Στη Χίο ένα από τα σχολεία όπου προχώρησε η συγκεκριμένη πρωτοβουλία ήταν το 5ο Δημοτικό Σχολείο Βαρβασίου. Στην ιστοσελίδα «ChiosPress» δημοσιεύτηκε η είδηση για αυτή τη δραστηριότητα των παιδιών μαζί με μια επιστολή προς τους χαλυβουργούς του εκπαιδευτικού που πήρε την πρωτοβουλία στο σχολείο του, αλλά η ιστοσελίδα διανθίζει το δημοσίευμά της με μια ευθεία επίθεση στη δραστηριότητα αυτή και στον εκπαιδευτικό που μίλησε στους μαθητές για τον αγώνα των χαλυβουργών, φτάνοντας στο σημείο να καλεί τη διεύθυνση του σχολείου και το διευθυντή Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Χίου να πάρουν θέση!..

Η ιστοσελίδα, λοιπόν, υποστηρίζει πως «αυτονόητα ερωτηματικά γεννιούνται για τον ακριβή παιδευτικό ρόλο της δραστηριότητας αυτής, καθώς και για την παιδαγωγική αξιοποίησή της». Θεωρεί επίσης πως προκύπτουν ερωτήματα και για «τη διαδικασία που ακολουθήθηκε στο εν λόγω σχολείο, καθώς τέτοιου είδους θέματα είναι λεπτά, όταν ειδικά παρουσιάζονται σε μαθητές Δημοτικού, που σίγουρα αντιλαμβάνονται κάποια πράγματα διαφορετικά και η προσωπικότητά τους λόγω ηλικίας είναι εύπλαστη».

Παραπέρα φτάνει στο σημείο να λέει: «Ωστόσο αναμένουμε τόσο από τη Διεύθυνση του Σχολείου, όσο και από τον Δ/ντή της Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Χίου, να μας ενημερώσουν για τα παιδαγωγικά κριτήρια της συγκεκριμένης δραστηριότητας (ποιο είναι πλαίσιο που ακολουθήθηκε στην παρουσίαση της δραστηριότητας αυτής) και αν θεωρούν ότι τέτοιου είδους δραστηριότητες είναι κατάλληλες για μαθητές Δημοτικού, ανεξάρτητα πάντα από το θέμα της απεργίας των Χαλυβουργών, που ως εργαζόμενοι αγωνίζονται με μια μορφή πάλης».

Απάντηση στις παραπάνω αντιλήψεις περί «παιδαγωγικής» που δεν αντέχουν τα παιδιά των εργατών να μαθαίνουν και να συζητούν για τους αγώνες της τάξης τους, αποτελεί η πραγματικότητα των μαθητών του Βαρβασίου και ο τρόπος που αγκάλιασαν την πρωτοβουλία για τους χαλυβουργούς, όπως την περιγράφει ο εκπαιδευτικός του σχολείου:

«Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τα παιδιά στο 5ο Δημοτικό Σχολείο Βαρβασίου Χίου, παιδιά φτωχών εργατικών οικογενειών, με συγκίνηση συζήτησαν τις συνθήκες στις οποίες η εργατική τάξη στη βιομηχανία ζει και εργάζεται (...). Ταίριαξαν τη δική τους εμπειρία, την εμπειρία των οικογενειών τους με τον αγώνα σας. Οι κουβέντες όπως "μειωμένο χαρτζιλίκι", "ο μπαμπάς λέει ξεχάστε αυτά που ξέρατε", "πώς γίνεται να ζουν λίγοι τόσο πλούσιοι και 35 οικογένειες να είναι στο δρόμο", "πώς γίνεται να πεθαίνεις στη δουλειά" και πολλά άλλα παρόμοια ακούστηκαν στην κουβέντα. Οταν ακούς από παιδιά που δύσκολα αγοράζουν τη γόμα και το τετράδιο ή το κολατσό, προτάσεις όπως "να στείλουμε χρήματα και ρούχα προς τους απεργούς", τότε ξέρεις πως δεν υπάρχει πιο γνήσια, πιο αληθινή και ακαταμάχητη δύναμη από αυτή που μόνο οι εργάτες και τα παιδιά τους μπορούν να έχουν. Το πιο αξιοσημείωτο είναι πως η προσπάθειά τους αυτή εκφράστηκε ακόμα και στα διαλείμματα, στο σπίτι, και με πλούσιο τρόπο μέσα στην τάξη».