«Να καταργηθούν αμέσως τα ειδικά δικαστήρια κρατικής Ασφάλειας...». Τι μας θυμίζει αυτή η ανατριχιαστική φράση; Τι να 'ναι αυτά τα «ειδικά» δικαστήρια, που καταγγέλλει η «Επιτροπή Αλληλεγγυής για τους κρατουμένους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν»;

Είμαστε λοιπόν μπροστά στην επόμενη φάση κορύφωσης του μαρτυρίου αυτού του γειτονικού μας λαού, που δεκαετίες τώρα αγωνίζεται για μια δική του πατρίδα, για την απαλλαγή του από τον ιμπεριαλισμό και τη στρατοκρατία;

Αυτή η κραυγή, που ήρθε και στα δικά μας αυτιά σιωπηλή, με μια προκήρυξη αυτής της Επιτροπής, ενώ κραυγάζαμε στο Πεδίον του Αρεως τη δική μας οργή κατά συνεπειών της «αόρατης» επιβουλής του ίδιου εχθρού, του ιμπεριαλισμού, στη δική μας χώρα, μπορεί να μη μας συγκλονίσει; Γεμάτες οι φυλακές στην Τουρκία και το Κουρδιστάν, όπως φαίνεται στην προκήρυξη, από αγωνιστές Κούρδους και Τούρκους.

Και τι φυλακές! Τι όροι ζωής για τους κρατούμενους, τι συνθήκες σωματικού και ψυχικού βασανισμού, βιας και τρομοκρατίας. Και τώρα, λέει, οι αρχές ετοιμάζουν «νέου τύπου φυλακές» με κελιά απομόνωσης. Και ζητάει ακόμα η προκήρυξη, ανάμεσα στα άλλα, «να καταργηθεί αμέσως ο αντιτρομοκρατικός νόμος 3713, ο οποίος, κατηγορώντας έναν ολόκληρο λαό ως "τρομοκράτη", καλύπτει τους βασανισμούς και νομιμοποιεί τις εκτελέσεις και τις δολοφονίες».

Απεργία πείνας των κρατουμένων μέχρι θανάτου, προαναγγέλλει η Επιτροπή. Από τα λίγα μόνο αυτά, προβάλλει ολοζώντανη η εικόνα της αγωνίας, αλλά και του μεγάλου πάθους για ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, για ανθρώπινα δικαιώματα και κατάλυση της βαρβαρότητας. Κάτι ξέρουμε κι εμείς από όλα αυτά. Οχι κάτι, ξέρουμε πολλά, πάρα πολλά, τα ξέρουμε όλα!!! Ζήσαμε μια φασιστική δικτατορία που τα είχε όλα. Ζήσαμε έναν ιμπεριαλιστικό «εμφύλιο» που τα είχε όλα. Μια μετεμφιλιακή τρομοκρατία και μια στρατοκρατική δικτατορία που τα είχαν, επίσης, όλα. Κοινό το μαρτύριο σε γενικές γραμμές, αλλά και σε «λεπτομέρειες». Κοινός ο αγώνας όλων των λαών μέχρι τώρα, που είχαν την ίδια - ή και χειρότερη - μοίρα σε όλον τον αιώνα που πέρασε.

Αγώνας για την απελευθέρωση των καταπιεζόμενων, για την απελευθέρωση και τη δικαίωση του ανθρώπου. Και ζούμε τώρα τον εκβιασμό, τον εξευτελισμό, την ταπείνωση αυτού εδώ του λαού, του δικού μας λαού, που του τάζουν υποκριτικά μιαν άσπρη μέρα, σαν να του κάνουν χάρη, παρατείνοντας διαρκώς την «προσμονή» του σε αόριστο χρόνο. Στήνοντάς του ταυτόχρονα παγίδες γενναιόδωρης προστασίας του με αντιτρομοκρατικούς νόμους, με συμβάσεις Σένγκεν σε βάρος της εθνικής ανεξαρτησίας του και χωρίς τη γνώμη του, σαν να είναι αυτή η προστασία που παρέχει πάνω απ' όλα. Σα να μη ξέρουν πως το επείγον, το δραματικά κατεπείγον είναι να πάρει μιαν ανάσα αυτός ο λαός. Πως αυτή η εκσυγχρονισμένη ολοκληρωτική αποικιοποίηση του, αναπαράγει τα χίλια μύρια δεινά του.

