Δύο μέρες πριν την Παναττική απεργία της Τρίτης αλλά και τις κινητοποιήσεις που γίνονται σε όλη τη χώρα με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ και τη συμμετοχή των ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΟΓΕ και ΜΑΣ, εντείνεται η προετοιμασία για την επιτυχία τους, με στόχο να συμβάλλουν στην άμεση κλιμάκωση του αγώνα που πρέπει να οργανωθεί χωρίς καμιά αναμονή.

Την επομένη κιόλας μέρα της απεργίας, όπως όλα δείχνουν, εργοδότες κι εργατοπατέρες αρχίζουν το διάλογο - απάτη για το νέο γύρο σφαγιασμού των εργατικών δικαιωμάτων.

Την ίδια ώρα θα έχουν ήδη ξεκινήσει οι νέες συναντήσεις κυβέρνησης - τρόικας για την άμεση επιτάχυνση της αντιλαϊκής επίθεσης.

Ταυτόχρονα, πλήθος συνδικαλιστικών οργανώσεων καταδικάζουν τη συμμετοχή των εργατοπατέρων στο «διάλογο». Το Εργατικό Κέντρο Νάουσας, σημειώνει: «Η επιμονή της ΓΣΕΕ στον "κοινωνικό διάλογο" δεν είναι τυχαία, έχει αναδειχτεί σε πολύτιμο εργαλείο της προπαγάνδας της ταξικής ειρήνης, του συμβιβασμού και κυρίως της εξουδετέρωσης των εργατικών αγώνων, διακηρύσσει πως οι εργάτες και οι εργοδότες έχουν κοινά συμφέροντα». Απ' την πλευρά του το Εργατικό Κέντρο Βορείου Δωδεκανήσου, επισημαίνει: «Οι φραστικοί λεονταρισμοί δεν αρκούν για να ξεχάσουν οι εργαζόμενοι τον βρώμικο ρόλο των πλειοψηφιών αυτών χρόνια τώρα».

Οι ταξικές δυνάμεις ήδη συνδυάζουν τη δουλειά της απεργιακής μάχης με την ανάγκη περαιτέρω κλιμάκωσης του αγώνα. Η Ομοσπονδία Φαρμάκου έχει ήδη πάρει απόφαση για απεργιακή κινητοποίηση μέσα στο Γενάρη, με ανοιχτή ημερομηνία. Η Ομοσπονδία Οικοδόμων προχωρά στην ετοιμασία της πανοικοδομικής απεργίας τις επόμενες μέρες. Την ίδια ανάγκη ανέδειξαν με τις καταγγελίες τους για το διάλογο-απάτη οι Ομοσπονδίες Τύπου-Χάρτου, Γάλακτος-Τροφίμων-Ποτών, Κλωστοϋφαντουργίας, τα ΕΚ Αγρινίου, Λευκάδας, η Πανελλαδική Γραμματεία Εμπορίου-Υπηρεσιών.

Η κλιμάκωση, ωστόσο, του αγώνα για να γίνει και να έχει επιτυχία, χρειάζεται να έχει συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Και βασικότερο όλων είναι η οργάνωση στους τόπους δουλειάς και η αντίσταση απέναντι σε κάθε αντεργατικό μέτρο που προωθείται τόσο από την εργοδοσία, όσο και από την κυβερνητική πολιτική.

Ολη η χώρα, κάθε τόπος δουλειάς, κάθε εργοτάξιο και γραφείο, κάθε λαϊκή γειτονιά να γίνει κάστρο αντίστασης. Να μην αφήσουμε σε «χλωρό κλαρί» την εργοδοσία και τα τσιράκια της, τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Απαραίτητο στοιχείο για να γίνουν πράξη τα παραπάνω, είναι ο αγώνας, τόσο μπροστά στην απεργία, όσο, κυρίως, για την κλιμάκωση της μάχης μετά, να γίνει υπόθεση όλης της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Δεν υπάρχει εργαζόμενος, αυτοαπασχολούμενος, φτωχός αγρότης, νεολαίος ή γυναίκα των λαϊκών στρωμάτων, που να μην χτυπιέται από αυτή την πολιτική.

Είναι, λοιπόν, απαραίτητο:

• Στην οργάνωση του αγώνα να μπουν όσο περισσότερες δυνάμεις της εργατικής τάξης κατά κλάδο και χώρο δουλειάς.
• Δουλειά με συσκέψεις, συγκεντρώσεις στους τόπους δουλειάς, που θα βάλουν στη δράση τα μέλη του κάθε σωματείου και άλλους εργαζόμενους.
• Σε κάθε τόπο δουλειάς οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ να πρωτοστατήσουν, να αναπτύξουν πρωτοβουλίες συζήτησης για την απεργία και την αναγκαιότητά της.

Να αναπτυχθεί ταυτόχρονα ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης προς τους εργαζόμενους που ήδη δίνουν τη μάχη. Η αλληλεγγύη είναι το ισχυρότερο όπλο της εργατικής τάξης. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα όχι μόνο στην περίπτωση της Ελληνικής Χαλυβουργίας, αλλά και με τους απεργούς στα αλουμινάδικα του Περιστερίου (Λουκίσα, Ρωμανάς-Μυλωνάς, Αλουμινέξ), τους εργαζόμενους της 3Ε ΕΚΤΥΠΩΤΙΚΗΣ και του ALTER.

Σήμερα είναι εξαιρετικά σημαντικό να μη δοθεί καμιά αναμονή στα όσα σχεδιάζονται. Να μην υπάρχει κανείς εφησυχασμός. Κάθε δευτερόλεπτο χρόνου που δίνει η εργατιά και τα πλατιά λαϊκά στρώματα στο σημερινό μαύρο μέτωπο, αυτό θα επιτίθεται με όλο και μεγαλύτερη σφοδρότητα στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Η αυταπάτη πως η ανηλεής αυτή επίθεση μπορεί να σταματήσει αν δοθεί η επόμενη δόση από την τρόικα ή αν οι εργαζόμενοι «κάτσουν ήσυχοι» ή αν κοπούν τα δώρα και πετσοκοπούν οι μισθοί προκειμένου να υπάρξει ανταγωνιστικότητα, διαψεύδεται εδώ και δύο χρόνια, που τα πλατιά λαϊκά στρώματα, βλέπουν τη ζωή τους να κατακρημνίζεται. Η επίθεση αυτή δεν πρόκειται να σταματήσει.

Η εργοδοσία, μαζί με τη συγκυβέρνηση και την τρόικα, είναι αποφασισμένες. Θέλουν υπάκουους εργαζόμενους, φτηνούς, με διαλυμένες εργασιακές σχέσεις, προκειμένου να βγουν όσο περισσότερο αλώβητοι γίνεται απ' την κρίση. Η εργατιά, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, δεν πρέπει να επιτρέψουν την καταστροφή της ζωής τους και των παιδιών τους. Καμιά υποταγή. Τώρα όλοι στο δρόμο του αγώνα, μαζί με τις ταξικές δυνάμεις για να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει.