Από τη μαχητική παρουσία της Ενωσης Συνδικάτων Βάσης στη γενική απεργία στις 27 Γενάρη

Στα μέσα της προηγούμενης βδομάδας, η «Fiat» ανακοίνωσε κέρδη μεγαλύτερα των εκτιμήσεων σημειώνοντας άνοδο 73% στα καθαρά κέρδη στο τέταρτο τρίμηνο, τα οποία διαμορφώθηκαν στα 265 εκατομμύρια ευρώ. Σε ετήσια βάση, η «Fiat» μετά τη συγχώνευσή της με την αμερικανική «Chrysler» - όπου κατέχει το 58,5% - διπλασίασε τα μεγέθη της εμφανίζοντας συνολικά έσοδα 59,6 δισεκατομμύρια ευρώ.

Ιστορική επίθεση στις κατακτήσεις που κέρδισαν οι εργαζόμενοι με τους αγώνες τους εδώ και δεκαετίες θεωρείται και η πρόσφατη (το Δεκέμβρη) απόφαση του διευθύνοντα συμβούλου της «Fiat» Σέρτζιο Μαρκιόνε, να μη δεσμεύεται από οποιαδήποτε εθνική συλλογική σύμβαση και να υπάρξουν μεμονωμένες ατομικές συμβάσεις από το Γενάρη του 2012. Η ενέργεια αυτή ήρθε μετά την αποχώρηση της «Fiat» από την Ενωση Βιομηχάνων «Confindustria».

Ο στόχος της αυτοκινητοβιομηχανίας είναι να επεκταθούν οι ήδη υπάρχουσες εργασιακές σχέσεις που βρίσκονται σε ισχύ στο εργοστάσιο του Πομιγκλιάνο κοντά στη Νάπολη και στο Μιραφιόρι του Τορίνο. Εκεί, όπως είναι ήδη γνωστό, έχει καταργηθεί το δικαίωμα συλλογικής διαπραγμάτευσης, ο σταθερός χρόνος εργασίας, έχει μειωθεί ο χρόνος των διαλειμμάτων στο ωράριο εργασίας, υπήρξαν περικοπές στις μέρες αναρρωτικής άδειας, αλλά και μείωση των αποδοχών λόγων αναρρωτικής άδειας, έχει απαγορευτεί η απεργία ως τρόπου διαπραγμάτευσης, κ.ά. Οπως έχει γίνει γνωστό, ο Μαρκιόνε επιδιώκει να εφαρμοστούν και στην Ιταλία παρόμοιες συνθήκες εργασίας όπως στη «General Motors» των ΗΠΑ, με χαμηλότερους μισθούς για όλους τους εργαζόμενους με στόχο έως το 2020 το μεροκάματο να είναι μόλις 22 δολάρια. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε μείωση κατά 25% των μισθών της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων. Σήμερα οι εργαζόμενοι στη Ιταλία λαμβάνουν αντίστοιχα 38,55 δολάρια.

Στην αντεργατική αυτή επίθεση θα πρέπει να προστεθούν και τα μέτρα λιτότητας που έχουν εφαρμοστεί όλα αυτά τα χρόνια από τις πρώην κυβερνήσεις του Ρ. Πρόντι και Σ. Μπερλουσκόνι, καθώς και αυτή των «τεχνοκρατών» του Μάριο Μόντι.

Στα σχέδια της κυβέρνησης και του Μαρκιόνε υπήρξε και το κλείσιμο μίας από τις μεγαλύτερες μονάδες παραγωγής της «Fiat» στο Τέρμινι Ιμερέζε στη Σικελία στα τέλη του Νοέμβρη, αφήνοντας στο δρόμο 1.600 εργαζόμενους, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες, αναμένεται και το κλείσιμο της μονάδας παραγωγής λεωφορείων στο «Irisbus» κοντά στη Νάπολη. Μετά το κλείσιμο της μονάδας στο Τέρμινι Ιμερέζε ανακοινώθηκε πως επιτεύχθηκε «συμφωνία», με την «Fiat» να καταβάλει 21,5 εκατομμύρια ευρώ για την παροχή εισοδήματος στους 640 εργαζόμενους που πρόκειται να βγουν στη σύνταξη μέσα στην επόμενη τετραετία, δίνοντας στον καθένα κατά μέσω όρο 22.850 ευρώ, ενώ για τους υπόλοιπους 900 εργαζόμενους, αυτοί υποτίθεται ότι θα επαναπροσληφθούν από την ιταλική εταιρεία «Dr Motor» του επιχειρηματία Μάσιμο Ντι Ρίζιο, προφανώς με χειρότερους εργασιακούς όρους.

