Παπαγεωργίου Βασίλης

Από κοντά ο υπεύθυνος της ΔΗΜΑΡ για τα οικονομικά, Δ. Χατζησωκράτης, τόνισε: «Η αναγκαία ανάκτηση με ταχύτατους ρυθμούς της ανταγωνιστικότητας της χώρας είναι δραματικό λάθος να αναζητείται στις εμμονές της τρόικας για συνεχείς ανατροπές των εργασιακών σχέσεων και μειώσεις των μισθών».

Και ο ένας και ο άλλος όταν αναφέρονται στην «ανάπτυξη της οικονομίας» και στην «ανταγωνιστικότητα της χώρας» δεν εννοούν παρά την καπιταλιστική ανάπτυξη και την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Δηλαδή, περισσότερα ακόμα κέρδη. «Σιγοντάρουν» απ' τη θέση τους την κυρίαρχη προπαγάνδα που κλίνει τις έννοιες αυτές σε όλες τις πτώσεις, δικαιολογώντας μάλιστα στο όνομά τους τα μέτρα που τσακίζουν την εργατική - λαϊκή οικογένεια.

Απ' τη στιγμή που προκρίνουν την καπιταλιστική ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα σαν ζητούμενα, είναι τουλάχιστον υποκριτικό να επικρίνουν την πολιτική λιτότητας και ανατροπών των εργασιακών σχέσεων. Και με το κεφάλαιο και με τους εργάτες δε γίνεται να είναι κανείς. Κι όποιος είναι με την ανάπτυξη και την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, είναι βέβαιο πως δεν είναι με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του λαού. Για να επιτευχθούν οι στόχοι που θέτουν ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ προϋπόθεση είναι το γονάτισμα των ανθρώπων του μόχθου.

Η εφημερίδα του ΝΑΡ «Πριν» (15/1/2012) διαμαρτύρεται γιατί ο «Ριζοσπάστης» σε άρθρο του την περασμένη Τρίτη διαστρεβλώνει τις θέσεις τους επειδή εκτιμούμε ότι μιλούν για φιλολαϊκή κυβέρνηση σε αστικό πλαίσιο. Και απαντούν ότι η «αντικαπιταλιστική ανατροπή παίρνει και δίνει νόημα με την επιδίωξη της επανάστασης... Απ' αυτή τη σκοπιά η αριστερή κυβέρνηση ή θα είναι αντικειμενικά γέννημα της επανάστασης ή δε θα είναι αντικειμενικά αριστερή». Στο «Πριν» (7/1/2012) μιλούσαν για «άμεσο, αναγκαίο, επείγον και σχετικά αυτοτελές πεδίο της κοινής δράσης της Αριστεράς και τη δυναμική της, στους διαφιλονικούμενους αντικαπιταλιστικούς στόχους πάλης αντιμετώπισης της αστικής πολιτικής για την κρίση. Για παύση πληρωμών του χρέους, άρση των ιδιωτικοποιήσεων, δημόσια και δωρεάν υγεία και παιδεία, άμεση έξοδο από το ευρώ, έξοδο από την ΕΕ στην προοπτική διάλυσής της, εθνικοποίηση και εργατικό - κοινωνικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, ενίσχυση του εργατικού εισοδήματος. Αυτοί οι στόχοι πάλης μπορεί να επιβληθούν εν μέρει και ασταθώς στις σημερινές συνθήκες από ένα αναγεννημένο εργατικό κίνημα, ένα αντικαπιταλιστικό μέτωπο, μια αντίστοιχη Αριστερά. Στο σύνολό τους και ως υποσύνολο του προγράμματος της εργατικής εξουσίας μπορεί να εφαρμοστούν μόνον από μία εξουσία που θα στηρίζεται στην επαναστατημένη εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματα. Σε αυτή τη δυναμική διαδρομή μπορεί να προκύψει, ως υποπροϊόν της δυναμικής του κινήματος στον αγώνα για την επανάσταση και την κατάκτηση της εξουσίας, κυβέρνηση φιλολαϊκού προσανατολισμού... Η Αριστερά... δεν τη σνομπάρει, με γνώμονα την προώθηση και ενίσχυση της συνολικής πολιτικής δυναμικής του κινήματος και της επανάστασης»... Ο Γ. Δελαστίκ έγραφε επίσης («Πριν», 31/12/2011)! «Ο κόσμος θα στραφεί στην Αριστερά για να δει αν μπορεί να παράσχει λύση διεξόδου από τα ερείπια της κρίσης. Κυβέρνηση ψάχνει ο λαός σε τέτοιες στιγμές, όχι ομάδες πίεσης». Στα παραπάνω μιλούν για στόχους υποσύνολο του προγράμματος της εργατικής εξουσίας που θα εφαρμοστούν από «αριστερή κυβέρνηση», άρα φιλολαϊκή, που δε θα είναι εργατική εξουσία, ως γέννημα της επαναστατικής πάλης. Οσο για τους στόχους αυτής της κυβέρνησης, με εξαίρεση την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, είναι οι ίδιοι που βάζει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως οι ίδιοι λένε ότι στηρίζουν μια «αριστερή» κυβέρνηση που δε θα είναι εργατική εξουσία και που θα δώσει ώθηση στην επαναστατική πάλη για την εργατική εξουσία. Τι άλλο μπορεί να είναι εκτός από κυβέρνηση εντός αστικών πλαισίων; Ποιος λοιπόν τους διαστρεβλώνει; Ετσι είναι οι οπορτουνιστές...

