ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 5 Νοέμβρη 2000
Σελ. /24
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
Ο μικρός Οδυσσέας

Από τη μια μεριά, είναι ο Οδυσσέας, που έχει στις φλέβες του αίμα, όπως το δικό μου, που βλέπει τον ίδιο ήλιο που βλέπω κι εγώ και η καρδιά του χτυπάει, για τους ίδιους λόγους που χτυπάει και η δική μου. Ο Οδυσσέας, που πονάει όπως πονάω κι εγώ, και μια μέρα, όταν μεγαλώσει και παντρευτεί, θα κάνει παιδιά, με τον ίδιο τρόπο που τα έκανα κι εγώ και θα παίξει μαζί τους, όπως έπαιξα κι εγώ. Τρώει το ψωμί, που τρώω κι εγώ και, όταν διψάει, πίνει νερό, όπως πίνω κι εγώ. Σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο, μιλάει με τον ίδιο μηχανισμό που βοηθάει κι εμένα να μιλήσω, όταν νυστάζει πέφτει να κοιμηθεί και ονειρεύεται, όπως κι εγώ. Και, φυσικά, όταν έρθει εκείνη η αναπόφευκτη ώρα, θα πεθάνει, όπως θα πεθάνω κι εγώ. Κι όμως, ο μικρός Οδυσσέας είναι Αλβανός κι εγώ είμαι Ελληνας. Εγώ μιλάω ελληνικά και κείνος αλβανικά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αλλιώς βλέπω εγώ τη ζωή κι αλλιώς ο Οδυσσέας. Είμαι βέβαιος, δηλαδή, πως και κείνος θέλει να ζήσει ελεύθερος, όπως κι εγώ και κείνος αγαπάει την ειρήνη, όπως κι εγώ.

Κι όμως, ήρθε κάποια στιγμή, η άλλη μεριά να χτίσει ανάμεσα σε μένα και στον μικρό Οδυσσέα ένα απρόσβλητο τείχος, «κραδαίνοντας» στα χέρια της, αυτή η «μεριά», την ελληνική σημαία. Και υποστηρίζοντας, σχεδόν, με ιερό φανατισμό πως αυτή είναι που ξεχωρίζει τους ανθρώπους σε «άλλους» και σε «μας», γιατί, ξεφωνίζει η άλλη «μεριά», η σημαία είναι το εθνικό μας σύμβολο και δεν έχουν το δικαίωμα οι «άλλοι» να το πιάσουν στα χέρια τους, όσο και να το θέλουν. Κι έτσι, το «εθνικό μας σύμβολο» παύει να λειτουργεί ως μια τυπική παραπομπή σε μια ιδιότητα, που, λίγο ως πολύ, είναι θεωρητικά με αφηρημένο τρόπο ορισμένη και ιστορικά μέσα από πολλά στάδια διαμορφωμένη. Και λειτουργεί ως ένας δείκτης της διαφοράς ανάμεσα στους ανθρώπους. Ενας δείκτης, που απαγορεύει στους «άλλους» να έρθουν μαζί μας. Λειτουργεί ως ένα όριο της ανθρώπινης σχέσης, που υπαγορεύει κανόνες «ανωτερότητας» και «ηγεμονισμού». Γιατί πώς θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε διαφορετικά ένα «σύμβολο», που, αντί να παραπέμπει στην πολιτισμική οικουμενικότητα του Ελληνικού, παραπέμπει αποκλειστικά στα «αίματα» και στις «θυσίες» της ιστορίας του; Ενα σύμβολο, που μετατρέπεται σε Αρνηση και σε Απαγόρευση; Κι αυτό ακριβώς είναι το χαρακτηριστικό του ρατσισμού. Ο αποκλεισμός του άλλου, παρά τη θέλησή του, από μια τυπική διαδικασία, που σχετίζεται με τις εθνικές σου συνήθειες, με το επιχείρημα ότι είναι «άλλος».

