Στο Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» έγινε η κεντρική εξόρμηση της ΟΓΕ και του ΠΑΜΕ για την 8η Μάρτη

Το ΠΑΜΕ και η ΟΓΕ βρέθηκαν σε εκατοντάδες χώρους δουλειάς, μίλησαν με τις εργαζόμενες για την 8η Μάρτη, τις κάλεσαν να πάρουν στα δικά τους χέρια τη σκυτάλη των αγώνων του εργατικού και του γυναικείου κινήματος. Η συζήτηση και η δράση με βάση τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενες σε όλους τους τομείς της ζωής τους, μπορεί να ανοίξουν δρόμους για τη δραστηριοποίησή τους. Οι εργαζόμενες, που σε μεγάλο μέρος τους απέχουν από τη συμμετοχή στα σωματεία και γενικά στο ταξικό κίνημα, δε συνδέουν την αντιμετώπιση των πιεστικών προβλημάτων που βιώνουν με την αγωνιστική τους δράση και στάση ζωής. Αισθάνονται μεγαλύτερη απογοήτευση και πίεση για να συμβιβαστούν και να υποχωρήσουν.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στις εργαζόμενες έχει πολλαπλάσια επίδραση το δίλημμα να επιλέξουν ανάμεσα στη μείωση μισθού, στην ατομική σύμβαση, στην ανασφάλιστη εργασία, από τη μια, ή στην απόλυση και την ανεργία, από την άλλη. Παράλληλα, μια σειρά αντεργατικές ρυθμίσεις, όπως η ευέλικτη απασχόληση, η εκ περιτροπής εργασία, προβάλλονται σαν μέτρα «διευκόλυνσης» των γυναικών ώστε να συνδυάζουν, υποτίθεται, τη δουλειά και την οικογένεια. Αναδεικνύοντας το ζήτημα αυτό, το ΠΑΜΕ και η ΟΓΕ βρήκαν θετική ανταπόκριση από τις εργαζόμενες: «Και στο παρελθόν το ίδιο γινόταν. Στις γυναίκες τα εφαρμόζουν πρώτα, όμως τα επιβάλλουν τελικά σε όλους», σχολιάζουν όσες έχουν πείρα από τη μερική απασχόληση και τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Με μισθούς - φιλοδωρήματα και την ανεργία να τις περιμένει στη γωνία, οι νέες γυναίκες διστάζουν να κάνουν ακόμα και το πιο μικρό βήμα. «Μένω ακόμα με τους γονείς μου», λένε πολλές, και υπογραμμίζουν ότι διαφορετικά δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα.

Οι εργαζόμενες πρέπει να δουν καθαρά πόσο αδιέξοδος είναι ο δρόμος της υποχώρησης. Η αποθράσυνση της εργοδοσίας προσφέρει καθημερινά παραδείγματα. Το γεγονός ότι την Πέμπτη η αλυσίδα σούπερ μάρκετ «Αρβανιτίδης» απέλυσε εργαζόμενη, μητέρα τριών παιδιών, αποτελεί ακόμα ένα παράδειγμα για τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η μητρότητα στον καπιταλισμό. Μόλις εκπνεύσει το χρονικό διάστημα των 18 μηνών, τα χέρια του εργοδότη είναι λυμένα και η εργαζόμενη μητέρα συνήθως πετιέται στην ανεργία. Είναι μια ακόμα απόδειξη πως η οργάνωση και η δράση στο χώρο δουλειάς, η μετατροπή κάθε εργοστασίου, γραφείου και μαγαζιού σε κάστρο αγώνα με τη συμμετοχή των εργαζόμενων γυναικών είναι μονόδρομος για να υπερασπιστούν τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους.

Ζήτημα αιχμής αποτελεί η διεκδίκηση αποκλειστικά δημόσιας και δωρεάν Υγείας, μιας και οι γυναίκες έχουν ιδιαίτερους λόγους να βρεθούν στην πρώτη γραμμή της πάλης, λόγω της αυξημένης τους ανάγκης για υπηρεσίες πρόληψης και Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Οι εξορμήσεις και οι κινητοποιήσεις σε νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, δημόσια και ιδιωτικά μαιευτήρια, συνάντησαν τη θετική ανταπόκριση των γυναικών. Πολλές εξέφρασαν την ανησυχία τους καθώς όχι μόνο οι άνεργες αλλά και οι εργαζόμενες και οι αυτοαπασχολούμενες είναι «υποψήφιες ανασφάλιστες».

