Νέο επεισόδιο στον «υπόγειο» πόλεμο με επίκεντρο το Ιράν είχαμε τη βδομάδα που πέρασε, με θέατρο τις πρωτεύουσες τριών άλλων χωρών και «συμπρωταγωνιστή» την πάντα έτοιμη ν' ανεβάσει τους τόνους ισραηλινή ηγεσία, η οποία δεν έχασε την ευκαιρία για να κατηγορήσει την Τεχεράνη ως «το μεγαλύτερο εξαγωγέα τρομοκρατίας» θεωρώντας δεδομένο ότι βρίσκεται πίσω από τις επιθέσεις εναντίον διπλωματικών της αποστολών στο Νέο Δελχί της Ινδίας και στο Τμπίλιζι της Γεωργίας. Δύο μέρες αργότερα, μετά από έκρηξη, οι ταϊλανδέζικες αρχές συνέλαβαν δύο Ιρανούς υπηκόους και έναν τρίτο που διέφυγε στη Μαλαισία, και ανακοίνωσαν ότι, όπως προέκυψε από την έρευνα, σχεδίαζαν να επιτεθούν σε δύο Ισραηλινούς διπλωμάτες.

Το «γαϊτανάκι» αυτό είχε ξεκινήσει τον περασμένο μήνα, στην πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης, όπου είχε ανακοινωθεί η σύλληψη ενός Λιβανέζου με διασυνδέσεις με τη «Χεζμπολλάχ» (συμμάχου της Τεχεράνης), ο οποίος φέρεται, να οδήγησε, τελικά, τις αρχές σε αποθήκη πυρομαχικών και όπλων. Την ίδια περίοδο, το Αζερμπαϊτζάν ανακοίνωσε ότι συνέλαβε δύο άτομα που είχαν ως στόχο να πραγματοποιήσουν επίθεση κατά της ισραηλινής διπλωματικής αποστολής. Η Τεχεράνη ανταπέδωσε κατηγορώντας το Αζερμπαϊτζάν ότι «βοηθά τις ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες στην εξαπόλυση επιθέσεων κατά του Ιράν» συνδέοντας τις καταγγελίες αυτές με τις δολοφονίες πυρηνικών επιστημόνων με τελευταίο στόχο, στα τέλη 2011, τον 32χρονο Μοστάφα Αχμάντι Ροσάντ, υποδιευθυντή στην πυρηνική εγκατάσταση του Νατάνζ. Πρόκειται για τον τέταρτο κατά σειρά Ιρανό πυρηνικό επιστήμονα που δολοφονείται από τις αρχές του 2010.

Οι δολοφονικές επιθέσεις κατά Ιρανών επιστημόνων, που θεωρείται ότι κατέχουν κομβική θέση στο πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας, είναι η «ηχηρότερη» πλευρά του «υπογείου πολέμου» που έχει προφανή στόχο να υποσκάψει σε πρώτο επίπεδο την εξέλιξη του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος αλλά και να πλήξει το αξιόμαχο και την αυτοπεποίθηση του ιρανικού στρατού και των αρχών ασφαλείας, κυρίως στα μάτια του ίδιου του ιρανικού λαού. Γι' αυτό παράλληλα με τις επιθέσεις αυτές, έχει καταγραφεί σειρά εκρήξεων σε ιρανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Τα «ατυχήματα» αυτά, όπως τα χαρακτηρίζουν οι ιρανικές αρχές, έχουν στοιχίσει τη ζωή και σε σημαίνοντα στελέχη του ιρανικού στρατού που συνδέονταν με το συμβατικό στρατιωτικό πρόγραμμα της χώρας.

Το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν ήταν, όπως αποδείχτηκε, ο στόχος και του ηλεκτρονικού ιού «Stuxnet» που εντοπίστηκε και φέρεται να προκάλεσε σειρά προβλημάτων στους υπολογιστές που σχετίζονται με το πρόγραμμα. Οι ιρανικές αρχές επιβεβαίωσαν ότι αντιμετώπισαν πρόβλημα, υποβάθμισαν τις συνέπειες και ξεκαθάρισαν ότι ένα τέτοιο ηλεκτρονικό «όπλο» δεν μπορούσε να δημιουργηθεί παρά μόνο από μυστικές υπηρεσίες μεγάλων χωρών (ο νοών νοείτω).

Η Τεχεράνη, όλα αυτά τα χρόνια και πολύ πιο συχνά τους τελευταίους μήνες, έχει καταγγείλει τη δράση «ατόμων που εργάζονται για ξένες μυστικές υπηρεσίες» κατονομάζοντας την αμερικανική CIA και την ισραηλινή Mossad και έχει ανακοινώσει τη σύλληψη αρκετών από αυτών, χωρίς ποτέ, όμως, να γνωστοποιηθούν τα ονόματα των συλληφθέντων αλλά ούτε και η περαιτέρω τύχη τους. Μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που έγινε γνωστό το όνομα του, κατηγορούμενου από την Τεχεράνη, ως «κατασκόπου» ήταν αυτή του Αμίρ Μιρζάι Χεκμάτι, του 28χρονου Αμερικανού ιρανικής καταγωγής, ο οποίος στα τέλη του 2011 καταδικάστηκε σε θάνατο ως κατάσκοπος της CIA, εξέλιξη που προκάλεσε την έντονη αντίδραση της Ουάσιγκτον.

Δύο μήνες νωρίτερα, παγκόσμιο «θόρυβο» προκάλεσε η Ουάσιγκτον απαγγέλλοντας κατηγορίες κατά δύο ατόμων για δολοφονικά σχέδια κατά του Σαουδάραβα πρέσβη στις ΗΠΑ, τα οποία φέρονταν να εκπονεί η ειδική δύναμη των Φρουρών της Επανάστασης «Αλ Κουντς». Η Τεχεράνη αρνήθηκε κατηγορηματικά κάθε εμπλοκή ενώ ουδέποτε παρουσιάστηκε εκ μέρους της αμερικανικής πλευράς μια συνεκτική επιχειρηματολογία. Η γενικότερη ένταση, όμως, κορυφώθηκε με τη διακοπή των ιρανο-βρετανικών σχέσεων μετά την εισβολή διαδηλωτών στη βρετανική πρεσβεία στην Τεχεράνη.

Οπως αυτό καθ' εαυτό το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, έτσι και όλη αυτή η εκρηκτική «κινητικότητα» σε διάφορα σημεία του πλανήτη είναι προφανές ότι στοχεύει στη διαμόρφωση «πολεμικού κλίματος» σχετικά με το Ιράν πάνω στο οποίο θα μπορεί να βασιστεί μια περαιτέρω κλιμάκωση. Μια κλιμάκωση που σχετίζεται με το γεγονός ότι το Ιράν είναι μια από τις χώρες με τη μεγαλύτερη παραγωγή ενέργειας παγκοσμίως (πετρέλαιο και φυσικό αέριο) ενώ παράλληλα βρίσκεται στο σταυροδρόμι της Ασίας και της Ευρώπης, σε μια θέση από την οποία και μπορεί να εποπτεύει την ευρύτερη περιοχή του Περσικού Κόλπου αλλά και από την οποία περνούν οι κυριότεροι και πιο συμφέροντες (λόγω μικρότερης απόστασης) αγωγοί ενέργειας.

Οποιος ελέγξει τους δρόμους και τις πηγές ενέργειας, ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή του Περσικού Κόλπου, θα μπορέσει να διατηρήσει την ισχύ του και να αποτρέψει την περαιτέρω ενίσχυση αναδυόμενων δυνάμεων, όπως, π.χ., η Κίνα ή η Ινδία, ή να περιορίσει την επέκταση της επιρροής άλλων, όπως η Ρωσία. Εξ ου και οι έντονες ρωσο-κινεζικές αντιδράσεις, προς στιγμήν, απέναντι στην οποιαδήποτε περαιτέρω πίεση είτε προς Ιράν είτε προς Συρία (και όχι φυσικά από πόνο για τους λαούς των συγκεκριμένων χωρών και της ευρύτερης περιοχής), που θεωρείται π.χ. από τη δεξαμενή σκέψης Stratfor -κύριο παράγοντα διαμόρφωσης εξωτερικής πολιτικής για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό- «μαλακό υπογάστριο» του Ιράν και κομβικής σημασίας για «ιμπεριαλιστική περικύκλωσή» του.

Αν και οι ΗΠΑ, τόσο διά στόματος Ομπάμα όσο και του υπουργού Αμυνας Λίον Πανέτα θεωρεί ότι το Ιράν «δε θα προκαλέσει από μόνο του σύρραξη» αλλά και ότι «το Ισραήλ δεν θα εξαπολύσει μονομερώς επίθεση κατά του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος», το βέβαιο είναι ότι καλλιεργούνται πολλές άλλες αφορμές για την πρόκληση μιας γενικευμένης στρατιωτικής έκρηξης στην περιοχή με ανείπωτες συνέπειες για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής. Υπό το πρίσμα αυτού του κλίματος, θα πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει και τις τελευταίες ισραηλινές κατηγορίες.