ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Υφεση και ανάπτυξη

Πολλοί είναι αυτοί που σε πείσμα της πραγματικότητας που καθημερινά βιώνει ο λαός μας, αλλά και των δεδομένων που συνδέονται με την βαθιά οικονομική κρίση του συστήματος, προσπαθούν να περιορίσουν το πρόβλημα στην επιλογή που έχουν να κάνουν οι κυβερνώντες, με βάση το δίλημμα «ανάπτυξη ή ύφεση». Το δίλημμα είναι ψευδές, από την αρχή μέχρι το τέλος. Και σε κάθε περίπτωση, και στο ένα και στο άλλο σκέλος του, ισοδυναμεί με την άθλια προσπάθεια των αστών και κάθε φερέφωνού τους, να γονατίσουν τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Η ανάπτυξη, που συνήθως ταυτίζεται με την ανοδική πορεία των οικονομικών δεικτών, αλλά και η ύφεση, δηλαδή η κρίση, που καταβαραθρώνει την παραγωγική δραστηριότητα, δεν αποτελούν θέματα επιλογής του ενός ή του άλλου μείγματος φιλομονοπωλιακής οικονομικής πολιτικής, ούτε, πολύ περισσότερο, εξαρτάται από τις επιθυμίες της μίας ή της άλλης αστικής διακυβέρνησης. Είναι φάσεις του οικονομικού κύκλου της καπιταλιστικής οικονομίας που εκδηλώνονται ανάλογα με τις δυνατότητες αναπαραγωγής του κοινωνικού κεφαλαίου. Φάσεις που αντικειμενικά καθορίζονται από τις δυνατότητες των εκπροσώπων του κεφαλαίου να εξασφαλίζουν κέρδη. Οσο υπάρχουν κέρδη η παραγωγή αυξάνεται και υπάρχει αυτό που οι αστοί ονομάζουν «ανάπτυξη», όταν η συσσώρευση των κεφαλαίων καθιστά δυσχερή την εξασφάλιση του καπιταλιστικού κέρδους για τους καπιταλιστές, τότε περνάμε στη φάση της κρίσης, η οποία ολοκληρώνεται μόνο μετά από την μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, πρώτα και κύρια της εργατικής δύναμης.

Το βέβαιο είναι ότι στη μία και στην άλλη περίπτωση, το μάρμαρο το πληρώνουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Το αποδεικνύει η πολύ πρόσφατη εμπειρία. Ολα τα προηγούμενα χρόνια, τα χρόνια της ανάπτυξης, οι εργαζόμενοι πλήρωναν τα δυσθεώρητα κέρδη δεκάδων δισεκατομμυρίων των καπιταλιστών, μέσα από την γενική πολιτική της λιτότητας, με αποτέλεσμα τα πάντα, πλην των μισθών, να κινούνται ανοδικά. Τώρα που η οικονομία στούμπωσε από τα συσσωρευμένα κεφάλαια και ξέσπασε η οικονομική κρίση, για να ξεπεράσουμε την ύφεση και να εξασφαλιστεί, όπως λένε η ανάπτυξη, και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ και τα άλλα ρετάλια του πολιτικού τους συστήματος, ομόθυμα επέλεξαν και πάλι τους εργαζόμενους να βάλουν στο στόχαστρο. Με την εκτόξευση της ανεργίας στα ύψη. Με την καθήλωση των αποδοχών στα αδιανόητα μέχρι πρότινος επίπεδα των 511 ευρώ. Με την πλήρη απαξίωση των συντάξεων. Ο στόχος ένας και μοναδικός: Να μειώσουν την τιμή της εργατικής δύναμης σε τέτοια επίπεδα που να ευνοούν την κερδοφορία του κεφαλαίου, αφού στον καπιταλισμό παραγωγή υπάρχει μόνο όταν υπάρχει κέρδος.