Στενά συνδεδεμένο με τις αντιλαϊκές αλλαγές στην Υγεία είναι και το ζήτημα της μητρότητας. Το δικαίωμα στη μητρότητα έχει βρεθεί στο στόχαστρο των αλλαγών αυτών: Το επίδομα τοκετού αποτελεί παρελθόν για την πλειοψηφία των γυναικών, το κόστος της εγκυμοσύνης και του τοκετού πολλαπλασιάζεται. Στο φόντο αυτό, αποτελεί πραγματική πρόκληση η «διαφήμιση» του τοκετού στο σπίτι σαν επιστροφή στην παράδοση, η παρουσίασή του σαν ζήτημα «ελεύθερης επιλογής» της γυναίκας. Ξεπερνά τα όρια του αναχρονισμού να προτείνουν στις γυναίκες να γεννούν όπως οι γιαγιάδες τους, παρά την ανάπτυξη της επιστήμης και τη δυνατότητα που παρέχει για την προαγωγή της υγείας της μητέρας και του παιδιού.

Η φετινή 8η Μάρτη δε θα μπορούσε να μη φέρει το στίγμα του πολύμηνου απεργιακού αγώνα των χαλυβουργών. Η Επιτροπή Γυναικών των απεργών πραγματοποίησε, από κοινού με το σωματείο, συγκέντρωση και πορεία στη Βουλή, όπου επέδωσε ψήφισμα. «Οι οικογένειες των χαλυβουργών πήραμε τις αποφάσεις μας. Είμαστε στο πλευρό τους, όλοι μαζί, γυναίκες, παιδιά και γέροι», αναφέρουν στο κείμενό τους. «Κι εμείς εργάτριες είμαστε», συνεχίζουν, «και βλέπουμε τι γίνεται σε όλους τους χώρους. Οι περισσότερες γυναίκες των χαλυβουργών είμαστε απολυμένες και άνεργες, και όσες ακόμα δουλεύουν, εργάζονται στις πιο κακοπληρωμένες και βαριές δουλειές». Ομως, δε λυγίζουν και αποτελούν στήριγμα για τις οικογένειές τους, για τους άντρες τους, για την ίδια την απεργία. Με αποφασιστικότητα ξεκαθαρίζουν τη θέση τους: «Ο αγώνας μας τώρα ξεκινάει! Την τελευταία μας λέξη ακόμα δεν την είπαμε! Για πρώτη φορά ενωμένες, στο πλευρό του σωματείου των απεργών χαλυβουργών, μπαίνουμε στον αγώνα». Το απόγευμα της ίδιας μέρας, διοργάνωσαν μαζί με την ΟΓΕ εκδήλωση στο χώρο του εργοστασίου, αφιερωμένη στους αγώνες του εργατικού και του γυναικείου κινήματος.

Η σύσταση και η δράση της Επιτροπής Γυναικών στα πλαίσια του σωματείου των χαλυβουργών αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη τόσο για το ταξικό εργατικό όσο και για το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα. Οι γυναίκες των χαλυβουργών έχουν πολλαπλασιάσει τη δύναμη και την αντοχή των απεργών. Αποτελούν τη μεγαλύτερη απόδειξη της δυναμικής που μπορεί και πρέπει να δώσει στους ταξικούς αγώνες η συμμετοχή των γυναικών.

Το σύνολο της δραστηριότητας που αναπτύχθηκε με αφορμή τη Μέρα της Γυναίκας αποτελεί σημαντικό βήμα σε μια πορεία που πρόκειται να συνεχιστεί. Οι εργαζόμενες, οι αυτοαπασχολούμενες, οι φτωχές αγρότισσες, οι νέες των λαϊκών οικογενειών πρέπει να ενισχύσουν αποφασιστικά τις γραμμές της κοινωνικής συμμαχίας ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΜΑΣ - ΟΓΕ. Μέσα από την ανάπτυξη δράσης για τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, μέσα από την επεξεργασία ιδιαίτερων αιτημάτων και στόχων πάλης πρέπει να πολλαπλασιαστεί ο αριθμός των γυναικών που παίρνουν μέρος στο κίνημα. Μέσα από την πάλη για ισοτιμία οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα για την κατεύθυνση, τη διάρκεια, την αντοχή που χρειάζεται να έχει ο αγώνας τους. Για τον τελικό στόχο του αγώνα αυτού, που πρέπει να είναι η οικοδόμηση μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση.