Το προχτεσινό αντικομμουνιστικό παραλήρημα του υπουργού Οικονομικών στη Βουλή δεν είναι τυχαίο. Επεδίωξε, υπερασπιζόμενος τη διαδικασία του κατεπείγοντος στη συζήτηση και ψήφιση του μνημονίου, να τρομοκρατήσει την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, εκτοξεύοντας απειλές κατά του ΚΚΕ για να τρομοκρατήσει το λαό. Μίλησε για «τραμπουκισμούς» μέσα και έξω από τη Βουλή, είπε ότι «δεν θα περάσει η δική σας αντίληψη, του ΚΚΕ, που οδηγείτε τη χώρα στην καταστροφή», έκανε λόγο για «ακραίο και χυδαίο λαϊκισμό». Είπε ακόμη για το ΚΚΕ, ότι «εκθέτετε τη χώρα και την οδηγείτε στην καταστροφή» και συνέχισε προκλητικά ότι το δίλημμα σήμερα είναι εάν με θυσίες θα σώσουμε τη χώρα ή με τη διάλυση του κοινωνικού και οικονομικού ιστού «θα οδεύσουμε δήθεν υπερήφανοι στην καταστροφή»...

Η συγκεκριμένη προκλητική τοποθέτηση επιχείρησε να δείξει πυγμή και δύναμη εξουσίας, αλλά επί της ουσίας φανέρωσε αδυναμία και ταραχή. Αδυναμία, ταραχή και φόβο μιας εξουσίας που σκοτώνει τη ζωή της εργατικής οικογένειας εξόφθαλμα, αλλά πασχίζει να πείσει ότι είναι για το καλό της... Ξέρουν πολύ καλά, ο υπουργός Οικονομικών, η κυβέρνηση, η εξουσία του κεφαλαίου πως το ΚΚΕ δεν τρομοκρατείται. Ξέρουν επίσης πολύ καλά πως η αποκάλυψη από το ΚΚΕ, πως η πολιτική τους για τη σωτηρία της χώρας, είναι πολιτική σωτηρίας του κεφαλαίου, αναδεικνύει το ταξικό ζήτημα, κάνοντας σμπαράλια τα περί εθνικής συστράτευσης που πλασάρουν για να χειραγωγήσουν τους εργαζομένους. Εξηγώντας το γιατί αυτή η πολιτική είναι βαθιά αντεργατική, αντιλαϊκή και καλώντας σε συστράτευση αγώνα για την ανατροπή της, που συνδέεται οργανικά με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την εργατική λαϊκή εξουσία, το ΚΚΕ έχει δείξει πως φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση στον καπιταλισμό δεν υπάρχει. Και η γραμμή του έχει απήχηση που συνεχώς μεγαλώνει. Αυτό επίσης δυσκολεύει την κυβέρνηση να επιβάλλει στο λαό την αποδοχή της πολιτικής της σφαγής του. Επομένως, ο αντικομμουνισμός του υπουργού στόχευε να τρομοκρατήσει τους εργαζόμενους. Αλλά και αυτό, του ήταν δύσκολο να το πετύχει. Οχι μόνο γιατί έξω από τη Βουλή, στην Αθήνα, ήταν χιλιάδες και χιλιάδες εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι, νεολαία, με τις σημαίες του οργανωμένου εργατικού κινήματος, του ταξικού κινήματος. Αυτός είναι ο εχθρός τους, αυτό φοβούνται. Την επίδραση της γραμμής του ΚΚΕ στο κίνημα πολεμούν. Γι' αυτό η επίθεση του υπουργού έδειξε αδυναμία και φόβο. Η λαϊκή πίεση μαζί με την αδυναμία διαχείρισης της κρίσης τούς δυσκολεύουν αφάνταστα. Οι τριγμοί στο εσωτερικό των αστικών κομμάτων επίσης αυτό δείχνουν.

Αλλά ο υπουργός των Οικονομικών με το παραλήρημά του έδειξε αδυναμία και ταραχή για έναν ακόμη λόγο. Επρεπε να δικαιολογήσει το γιατί για ένα τέτοιο θέμα, το οποίο η κυβέρνηση και οι υποστηριχτές του μνημονίου το παρουσίαζαν ως ζήτημα «ζωής και θανάτου», σε «κρίσιμη ιστορική στιγμή», ουσιαστικά με το κατεπείγον απαγόρευαν να μιλήσουν όλοι οι βουλευτές στη Βουλή. Δηλαδή έπεφτε κάθε φύλλο συκής της αστικής δημοκρατίας, αποκαλύπτοντας αυτό που πραγματικά είναι. Στυγνή δικτατορία των μονοπωλίων. Και αυτό βεβαίως συνδέεται με τον ένα και μοναδικό λόγο που είπε ο υπουργός για την αναγκαιότητα του κατεπείγοντος. Ποιος ήταν αυτός; Οι «αγορές»! Είπε πως πρέπει μέχρι την Κυριακή το βράδυ να ψηφιστεί το μνημόνιο γιατί αύριο Δευτέρα ανοίγουν τα χρηματιστήρια και πρέπει να τους στείλουν μήνυμα, ώστε να ανέβουν οι δείκτες, ότι αυτό θα ωφελήσει και τις τράπεζες... Ωμός ο ταραγμένος υπουργός, γιατί και μ' αυτό το επιχείρημα, έπεσε κάθε φύλλο συκής για τα περί σωτηρίας της χώρας που ωφελεί και το λαό. Αποκάλυψε ότι θέλουν να σώσουν το κεφάλαιο. Γι' αυτό επίσης το παραλήρημα κατά του ΚΚΕ το συνόδευσε με λοιδορία του σοσιαλισμού, λέγοντας ότι «είδαμε την ιστορική σας εμπειρία, δεν θα οδηγήσετε τον ελληνικό λαό σε συνθήκες υπαρκτού σοσιαλισμού 20 χρόνια αργότερα». Να λοιπόν ο πραγματικός τους φόβος. Η πολιτική πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της που μπορεί να τους ανατρέψει, να ανοίξει το δρόμο για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Το ταξικό μίσος του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, έβγαλε η επίθεση του υπουργού Οικονομικών στο ΚΚΕ μέσα στη Βουλή. Μόνο που αυτή η πάλη είναι πάλη του παρασιτισμού των αστών με την πάλη της εργατικής τάξης. Της μόνης τάξης που είναι ικανή για κοινωνική πρωτοβουλία για το καινούργιο που έρχεται νομοτελειακά, την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.