«Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, διερωτώμαι αν αισθανόμαστε μια αμηχανία με τη συγκεκριμένη σύνθεση της Κυβέρνησης ή αισθανόμαστε ότι γεννά κάποιο ιδεολογικό ζήτημα. Νομίζω ότι αυτό είναι ξεκαθαρισμένο. Αυτή η Κυβέρνηση έχει ορισμένες βασικές ιδεολογικές προϋποθέσεις. Ναι, εκεί υπάρχει μια κάποια ταυτότητα. Αυτό είναι αλήθεια. Εχει ορισμένες βασικές επιλογές και παραδοχές. Ποιες είναι οι παραδοχές που έκαναν τα κόμματα, που έκαναν οι πολιτικοί αρχηγοί συγκροτώντας αυτήν την Κυβέρνηση; Πρώτη παραδοχή. Θέλουν να μείνουν στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Δεύτερη παραδοχή: Θέλουν να μείνουν στην Ευρωζώνη. Αυτό δημιουργεί μια αντίστιξη; Δημιουργεί μια ετερότητα; Ναι. Δημιουργεί μια πρώτη ετερότητα. Μια ετερότητα με τα κόμματα της Αριστεράς. Υπάρχουν άλλα βασικά στοιχεία στα οποία συγκροτείται μια συναίνεση; Μάλιστα. Αυτά τα κόμματα (σ.σ. της συγκυβέρνησης) πιστεύουν σε ένα καθεστώς ελευθερίας. Σε ένα καθεστώς κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτό πιστεύουν. Δεν ξέρω αν κάνουν καλά ή κακά, αλλά αυτό πιστεύουν. Αυτές είναι μεγάλες ευρείες παραδοχές. Υπάρχει και εκεί μια αντίστιξη και μια διαφοροποίηση; Φυσικά υπάρχει. Υπάρχει ο κόσμος της Αριστεράς. Είναι κόσμος ανελευθερίας. Είναι κόσμος που υπερασπίζεται ολοκληρωτικά καθεστώτα. Είναι κόσμος που υπερασπίζεται κολεκτιβιστικές προσεγγίσεις για την οικονομία και κολεκτιβιστικά συστήματα. Είναι κόσμος κρατικής διεύθυνσης της οικονομίας. Πράγματι είναι ένας άλλος κόσμος». Ποιος τα είπε τα παραπάνω; Ο Μ. Βορίδης του ΛΑ.Ο.Σ. ως υπουργός της «νέας» κυβέρνησης κατά τη συζήτηση στη Βουλή για τις «προγραμματικές δηλώσεις».

Πράγματι οι αστοί χρειάζονταν μαζί με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ ένα κόμμα του αντικομμουνισμού, της προβοκάτσιας, οπαδού του Μεταξά και των βασανιστών της Μακρονήσου, κόμμα κυνηγός των μεταναστών, που να λέει ωμά ολόκληρη την ταξική αλήθεια του κεφαλαίου, αλλά και της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, τα δύο βασικά κόμματα του κεφαλαίου, έχοντας επωμιστεί ως οι μεγάλοι πυλώνες του αστικού πολιτικού συστήματος να εμφανίζονται ως κόμματα που ενδιαφέρονται για όλη την κοινωνία και για το κεφάλαιο και για την εργατική τάξη, το λαό, θέλοντας να συγκαλύψουν την ταξική τους φύση όπως και την ταξική φύση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ως δικτατορίας των μονοπωλίων, αναγκάζονται να μιλούν για πολιτική που συμφέρει και το κεφάλαιο και το λαό. Διαφορετικά δεν μπορούν να χειραγωγούν λαϊκές συνειδήσεις στο σύστημα. Ετσι χρειάζονται σε συγκεκριμένες συνθήκες, όπως τώρα με την κρίση, κάποιο ομογάλακτο κόμμα τους για να λέει την καθαρή ταξική από τη σκοπιά των αστών αλήθεια. Ο Μ. Βορίδης αυτό ακριβώς κάνει. Λέει ότι ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ. δεν αισθάνονται αμηχανία από τη συνεργασία τους στην άκρως εχθρική για το λαό κυβέρνηση με στόχο να τον υποτάξουν, να τον οδηγήσουν στο ακόμα χειρότερο σφαγείο με τη δανειακή σύμβαση και τα μνημόνια χρεοκοπίας.

