Τη βδομάδα που πέρασε η Ρωσία και η Κίνα έθεσαν από κοινού βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ στο σχέδιο απόφασης για τη Συρία, που προωθούσαν οι ΗΠΑ και η ΕΕ. Το συγκεκριμένο σχέδιο απόφασης στόχευε στην απροκάλυπτη μετατροπή του ΟΗΕ, όπως μας έχουν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια, σε «φύλλο συκής» εκείνων των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, που επιδιώκουν την ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ, το οποίο έχει αναπτύξει στενές σχέσεις με Ρωσία και Κίνα, αλλά και το Ιράν που αποτελεί ξεχωριστό στόχο των ΗΠΑ και του Ισραήλ.

Η στάση της Ρωσίας και της Κίνας προκάλεσε την οργή των «δυτικών» δυνάμεων, την οποία ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σ. Λαβρόφ, τη χαρακτήρισε «στα όρια της υστερίας». Ηταν η 2^η φορά (είχε προηγηθεί ανάλογη στάση στις 4/10/2011), που οι δύο χώρες μπλόκαραν ανάλογη απόφαση του ΣΑ του ΟΗΕ.

Την ίδια περίπου χρονική στιγμή δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα του ΚΚ Κίνας, «Ζεμίν Ζιμπάο» («Λαϊκή Ημερησία»), άρθρο του Ντάι Σιούι, επιστημονικού συνεργάτη του Κέντρου στρατηγικών ερευνών της Κίνας στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου, με τον τίτλο: «Η Κίνα και η Ρωσία πρέπει να δημιουργήσουν μια Ευρασιατική συμμαχία». Είναι φανερό πως η δημοσίευση ενός τέτοιου άρθρου στην εφημερίδα της πολιτικής δύναμης που κυβερνά τη σημερινή Κίνα, δεν είναι τυχαία. Κι αυτό γιατί η καπιταλιστική ανάπτυξη της Κίνας, η ενίσχυση της θέσης της στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα» γίνεται υπό την διεύθυνση αυτού του κόμματος.

Στο άρθρο γίνεται μια προσπάθεια θεμελίωσης της αναγκαιότητας να εμβαθύνει η συνεργασία της Κίνας με τη Ρωσία, που ας μην ξεχνάμε, ήδη έχουν συγκροτήσει την «Οργάνωση της Συνεργασίας της Σαγκάης», μαζί με 4 ακόμη χώρες της Κεντρικής Ασίας.

Στο άρθρο σημειώνεται αρχικά ο κίνδυνος που προκύπτει από τη νέα στρατηγική των ΗΠΑ: «Μόλις μπήκε το 2012, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα παρουσίασε τη νέα στρατιωτική στρατηγική, όπου δίνεται έμφαση στην Κίνα και στο Ιράν. Μετά από αυτό, οι ΗΠΑ από τη μια πλευρά ανακοίνωσαν τη διεξαγωγή κοινών στρατιωτικών γυμνασίων με τις Φιλιππίνες, προκαλώντας την Κίνα, κι από την άλλη έστειλαν τρία αμερικάνικα αεροπλανοφόρα στον Περσικό Κόλπο. Από τη μεριά της, η ΕΕ ανακοίνωσε την απαγόρευση εισαγωγών ιρανικού πετρελαίου. Οι ΗΠΑ και η ΕΕ έδωσαν τα χέρια στο Ιράν στη στρατιωτική, πολιτική, οικονομική και διπλωματική σφαίρα. Η λεγόμενη νέα στρατιωτική στρατηγική, που απειλεί την Κίνα και στρέφεται κατά του Ιράν, αποκαλύφθηκε».

Την ίδια ώρα ο αρθρογράφος σημειώνει και τους κινδύνους, που υπάρχουν από αυτήν την εξέλιξη και για τη Ρωσία: «Η νέα αμερικανική στρατιωτική στρατηγική φαίνεται επιφανειακή για τη Μόσχα, όμως κατά τη διάρκεια των εξελίξεων "του ρωσικού χειμώνα" οι ΗΠΑ επέδειξαν τη στάση τους μπροστά στην επιθυμία του Βλαντιμίρ Πούτιν να γυρίσει στο Κρεμλίνο, γι' αυτό η Ρωσία αρκετά καλά γνωρίζει τη θέση της Ουάσιγκτον. Η Ρωσία ξαφνικά ξεκίνησε να αντιστέκεται στη στρατιωτική δύναμη των ΗΠΑ που στρέφεται κατά του Ιράν, με αποφασιστικότητα αναφέρθηκε στις αιτίες πώλησης των πολεμικών αεροπλάνων στη Συρία καθώς και των αντιαεροπορικών πυραύλων στο Ιράν.