Γιατί αυτό ακριβώς συνέβη με τον μικρό Οδυσσέα της Νέας Μηχανιώνας. Η κοινωνία της αρνήθηκε στο αριστούχο Αλβανόπουλο να παρελάσει κρατώντας την ελληνική σημαία, γιατί αυτό θα προσέβαλε την εθνική μας «καθαρότητα», ή το ήθος της εθνικής μας γιορτής. Και η άρνηση αυτή δε διατυπώθηκε με μια λογική επιχειρηματολογία, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια εσωτερική «λύση», που δε θα προσέβαλε ούτε τον αριστούχο Οδυσσέα, ούτε τη συμμαθήτριά του Κατερίνα. Αντίθετα, εκδηλώθηκε με φωνές και αντεγκλήσεις, με τις γνωστές παρεμβάσεις δημοσιογράφων και πολιτικών, ιερωμένων και επιστημόνων σχετικών με παρόμοια θέματα. Βγήκαν στη μέση κι αυτή τη φορά οι Μαραθώνες και οι Θερμοπύλες, ο Κυναίγειρος και ο Λεωνίδας, το αλβανικό έπος και τα κρυοπαγήματα των φαντάρων μας που πολέμησαν σ' αυτό. Βγήκε στη μέση όλη αυτή η λανθασμένη αντίληψη ότι οι εθνικές μας αρετές εκεί και μόνο εξαντλούνται: Στον πόλεμο, στη θυσία, στο «ταν ή επί τας». Και πως η ελληνική σημαία αυτά και μόνον συμβολίζει, γι' αυτό ακριβώς και ο μικρός Οδυσσέας, που δεν είχε σχέση με όλ' αυτά, δεν είχε και το δικαίωμα να πιάσει στα χέρια του αυτό το σύμβολο του πολέμου και της θυσίας. Αν όμως, σκέφτομαι εγώ, η ελληνική σημαία συμβόλιζε την ανθρωπιά και την ειρήνη, τον πολιτισμό και τον ιερό ιδρώτα της δουλιάς, ο Οδυσσέας δε θα αποκλειόταν.


Του Γ. Χ. ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗ


Το Ερμιτάζ... στο Λας Βέγκας!

Η είδηση ότι ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου, το Ερμιτάζ, θα ανοίξει παράρτημα σε καζίνο του Λας Βέγκας έκανε το γύρο του κόσμου, ανατριχιάζοντάς τον...

Ερμιτάζ: αίθουσα της ιταλικής ζωγραφικής του 17ου και 18ου αιώνων
Ερμιτάζ: αίθουσα της ιταλικής ζωγραφικής του 17ου και 18ου αιώνων
Λένε ότι η κατηφόρα δεν έχει πάτο. Πάνω σ' αυτό κάτι θα έχει, σίγουρα, να πει και ο υπουργός Πολιτισμού της Ρωσίας, Μιχαήλ Σβιντκόι. Ο οποίος, όχι μόνο έδωσε την άδεια να ανοιχτεί παράρτημα του περίφημου μουσείου Ερμιτάζ... σε καζίνο του Λας Βέγκας, αλλά και χαρακτήρισε το γεγονός ως «ανθρωπιστικό», εκφράζοντας παράλληλα την ελπίδα, ότι το μουσείο να δώσει «ένα νέο πρόσωπο» στο Λας Βέγκας...

Δεν πρόκειται για προϊόν αρρωστημένης φαντασίας. Αλλωστε, κι αυτή έχει «στερέψει», εξαιτίας της αρρωστημένης πραγματικότητας. Η είδηση ότι το Ερμιτάζ, ένα από τα πλουσιότερα και μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου που εδρεύει στο Λένινγκραντ και το επίσης μεγάλο γερμανικό μουσείο, Γκούγκενχάιμ, θα ανοίξουν παραρτήματα στο καζίνο, «The Venetian», της «μητρόπολης» του τζόγου, το Λας Βέγκας, έκανε το γύρο του κόσμου.

Τι θα γίνει στο Λας Βέγκας

Τα παραρτήματα «Γκούγκενχάιμ - Λας Βέγκας» και «Ερμιτάζ - Γκούγκενχάιμ», θα χτιστούν από τον αρχιτέκτονα, Ρεμ Κούλχας, εντός του καζίνο. Το μικρότερο παράρτημα, το «Ερμιτάζ - Γκούγκενχάιμ», θα καταλαμβάνει έκταση 690 τ.μ. και θα φιλοξενεί 20 έργα του Ερμιτάζ και 20 του Γκούγκενχάιμ. Οι συλλογές θα αλλάζουν ανά εξάμηνο, ενώ τα εγκαίνια υπολογίζονται να γίνουν την άνοιξη του 2001. Η πρώτη έκθεση του μικρού παραρτήματος θα περιλαμβάνει 40 ιμπρεσιονιστικά και μεταϊμπρεσιονιστικά έργα, καθώς και έργα του πρώιμου μοντερνισμού από τις συλλογές του Ερμιτάζ και του Γκούγκενχάιμ.

Το μεγαλύτερο παράρτημα θα είναι το «Γκούγκενχάιμ - Λας Βέγκας», με έκταση 5.733 τ.μ. η οποία θα καταλαμβάνει το χώρο ανάμεσα στο καζίνο και το γκαράζ... Τα εγκαίνια υπολογίζεται ότι θα γίνουν το ερχόμενο καλοκαίρι, ενώ και αυτό θα φιλοξενεί περιοδικές εκθέσεις. Η έναρξη θα γίνει με την έκθεση, «Τέχνη της Μοτοσικλέτας», η οποία παρουσιάστηκε αρχικά το 1998, στο παράρτημα του Γκούγκενχάιμ της Νέας Υόρκης.