Να υποστηρίζει κανείς ότι στις μέρες μας μπορεί να υπάρχει οικονομική ανάπτυξη με καπιταλιστικούς όρους, με κριτήριο, δηλαδή, το επιχειρηματικό κέρδος που βγαίνει από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, δεν είναι απλά μια λανθασμένη θεώρηση της πραγματικότητας. Αποτελεί σκόπιμη εξαπάτηση και προσπάθεια χειραγώγησης των εργαζομένων. Για να μη συνειδητοποιήσουν ότι ο μόνος δρόμος για την πραγματική οικονομική ανάπτυξη και μάλιστα προς όφελος του λαού, βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση. Σε εκείνη που οι εργαζόμενοι ανατρέπουν το κριτήριο του κέρδους ως κινητήρια δύναμη της κοινωνίας, ανατρέπουν, δηλαδή, την εξουσία των μονοπωλίων, παίρνουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους και εκπονούν, στα πλαίσια της λαϊκής εξουσίας, προγράμματα για την κοινωνική ανάπτυξη με βάση τις ανάγκες όλου του λαού.

Ποιος είναι ο ρόλος του Δ. Καζάκη;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Μετά τον Καρατζαφέρη μας προέκυψε και ο αντιμνημονιακός Δ. Καζάκης που ζητά την επέμβαση του στρατού για να σώσει τον τόπο και να προστατέψει το Σύνταγμα. Ακριβώς μια μέρα μετά από την κοινή και συντονισμένη δράση ΜΑΤ - κουκουλοφόρων κατά των μεγαλειωδών λαϊκών συγκεντρώσεων και των άλλων προβοκατόρικων μηχανισμών που πυρπολούσαν το κέντρο της Αθήνας και συνέβαλαν στην επιχείρηση τρομοκράτησης του λαού την ώρα που η κυβέρνηση της πλουτοκρατίας και της ΕΕ ψήφιζαν το Mνημόνιο 2, ο Δ. Καζάκης σε συνέντευξή του κάλεσε το στρατό, την αστυνομία, τη δημόσια διοίκηση, να παρέμβουν «γιατί η χώρα δεν έχει κυβέρνηση και έχει παραδοθεί στους ξένους». Και σαν μην έφτανε αυτό, καλεί και το ΚΚΕ και την Αλέκα Παπαρήγα σε συντονισμό και κοινή δράση ώστε αυτό να γίνει με πρωτοβουλία της «αριστεράς»!

Μ' αυτά που λέει ο Δ. Καζάκης ξεπερνά κατά πολύ την πολιτική εξαπάτηση. Καλεί το στρατό και την αστυνομία και από δίπλα και το ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα να υπερασπιστούν το αστικό Σύνταγμα και εξουσία από τα αστικά κόμματα που το εφαρμόζουν. Μόνο ένας υπέρμετρα αφελής, διαταραγμένος ή δόλιος θα μπορούσε να σκεφτεί και να προτείνει κάτι τέτοιο. Και δεν πιστεύουμε ότι ο Δ. Καζάκης είναι αφελής.

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι εχθροί του εργατικού - λαϊκού κινήματος και οι αντιδραστικοί σχεδιασμοί, δεν εκδηλώνονται και δεν προωθούνται μόνο από τους ακραιφνείς ακροδεξιούς. Υλοποιούνται και απ' τα αστικά κόμματα, συντηρητικά, σοσιαλδημοκρατικά, λάτρεις του κοινοβουλευτισμού, αλλά έχουν μεγάλη συμβολή και οι Δούρειοι Ιπποι, οι επιχειρήσεις της προβιάς. Αριστερή - αντιμνημονιακή ρητορεία και συνθήματα και από κάτω παγίδευση του λαού σε ενδοαστικές αντιθέσεις, υπεράσπιση του σάπιου κοινωνικού συστήματος, συκοφάντηση του ταξικού εργατικού κινήματος που έχει στόχο την ανατροπή, συμβολή σε αντιδραστικούς σχεδιασμούς.

Ας γνωρίζουν καλά οι μηχανισμοί του συστήματος ότι το ΚΚΕ είναι έμπειρο κόμμα, δεν πέφτει σε παγίδες, βλέπει μακριά και δε χάνει εύκολα το στόχο. Εχουν γνώση οι φύλακες και οι εργαζόμενοι έχουν πολλά στοιχεία που αποδεικνύουν ποιος είναι πραγματικά μαζί τους, με το δίκιο τους και ποιοι είναι εχθροί τους και ποιοι προσποιούνται τους φίλους, υπηρετώντας τους εχθρούς.