Μιλά επίσης για την ιδεολογικοπολιτική τους ταυτότητα ως προς τους σκοπούς τους. Τη σωτηρία του κεφαλαίου από την κρίση εντός της ΕΕ και της ευρωζώνης. Δηλαδή, τη σωτηρία των μονοπωλίων από την καταστροφή που φέρνει η κρίση στο κεφάλαιο. Και ταυτίζονται στην καταστροφή του λαού. Μιλά επίσης για την αντιΚΚΕ ιδεολογικοπολιτική τους ταύτιση. Μπορεί να αναφέρεται γενικά στην «Αριστερά» αλλά εννοεί το ΚΚΕ. Αλλωστε, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με τη διατήρηση της αστικής δημοκρατίας ως εξουσίας του κεφαλαίου είναι. Αντιπαραθέτοντας την αστική δημοκρατία στο σοσιαλισμό που τον ονομάζει «ολοκληρωτικό καθεστώς», χρησιμοποιεί την αντικομμουνιστική προπαγάνδα των ιμπεριαλιστικών επιτελείων προκειμένου να παρεμποδίσουν τη συνειδητή επιλογή των εργαζομένων στη συμπόρευση με το ΚΚΕ, την ώρα που η αστική δημοκρατία και ο καπιταλισμός τους καταστρέφουν. Υπερασπίζει τα μονοπώλια και την εξουσία τους διαστρέφοντας το σοσιαλισμό, για να εμποδίσει αυτή τη διέξοδο για την εργατική τάξη, την ώρα που η κρίση δείχνει τη σαπίλα του καπιταλισμού και του αστικού πολιτικού συστήματος, επομένως συμβάλλει στην ανάπτυξη της πολιτικής πάλης γι' αυτήν την προοπτική. Αντιπαραθέτει τη δήθεν ελευθερία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που τσακίζει τη ζωή του λαού, με βρώμικη επίθεση στο ΚΚΕ και στο σοσιαλισμό που τον χαρακτηρίζει ως ανελεύθερο, επειδή καταργεί τους καπιταλιστές, τους μοναδικούς αίτιους της καταστροφής του λαού.

Κάποιοι οπορτουνιστές μιλούν για «φασισμό», προασπιζόμενοι την αστική κοινοβουλετική δημοκρατία, συγκαλύπτοντας ότι η εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού είναι εποχή της άκρατης αντίδρασης είτε με κοινοβουλευτικό μανδύα είτε όχι. Αυτή την αντίδραση εκφράζουν τα αστικά κόμματα. Αυτοί λοιπόν που μιλούν για «φασισμό», συγκαλύπτουν ότι ο Χίτλερ κοινοβουλευτικά πήρε την κυβέρνηση, ότι συνέδραμε και η σοσιαλδημοκρατία σ' αυτό, ότι ο «φασισμός» είναι γέννημα των μονοπωλίων. Επομένως, για την εργατική τάξη, το λαό ο εχθρός δεν καθορίζεται από τη μορφή του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά από την οργανική του σχέση μ' αυτό που υπηρετεί τα μονοπώλια. Να γιατί στο προσκήνιο της ταξικής πάλης στόχος είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, η κοινωνικοποίησή τους. Τέλος, και ο Μεταξάς κοινοβουλευτικός ήταν, τα αστικά κόμματα εκείνης της περιόδου, φιλελεύθερο του «εθνάρχη» Βενιζέλου και λαϊκό, τον ανέδειξαν και τον στήριξαν.