Φυσικά, ο διευθυντής του καζίνο, Σέλντον Αντερσον, πλέει σε πελάγη ευτυχίας, τα οποία στην προκειμένη περίπτωση είναι πράσινα, από το χρώμα του δολαρίου. Δεν είναι και λίγο να «πουλάς μούρη» στο μαγαζί, με υψηλή τέχνη... Ετσι «φοράει» κι αυτός τη «μάσκα» του «φιλότεχνου» και δηλώνει ότι «είναι πιο εύκολο να φέρνεις την τέχνη σε έναν τόπο, τον οποίο επισκέπτονται 35 εκατομμύρια άτομα το χρόνο, παρά να έχεις χιλιάδες έργα διασκορπισμένα σε όλη τη χώρα». «Σε συνεργασία με τα μουσεία Ερμιτάζ και Γκούγκενχάιμ, το καζίνο The Venetian φέρνει μερικά από τα μεγαλύτερα έργα τέχνης σε μια πόλη που σταδιακά μετατρέπεται σε προορισμό για όλο και περισσότερο κόσμο. Τώρα, μπορούμε να προσθέσουμε την τέχνη στο κεφάλαιο της διασκέδασης».

Οι χορηγοί...

Ιμπρεσιονισμός και τζόγος λοιπόν, «κουλοχέρηδες» και τέχνη ή αλλιώς «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Αν και τελικά, για το Ερμιτάζ, μάλλον αναμενόμενη ήταν αυτή η κατάντια. Από τη στιγμή που το ρώσικο κράτος παρέδωσε τη «σωτηρία» του μουσείου στις χορηγίες της «Κόκα - κόλα» και της ΙΒΜ, τα φώτα «νέον» και το ακατανόμαστο «κιτς» του Λας Βέγκας δεν έπεφταν πλέον και πολύ μακριά. Μέσα σε αυτό το σκηνικό, το Προεδρικό Διάταγμα του 1996 που θέτει το μουσείο υπό την αιγίδα του εκάστοτε Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, φαντάζει μάλλον σαν ειρωνεία.

Οι εταιρίες αυτές δεν είναι οι μοναδικοί χορηγοί. Υπάρχει ολόκληρη λίστα, μέσα στην οποία μπορεί κανείς να συναντήσει κυβερνήσεις, δήμους, εταιρίες και ιδιώτες. Μάλιστα, η λίστα είναι ανοιχτή σε όποιον θέλει να γίνει χορηγός. Οι εταιρίες είναι όμως οι σημαντικότεροι χορηγοί, δεδομένου του πρωτεύοντα ρόλου των πολυεθνικών στη διαδικασία της «παγκοσμιοποίησης» του καπιταλισμού.

Το γιατί «πλάκωσαν» τόσοι πολλοί στο μουσείο, δεν είναι δύσκολο να το υποθέσει κανείς. Το Κρατικό - ακόμα - Ερμιτάζ «απλώνεται» σε πέντε μεγαλειώδη κτίρια, ακριβώς στο κέντρο του Λένινγκραντ, που κατασκευάστηκαν ανάμεσα στον 18ο και 19ο αιώνα. Κεντρική θέση σε αυτό το ανεπανάληπτο αρχιτεκτονικό σύμπλεγμα καταλαμβάνουν τα τσαρικά χειμερινά ανάκτορα, η κατάληψη των οποίων το 1917 σήμανε τη «ληξιαρχική πράξη γέννησης» της ΕΣΣΔ. Τα ανάκτορα είναι κτισμένα ανάμεσα στα 1754-1762 σε σχέδια του Φ. Β. Ραστρέλλι.

Στη διάρκεια περίπου δυόμισι εκατονταετιών, στο Ερμιτάζ συγκεντρώθηκε μία από τις μεγαλύτερες συλλογές του κόσμου, που αριθμεί περίπου τρία εκατομμύρια έργα τέχνης και μνημεία της παγκόσμιας κουλτούρας, αρχής γενομένης από τη λίθινη εποχή μέχρι τον αιώνα μας. Για να κατανοήσουμε καλύτερα το μέγεθος των συλλογών, μόνο ο τομέας της δυτικοευρωπαϊκής τέχνης περιλαμβάνει 600 χιλιάδες εκθέματα που εκτίθενται σε 120 αίθουσες και καταλαμβάνουν τέσσερις ορόφους, καθιστώντας και αυτή τη συλλογή σαν μία από τις σημαντικότερες του κόσμου. Πόσα από αυτά θα περάσουν από το «The Venetian» για να γεμίσουν το πορτοφόλι του κυρίου Αντερσον;


Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