«Στην περίπτωση κρίσης

- σημειώνει ο Σόρος στο βιβλίο του, με τίτλο «Για την Παγκοσμιοποίηση»,

οι δανειστές μπορούν να ευελπιστούν ότι το ΔΝΤ θα τους διασώσει».

Με αυτόν τον κυνικό και ωμό τρόπο περιέγραφε το ρόλο του ΔΝΤ πριν μερικά χρόνια ο μεγαλοχρηματιστής.

*

Και πράγματι αυτή είναι η δουλειά του ΔΝΤ. Εκεί κατατείνει η «τεχνογνωσία» του ευαγούς ιδρύματος:

Στη διάσωση των κεφαλαιοκρατών και όχι φυσικά στη διάσωση των λαών - των «χρεωμένων» λαών - από τα χρέη που φυσικά τα δημιούργησαν οι κεφαλαιοκράτες.

*

Ομως, εκτός από το ΔΝΤ, υπάρχει κι ένα άλλο εξίσου ευαγές ίδρυμα. Το οποίο - όπως ισχυρίζονται οι θιασώτες του - «κρατάει τα μπόσικα». Είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση...

Η ΕΕ - κατά τους θιασώτες της πάντα - είναι «καλή». Κι αν καμιά φορά συνεργάζεται με το ΔΝΤ, δεν το θέλει. Το κάνει από... ανάγκη

(σ.σ.: πώς, για παράδειγμα, οι του ΠΑΣΟΚ όποτε παίρνουν σφαγιαστικά μέτρα λένε ότι το κάνουν από ανάγκη και ότι τα μέτρα κινούνται «έξω από την ιδεολογία τους»; Ε, κάτι ανάλογο...).

Η ΕΕ - επιμένουν οι ίδιοι «φωστήρες» - στοχεύει πράγματι στην αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των λαών της Ευρώπης!

Και από πού προκύπτει αυτό; Μα - όπως υποστηρίζουν - από το γεγονός ότι, τελικά, η ΕΕ είναι ένας οργανισμός που πρωταγωνιστεί στην οικοδόμηση ενός «καλού», «δημοκρατικού», «δικαιότερου» καπιταλισμού...

*

Αυτό το γελοίο παραμύθι περί «καλού» καπιταλισμού και περί «ΕΕ - νεράιδας» που θα σώσει το πριγκιπόπουλο και θα το βγάλει από τη θλιβερή μορφή του βατράχου, το μηρυκάζουν τα πολιτικά ανδρείκελα του κεφαλαίου, από το πρωί μέχρι το βράδυ, τόσο στην Ελλάδα όσο και σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Και ενώ αρκεί μόνο μια ματιά στην ευρωπαϊκή ήπειρο, για να φανεί πόση λιτότητα, πόση δυστυχία, πόση βαρβαρότητα κρύβεται πίσω από τη γελοιότητα του παραμυθιού,

να που το γελοίο παραμύθι τους απέκτησε πλέον και «δράκο»!

Μόνο που ο «δράκος» εν προκειμένω είναι πραγματικός, έχει ταυτότητα και όνομα: «ΔΝΤ»!

*

Λέει αναφορικά με το χρέος η Δήλωση των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων της Ζώνης του Ευρώ, που αποτέλεσε απόφαση των «26» στην τελευταία Σύνοδο της ΕΕ στις 9/12/2011:

«...θα τηρήσουμε αυστηρά τις καθιερωμένες αρχές και πρακτικές του ΔΝΤ. Τούτο θα αποτυπωθεί με τρόπο κατηγορηματικό στο προοίμιο της Συνθήκης» (άρθρο 15, παράγραφος 1).

*

Αν, όμως, η ΕΕ υιοθετεί και επισήμως πλέον - και μάλιστα «με τρόπο κατηγορηματικό» - τις αρχές και τις πρακτικές του ΔΝΤ,

τότε καλό είναι να επιστρέψουμε στον Σόρος.