Η Ευρασία αποτελεί για την αμερικανική στρατηγική κατάκτησης του κόσμου το κύριο πεδίο δράσης. Σήμερα γίνονται διαδικασίες απομόνωσης και περικύκλωσης, η Κίνα και η Ρωσία, που κατέχουν μια συνολική ισχυρή δύναμη, αποτελούν τον τελευταίο στρατηγικό στόχο. Είναι οι χώρες που επιδιώκουν κοινά συμφέροντα, ενώ έχουν και μια σημαντική αποστολή στον κόσμο. Η Κίνα κι η Ρωσία πρέπει μαζί να συγκρατήσουν τις πιεστικές ενέργειες των ΗΠΑ κατά των αδύναμων χωρών, και επίσης να δαμάσουν τις στρατηγικές φιλοδοξίες για τη δημιουργία μιας αυτοκρατορίας».

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό πως ο Κινέζος αναλυτής βλέπει στο πρόσωπο των ΗΠΑ σαφή κίνδυνο τόσο για την αυξανόμενη ισχύ της Κίνας, όσο και της Ρωσίας. Οι εκτιμήσεις του επιβεβαιώνονται και από την άλλη μεριά του Ειρηνικού ωκεανού, δηλαδή από τις ΗΠΑ. Ετσι, ο γενικός διευθυντής των αμερικανικών Υπηρεσιών Πληροφοριών (DNI), Τζέιμς Κλάπερ, υποστήριξε στα τέλη του Γενάρη πως ο κίνδυνος για τις ΗΠΑ προέρχεται από το Ιράν, τη Ρωσία και την Κίνα.

Να, λοιπόν, στη βάση ποιων αντιθέσεων ο Κινέζος αναλυτής προβάλλει ως αναγκαιότητα τη συμμαχία Ρωσίας - Κίνας, για την απόκρουση της αμερικανικής «αυτοκρατορίας». Στην πραγματικότητα αυτό που προτείνει είναι η εδραίωση του ρόλου των 2 χωρών στις διεθνείς υποθέσεις, που αμφισβητείται από τις ΗΠΑ, μετά τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στη Λιβύη, όπου ρωσικά και κινεζικά μονοπώλια είχαν σημαντικές απώλειες δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ανοίγοντας εδώ μια παρένθεση να σημειώσουμε πως τα κινεζικά μονοπώλια είχαν επενδύσει, με βάση τις επίσημες κινεζικές ανακοινώσεις, τουλάχιστον 18,8 δισεκατομμύρια δολάρια στη Λιβύη, από τα οποία δεν είναι γνωστό πόσα κατάφεραν να διασώσουν μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση του ΝΑΤΟ, ενώ οι ζημιές μόνον μιας ρωσικής εταιρείας στη Λιβύη (του μονοπωλίου που εξάγει οπλικά συστήματα) και μόνον για την περασμένη χρονιά, έφτασαν τα 4 δισεκατομμύρια δολάρια.

Ετσι, το άρθρο επιδιώκει να «ψηλαφίσει» τις διαθέσεις του Κρεμλίνου, προτείνοντας μια βαθύτερη συνεργασία, γιατί, όπως σημειώνει ο Ντάι Σιούι: «Μπορούμε να πούμε, πως η σύγκλιση μεταξύ της Κίνας και της Ρωσίας είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα της στρατηγικής πίεσης των ΗΠΑ, καθώς κι επιλογή των δύο πλευρών προκειμένου αυτές να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Η Κίνα και η Ρωσία χωριστά η καθεμία είναι πολύ πίσω από τις ΗΠΑ, ενώ μόνον μαζί διαθέτουν ισχυρή δύναμη. Από οικονομική άποψη η Κίνα και η Ρωσία αλληλοσυμπληρώνονται, οι χώρες μπορούν να αποφύγουν τον οικονομικό αποκλεισμό και τους περιορισμούς στην αγορά από τη μεριά των ΗΠΑ. Υστερα από τη μείωση της οικονομικής εξάρτησης της Ευρασιακής κοινότητας από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, πολιτικά δόθηκαν πιο πολλές ελευθερίες. Από στρατιωτική άποψη, μιλάμε για μια τεράστια επικράτεια, πληθυσμό, πολυάριθμους στρατούς, ενώ η Κίνα και η Ρωσία είναι αναγνωρισμένες πυρηνικές δυνάμεις, που ακόμα κι οι ΗΠΑ, μαζί με το ΝΑΤΟ δεν μπορούν να δημιουργήσουν μια αποτελεσματική γεωγραφική περικύκλωσή τους. Σημαντικό είναι πως η Κίνα και η Ρωσία είναι οι ισχυρότερες πολιτικές οντότητες στην Ευρασιακή ήπειρο, έχουν ιστορικά μακρόβιο πολιτισμό, ολοκληρωμένη βιομηχανική κι αγροτική βάση. Η αμοιβαία συνεργασία Κίνας και Ρωσίας όχι μόνο θα βοηθήσει στην προώθηση της ασφάλειας και στην ανάπτυξη των δύο κρατών, αλλά και θα μπορέσει να τραβήξει την προσοχή των άλλων χωρών στην Ευρασία, μεταξύ άλλων του Ιράν και του Πακιστάν, διαταράσσοντας έτσι τα στρατηγικά σχέδια των ΗΠΑ στην περιοχή».

