«Οι ραγδαίες εξελίξεις στην Ευρώπη βρέθηκαν στο επίκεντρο της συνεδρίασης του προεδρείου του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), που συνεδρίασε εκτάκτως την περασμένη Τρίτη στην Αθήνα. Τι προτείνει ως διέξοδο; Διοργάνωση Ευρωπαϊκής Διάσκεψης για μια δίκαιη λύση στο πρόβλημα του χρέους για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, που περνά μέσα από τη διαγραφή μεγάλου μέρους των δημοσίων χρεών και τη μεταφορά άλλου μέρους τους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Απευθείας χαμηλότοκος δανεισμός σε όλες τις χώρες που έχουν γίνει στόχος των χρηματοπιστωτικών αγορών, είτε μέσω της ΕΚΤ είτε μέσω ειδικού ταμείου, που θα παίρνει δάνεια από την ΕΚΤ και ακολούθως θα παρέχει αυτά τα δάνεια απευθείας στα κράτη - μέλη, παρακάμπτοντας τις αγορές. Ριζική αλλαγή των Συνθηκών στην κατεύθυνση του τερματισμού του νεοφιλελευθερισμού και προωθώντας την ενίσχυση της δημοκρατίας, της πολιτικής ενοποίησης και της λαϊκής κυριαρχίας, τη ριζική αλλαγή του ρόλου της ΕΚΤ, ώστε να μετατραπεί σε δανειστή τελευταίας καταφυγής και να μπορεί να τυπώσει χρήμα, την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Προϋπολογισμού, ώστε να μπορεί να καταπολεμά τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες και την ακύρωση των κριτηρίων σταθερότητας (σχετικά με τους δείκτες του δημοσίου χρέους, του δημοσίου ελλείμματος και του πληθωρισμού), ώστε να επιτραπούν οι δημόσιες επενδύσεις σύμφωνα με κοινωνικά κριτήρια, όπως η κοινωνική ανάπτυξη, η εργασία και τα εμπορικά ισοζύγια». («Κυριακάτικη Αυγή», 27/11/2011).

Να λοιπόν που το ΚΕΑ, όπως θα λέγαμε για την Ελλάδα ο ΣΥΝ, προβάλλουν πολιτικές για τη «νέα αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ενωσης» προκειμένου να γίνει φιλολαϊκή. Τι ζητάνε; Πρώτ' απ' όλα «πολιτική ενοποίηση». Γιατί λένε, αν γίνει πολιτική ενοποίηση, θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις για τη σύγκλιση και την αλληλεγγύη, θα καταργηθεί η ανισοτιμία κρατών, θα επανέλθει η δημοκρατία, επομένως τα κράτη μέλη θα είναι ισότιμα. Ολα αυτά είναι σπορά αυταπατών. Η ΕΕ ως ένωση καπιταλιστικών κρατών με άνισες οικονομίες, κυριαρχείται από την ανισομετρία και τον ανταγωνισμό. Η όποια πολιτική ενοποίηση, αν ποτέ γίνει, που δεν μπορεί να γίνει, ακριβώς λόγω οξύτατων ενδοευρωενωσιακών μονοπωλιακών ανταγωνισμών που δεν εξαλείφονται, θα είναι αντιδραστική αφού κυριαρχούν τα μονοπώλια στην οικονομία και την εξουσία, τα οποία το ΚΕΑ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε θίγουν καν με τη διέξοδο που προτείνουν. Φαίνεται ότι δεν πήραν χαμπάρι τις τάσεις διαίρεσης και διάσπασης της Ευρωζώνης με την προωθούμενη συμφωνία Γερμανίας - Γαλλίας για νέο σύμφωνο των ισχυρών. Αλλά από πού ως πού η πολιτική ενοποίηση των καπιταλιστικών κρατών είναι φιλολαϊκή;

Εδώ λοιπόν προτείνουν και ευρωπαϊκή διάσκεψη για τα παραπάνω και πρωτ' απ' όλα, για δίκαιη λύση στο πρόβλημα του χρέους για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης που περνά μέσα από τη διαγραφή μεγάλου μέρους των δημόσιων χρεών. Και γιατί είναι δίκαιη για τους λαούς η διαγραφή έστω και του μεγάλου μέρους και όχι όλου του χρέους; Ακριβώς γιατί καπιταλιστική διαχείριση και διαγραφή όλου του χρέους σημαίνει τεράστια καταστροφή κεφαλαίων. Και δεν τολμούν να το βάλουν. Δεν τολμούν ακριβώς γιατί συνδέουν τη διέξοδο που προτείνουν με την ύπαρξη μονοπωλίων, κεφαλαίου, καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, δηλαδή συνθηκών εκμετάλλευσης. Ακόμη και τις προτάσεις τους για ανάπτυξη τις στηρίζουν στο δανεισμό, στις δημόσιες επενδύσεις. Μα όλ' αυτά αποτελούν ένα άλλο «μείγμα» διαχείρισης, π.χ. δημόσιες επενδύσεις γίνονται και θα γίνονται από τα καπιταλιστικά κράτη και με δανεισμό, άλλωστε αυτή η πολιτική δημιουργεί τα χρέη, αλλά προϋπόθεση είναι η λογική κόστους - κέρδους, που στον καπιταλισμό με αδυσώπητο ανταγωνισμό, σημαίνει χτύπημα των εργατικών εισοδημάτων, ενώ το δανεισμό και τις δημόσιες επενδύσεις τις πληρώνει ο λαός με τη φορολογία. Ανάλογη πολιτική εφάρμοσε και τα πρώτα χρόνια διακυβέρνησής του το ΠΑΣΟΚ, αλλά ωφελήθηκαν τα μονοπώλια. Και επειδή υπάρχει και κρίση μιλούν και για τύπωμα χρήματος, δηλαδή για πληθωριστικό ευρώ. Είναι και αυτή μια μορφή διαχείρισης της κρίσης αφού αυτό σημαίνει υποτίμηση του νομίσματος. Από πού ως πού λοιπόν αυτή η διαχείριση είναι φιλολαϊκή; Αλλά είναι και ανεφάρμοστη λόγω ανισομετρίας και ανταγωνισμού. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και κάθε άλλο ταμείο που προτείνουν είναι των καπιταλιστών, δρουν για το κέρδος και όχι για τη λαϊκή ευημερία. Εχουν άμεση σχέση με την «αγορά» και όχι μόνο δεν της βάζουν φρένο, αλλά ενισχύουν τη δράση της. Πολιτική που θα διαχειρίζεται την καπιταλιστική οικονομία και θα βάζει φρένο στα κέρδη, είναι σαν να υπονομεύει τα μονοπώλια. Να γιατί λέμε πως είναι μόνο η εργατική λαϊκή εξουσία που θα τα κοινωνικοποιήσει, με αποδέσμευση από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους και μπορεί να δώσει διέξοδο στο λαό.