Η συγκεκριμένη συμφωνία υπεγράφη από τις συμβιβασμένες ηγεσίες των ιταλικών συνδικάτων. Ο ρόλος τους, εξάλλου, είναι γνωστός. Καλλιεργούν την ταξική συνεργασία αποκοιμίζοντας και αφοπλίζοντάς τους εργάτες. Εκτός από τη συμμετοχή τους στο λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο», είχαν συμμετάσχει ενεργά στο εκβιαστικό «δημοψήφισμα» του Γενάρη του 2011, όπου εγκρίθηκε η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στη βιομηχανική μονάδα της «Fiat» στο Μιραφιόρι στην περιοχή του Τορίνο. Το συγκεκριμένο «δημοψήφισμα» αποτέλεσε ένα «προηγούμενο» ώστε να εφαρμοστούν παρόμοιες ανατροπές τόσο σε άλλες εργοστασιακές μονάδες της «Fiat» όσο και σε άλλες βιομηχανικές μονάδες της χώρας, στο όνομα της «παραγωγικότητας» και της δημιουργίας «νέων θέσεων εργασίας». Προηγούμενα, οι ίδιες ηγεσίες σε άλλο δημοψήφισμα ζητούσαν από τους εργάτες να αποφασίσουν ποια εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα θα περικοπούν.

Τέτοιες συμφωνίες δε θα περιοριστούν μόνο στην αυτοκινητοβιομηχανία. Ακόμα χειρότερα, θα γίνουν τα πράγματα με τα νέα μέτρα που έλαβε στα τέλη του Δεκέμβρη η κυβέρνηση Μόντι, με αύξηση του ΦΠΑ στο 23%, φορολόγηση της πρώτης κατοικίας, αύξηση της φορολογίας στην τιμή του πετρελαίου, νέες περικοπές στις δαπάνες για τις περιφερειακές κυβερνήσεις, «πάγωμα» των συντάξεων άνω των 1.400 ευρώ. Στο συνταξιοδοτικό, αποφασίστηκε αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από 60 σε 61 χρόνια για τις γυναίκες στον ιδιωτικό τομέα το 2012 με στόχο τα 66 χρόνια έως το 2018, και παράλληλα αύξηση των απαιτούμενων χρόνων εργασίας για συνταξιοδότηση από 40 σε 41 για τις γυναίκες και στα 42 για τους άνδρες. Ηδη από την έλευση του 2012 απελευθερώθηκε το ωράριο εργασίας των εμπορικών καταστημάτων με οφέλη κυρίως στα μεγάλα πολυκαταστήματα και τις εμπορικές αλυσίδες, ενώ δρομολογούνται μέτρα για την απελευθέρωση των λεγόμενων «κλειστών» επαγγελμάτων στους τομείς της ενέργειας, των ταχυδρομείων, των ταξί και των φαρμακείων.

Απέναντι στην αντεργατική λαίλαπα και στα συμβιβασμένα συνδικάτα της λεγόμενης Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, όπου συμμετέχει και η συμβιβασμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ, βρίσκεται η Ενωση Συνδικάτων Βάσης (USB) που στηρίζει την ταξική αγωνιστική γραμμή της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας. Η 24ωρη γενική απεργία που πραγματοποιήθηκε στις 27 Γενάρη, όπου οι εργαζόμενοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα αεροδρόμια, στους τομείς της υγείας και της εκπαίδευσης είναι ένα πρώτο βήμα. Αυτή η ταξική συσπείρωση έχει υπογραμμίσει πως ο αγώνας πρέπει να βάλει στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης Μόντι, τη μη πληρωμή του χρέους και την εξόδο από την λυκοσυμμαχία της ΕΕ.

Τα εκατό δέκα πέντε πενήντα εκατομμύρια φτωχοί της καπιταλιστικής Ευρώπης (eurostat 2010) δε δείχνουν μόνο την τραγικότητα της καταστροφής ενός άκρως εξειδικευμένου έμπειρου εργατικού δυναμικού. Ούτε μόνο την αναγκαία αυτοκαταστροφή που υπόκειται η υπερβολική συσσώρευση κεφαλαίου και εργατικής δύναμης. Δείχνει κυρίως το πεπερασμένο όριο ανάπτυξης του οικονομικού καπιταλιστικού συστήματος, τη μεγάλη μεν αλλά μέχρι ενός ορίου αντοχή του. Η εξαθλίωση μεγάλου τμήματος των ευρωπαϊκών λαών με την ταυτόχρονη προσέλευση άθλιων μαζών από καθυστερημένα μέρη του πλανήτη δείχνουν τον κίνδυνο μιας εσωτερικής αλληλοσφαγής πεινασμένων. Είναι κάτι που προκύπτει εξ αντικειμένων. Το θέλει ο καπιταλισμός, ενώ ταυτόχρονα και το φοβάται ως κίνδυνο μη ελεγχόμενης εξέγερσης που θα στραφεί τυφλά εναντίον του με τη μορφή γενικευμένου πλιάτσικου.