«Η μονόδρομη πολιτική της καθολικής μείωσης των μισθών και των συντάξεων και της αύξησης της φορολόγησης πρέπει άμεσα να αντικατασταθεί από δράσεις ενίσχυσης της δημόσιας και ιδιωτικής επένδυσης και της απασχόλησης». Αυτά γράφει ο πρόεδρος του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, σε σχετικό άρθρο του σε οικονομική ιστοσελίδα, σε μια προσπάθεια να «πείσει» για την ανάγκη «ανάπτυξης», αφού, όπως ισχυρίζεται, «η Ελλάδα θα καταφέρει να αποπληρώσει το καινούριο χρέος και να διατηρήσει σε βιώσιμα επίπεδα το έλλειμμά της όταν μπει σε τροχιά ανάπτυξης».
Τα όσα ισχυρίζεται ο πρόεδρος του Οικονομικού Επιμελητηρίου δεν είναι κάτι άλλο απ' τη γνωστή θέση που κατά καιρούς έχουν προβάλει και μια σειρά από δήθεν «αντιμνημονιακές» δυνάμεις, ότι χρειάζεται «άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής», που θα δίνει έμφαση στην «ανάπτυξη». Εδώ, όμως, προκύπτουν - τουλάχιστον - δύο ερωτήματα. Πρώτον: Ολα αυτά τα μέτρα που μέχρι σήμερα έχουν παρθεί δεν αφορούν ακριβώς την «ανάπτυξη»; Δηλαδή, κυβέρνηση, πλουτοκρατία και τρόικα, στο όνομα ακριβώς της «ανάπτυξης», δεν έχουν θυσιάσει τα δικαιώματα, τους μισθούς και τις συντάξεις των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων; Χρησιμοποιεί και αυτός την ίδια επιχειρηματολογία όσων ισχυρίζονται ότι τα μέτρα είναι «αναποτελεσματικά». Ομως τα μέτρα κάθε άλλο παρά αναποτελεσματικά είναι για το κεφάλαιο, το οποίο με αυτόν τον τρόπο αντισταθμίζει τα κέρδη που λόγω της κρίσης χάνει μέσα απ' τη μείωση των μισθών.
Το δεύτερο ερώτημα που μπαίνει είναι «ανάπτυξη» για ποιον; Ανάπτυξη υπέρ των μονοπωλίων ή υπέρ του λαού; Διότι ένα «άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής», που όμως θα αφήνει αλώβητα τα μονοπώλια, θα έχει τις ίδιες επιπτώσεις για το λαό, για τους εργαζόμενους, για τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Θα χτυπάει την τιμή της εργατικής δύναμης, ακριβώς γιατί το κεντρικό πρόβλημα της πλουτοκρατίας είναι ότι στην κρίση χάνει κέρδη. Αρα, οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν ούτε κι απ' αυτό.
Εκείνο που χρειάζεται δεν είναι ένα «άλλο μείγμα οικονομικής πολιτικής», αλλά μια Λαϊκή Οικονομία, με Λαϊκή Εξουσία, που θα στοχεύει ακριβώς στην καρδιά του προβλήματος, αφού με την κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής θα βάζει στο κέντρο τα συμφέροντα και τις ανάγκες των πλατιών λαϊκών στρωμάτων και όχι τα κέρδη των μονοπωλίων. Οι εργαζόμενοι δε χρειάζονται κανένα «άλλο μείγμα». Χρειάζεται να παλέψουν για μια κοινωνία όπου θα κάνουν οι ίδιοι κουμάντο.