Κούρδοι αδελφοί μας, το μόνο που έχουμε και πάλι να σας δώσουμε είναι, να ενώσουμε την κραυγή μας με τη δική σας.

Οσοι διάβασαν τη δημοσίευση που έκανε ο «Ριζοσπάστης» (8-10-00) γύρω από την παρέμβαση του Μ. Γκορμπατσόφ, κατά τη διάρκεια ενός σεμιναρίου σε αμερικανικό πανεπιστήμιο στην Τουρκία, «Στόχος ολόκληρης της ζωής μου ήταν η εξολόθρευση του κομμουνισμού, αυτής της ανυπόφορης δικτατορίας κατά των ανθρώπων» (!!!), θα καταλάβουν τι επιδιώκουν οι Αμερικανοί και πώς θέλουν να καταντήσουν όλη την ανθρωπότητα. Θα συνειδητοποίησαν πόσο επίκαιρη είναι η δημοσίευση αυτή, όχι μόνο για τους Ελληνες, μα για όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους ανά τον κόσμο.

Η ομολογία αυτή του Γκορμπατσόφ, πιστεύω, ότι πρέπει να γίνει με όλους τους τρόπους και τα μέσα γνωστή, σ' όλους τους ανθρώπους. Τι έχει άραγε να μας πει ο Λεων. Κύρκος, που δηλώνει ότι βρισκόταν - και βρίσκεται ακόμη... - στην ίδια πλεύση με τον Γκορμπατσώφ; Δικαίωμα φυσικά του καθενός είναι να τη σχολιάσει την ομολογία αυτή, ή όχι.

Πολύ μεγαλύτερη σημασία έχει, για τις χώρες που έχουν σοσιαλισμό και προπάντων η Κίνα, κράτος που ο πληθυσμός της ξεπερνά το 1/3 ολόκληρου του κόσμου, να προσέξουν πολύ για τις παγίδες που τους στήνουν, να διδαχθούν από αυτές και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, από την αντικομμουνιστική υστερία που προωθεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός.

Μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση, πέφτει επάνω στην Κίνα όλο το βάρος της ευθύνης για την προάσπιση των σοσιαλιστικών ιδεωδών, απέναντι στην ανθρωπότητα. Πρέπει οι σύντροφοι Κινέζοι, να αξιοποιήσουν τα διδάγματα που βγήκαν μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού στρατοπέδου στην Ευρώπη και να σταθούν όρθιοι. Πρέπει να αντισταθούν, χωρίς να υποτιμούν το βρόμικο ρεφορμισμό και το διεθνή ιμπεριαλισμό.

Σήμερα τα μεγάλα αφεντικά υποχρέωσαν τον Γκορμπατσόφ να βγάλει τη μάσκα του και να μιλήσει ανοιχτά για την ανάγκη ανατροπής του συστήματος στην Κίνα! Ετσι αποδεικνύεται περίτρανα, ότι ο διεθνής ιμπεριαλισμός έχει αποφασίσει την επίθεση κατά της Κίνας, με όλες τις βρόμικες μεθόδους που ήδη χρησιμοποίησαν κατά της Σοβιετικής Ενωσης και όχι μόνο.

«... Υπάρχει - λέει ο Γκορμπατσόφ σ' ένα σημείο της παρέμβασής του - στον κόσμο ακόμα μια δύναμη, που θα μας εμποδίσει να προχωρήσουμε προς την Ειρήνη και τη Δημοκρατία και εννοώ την Κίνα». Ετσι απροκάλυπτα και ξετσίπωτα δήλωσε ο τέως γγ της ΣΕ, γιατί τώρα δεν του χρειάζεται ούτε ο εκσυγχρονισμός, ούτε η ανανέωση, ούτε η περεστρόικα. Μιλάει ανοιχτά, για την ανάγκη ανατροπής της κομμουνιστικής Κίνας. (Τι έχουν να μας πουν όλοι εκείνοι που όταν οι Κινέζοι δεν επέτρεψαν τις διαλυτικές ταραχές που προσπαθούσε να ενισχύσει ο Μ. Γκορμπατσόφ, κατηγορούσαν το κινέζικο καθεστώς, ενώ ο Μ. Γκορμπατσόφ ομολογεί τους αντικομμουνιστικούς στόχους που επιδίωκε; Ας το σκεφθούν καλά όσοι καλοπροαίρετα πέφτουν θύματα της αντισοσιαλιστικής προπαγάνδας).

