Η Κίνηση για την Εθνική Αμυνα πραγματοποίησε το Σάββατο 4 Νοέμβρη στο Πολεμικό Μουσείο την πρώτη ανοιχτή εκδήλωσή της, διοργανώνοντας ημερίδα με θέμα «Τα Εθνικά Θέματα και η Αμυνα της Χώρας, στη νέα βαλκανική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα». Οι βασικές επιδιώξεις της Κίνησης για την Εθνική Αμυνα, όπως αναγράφονται στο κείμενο αρχών της, είναι οι ακόλουθες:

- Η Εθνική Ανεξαρτησία της χώρας και η Ειρήνη.

- Ο πατριωτικός προσανατολισμός των Ενόπλων Δυνάμεων.

- Το δυνάμωμα της ενότητας με το Λαό.

- Η αναγνώριση του έργου και η ηθική και η υλική ανταμοιβή των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων.

Ο «Ρ» δημοσιεύει σήμερα το κείμενο της εισήγησης του αρχιπλοιάρχου (ε.α.) Αντώνη Κακαρά, ο οποίος μίλησε εκ μέρους της Κίνησης για την Εθνική Αμυνα στην ως άνω ημερίδα.

Σ' αυτά τα πλαίσια προσπαθήσαμε και οργανώσαμε τη σημερινή ημερίδα και στο λίγο αυτό χρόνο θα εκδηλώσουμε την ανησυχία και τον προβληματισμό μας. `Η, τουλάχιστον, θα προσπαθήσουμε να εκφράσουμε το πώς εμείς βλέπουμε τις επιπτώσεις στα εθνικά θέματα και στην άμυνα της χώρας από τη νέα βαλκανική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Στην Ευρώπη οι αλλαγές που επιδιώκονται, αντί του αρχικού στόχου της οικονομικής και μόνον ένωσης, είναι σαρωτικές. Η αρχή της ομοφωνίας παύει να ισχύει σταδιακά. Το ίδιο και το βέτο. Η όρεξη ανοίγει για τα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη. Θέλουν στρατό ευρωπαϊκό, αστυνομία, δικαστήρια. Και το Κοινοβούλιο τους ενοχλεί. Δε θέλουν την αναβάθμισή του.

Βλέπουμε μια συνεχή ροή μεταφοράς αρμοδιοτήτων από τις τρεις εξουσίες της χώρας μας στα ευρωπαϊκά όργανα και αυτό μας ανησυχεί. Αποφάσεις για πολύ σοβαρά ζητήματα που αφορούν τα συμφέροντά μας παίρνονται μακριά από εμάς και αυτό επίσης μας ανησυχεί. Ολο και πιο συχνά οι δικοί μας ιθύνοντες λένε «είναι απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Υπάρχει οδηγία των Βρυξελλών». Και αυτές οι οδηγίες και αποφάσεις δεν είναι πάντα σύμφωνες με τα συμφέροντα του τόπου και του λαού μας.

Τα γεγονότα στα Βαλκάνια. Οι επιπτώσεις στα σύνορα παρά τη συμφωνία εκείνη μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που πρόβλεπε όχι αλλαγές στα σύνορα. Νέα κράτη, κρατίδια και προτεκτοράτα προέκυψαν από τη βίαιη διάλυση άλλων. Κροατία, Βοσνία, Σλοβενία και να μην ξεχνάμε την Τσεχία και τη Σλοβακία.

Συμφέρουν αυτές οι αλλαγές τους αντίστοιχους λαούς; Συμφέρουν το δικό μας λαό; Σαφώς όχι. Οι διαφαινόμενες προοπτικές στο Μαυροβούνιο και το Κόσσοβο δεν είναι εφησυχαστικές.

Και να θυμόμαστε, όχι μόνον οι Αλβανοί. Εκείνη την αλλαγή των Βουλγάρων στο αμυντικό τους δόγμα μήπως την ξεχάσαμε γρήγορα; Οι επεμβάσεις στα Βαλκάνια και η ατυχής και επικίνδυνη δική μας ανάμειξη σ' αυτές, πιστεύουμε ότι δεν είναι επωφελής για τα εθνικά θέματα και την άμυνα μας.

Τα σύνορά μας χαράχτηκαν από τους προηγούμενους Ελληνες. Και οφείλουμε να τα διατηρήσουμε εκεί που τα παραλάβαμε. Ούτε να τα ψηλώσουμε ώστε να μην έρχονται οι φίλοι μας, ούτε να τα χαμηλώσουμε ώστε να μπαίνουν οι σκύλοι ακάλεστοι και ν' αλέθουν. Και δεν εννοούμε βέβαια τους οικονομικούς μετανάστες.