Στο ίδιο άρθρο σημειώνεται η σημασία που έχει η διαμόρφωση «συμμαχιών» στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Η σημασία που αυτές έχουν, ώστε να μπορούν οι ισχυρότερες δυνάμεις μέσω αυτών των συμμαχιών να προωθούν τα σχέδιά τους και στις συγκεκριμένες συνθήκες η σημασία που θα έχει η συνεργασία Κίνας - Ρωσίας με κράτη όπως το Ιράν και το Πακιστάν: «Σήμερα οι ΗΠΑ είναι η χώρα που έχει περισσότερους συμμάχους στον κόσμο. Δεν υπάρχουν κράτη που δεν κάνουν συμμαχίες. (...) Γι' αυτό το λόγο η Κίνα και η Ρωσία δεν χρειάζεται να ανησυχούν. Η ασφάλεια είναι πάνω από τα προσωρινά οικονομικά συμφέροντα, η συνεργασία είναι η επιλογή με το χαμηλότερο κόστος».

Ταυτόχρονα στο άρθρο υπάρχει προτροπή και προς την κινεζική ηγεσία: «Η Κίνα πρέπει να επανεξετάσει την πολιτική των αδεσμεύτων της περιόδου του Ψυχρού πολέμου, να αλλάξει τα μέτρα για την επίλυση διεθνών ζητημάτων, που στηρίζονται μόνο στα οικονομικά συμφέροντα και στους ειρηνικούς στόχους, πρέπει να σχεδιάσει τη μελλοντική ανάπτυξη της χώρας από στρατηγική άποψη». Πιο συγκεκριμένα προτείνεται η ενίσχυση της ναυτικής δύναμης της Κίνας και προβάλλεται η αναγκαιότητα «σταδιακά να κατακτήσουμε το δυτικό τμήμα της Ευρασίας, ανταλλάσσοντας χώρο με χρόνο, ώστε να εμποδίσουμε την εφαρμογή της αμερικάνικης στρατηγικής διείσδυσης». Επιπλέον τονίζεται πως μια συνεργασία μεταξύ της Κίνας και της Ρωσίας θα είχε σήμερα πολλούς συμμάχους στη Λατινική Αμερική, αλλά και στην Αφρική, που χαρακτηρίζεται «φιλική δύναμη», καθώς και στην Ασία.

Ωστόσο, στο συγκεκριμένο άρθρο αποφεύγεται η όποια αναφορά στις αντιθέσεις, που υπάρχουν ανάμεσα σε Ρωσία και Κίνα, στους σκληρούς ανταγωνισμούς των μονοπωλίων τους για τον έλεγχο του πλουτοπαραγωγικού πλούτου της Κεντρικής Ασίας, για τη διαμόρφωση των τιμών του πετρελαίου και αερίου (όπου τα μονοπώλιά τους έχουν διαμετρικά αντίθετα συμφέροντα), και άλλων πλευρών του ανταγωνισμού τους, π.χ. στον τομέα του Διαστήματος. Πρόκειται για εκείνη την πλευρά της σύνθετης πραγματικότητας που εμποδίζει την παραπέρα εμβάθυνση των σχέσεων Κίνας - Ρωσίας και την οποία μελετούν πολύ καλά και υπολογίζουν σ' αυτήν οι άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, πρώτα απ' όλα οι ΗΠΑ.

Θα είναι αρκετή η πίεση που ασκούν οι ΗΠΑ σε διάφορα μέτωπα, όπως π.χ. τώρα στην περίπτωση της Συρίας και του Ιράν, ώστε να ξεπεραστούν, έστω προσωρινά, οι όποιες αντιθέσεις Κίνας - Ρωσίας και να διαμορφωθεί ένα κοινό «μέτωπό» τους έναντι των ΗΠΑ ή μήπως οι τελευταίες θα καταφέρουν να αξιοποιήσουν τέτοιες πλευρές που να κάνουν αδύνατη τη διαμόρφωση ενός τέτοιου «μετώπου»; Αγνωστο, προς το παρόν! Το σίγουρο είναι πως ο ιμπεριαλιστικός κόσμος, ως ένας άλλος «μαγνήτης» διαθέτει δύο «πόλους»: των ιμπεριαλιστικών λυκο-συμμαχιών και των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων!