάγει η εργατική τάξη και ο λαός της Ελλάδας, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ, ενάντια στη δικτατορία του Κεφαλαίου. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε και στο ΠΑΜΕ και τις πρόσφατες κινητοποιήσεις και μέλη του Πόλου που συμμετείχαν στην εκδήλωση έφεραν συμβολικά μαζί τους μια σημαία του ΠΑΜΕ προς τιμήν του αγωνιστή Δημήτρη Κοτζαρίδη.

Η επίσκεψη στο νεκροταφείο του Περ Λασέζ ολοκληρώθηκε με τον ύμνο της «Διεθνούς» που τραγούδησαν οι συμμετέχοντες στα ελληνικά και στα γαλλικά και την κατάθεση λουλουδιών στο μνημείο της Κομμούνας.