Η παγκοσμιοποίηση, καινούριος και αναπόφευκτος έρωτας των ισχυρών, που παθαίνουν αλλεργία όχι μόνον από τις αντιστάσεις των λαών, αλλά και από τα σύνορα, αυτού του είδους η παγκοσμιοποίηση, η ακραία έκφραση του καπιταλισμού, ας μείνει απέξω. Τουλάχιστον έτσι όπως τη θέλουν οι γνωστοί και άγνωστοι μεγαλόσχημοι, οι διεθνώς διαπλεκόμενοι, που βλέπουν μέσα απ' αυτήν πολύ περισσότερα κέρδη, πολύ πιο άνετη την εκμετάλλευση. Είναι εθνικό θέμα αυτό; Νομίζουμε πως ναι (όπως και η διαπλοκή όπου άλλος φοράει το καπέλο και άλλος κυβερνάει από το παρασκήνιο).

Παράλληλα, η άποψη και κυρίως ό,τι σέρνει μαζί της, «πως είμαστε πρώτα Ευρωπαίοι και μετά Ελληνες», είναι εκ του πονηρού και μακριά από εμάς. Δε χρειάζονται περισσότερα πάνω σ' αυτό. Στους απόστρατους μας θυμίζει παλιότερη προσπάθεια να κυριαρχήσει η πεποίθηση (που κάποιους κέρδισε) πως είμαστε «πρώτοι ΝΑΤΟικοί και μετά Ελληνες στρατιωτικά».

Η θέση μας είναι: Είμαστε πρώτα Ελληνες. Και δεν ξεχνάμε ότι είμαστε και Βαλκάνιοι και Μεσόγειοι, φυσικά και Ευρωπαίοι.

Ας δούμε λίγο αυτήν την αμαρτία, το ΝΑΤΟ. Θέλουμε δε θέλουμε είμαστε μέσα σ' αυτόν τον οργανισμό. Που δεν είναι αμυντικός, αλλά επιθετικός. Που δεν είναι συμμαχία, αλλά λυκοφιλία. Που δεν καλύπτει τα συμφέροντα όλων των μελών του και κύρια κανενός από τους λαούς του.

Και θα ρωτήσουμε και εμείς ανοιχτά, όπως και πολλοί άλλοι. Τι ρόλο εξυπηρετεί σήμερα το ΝΑΤΟ; Τον κακό τον κομμουνισμό κατάφεραν με την αποτελεσματική συνεργασία μοιραίων ηγετών του να τον αναχαιτίσουν. Από εκεί και μετά, γιατί οπωσδήποτε πρέπει να βρει αντίπαλο το ΝΑΤΟ;

Θυμάστε όλοι ότι τον πρώτο καιρό μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης στους διαδρόμους των επιτελείων, και όχι μόνο εκεί, συζητιόταν ο μουσουλμανισμός ως η νέα «απειλή». Ευτυχώς έγκαιρα εγκατέλειψαν την ιδέα.

«Νέα τάξη πραγμάτων» όμως. Ολα νέα. «Νέο δόγμα». Βγήκαν στην επιφάνεια οι νέες αποστολές. Πολύ καλή ευκαιρία το Ιράκ. Και το Σύμφωνο από Ευρώπη και Ατλαντικό βρέθηκε ν' ανοίγει τα φτερά του και να επεμβαίνει στον Περσικό Κόλπο. Με το μακρύ του χέρι και την αμφισβητούμενη ομπρέλα των αποφάσεων του επίσης πειθαρχημένου ΟΗΕ.

Ετσι το ΝΑΤΟ έγινε ο διεθνής χωροφύλακας. Και μετά οι ανθρωπιστές, χωρίς ποτέ να σταματήσουν να βομβαρδίζουν το Ιράκ, ήρθαν στη γειτονιά μας. Η ενιαία Γιουγκοσλαβία ενοχλούσε. Το καθεστώς της δε συνεργαζόταν. Ευκαιρία να επιβληθεί η ειρήνη, ρημάζοντας από μακριά και εκ του ασφαλούς μια ολόκληρη χώρα, που ο λαός της τους έγραφε εκεί που δε χωράει μελάνι.

Και εμείς από κοντά να βοηθάμε. Στο Ιράκ με τα πλοία και εδώ με αεροδρόμια, λιμάνια, σιδηροδρόμους, πλοία. Ανοιξαν όλες οι πόρτες και πέρασαν για το βορρά 60.000 στρατιώτες, γράφουν οι εφημερίδες. Κινήθηκαν 510 σιδηροδρομικοί συρμοί και 1.400 φάλαγγες στρατιωτικών οχημάτων κάθε είδους. Το ρεπορτάζ μιλάει και για 1.000 αεροσκάφη. Αυτά από ελληνικά εδάφη. Για να χτυπήσουν τους Σέρβους. Ανελέητα και με ενθουσιασμό. Οχι ψυχρά. Και ο δικός μας ο λαός να ξεσηκώνεται και να φωνάζει. Και οι ηγέτες μας να βάζουν την υπογραφή τους σ' αυτό το έγκλημα. Ας ελπίσουμε ότι θ' ακούσουμε σήμερα το πώς.

Το γιατί το ξέρουμε. Το ΝΑΤΟ προβλέπει στο καινούριο - αστραφτερό του δόγμα πως θα επεμβαίνει και στους «δρόμους ροής των ζωτικών πόρων». Να, τα Βαλκάνια. Δρόμος ροής ζωτικών πόρων. Πετρέλαια της Ευρασίας, της Κασπίας. Να, και ο Καύκασος. Δεν είναι λοιπόν τυχαίες οι επεμβάσεις.

Πού μας αγγίζει εμάς το ΝΑΤΟ; Συμφωνούμε με αυτόν το ρόλο του; Μας συμφέρει; Μήπως δεν έχουμε νιώσει στο πετσί μας τις ξεδιάντροπες, ωμές επεμβάσεις στα εθνικά μας θέματα, στην οικονομία, στην άσκηση κυριαρχίας, στο Κυπριακό; Και από πάνω οι εκλεγμένοι ηγέτες μας να σκύβουν το κεφάλι ευχαριστώντας τους συμμάχους.Ξέχασε κανείς την ταπείνωση;

Ας έρθουμε στο ρόλο των Αμερικανών. Συμπαθούμε και θέλουμε τη φιλία αυτού του λαού, όπως και όλων των λαών. Ειδικά όμως του αμερικανικού, γιατί εκτός των άλλων δέχτηκε μεγάλο τμήμα του δικού μας λαού, όταν στερημένος απ' όλα και διωγμένος ουσιαστικά από τον τόπο του αναζητούσε δεύτερη πατρίδα.

Οι άρχοντες όμως εκείνης της χώρας, χρησιμοποιώντας το ΝΑΤΟ και πρόθυμους ένστολους ελληνικής καταγωγής, επέβαλαν και μια δικτατορία το '67. Διαμέλισαν και την Κύπρο με την εισβολή και κατοχή των Τούρκων.

Και τι βλέπουμε τελευταία; Προσπάθεια τεχνικής συγκόλλησης, ενδοΝΑΤΟικής, με την Τουρκία, στα πλαίσια ασκήσεων υπό τη νέα δομή. Αποβάσεις πρώτα στην Κυπαρισσία και των φίλων Τούρκων χωρίς κανένα πρόβλημα. Την άλλη στιγμή όμως δικά μας αεροπλάνα να απαγορεύεται να υπερίπτανται ελληνικών νησιών. Και να αναχαιτίζονται από τους Τούρκους, παρότι βαφτίστηκαν ΝΑΤΟικά, εξαγνιζόμενα έτσι.

Πώς λοιπόν λύθηκαν τα προβλήματα από το ΝΑΤΟ και την καινούρια οργάνωση; Με την παλιά πάτησαν τη μισή Κύπρο και σφύριζαν κλέφτικα όταν αμφισβητούνταν τα δικαιώματά μας στο Αιγαίο. Τη νέα υπέγραψαν στην Ουάσιγκτον ο Κλίντον με τους άλλους ειρηνόφιλους, κυρίως «σοσιαλιστές», ηγέτες. Οι λέξεις χάνουν πάλι την έννοιά τους.

Και είδατε την προκοπή για μια ακόμα φορά. Πριν καν στεγνώσει το μελάνι ούτε της Ουάσιγκτον ούτε του Ελσίνκι έχουμε νέες αμφισβητήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Δε συμπλέουν κατ' ανάγκην τα ελληνικά συμφέροντα με τα ΝΑΤΟικά και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Που πάντα ταυτίζονται, των τελευταίων, με του ΝΑΤΟ. Αφού άμεσα ελέγχεται ο αμαρτωλός οργανισμός από την πέραν του Ατλαντικού ηγεσία.

Αισθανόμαστε τον κίνδυνο στα εθνικά μας θέματα από το ΝΑΤΟ. Μακάρι να μην ήταν έτσι. Και να έμεναν οι εκτός Ελλάδος αμαρτίες. Πώς να το κάνουμε όμως. Αυτό είναι το ΝΑΤΟ.