Και στη φράση του Σόρος ότι «στην περίπτωση κρίσης οι δανειστές μπορούν να ευελπιστούν ότι το ΔΝΤ θα τους διασώσει»,

να προσθέσουμε:

«Οπως και η ΕΕ, επίσης»...

*

Ταυτόχρονα, δε, με την επισήμανση ότι όπως το ΔΝΤ έτσι και η ΕΕ «έγνοια» της δεν έχει και δεν είχε ποτέ την εξασφάλιση των μισθών και των συντάξεων των εργαζομένων, αλλά την εξασφάλιση των τόκων των δανειστών και των τοκογλύφων κεφαλαιοκρατών,

ωφέλιμο θα ήταν να εξάγουμε και τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτήν την επισήμανση.

Συμπεράσματα που αφορούν

τόσο στους κραδαίνοντες το ευρωενωσιακό μαστίγιο,

όσο και στους άλλους, εκείνους που επιμένουν αδιάλειπτα, από την εποχή του «ΕΟΚ των εργαζομένων», να σπέρνουν αυταπάτες, έχοντας αναλάβει την «εξ ευωνύμων» διακίνηση του ευρωενωσιακού καρότου.

Μετά τις πρωτοφανείς δημόσιες τοποθετήσεις περί μετατροπής της Ευρωζώνης ή και ολόκληρης της ΕΕ σε ένα πεδίο μάχης ανάλογο με αυτό του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και τη δημιουργία ενός σκηνικού που θα χαρακτηρίζεται από εσωτερική βία, συνοριακές και διεθνικές συγκρούσεις,

δηλώσεις που έγιναν από ανώτατο στρατιωτικό αξιωματούχο των ΗΠΑ, τον Αρχηγό του Μεικτού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, στρατηγό Martin Dempsey, και μάλιστα στον απόηχο της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ,

ορισμένες σκέψεις:

*

Ιστορικά το κεφάλαιο, για να ξεπεράσει τη δομική του αντίφαση και τις συστημικές του κρίσεις, παράλληλα με το βάθεμα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, την καταβύθιση της τιμής της εργατικής δύναμης και τη διαμόρφωση όρων απόσπασης μεγαλύτερης μάζας υπεραξίας,

ακολουθεί και έναν ακόμα δρόμο, στο πλαίσιο της καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων - με πρώτη τέτοια δύναμη τον άνθρωπο:

Εκτινάσσει σε υψηλά επίπεδα την «οικονομία του πολέμου»...

*

Αρκετές φορές, η κρίση του καπιταλισμού «ξεπεράστηκε» με τις περιβόητες αγορές να «κατευνάζονται» αφού πρώτα στα ερείπια των οικονομικών πεδίων της καπιταλιστικής «ειρήνης» είχαν προστεθεί και οι θηριωδίες στα πεδία των μαχών των ιμπεριαλιστικών πολέμων.

Οι δρόμοι της καπιταλιστικής «ειρήνης» και των μηχανορραφιών του κεφαλαίου ποτέ δε θα πάψουν να διασταυρώνονται με τα οδοφράγματα των καπιταλιστικών πολέμων...

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ακριβώς την εποχή που ο Ναπολέοντας προχωρούσε προς το Βατερλό του, στην Αγγλία δημιουργούνταν μέσα από τις κομπίνες και τις - ακόμα στα σπάργανα - χρηματιστικές απάτες, πάνω από 1.000 τράπεζες, οι οποίες βρίσκονταν σε αγαστή συνεργασία με τους κεφαλαιοκράτες, που την ίδια στιγμή έκρυβαν τα εμπορεύματά τους για να τα διαθέτουν στη «μαύρη αγορά».

*

«Ο καπιταλισμός - σημείωνε ο Λένιν - σημαίνει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και αναρχία στην παραγωγή (...). Στις συνθήκες του καπιταλισμού δεν μπορεί να υπάρχουν άλλα μέσα για την αποκατάσταση της παραβιασμένης ισορροπίας, εκτός από τις κρίσεις στη βιομηχανία και τους πολέμους στην πολιτική»¹.