Κων/νος Παπανδρέου, Φαρές Πατρών. Αυτό που συνέβη στη γειτονική Σερβία, φρονώ πως δεν αποτελεί συνειδησιακό πρόβλημα μόνο του Κοστούνιτσα, αλλά και του 48% του εκλογικού σώματος του λαού που τον ψήφισε. Διότι εδώ δεν πρόκειται για «αλλαγή», όπως θέλουν να λένε, αλλά για εθελούσια υποταγή στον αισχρό εκβιασμό του εμπάργκο, που τους επέβαλαν τα γεράκια της αμερικανικής στρατοκρατίας, στον οποίο εκβιασμό ο κουβανικός και ιρακινός λαός δεν υπέκυψαν.

Αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι φονιάδες των αμάχων πληθυσμών φρόντισαν όχι μόνο να απομακρύνουν από την εξουσία τον «δικτάτορα» Μιλόσεβιτς (ούτε φάνηκε, ούτε ακούστηκε ότι αποφυλακίστηκαν πολιτικοί κρατούμενοι), αλλά να του προσάψουν και το χαρακτηρισμό του εγκληματία πολέμου.

Ως εκ τούτου, θα καταδικαστεί από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπου, αν δεν του επιβληθεί η θανατική ποινή, θα εκτίσει ισόβια κάθειρξη, ώστε να μην μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία. Διότι αυτό που ιδιαίτερα ανησυχεί αυτά τα γεράκια είναι και ο έλεγχος του στρατού. Κι αυτό διότι ο απόλυτος έλεγχος «υποτίθεται» πως άπτεται της δικής τους αρμοδιότητας.

Αντίθετα, θέλουν έναν πολιτικό ηγέτη που να λέει αυτό που είπε κάποτε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος στον Βαν Φλιτ: «Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας». Και το είπε τότε που είχαμε εμφύλιο σπαραγμό και αδέλφια στο Βίτσι και το Γράμμο έρχονταν σε σφοδρές συγκρούσεις σώμα με σώμα, να σφιχταγκαλιάζονται κάποια από αυτά με αναφιλητά κι από τα ραδιόφωνα να ακούγεται το «νύχτωσε χωρίς φεγγάρι...».

Απόστολος Ηλίας, δικηγόρος, Αθήνα. Πριν τις εκλογές, ο Κ. Σημίτης και το ΠΑΣΟΚ έλεγαν και επαίρονταν ότι «η Ελλάδα είναι ισχυρή» και ότι έγινε ισχυρή, λόγω της πολιτικής του κόμματός τους. Τώρα, μετά τις εκλογές, ο Κ. Σημίτης, σε ομιλία του, είπε υποτιμητικά «αυτή είναι η Ελλάδα!», εννοώντας τη γνωστή «Ψωροκώσταινα-Ελλάδα» και οικτίροντας τους άλλους και όχι τον εαυτό του για το «κατάντημα» της σημερινής Ελλάδας.

Αυτό είναι μια σοβαρή υποχώρηση εκ μέρους του πρωθυπουργού της χώρας και μια επιστροφή στο κακό παρελθόν αυτής. Μια παραδοχή, που σημαίνει και εκπέμπει ηττοπάθεια εκ μέρους του και σαφή αναγνώριση για «χαμένα χρόνια» και «χαμένες ευκαιρίες», για την ανασυγκρότηση και ισχυροποίηση της Ελλάδας.

Κατά την άποψή μου, πολιτικός ηγέτης που άλλα λέγει προεκλογικά και άλλα μετεκλογικά, που κάνει οπισθοχώρηση στα μεγάλα θέματα και προβλήματα της χώρας, που δεν έχει όραμα και δεν έχει τη δύναμη να βρει και να πετύχει «το μεγάλο όραμα» για τη χώρα του και που δεν μπορεί να «την ωθήσει προς τα εμπρός», δεν είναι άξιος και ικανός πολιτικός ηγέτης, είναι ηγέτης μικρής εμβέλειας και το μόνο που του απομένει είναι «να τα παρατήσει και να φύγει».