Θέλουμε λοιπόν να διαλυθεί. Και μέχρι τότε να μην επεμβαίνει πουθενά. Και αν δε διαλυθεί, εμείς να μη συμμετέχουμε στις επεμβάσεις. Και σε τίποτα που δε συμφέρει τη χώρα μας. Αυτή είναι η θέση μας.

Οι διαφορές μας με τους Τούρκους στο Αιγαίο. Αυτή η θάλασσα και τα νησιά της έχουν την ιστορία τους. Γραμμένη στη δική μας γλώσσα. Σήμερα δε γίνεται να παραβλέψουμε αυτήν την ιστορία.

Η υφαλοκρηπίδα, η οικονομική ζώνη, η αιγιαλίτιδα ζώνη, δεν είναι έννοιες αφηρημένες, ούτε λάστιχα να τεντώνουν και να μαζεύουν. Αισθανόμαστε απειλή στο Αιγαίο που προέρχεται από την άλλη πλευρά. Είναι ορατή, προερχόμενη από την επίσημη Τουρκία, που και αυτήν την ξεχωρίζουμε από τον τουρκικό λαό της φτώχειας και των σεισμών, του τραγουδιού και του φιλότιμου.

Θέλουμε και πρέπει να συμβιώσουμε ειρηνικά, συνεργαζόμενοι στην οικονομία, στον τουρισμό και αλλού. Να βοηθήσουμε και στην Ευρώπη, αφού τη θέλουν τόσο πολύ. Οχι όμως σε βάρος των δικών μας συμφερόντων. Η υποχωρητικότητα στις διεθνείς σχέσεις ανοίγει κερκόπορτες, ανοίγει την όρεξη και την επιθετικότητα.

Το Αιγαίο έχει διεθνή ύδατα και ελληνικά. Να 'ρχονται οι τουρίστες, να περνάνε και τα εμπορικά πλοία και όλα τα πλοία ελεύθερα. Σεβόμενα την κυριαρχία μας και τους νόμους διεθνείς και ελληνικούς.

Και να αποφεύγουν χάρτες του Αιγαίου με γκρίζες ζώνες και καινούριες ονομασίες. Οξύνονται αντί να λύνονται τα προβλήματα έτσι. Να μην τα υποβαθμίζουν μάλιστα ο Ετσεβίτ με τον δικό μας, λέγοντας ότι «μικροπροβλήματα» δημιουργήθηκαν πρόσφατα με την άσκηση. Οι δε Αμερικανοί πρόθυμοι να πιέζουν «παιδιά, καθίστε να τα βρείτε». Εννοώντας όλα όσα θέλουν οι Τούρκοι και όχι μόνον την υφαλοκρηπίδα. Τώρα που βρήκαμε παπά να θάψουμε δυο - τρεις. Οχι έτσι. Η κυβέρνηση δεν έχει τέτοια εντολή.

Είναι η κυβέρνησή μας ενδοτική στο Κυπριακό; Νομίζουμε πως όχι. Δεν είναι ενδοτικοί οι κυβερνήτες μας, αλλά η πολιτική τους, οι χειρισμοί τους. Θέλουν λύση, για την οποία πιέζουν και οι Αμερικανοί και που φοβόμαστε πως δεν είναι προς το συμφέρον της Κύπρου. Αυτό πιστεύουν και αυτό κάνουν. Ομως ο λαός δεν τους ψήφισε γι' αυτήν την πολιτική.

Πιστεύουμε ότι το Κυπριακό δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως επιμέρους ζήτημα.

Να θυμόμαστε ότι η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος, με τη μεγάλη όμως πλειοψηφία των κατοίκων της να είναι Ελληνες. Με τις ίδιες μνήμες, την ίδια γλώσσα, πίστη και πολιτισμό.

Πρέπει να μείνει ανεξάρτητη η Κύπρος, ενιαία, με μία κυβέρνηση και ένα λαό. Με τα ίδια δικαιώματα για όλους, άσχετα από γλώσσα και θρησκεία.

Η λύση επομένως του Κυπριακού πρέπει να είναι σύμφωνα με τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, χωρίς τις πονηρές του τελευταίου γραμματέα.

Και ας περιοριστεί και ο ενθουσιασμός του δικού μας ΥΠΕΞ με τη χαριεστάτη Αμερικανίδα ομόλογό του. Τουλάχιστον όσο διαχειρίζεται θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής.