*

Στην περίπτωση της «οικονομίας του πολέμου», τα μονοπώλια - όπως συνέβη με τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο στο φόντο της κρίσης του 1929 - συνεχίζουν την πολιτική τους με άλλα μέσα:

Επεκτείνουν τις αγορές τους,

μοιράζουν τις σφαίρες επιρροής τους,

αναδιατάσσουν τις δυνάμεις τους,

«λύνουν τις διαφορές τους» και

διαμορφώνουν τις νέες μεταξύ τους ενδοϊμπεριαλιστικές ισορροπίες,

χρησιμοποιώντας μια... αλάθητη μέθοδο:

«Γλιτώνουν» τους λαούς από την ανέχεια... βγάζοντάς τους από τη μέση.

Με τα οδοιπορικά που εισπράττουν οι πολυεθνικές του στρατιωτικού, βιομηχανικού και κατασκευαστικού συμπλέγματος για να στείλουν στον επουράνιο παράδεισο τα θύματά τους, με το αίμα που απαιτείται για την εξολόθρευσή τους και με τα δολάρια (ή με τα ευρώ) που εγγράφονται στο ενεργητικό των πολυεθνικών (και που επιβαρύνουν το παθητικό των ελλειμματικών κρατικών ταμείων), ο καπιταλισμός τροφοδοτεί την οικονομία του.

Είναι ενδεικτικά τα εξής:

• Μόνο η στρατιωτική επιχείρηση που ξεκίνησε το Μάρτη του 2011 από ΗΠΑ και ΕΕ εναντίον της Λιβύης υπολογίστηκε ότι κόστιζε 2.000 δολάρια το δευτερόλεπτο².
• Σύμφωνα με τα στοιχεία επιφανών οικονομολόγων, το κόστος των αμερικανικών πολεμικών επιχειρήσεων που ξεκίνησαν μετά το 2001 σε Αφγανιστάν και Ιράκ προϋπολογίζεται να ανέλθει στα 5 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Η ετήσια δαπάνη των Αμερικανών μόνο για την κατοχή του Ιράκ ξεπερνά τα 150 δισεκατομμύρια δολάρια.

Ενδιαφέρον, επίσης, είναι το εξής στοιχείο:

Το Γενάρη του 2011 ο Ομπάμα ανακοίνωσε το πάγωμα των μισθών των Αμερικανών εργαζομένων στις ομοσπονδιακές υπηρεσίες. Σε βάθος δεκαετίας το ποσό της αφαίμαξης υπολογίζεται στα 60 δισ. δολάρια.

Για την ίδια περίοδο, όμως, η κυβέρνηση Ομπάμα έχει προβλέψει δαπάνη άνω των 84 δισ. δολαρίων για τον «εκσυγχρονισμό του πυρηνικού οπλοστασίου των ΗΠΑ»...

*

Ολα αυτά γίνονται στο όνομα του ότι ο ιμπεριαλισμός έχει αποφασίσει να «εξαγάγει τη δημοκρατία» του ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης βεβαίως της «οικονομικής δημοκρατίας» του. Η οποία, όμως, τυγχάνει πλέον να τελεί υπό καθεστώς συγχρονισμένης... ανισορροπίας.

Ετσι, πέρα από αίμα, η «εξαγωγή δημοκρατίας», σε συνδυασμό πάντα με τις συγκρούσεις για τη διαμόρφωση των νέων ισορροπιών αυτής της «δημοκρατίας», έχει - όπως λένε οι «δημοκράτες» - κι ένα «αναγκαίο» χρηματικό κόστος.

Το οποίο - φυσικά - το πληρώνουν οι λαοί. Και το εισπράττουν οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια...

*

Πηγές:

1. Λένιν, Απαντα, τόμος 26, σελ. 361 - 362, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»

2. The New Daily Mail - ΑΠΕ, ΜΠΕ, 21/3/2011