Αλλωστε, η συμφωνία επιμηκύνει τη δανειακή υποθήκευση της ελληνικής οικονομίας για 30 χρόνια. Αυτή είναι η ουσία των ρυθμίσεων που αφορούν ενίσχυση της παρουσίας της τρόικας, υπαγωγή των δανειακών κεφαλαίων, κρατικών εσόδων από εκποιήσεις, κέρδη από επενδύσεις - π.χ. Helios - και από φορολογία σε ειδικό λογαριασμό για τη με προτεραιότητα εξυπηρέτηση του χρέους.
Το κυριότερο είναι ότι δεν αποτρέπει τη βίαιη και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία σε βάρος του λαού, η οποία θα συνδεθεί με νέα φάση αδυναμίας στην εξυπηρέτηση του εξωτερικού δημόσιου χρέους. Η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ δεν εξαρτάται από τις αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού. Σχετίζεται με το βάθεμα της ανισομετρίας στην Ευρωζώνη, την απειλή εκδήλωσης νέας κρίσης στην ΕΕ, την προοπτική απώλειας μεριδίου στη διεθνή καπιταλιστική αγορά, την όξυνση του ανταγωνισμού με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Η παρέμβαση της τρόικας για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, για τη με ανταποδοτικότητα απόδοση επικουρικών συντάξεων, απροκάλυπτα επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για πακέτο βοήθειας προς το κεφάλαιο σε βάρος των εργαζομένων.
Αλλες ρυθμίσεις, π.χ. χρηματοδότηση τραπεζών μέσω EFSF, φοροαπαλλαγές κ.λπ. δείχνουν τη μέριμνα για το κεφάλαιο και την κερδοφορία. Αντίθετα, ρυθμίσεις, που αφορούν τη «βιωσιμότητα» των ασφαλιστικών Ταμείων, δείχνουν την ανάλγητη αντιλαϊκότητα.
Πετάνε κατάμουτρα στον ελληνικό λαό ότι φταίει η κακή διαχείριση και κυρίως η λαϊκή σπατάλη και ο λαϊκός δανεισμός για το ύψος του ελληνικού δημόσιου χρέους. Τους διαψεύδουν τα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το χρέος των νοικοκυριών στην Ελλάδα το 2010 ήταν 20 μονάδες κάτω από το ανώτατο επιτρεπτό όριο ως ποσοστό του ΑΕΠ, ότι είχε το 5ο καλύτερο ποσοστό μετά την Ιταλία, το Βέλγιο, την Αυστρία, τη Γερμανία.
Αλλωστε, σύμφωνα με μελέτη της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, στο τέλος του 2010, το συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας ως ποσοστό του ΑΕΠ ήταν το 3ο μικρότερο μετά από εκείνο της Αυστραλίας και της Αυστρίας, ενώ τα σκήπτρα κατείχαν με τη σειρά: Ιαπωνία, Βέλγιο, Πορτογαλία, Ισπανία και ακολουθούν: Σουηδία, Δανία, Νορβηγία, Βρετανία, Γαλλία, Καναδάς, Ιταλία. Τελικά, το δημόσιο χρέος δεν αποτελεί ένα ειδικό ελληνικό πρόβλημα, αλλά πρόβλημα συνολικά της ΕΕ, της διεθνούς αγοράς του κεφαλαίου.
Το δημόσιο χρέος γεννήθηκε από την οικονομική κυριαρχία των μονοπωλίων στην Ελλάδα, στην ΕΕ, παγκόσμια. Γεννήθηκε, διογκώθηκε γιατί από προηγούμενα έθρεψε κέρδη βιομηχανικών, τραπεζικών, εφοπλιστικών και άλλων μονοπωλίων, μέσα και έξω από την Ελλάδα.
Αυτοί που αναρωτιούνται, γιατί πέρασε πάνω από ένας χρόνος για να πραγματοποιηθεί το «κούρεμα», κρύβουν συνειδητά από το λαό ότι η αιτία της καθυστέρησης οφείλεται στον ανταγωνισμό ανάμεσα στα τμήματα του κεφαλαίου, μέσα και έξω από την Ευρωζώνη και μέσα στην Ελλάδα, για το πώς θα κατανεμηθεί η ζημιά.
Οταν οι κυβερνητικοί και οι άλλοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, μέσα και έξω από την Ελλάδα, μιλάνε για «ικανοποιητικές συμφωνίες», τότε ο ελληνικός λαός έχει μοναδικό όπλο του την πάλη ενάντια στους καπιταλιστές και τις συμφωνίες τους, την ΕΕ, το ΔΝΤ και τη διεθνή αγορά κεφαλαίου.
Ο δρόμος πάλης στην προοπτική ανατροπής της οικονομικής κυριαρχίας και πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου είναι ο μόνος δρόμος για να αναχαιτίσει τη νέα επίθεση φτώχειας που του επιφυλάσσουν, πρωτοφανή φτώχεια σε σχέση με τα σημερινά επίπεδα παραγωγικότητας της εργασίας.
ΑΘΗΝΑ 22/2/2012
ΤΟ ΠΓ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