Η «νέα τάξη πραγμάτων» όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει και τους δίνει λύσεις. Αφότου ο Γκορμπατσόφ, περνώντας έξω απ' το σπίτι του καπιταλισμού είδε φως και ανέβηκε για μία πίτσα, από τότε πολύς κόσμος, μαζί και εμείς, πληρώνουμε το λογαριασμό αυτής της πίτσας, για να μην πούμε και για το άλλο συμπαθέστατο προϊόν που διαφήμισε. Ορίστε και οι επιπτώσεις στο Κυπριακό από τις σαρωτικές αλλαγές στον ευρωπαϊκό χώρο και τα Βαλκάνια.

Να μην ξεχνάμε τέλος για το Κυπριακό πως πρέπει κάποτε να βγει ανοιχτά η ελληνική πολιτεία και να ζητήσει συγνώμη επίσημα και δυνατά για το πραξικόπημα του '74. Οι άμεσα εμπλακέντες Αμερικανοί το έχουν κάνει ήδη.

Και εκείνος ο φάκελος, που δεν είναι ένας, αλλά πολλοί, να ανοίξει τώρα. Και να επιβληθούν κυρώσεις από τη δικαιοσύνη, όπως και εύσημα από την πολιτεία εκεί που πρέπει. Το χρωστάμε στην Κύπρου, στο λαό της και στην ιστορία.

Για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Δε διαμαρτυρηθήκαμε αρκετά. Η αρχική οικονομική ένωση σταδιακά αναβαθμίζεται και τώρα τρέχουν να μελετήσουν τις ΗΠΑ ώστε να κάνουν κάτι παρόμοιο.

Θέλουν 60.000 ή μάλλον 80.000 ευρωπαϊκό στρατό, που με την υπόλοιπη υποδομή θα φτάσει το διπλάσιο, θέλουν δυνάμεις ταχείας επέμβασης, ευρωπαϊκή αστυνομία, βαλκανικές ταξιαρχίες. Ετσι, λένε, θα πιάσουμε οι Ευρωπαίοι τον ταύρο από τα κέρατα και δε θα έχουμε ανάγκη τους Αμερικανούς για να ελέγχουμε, να επεμβαίνουμε, να αντιμετωπίζουμε την «τρομοκρατία» κλπ.

Τα κείμενα όμως που υπογράφουν και ορίζουν τα τεκταινόμενα είναι σαφή. Σε οτιδήποτε αφορά οργάνωση νέων φορέων στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια, που από τη σύστασή τους έχουν δύναμη ένοπλη ή άλλης μορφής, σε όλα προβλέπεται συνεργασία μεταξύ όλων, με κοινό παρονομαστή το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να είναι και να μπαίνουν παντού, σαν την υγρασία.

Δεν είμαστε υπέρ της ίδρυσης κοινών στρατών, δυνάμεων ταχείας επέμβασης κλπ. και κύρια δεν είμαστε υπέρ της συμμετοχής των δικών μας ενόπλων σε τέτοιες δυνάμεις και εκτός των συνόρων. Η αποστολή τους είναι ακριβώς στα σύνορα και όχι παραέξω.

Ακόμα και τους έφιππους στρατηλάτες μας τους προτιμάμε εδώ στην Ελλάδα, στα Λευκά Ορη έστω, αντί να κυνηγάνε μάγισσες σε πολύπαθες περιοχές στην Ευρώπη και εκτός Ευρώπης. Για να προστατέψουν δήθεν και αυτοί αντίστοιχες «μειονότητες».

Ως Κίνηση για την Εθνική Αμυνα πιστεύουμε ότι οι εξελίξεις στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια δεν επηρεάζουν θετικά τα εθνικά μας θέματα και την άμυνα της χώρας μας. Οι κρατούντες τα νήματα στο διεθνή χώρο, θέλουν την ισοπέδωσή μας. Και όχι μόνον τη δική μας.

Εμείς όμως εδώ, στην άκρη τούτη των Βαλκανίων και της Ευρώπης, να θυμόμαστε πως προϋπήρξαμε και πειρατές. Και πολιτισμένοι.

Σαν τουρίστες τους θέλουμε όλους. Ας έρθουν να μάθουν και για τον πολιτισμό και την ιστορία μας. Φεύγοντας όμως κάποιοι απ' αυτούς να πάρουν μαζί τους και τα πυρηνικά που ξέχασαν δεξιά και αριστερά. Αλλά να μην τα ρίχνουν μετά ως ΝΑΤΟ ούτε στους δικούς τους στρατιώτες, όπως έκαναν στο Ιράκ. Ούτε στα γεφύρια των Βαλκανίων.