Χυδαίος πολιτικός λόγος...

Αδυνατώντας να αντιπαρατεθεί πολιτικά και επί της ουσίας με το ΚΚΕ, η Ντ. Μπακογιάννη περιφέρει σε κάθε της δημόσια εμφάνιση την ίδια κασέτα για τον Στάλιν, τη Β. Κορέα, την «Τυποεκδοτική» και τα οικονομικά των κομμάτων, εκτοξεύοντας ψέματα και αθλιότητες σε βάρος του ΚΚΕ. Το ίδιο επιχείρησε να κάνει και χτες στην πρωινή εκπομπή του «Μέγκα», όπου ήταν καλεσμένη. Η συκοφαντία όμως που επιχείρησε, όπως τις προάλλες στη Βουλή, δεν έμεινε αναπάντητη από το ΚΚΕ. Σε παρέμβασή του, ο Π. Μεντρέκας, μέλος της ΚΕ, παρατήρησε ότι η Ντ. Μπακογιάννη κοιμάται και ξυπνάει με τον Στάλιν, χωρίς να λέει τίποτα επί της ουσίας για την πολιτική του ΚΚΕ, το οποίο παρουσιάζει σαν να μην έχει εναλλακτική πρόταση διεξόδου για το λαό. Αναρωτήθηκε ακόμα από πότε άρχισε να ενδιαφέρεται η Ντ. Μπακογιάννη για τα οικονομικά των κομμάτων και του υπερδανεισμού τους, αφού όσο ήταν στη ΝΔ δεν έλεγε κουβέντα γι' αυτά τα ζητήματα. Επανέλαβε ότι οι οικονομικοί πόροι του ΚΚΕ είναι πεντακάθαροι, προσθέτοντας ότι το ΚΚΕ όχι μόνο δε διαφωνεί με τη μείωση της κρατικής επιδότησης, αλλά επιπλέον, δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί να την παίρνει, αν αυτή συνοδευτεί από πολιτικούς όρους. Κατέληξε λέγοντας ότι το ΚΚΕ έχει τη μόνη ρεαλιστική πρόταση διεξόδου, που είναι η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τα οποία υπηρετούν η Μπακογιάννη και τα άλλα αστικά κόμματα, γι' αυτό επιτίθενται με ψέματα στο ΚΚΕ.

... καθρέφτης του σάπιου συστήματος

Αντί να απαντήσει σε όλα αυτά, η Μπακογιάννη έβαλε την κασέτα σε επανάληψη, λέγοντας ακριβώς τα ίδια με προηγουμένως, προσθέτοντας νέα ψέματα και συκοφαντίες στα όσα είχε ήδη πει. Μπέρδεψε τα λόγια της, ανακάτεψε τις συκοφαντίες της και ενθαρρυμένη από τις παραινέσεις των παρουσιαστών να ολοκληρώσει το παραλήρημά της, επειδή ο χρόνος της εκπομπής τελείωνε, έριξε το μελάνι της και μετά έβγαλε το μικρόφωνο και έφυγε. Αυτή η εικόνα, της πολιτικής κακομοιριάς και της αθλιότητας, που εκπέμπει η Μπακογιάννη, δεν αφορά μόνο την ίδια. Είναι η εικόνα ενός συστήματος ολόκληρου, που έχει σαπίσει και προσπαθεί με ψέματα και χυδαιότητες να κρατηθεί όρθιο και να αποτρέψει το νέο που αναπόφευκτα θα γεννήσει η ριζοσπαστικοποίηση της πάλης του λαού, η πλατιά συμπόρευση με το ΚΚΕ. Μάταιος ο κόπος των δημίων του λαού, φτηνή η εμπάθειά τους για το ΚΚΕ και εξόφθαλμη η αδυναμία να ορθώσουν έστω και ένα πολιτικό επιχείρημα απέναντί του.