Ο Δημήτρης Καζάκης είναι κατά το βιογραφικό του «οικονομολόγος - αναλυτής με επαγγελματική διαδρομή σε επιχειρήσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό». Ετσι εμφανίζεται σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές, εμφανίζεται ανά την Ελλάδα σε διάφορες εκδηλώσεις για να «σώσει» το λαό από την κρίση. Δεν μπορούσε λοιπόν να λείπει, ως ένας από τους κεντρικούς ομιλητές, από το πάνελ ημερίδας που οργάνωσε η «Εστία Πατερικών Μελετών», (εκκλησιαστική εστία), με θέμα την κρίση, και να αναπτύξει ανάμεσα σε διαφόρους ιερωμένους, «Πανοσιολογιότατους Αρχιμανδρίτες», που ανέπτυξαν θέματα όπως «Η εν Χριστώ πνευματική ζωή ως βασική προϋπόθεση υπέρβασης της κρίσεως», ή «Ο ελληνορθόδοξος πολιτισμός: το κινδυνευόμενο και το προκείμενο», τη δική του άποψη για την «υπέρβαση της κρίσης», όπως ήταν το θέμα του στην ημερίδα. Που κατέληξε και σε «πορίσματα - συμπεράσματα» τύπου: «(...) στην αντιμετώπιση της κρίσεως και στις προτάσεις για υπέρβασή της θεωρούνται σημαντικά (...) η αφύπνιση, η καταπάτηση του φόβου και η ανάκτηση γενναίου ρωμαίικου φρονήματος (...) η μετά δακρύων μετάνοια ενώπιον του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αυτό σημαίνει ιερά εξομολόγηση (...) και αδιάλειπτη προσευχή - επίκληση του ονόματος του Χριστού με το κομβοσχοίνι για να ελκύσουμε το θείο έλεος. Από κανένα στόμα κι από καμιά καρδιά να μη λείψει το "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με"»... Ο Δ. Καζάκης αφού είπε ότι η Ελλάδα είναι προτεκτοράτο, έδωσε ως διέξοδο τη στάση πληρωμών στους δανειστές την έξοδο από την ΕΕ που θα κάνουν «νέοι μπουρλοτιέρηδες Παπαφλέσσες» γιατί «το καθήκον μας είναι βαθιά απελευθερωτικό». Οχι απελευθερωτικό από την εκμετάλλευση, αλλά από την «κατοχή της τρόικας». Το πρόβλημα δε βρίσκεται στον καπιταλισμό, στα τεράστια κέρδη, αλλά στην εθνική απελευθέρωση, ώστε όλοι οι Ελληνες, καπιταλιστές και εργάτες μαζί να ανοικοδομήσουν την Ελλάδα! Φυσικά αυτή η διέξοδος θα είναι σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος του λαού. Αυτός είναι ο Δ. Καζάκης. Που δηλώνει επίσης ότι έχει διαδραματίσει καίριο ρόλο στη συγκρότηση κάποιου «Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου» (Ε.ΠΑ.Μ.) και που αρθρογραφεί συχνά - πυκνά ενάντια στο ΚΚΕ, άρθρα που καταλαμβάνουν περίοπτη θέση στο blog που διατηρεί.